Proksimiĝinte al la pordoj de la Smeralda Urbo laveturantoj trovis ĝin gardata de du knabinoj de laRevolucia Armeo, kiuj obstaklis ilian eniron, tirintesiajn trikilojn el sia hararo kaj minacante piki launuan proksimiĝanton.

Sed la Stana Lignohakisto ne timis.

“Plej malbone, ili sukcesos grati mian belan nikelankovraĵon, ”li diris. “Sed ne estos ‘plej malbone’, ĉar mikredas ke mi povos fortimigi tiujn absurdajnsoldatinojn tre facile. Zorge sekvu min, ĉiu el vi! ”

Post tio, svingante sian grandan hakilon dekstrenkaj maldekstren antaŭ si, li iris al la pordo, kaj laaliaj sekvis lin senhezite.

La knabinoj, kiuj tute ne anticipis reziston, timegispro la svingado de la brila hakilo kaj forkuris krianteen la urbon; kaj niaj veturantoj trapasis la pordojnsendanĝere kaj marŝis laŭ la verda marmora pavimode la larĝa strato direkte al la reĝa palaco.

“Ni baldaŭ remetos vian Moŝton sur la tronon, ”diris la Stana Lignohakisto, ridante pro sia facilakonkero je la gardistinoj.

“Dankon, amiko Noĉjo, ”respondis la Birdotimigilo, dankeme. “Nenio povas rezisti vian amantankoron kaj vian akran hakilon. ”

Dum ili preteriris la vicojn de domoj ili vidis trala malfermitaj pordoj ke viroj balaadas kaj senpolvigaskaj purigas telerojn, dum la virinoj sidas en grupojklaĉante kaj ridante.

“Kio okazis? ”la Birdotimigilo demandis almalfeliĉaspektanta viro kun granda barbo, kiu portasantaŭveston kaj puŝas infanĉareton laŭ la trotuaro.

“Nu, okazis revolucio, via Moŝto —kion vi certenur tro bone scias, ”respondis la viro; “kaj post viaforiro, la virinoj estras laŭ sia volo. Mi ĝojas ĉar videcidis reveni kaj reestigi ordon, ĉar mastrumadi enla hejmo kaj prizorgi infanojn eltrivas ĉiun viron enla Smeralda Urbo. ”

“Hmm! ”diris la Birdotimigilo, penseme. “Se estastiom malfacile, kiel la virinoj tiel facile sukcesis priĝi? ”“Mi tute ne scias, ”respondis la viro, profundeĝemante. “Eble la virinoj estas faritaj el fero. ”Dum ili laŭiradis la straton, neniu penis obstakliilin. Pluraj virinoj ĉesis klaĉadi su fiĉe longe porscivoleme rigardi niajn amikojn, sed tuj ili forturnissin ridante aŭ rikanante kaj rekomencis babiladi. Kaj kiam ili renkontis plurajn knabinojn el laRevolucia Armeo, tiuj soldatinoj, anstataŭ ektimi aŭsurpriziĝi, nur flanken paŝis kaj senproteste permesisilin pluiri.

Tiu ago maltrankviligis la Birdotimigilon.

“Mi timas ke ni eniras kaptilon, ”diris li.

“Absurde! ”respondis Noĉjo Hakisto, fidoplene; “lamalsaĝulinoj jam estas konkeritaj! ”

Sed la Birdotimigilo skuis sian kapon dubomaniere, kaj Tip diris:

“Estas multe tro facile. Tute certe atendas nindanĝero. ”

“Mi atentos, ”respondis lia Moŝto.

Sen obstaklo ili atingis la reĝan palacon kajsuprenpaŝis la marmorajn ŝtupojn, kiuj iam estis dikekovritaj per smeraldoj sed nun estis plenaj de truetoj kie la juveloj senkompate estis eltiritaj de laRevolucia Armeo. Kaj eĉ ne unu ribelantino baris lavojon.

Tra la arkaj koridoroj kaj en la belegantronĉambron marŝis la Stana Lignohakisto kaj liajsekvantoj, kaj tie, kiam la verdaj silkaj kurtenoj estismalantaŭ ili, ili vidis kuriozaĵon.

