“Joĉjo estas iomete malfreŝa, ”diris S-ro Bulko, dum ili foriris; “sed li estas bone konata kaj neniam mishumora.

Mi nun gvidos vin renkonti kelkajn el miaj propraj parencoj. ”

Ili vizitis la Sukerbulkojn, la Ribobulkojn kaj la Hispanajn Bulkojn —ĉi tiuj havis vere fremdan aspekton.

Post tio ili vidis la Francajn Panojn, kiuj estis tre ĝentilaj al ili, kaj mallonge vizitis la Parker H. Bulkojn, kiuj estis iom arogantaj.

“Sed ne tiom vantaj kiom la Sukeraj Miksbulkoj, ” deklaris S-ro Bulko, “kiujn mi vere ne povas toleri. Mi ne volas esti suspektema aŭ skandalema, sed kelkfoje mi opinias ke la Miksbulkoj enhavas tro da bakpulvoro. ”

Ĝuste tiam timiga krio aŭdiĝis, kaj Doroteo haste turnis sin kaj trovis scenon de granda ekscitiĝo nelonge for sur la sama strato. Oni grupiĝis ĉirkaŭ Toto kaj ĵetis kontraŭ lin ĉion troveblan. Ili ĵetis kontraŭ la hundeton malmolajn biskvitojn, kaj eĉ meblojn kiuj estis durbakitaj kaj su fiĉe bonaj ĵetaĵoj.

Toto hurletis dum la aro da bakaĵoj tra fis lin; sed li staris senmove, kun la kapo klinita kaj la vosto inter la kruroj, ĝis Doroteo alkuris kaj demandis kio ĝenas.

“Kio ĝenas! ”kriis sekala bulko indigne, “ho, tiu fibesto manĝis tri el niaj karaj Patkringoj, kaj ankoraŭ nun glutas Salan Biskviton! ”

“Ho Toto! Kial vi aŭdacas? ”kriis Doroteo tre malfeliĉe.

La buŝo de Toto estis plena pro liaj salaj viktimoj, do li nur bojetis kaj svingis la voston. Sed Vilĉinjo, kiu estis fluginta al la supro de biskvita domo por esti en sekura loko, kriis:

“Li ne kulpas, Doroteo; la Kringoj de fiis lin manĝi ilin. ”

“Jes, kaj vi elbekis la okulojn de Sekvinbera Bulketo — unu el niaj plej respektindaj civitanoj! ”kriis pana pudingo, svingante sian pugnon kontraŭ la Flava Kokino.

“Kio? Kio? ”lamentis S-ro C. Bulko, kiu jam atingis ilin. “Ho, kia misfortuno —kia terura misfortuno! ”

“Sed atentu, ”diris Doroteo, firme dezirante defendi siajn bestamikojn, “ŝajnas al mi ke ni vere bone traktis vin, kvankam vi estas manĝeblaj kaj naturaj manĝaĵoj por ni. Mi estis afabla al vi, kaj manĝis viajn malnovajn ĉarumojn kaj pianojn kaj rubaĵojn, kaj tute ne plendis.

Sed vi ne rajtas supozi ke Toto kaj Vilĉinjo akceptos malsati en vilaĝo plenplena de bongustaj manĝaĵoj, ĉar ili ne povas kompreni vian avaremon kiel mi. ”

“Vi devas tuj foriri! ”diris S-ro Bulko severe.

“Kaj kion se ni rifuzos? ”demandis Doroteo, nun tre provokita.

“Tiuokaze, ”diris li, “ni metos vin en la grandajn bakfornojn kie ni fariĝis kaj bakos vin. ”

Doroteo ĉirkaŭrigardis kaj vidis minacajn esprimojn sur ĉies vizaĝo. Ŝi ne rimarkis fornojn en la vilaĝo, tamen eble ili troviĝas, ĉar kelkaj el la loĝantoj aspektas tre freŝaj. Do ŝi decidis foriri, kaj vokinte al Toto kaj Vilĉinjo ke ili sekvu ŝin ŝi marŝis laŭ la strato laŭeble digne, kvankam ŝin sekvis la malhuraoj kaj fikrioj de la bulkoj kaj biskvitoj kaj aliaj bakaĵoj.