“Ni faros tion, ”diris la Sorĉisto; “kaj grandan dankon, kuiristo, pro la sugesto. ”

Onklino Em la unua trovis pecon de la Lordo Alta Ĉiglevic.

“Ŝajnas al mi malsaĝa tempoperdo, tiu kunmetado de homoj, ”ŝi komentis; “sed ĉar nenio estos farebla antaŭ ol finpretiĝos la manĝo ni bone faros netigante la lokon. Jen, Henriko, okupu vin per serĉo je la kalva kapo de Larry.

Mi havas lian palruĝan veŝton tute certe. ”

Ili laboris fervore interesite, kaj Vilĉinjo montriĝis granda helpo por ili. La Flava Kokino havis akrevidajn okulojn kaj povis proksimigi sian kapon al la diversaj disfalintaj pecoj. Ŝi ekzamenadis la Lordon Altan Ĉiglevic por vidi kia peco de li nun bezoniĝas, kaj poste serĉadis ĝis trovi ĝin. Do antaŭ la forpaso de unu horo olda Larry staris kompleta antaŭ ili.

“Mi gratulas vin, amikoj miaj, ”li diris, parolante per feliĉa voĉo. “Vi certe estas la plej lertaj vizitintoj niaj. Mi neniam kompletiĝis tiel rapide dum mia tuta vivo. Oni kutime opinias min profunda enigmo. ”

“Nu, ”diris Doroteo, “iam estis bildenigma furoro en Kansas, do mi havas iom da sperto pri enigmosolvado.

Sed la bildoj estis plataj, dum vi estas rondaj, kaj tio pli malfaciligas la solvojn. ”

“Dankon, karulino, ”respondis olda Larry, vere plaĉite.

“Mi sentas tion kiel grandan komplimenton. Se mi ne estus vere bona enigmo ne utilus mia disiĝado. ”

“Kial vi disigas vin? ”demandis Onklino Em, severe.

“Kial vi ne dece kondutas kaj restas kunmetita? ”

La Lordo Alta Ĉiglevic aspektis ĉagrenita de tiu parolo; sed li respondis ĝentile:

“Sinjorino, eble vi rimarkis ke ĉiu persono estas iel kurioza. Kuriozas pri mi ke mi disigas min. Kia estas via propra kuriozeco mi ne aŭdacos diri; sed mi neniam riproĉos vin, negrave kion vi faros. ”

“Nun vi ricevis vian diplomon, Em, ”diris Onklo Henriko, ridante, “kaj tio plaĉas al mi. Jen kurioza lando, kaj ni plej bone agos akceptante la ulojn kiaj ili estas. ”

“Se ni farus tion, ni lasus ĉi tiujn ulojn disigitaj, ”ŝi respondis, kaj tiu respondo bonhumore ridigis ĉiujn.

Ĝuste tiam Ombi Ambi trovis manon en kiu estis trikilo, do ili decidis kunmeti Avinjon Tariki. Ŝi montriĝis pli facila enigmo ol olda Larry, kaj kiam ŝi estis kompletigita ili trovis ŝin agrabla maljunulino kiu elkore bonvenigis ilin. Doroteo informis ŝin ke la kanguruo perdis siajn mufojn, kaj Avinjo Tariki promesis tuj eklabori kaj fari por la povra besto novan paron.

Tuj post tio la kuiristo venis voki ilin al la manĝo, kaj ili trovis allogan manĝon pretigitan por ili. La Lordo

Alta Ĉiglevic sidis ĉe la kapo de la tablo kaj Avinjo

Tariki ĉe la piedo, kaj la gastoj bone sin distris kaj plene ĝuis.

Post la manĝo ili eliris en la korton kaj kunmetis plurajn aliajn homojn, kaj tiu laboro tiom interesis ke ili eble uzus la tugan tagon ĉe Peckunpuzlio se la Sorĉisto ne proponintus ke ili rekomencu sian veturon.

“Sed al mi ne plaĉas lasi ĉi ĉiujn povrulojn disigitaj, ” diris Doroteo, perpleksa pri kion fari.

“Ho, ne ĝenu vin ni, ”respondis olda Larry. “Preskaŭ ĉiutage venas kelkaj Gilikuloj aŭ Manĝtuloj aŭ Palpbrumoj ĉi tien por distri sin kunmetante nin, do ne damaĝos se provizore vi lasos tiujn pecojn kie ili estas.

Sed mi ja esperas ke vi denove vizitos nin, kaj se vi faros tion ĉiam vi estos bonvenaj, mi certigas vin. ”

“Ĉu neniam vi kunmetas unu la alian? ”ŝi demandis.

“Neniam; ĉar ni ne estas enigmoj por ni mem, do tute ne amuzus nin tio. ”

Ili nun adiaŭis la kuriozajn Peclojn kaj eniris sian ĉaregon por daŭrigi sian veturon.

“Certe ili estas stranga popolo, ”komentis Onklino Em penseme, dum ili forveturis de Peckunpuzlio, “sed vere mi ne komprenas kiel ili efektive utilas. ”

“Nu, ili distris nin ĉiujn dum pluraj horoj, ”respondis la Sorĉisto. “Por ni tio utilas, mi certas. ”

“Mi opinias ke ili pli amuzas ol sola kartludo aŭ kejloludo, ”deklaris Onklo Henriko, serioze. “Miaopinie, mi ĝojas pro nia vizito al la Pecloj. ”