Zorge pripensinte, Tip decidis ke la plej bona lokopor Joĉjo estos kie la vojo kurbiĝas, iom for de ladomo. Do li komencis porti la viron tien, sed li trovislin multepeza kaj ne facile manipulebla. Tirinte lakreaĵon iom, Tip surpieden starigis lin, kaj fleksantejen la artikojn de unu kruro, jen tiujn de la alia, kajsamtempe puŝante lin, la knabo sukcesis marŝigiJoĉjon al la vojkurbiĝo. Tio ne sukcesis sen plurajfaloj, kaj Tip vere laboris pli ol iam li laboris sur lakampoj aŭ en la arbaro; sed amo petoli urĝis lin, kaj plaĉis al li provi la lertecon de sia faraĵo.

“Joĉjo taŭgas kaj bonege funkcias! ”li diris alsi, anhelante pro la nekutima penego. Sed ĝustetiam li trovis ke la maldekstra brako de la viroforfalintis dum la marŝado; do li retreniris por troviĝin, kaj poste, ĉizinte novan kaj pli dikan pinglonpor la ŝultrartiko, li riparis la vundon tiom sukceseke la brako estis pli fortika ol antaŭe. Tip ankaŭrimarkis ke la kukurba kapo de Joĉjo estisturniĝinta tiel ke ĝi rigardis malantaŭen; sed tioestis facile ĝustigita. Kiam, fine, la viro estisstarigita por rigardi la vojkurbiĝon kie maljunaMombi aperos, li aspektis su fiĉe natura por estibona imito de Gilikula kultivisto —kaj su fiĉenenatura por ektimigi ĉiun alvenanton kiu neanticipis vidi lin.

Ĉar ankoraŭ estis tro frue dum la tago poranticipi la revenon de la maljunulino, Tip subenirisen la valon apud la domo kaj komencis kolektinuksojn de la arboj kreskantaj tie.

Tamen, maljuna Mombi revenis pli frue ol kutime. Ŝi renkontintis malhonestan magiiston kiu loĝas enizola kavo en la montaro, kaj interŝanĝis kun liplurajn gravajn magisekretojn. Tiumaniere akirinte tri novajn receptojn, kvar magiajn pulvorojn kajdiversajn herbojn kun mirindaj potenco kaj forto, ŝilamis hejmen kiel eble plej rapide, por provi siajnnovajn magiaĵojn.

Tiom koncentriĝis Mombi pri la gajnitaj trezorojke kiam ŝi preteriris la vojkurbiĝon kaj rimarketis laviron, ŝi nur klinis la kapon kaj diris:

“Bonan vesperon, sinjoro. ”

Sed post momento, rimarkinte ke la persono nekmovis sin nek respondis, ŝi sagace rigardis lianvizaĝon kaj vidis ke temas pri kukurba kapo, kiunzorgege ĉizis la poŝtranĉilo de Tip.

“He! ”elspiris Mombi, kvazaŭ muĝetante; “tiupetolema knabo volas denove trompi min! Bone! Tre —e bone! Mi bategos lin pro lia klopodo timigimin tiel! ”

Kolere ŝi levis sian stangon por defrapi laridetantan kukurbokapon de la pupo; sed subitaekpenso paŭzigis ŝin, kaj la levita stango restissenmove en la aero.

“Nu, jen bona oportuno provi mian novanpulvoron! ”diris ŝi, fervore. “Kaj tiel mi povos scii ĉutiu malhonesta magiisto fidele interŝanĝis sekretojn, aŭ ĉu li fitrompis min kiom mi trompis lin. ”

Do ŝi surteren metis sian korbon kaj komencispalpadi en ĝi por trovi unu el la valoregaj pulvorojkiujn ŝi akiris.

Dum Mombi tiel okupis sin Tip revenis nerapide, kun la poŝoj plenaj de nuksoj, kaj trovis lamaljunulinon staranta apud lia viro kaj ŝajne tute netimigita de ĝi.

Unue li sentis iom da ĉagreno; sed la sekvanmomenton li ekvolis scii kion faros Mombi. Do likaŝis sin malantaŭ heĝon, kie li povos vidi sen vidiĝi, kaj atendis rigardante.

