На пахаванне прыйшло многа людзей. Прыйшла i Рэстаўратар, з сяброўкай. Была яна бляднейшая, чым звычайна, але трымалася малайцом, як заўсёды, хаваючы ўсё ў сабе: ёсць такая парода людзей, незразумелых антыподам.
Развiтанне вырашылi зрабiць на вулiцы, i труну вынеслi з кватэры, паставiлi на дзвюх лаўках перад пад'ездам.
Анёл, якi прыйшоў дапамагчы бацькавай душы, стаў, нябачны, у галавах. Ён мог лёгка вылучыць з агульнай аўры журбы думкi i пачуццi кожнага - чуў i зацiкаўлены шэпт двух калег нябожчыка, якiя вырашалi, цi дастаткова куплена гарэлкi для памiнак, i нечую паскудную думку пра ўдаву зафiксаваў, але ўся яго ўвага была звернута на мацi. Яна стаяла крыху воддаль, каля стаптанай клумбы, сяброўка непрыкметна падтрымлiвала яе пад локаць. Пасля, калi нехта з арганiзатараў пахавання прапанаваў развiтацца, анёлава мацi рашуча падышла ён упершыню ўбачыў яе так блiзка, побач, - пацалавала Мастака ў вусны i заплакала. Сяброўка адвяла яе ўбок, нешта зашаптала на вуха, але мацi сказала: "Няхай... Я паеду на могiлкi".
I пакуль аўтобус з жалобнай паласой пылiў сярод лавандавых палеткаў, якiя так любiў Мастак i якiя неяк жартаўлiва ахрысцiў "пашай Анёлаў", нябесны сын яго заставаўся каля нябожчыка, i думкi яго былi пра дзiўнае, незразумелае чалавечае быццё.
Вось бацькi яго. Пры жыццi бацькi нават нiводнага разу не пацалавалiся. А яны прыродай былi ж створаны адно дзеля аднаго. Не здолелi пераступiць цераз чалавечыя законы... I вось - раз'яднаныя назаўсёды. Шкада. Так недарэчна. Абсурдна... Няма парадку на зямлi. Не было i нiколi не будзе, бо чалавек трыста разоў несвабодны. Ён трыста разоў звязаны законамi, нормамi, умоўнасцямi, ён трыста разоў нявольнiк i нiкчэмнасць, але ён жа - дзiўна, дзiўна - i Бог па сутнасцi сваёй.
Анёл не зазiраў у матчыну душу - гэта яе, усё яе. А што ёсць там святло i што было яно ў бацькавай душы, дык само яго нараджэнне - выдатнае таму сведчанне. Не кожны дзень у спiрытасферы з'яўляюцца Больш Дасканалыя Структуры, а кажучы прасцей, не кожны дзень нараджаюцца Анёлы.
I смутку Анёл асаблiвага не адчуваў, бо там, у свеце Абсалюту, няма пачуццяў i эмоцый у звычайным зямным разуменнi.
- Не пакутуй так, не трэба, - прыгалубiў ён бацькаву душу. - Усё пройдзе. Праз сорак дзён супакоiшся.
У перакладзе з нябеснай на зямную мову ён шкадаваў аб няведаннi людзей, асаблiва гэтых, родных, што стварылi яго, iстоту найвышэйшага парадку. Шкада, што яны, спадзеючыся на бяссмерце душы, не разумеюць простага: усё зямное там страчвае сэнс. Не квiтнець больш лавандзе, не згараць у агнi жадання, не пакутаваць i не радавацца, не патанаць табе, бацька, у безданi вар'яцтва, якое прымушала цябе ствараць, пiць гарэлку, кахаць гэтую белатварую жанчыну, чужую жонку. I нават калi я, праз шмат гадоў, правяду яе душу ў нашы прасторы, вам ужо нiколi не быць разам. Вы не заўважыце адно аднаго, як Георг Вiльгельм Фрыдрых Гегель не заўважыў цуду майго нараджэння, бо жыццё i каханне дадзены толькi жывому.
Аўтобус спынiўся на ўзгорку, сярод зялёных дрэў i надмагiлляў. Анёл яшчэ раз пагладзiў бацькаву душу i стаў выпростваць свае кварка-глюённыя канечнасцi, якiя толькi ўмоўна, ад вялiкай фантазii, можна было назваць крыламi.