Sidanta sur la brilanta trono estis GeneraloZingibra, kun la preskaŭ-plej-bona krono de laBirdotimigilo sur ŝia kapo, kaj la reĝa sceptro estis enŝia dekstra mano. Skatolo da karamelaj bombonoj, elkiu ŝi manĝadis, kuŝis sur ŝiaj genuoj, kaj la knabinoŝajnis tute komforta en la reĝa medio.

La Birdotimigilo antaŭenpaŝis kaj frontis ŝin, dumla Stana Lignohakisto apogis sin sur sia hakilo kaj laaliaj staris duoncirkle malantaŭ lia Moŝto.

“Ĉu vi aŭdacas sidi sur mia trono? ”demandis laBirdotimigilo, severe okulumante la entrudiĝintanknabinon. “Ĉu vi ne scias ke vi kulpe per fidis, kaj keleĝo ordonas punon pro per fido? ”

“La trono apartenas al kiu ajn sukcesis preni ĝin, ”respondis Zingibra, dum ŝi malrapide manĝis plianbombonon. “Vi vidas ke mi prenis ĝin; do ĝuste nunmi estas Reĝino, kaj kiu min kontraŭas estas per fidulokaj estas punenda laŭ la leĝo menciita de vi. ”

Tiu vidpunkto pri la afero konfuzis la Birdotimigilon.

“Ĉu estas tiel, amiko Noĉjo? ”li demandis, turnintesin al la Stana Lignohakisto.

“Nu, kiam temas pri la Juro, mi nenion povas diri, ”respondis la Stana Moŝto; “ĉar oni neniam intencis kela leĝoj estu kompreneblaj, kaj estas stulte provi. ”“Do kion ni faru? ”demandis la Birdotimigilo, ĉagrenite.

“Kial ne edziĝi kun la Reĝino? Kaj tiam kaj ŝi kajvi povos regi, ”proponis la Ŝancel-Insekto.

Zingibra fikse rigardis la insekton kolerante.

“Kial ne resendi ŝin al ŝia patrino, kie ŝi devas esti? ”demandis Joĉjo Kukurbokapo.

Zingibra sulkis la frunton.

“Kial ne enfermi ŝin en ŝrankon ĝis ŝi bonekondutos kaj promesos daŭre bonkonduti? ”demandisTip. La lipo de Zingibra kurbiĝis malestime.

“Aŭ bone skui ŝin! ”diris la Seg-Ĉevalo.

“Ne, ”diris la Stana Lignohakisto, “ni milde kajameme pritraktu la kompatindan knabinon. Ni donual ŝi tiom da juveloj kiom ŝi povos porti, kaj forsenduŝin feliĉa kaj kontenta. ”

Kiam li diris tion, Reĝino Zingibra ridis laŭte, kajla postan minuton ŝi trifoje kunfrapis siajn manojn, kvazaŭ signale.

“Vi estas tre absurdaj uloj, ”diris ŝi; “sed enuigasmin via sensencaĵo kaj mi ne plu akceptas toleri vin. ”Dum la monarko kaj liaj amikoj aŭskultis mirigatetiun impertinentan parolon, konsternaĵo okazis. Lahakilo de la Stana Lignohakisto estis kaptita el liajmanoj de iu persono malantaŭ li, kaj li trovis sinsenarmita kaj senhelpa. Samtempe ridego sonis en laoreloj de la fidela grupo, kaj kiam ili turnis sin portrovi el kie venis la sono, ili trovis sin ĉirkaŭitaj dela Revolucia Armeo. La knabinoj portis en ĉiu manobrilan trikilon. La tuta tronĉambro ŝajnis plena de laribelantinoj, kaj la Birdotimigilo kaj liaj kamaradojkomprenis ke ili nun estas kaptitaj.