Post iom da serĉado la virino tiris el sia korbomalnovan piproskatolon, sur kies etikedon skribintisla magiisto per krajono:“Vivopulvoro”. “Ha —jen ĝi! ”ŝi ĝoje elkriis. “Kaj nun ni viduĉu ĝi estas potenca. La avara magiisto ne donis almi multon, sed verŝajne estas su fiĉe por du-tridozoj. ”

Tipon multe surprizis aŭdi tiujn vortojn. Poste lividis maljunan Mombi levi sian brakon kaj disŝuti lapulvoron el la skatolo sur la kukurban kapon de liaviro Joĉjo. Ŝi faris tion sammaniere kiel oni ŝutaspipron sur rostitan terpomon, kaj la pulvoro disfalis dela kapo de Joĉjo sur la ruĝan ĉemizon kaj palruĝan veŝton kaj purpuran pantalonon per kiu Tip vestintislin, kaj iom eĉ falis sur la flikitajn kaj trivitajn ŝuojn. Remetinte la piproskatolon en la korbon, Mombilevis sian maldekstran manon, kun la et fingro suprenetentita, kaj diris:

“Ueaŭĥ! ”

Post tio ŝi levis la dekstran manon, kun ladik fingro etendita supren, kaj diris:

“Teaŭĥ! ”

Kaj post tio ŝi levis ambaŭ manojn, kun ĉiujfingroj disetenditaj, kaj kriis:

“Peaŭĥ! ”

Joĉjo Kukurbokapo retrenpaŝis kiam ŝi diris tion, kaj diris riproĉtone:

“Ne kriu tiel! Ĉu vi kredas min surda? ”

Maljuna Mombi ĉirkaŭdancis lin, frenezega proĝojo.

“Li vivas! ”ŝi kriis; “li vivas! li vivas! ”

Ŝi ĵetis sian stangon enaeren kaj kaptis ĝin dumĝi falis; kaj ŝi ĉirkaŭbrakumis sin per ambaŭ brakoj, kaj klopodis ĵigi; kaj dume ŝi ripetadis ravite:

“Li vivas! — li vivas! — li vivas! ”

Nu, vi prave supozus ke Tip vidis ĉion ĉi tremiroplene.

Unue li tiom timis kaj teruriĝis ke li volis forkuri, sed liaj kruroj tremis kaj mal firmis tiom ke li nesukcesis. Post tio subite ekŝajnis al li amuzege keJoĉjo viviĝis, des pli ĉar la esprimo sur lia kukurbavizaĝo estis tiom drola kaj komika ke ĝi tuj ridigis. Do, perdinte sian unuan ektimon, Tip komencis ridi; kaj la ĝoja ridado atingis la orelojn de maljunaMombi kaj kaŭzis ŝin lami rapide al la heĝo, kie ŝikaptis la kolumon de Tipo kaj trenis lin al la lokokie ŝi estis lasinta sian korbon kaj la kukurbokapanviron.

“Fia, aĉa, misfara knabo! ”ŝi kriis furioze. “Milernigos vin ne spioni miajn sekretojn kaj priridimin! ”

“Mi ne ridis pri vi, ”protestis Tip. “Mi ridis pritiu Kukurbokapaĉo! Rigardu lin! Li ja misbelas, ĉune? ”

“Mi esperas ke vi ne komentas pri mia aspekto, ”diris Joĉjo; kaj estis tiom amuze aŭdi lian seriozanvoĉtonon dum la vizaĝo plu portis sian ĝojanrideton, ke Tip reekridis.

Eĉ Mombi scivolis pri la viro kiun vivigis ŝiamagio; ĉar, intense rigardinte lin, ŝi baldaŭdemandis:

“Kion vi scias? ”

“Nu, malfacilas diri, ”respondis Joĉjo. “Ĉarkvankam mi sentas ke mi scias multon, mi ankoraŭ nescias kiom estas trovota en la mondo. Mi bezonostempon por sciiĝi ĉu mi estas tre saĝa aŭ tre malsaĝa. ”

“Vi pravas, ”diris Mombi sobre. “Sed por kio vi uzos lin, dum li vivas? ”demandisTip scivole.

“Mi devos pripensi tion, ”respondis Mombi. “Sed nireiru hejmon tuj, ĉar mallumiĝas. Helpu laKukurbokapon marŝi. ”

“Ne ĝenu vin pri mi, ”diris Joĉjo; “mi povas marŝiegalbone kiel vi. Ĉu mi ne havas krurojn kaj piedojn, kaj ĉu ili ne havas artikojn? ”

“Ĉu? ”demandis la virino, sin turninte al Tip.

“Kompreneble li havas; mi mem faris ilin, ”respondis la knabo fiere.