“Nun vi komprenas ke estas malsaĝe, oponi laplanon de virino, ”diris Zingibra, gaje; “kaj ĉi tiuevento nur pruvas ke mi pli taŭgas por regi laSmeraldan Urbon ol Birdotimigilo. Mi havas nenianmalbonvolon kontraŭ vi, mi certigas al vi; sed por kevi ne ĝenu min estontece, mi ordonos ke vi ĉiujdetruiĝu. Escepte de la knabo, kiu apartenas almaljuna Mombi kaj estas redonenda al ŝi. La aliaj neestas homoj, do ne estos fie detrui vin. La Seg-Ĉevalon kaj la korpon de la Kukurbokapo midishakigos por fajrobruligado; kaj la kukurbo memestos utila en tortoj. La Birdotimigilo estos bona porkomenci festofajron, kaj ni povos distranĉi la StananLignohakiston kaj doni la pecetojn al la kaproj pormanĝo. Kaj tiun gigantan Ŝancel-Insekton —”“Multe Pligrandigitan, mi petas, ”interrompis lainsekto.

“Mi opinias ke mi petos la kuiristinon prepari verd-kelonian supon el vi, ”pludiris la Reĝino, mediteme. La Ŝancel-Insekto tremetis.

“Aŭ, se tio ne sukcesus, ni povus uzi vin porHungara gulaŝo, boligitan kaj forte spicitan, ”ŝipludiris, kruele.

Tiu programo de ekstermado estis tiom terura kela kaptitoj regardis unu la alian panikotime. Nur laBirdotimigilo ne cedis al malespero. Li staradis kvieteantaŭ la Reĝino kaj lia frunto sulkiĝis pro profundapensado dum li strebis elpensi eskapmanieron. Dum li faris tion li sentis moviĝeton en la pajloen la brusto. Tuj lia mieno transiris de malĝojo alĝojo, kaj levinte manon li rapide malbutonumis laantaŭon de sia jako.

Tiun agon ja rimarkis la amaso da knabinoj ĉirkaŭli, sed neniu el ili suspektis la signifon de lia ago ĝis etagriza muso saltis el lia brusto al la planko kaj forkurisinter la piedoj de la Revolucia Armeo. Alia muso rapidesekvis; kaj poste alia kaj alia, rapide kaj sinsekve. Kajsubite la Armeo aŭdigis terurkrion kiu facile plenigusla plej kuraĝan koron per konsterniĝo. La forkuro kiusekvis fariĝis amasa, kaj la amasa forkuro fariĝis paniko. Ĉar dum la alarmitaj musoj diskuradis ĉirkaŭ laĉambro estis nur su fiĉa tempo por ke la Birdotimigilorimarku kirlon de jupoj kaj briletadon de piedoj dumla knabinoj malaperis el la palaco —puŝante kajkunfrapiĝante pro sia panikaj klopodoj eskapi.

La Reĝino, je la unua alarmo, ekstaris sur la kusenonde la trono kaj komencis danci frenezete sur la pintojde siaj pied fingroj. Post tio muso suprenkuris lakusenojn, kaj per terurita salto kompatinda Zingibraflugis tute super la kapon de la Birdotimigilo kajeskapis tra arka pordo —ŝi tute ne paŭzis dum siasovaĝa forkuro ĝis ŝi atingis la baril-pordojn de la urbo. Do, dum malpli longa tempo ol mi bezonas porpriskribi la agon, la tronĉambro malpleniĝis kaj restisnur la Birdotimigilo kaj liaj amikoj, kaj la Ŝancel-Insekto profunde ĝemis pro rekuraĝiĝo dum li diris:

“Dank’al la dioj, ni saviĝis! ”

“Provizore, jes, ”respondis la Stana Lignohakisto.

“Sed la malamikinoj revenos baldaŭ, mi certas. ”

“Ni baru ĉiun enirejon de la palaco! ”diris laBirdotimigilo. “Tiel ni akiros su fiĉan tempo porelpensi kion fari. ”

Do ĉiuj, kun escepto de Joĉjo Kukurbokapo, kiuankoraŭ estis ligita al la Seg-Ĉevalo, kuris al ladiversaj enirejoj de la reĝa palaco kaj fermis la pezajnpordojn, riglis kaj ŝlosis ilin firme. Poste, sciante kela Revolucia Armeo bezonos plurajn tagojn por rompila barilojn, la aventurantoj kuniĝis denove en latronĉambro por plani pri la milito.