Do ili ekiris domen, sed kiam ili atingis labrutokorton maljuna Mombi kondukis la kukurbanviron al la bovinejo kaj enfermis lin en malplenanstalon, kaj sekurige ligis la pordon.

“Unue mi devos priatenti vin, ”ŝi diris, klinetante lakapon al Tip.

Kiam li aŭdis tion, la knabo malkvietiĝis; ĉar li sciis ke Mombi havas fian venĝeman koron kaj nehezitos fifari.

Ili eniris la domon. Ĝi estis ronda, kupolformastrukturo, kia preskaŭ ĉiu kampara domo en la LandoOz.

Mombi ordonis ke la knabo flamigu kandelon, dum ŝi metis sian korbon en ŝrankon kaj pendigissian mantelon. Tip rapide obeis, ĉar li timis ŝin. Kiam la kandelo lumis, Mombi ordonis ke lipretigu fajron en la kameno, kaj dum Tip faris tionla maljunulino manĝis. Kiam la flamoj komenciskraketadi la knabo iris al ŝi kaj petis iom da panokaj fromaĝo; sed Mombi rifuzis.

“Mi malsatas! ”diris Tip ploreme.

“Vi ne longe malsatos, ”respondis Mombi, makrabraspekta.

Al la knabo ne plaĉis tiuj vortoj, ĉar ili sonisminace; sed li memoris ke li havas nuksojn en lapoŝo, do li rompis kelkajn el ili kaj manĝis ilin dumla virino sin levis, forskuis la panerojn de siaŝirmvesto, kaj pendigis super la fajron malgrandannigran akvopoton.

Post tio ŝi elverŝis egalajn kvantojn da lakto kajvinagro en la poton. Post tio ŝi elprenis plurajn paketojn da herboj kaj pulvoroj kaj komencis enŝuti iom da ĉiuen la poton. Fojfoje ŝi proksimiĝis al la kandelo por legisur flava papero la recepton de sia preparaĵo. Dum Tip rigardis lia malkvietiĝo pligrandiĝis.

“Por kio estas tio? ”li demandis.

“Por vi, ”respondis Mombi, abrupte.

Tip torde turnis sin sur sia sidilo kaj longe rigardisla poton, en kiu komencis vidiĝi vaporbobeloj. Posttio li rigardetis la severan faltoplenan aspekton de lamagiistino kaj volegis esti en iu ajn alia loko, nur neen tiu senluma fumoplena kuirejo, kie eĉ lakandelombroj sur la muro su fiĉis por teruri. Tielforpasis horo, dum kiu la silenton interrompis nur labobelado de la poto kaj la siblado de la flamoj. Fin fine, Tip denove parolis.

“Ĉu mi devos trinki tiun aĵon? ”li demandis, perkapskuo indikante la poton.

“Jes, ”diris Mombi.

“Kiel ĝi e fikos sur min? ”demandis Tip.

“Se mi ĝuste preparis ĝin, ”respondis Mombi, “ĝiŝanĝos aŭ transformos vin kaj faros el vi marmoranstatuon. ”Tip ĝemis, kaj viŝis la ŝviton de sia frunto per siamaniko.

“Mi ne volas esti marmora statuo! ”li protestis.

“Ne gravas; mi volas ke vi estu, ”diris lamaljunulino, severe rigardante lin.

“Kiel mi utilos tiam? ”demandis Tip. “Vi ne pluhavos laboriston. ”

“Mi laborigos la Kukurbokapon, ”diris Mombi. Denove Tip ĝemis.

“Kial vi ne faros el mi kapron, aŭ kokidon? ”lidemandis angoroplene. “Ne utilos al vi marmorastatuo. ”

“Jes ja ĝi utilos, ”respondis Mombi. “Venontprin-tempe mi plantos florĝardenon, kaj mi ornamos ĝinper vi en la mezo. Mirigas min ke mi ne elpensis tionantaŭ nun; jam de jaroj vi ĝenas min. ”

Pro tiu terura parolo Tip eksentis ŝvitveziketojn surla tuta korpo, sed li sidis senmove kaj tremetis kajangoroplene rigardis la poton.

“Eble ĝi malsukcesos, ”li murmuris, per voĉo kiusonis malforta kaj senespera.

“Jes ja, laŭ mia kredo ĝi sukcesos, ”respondisMombi gaje. “Malofte mi eraras. ”

Denove sekvis silento —tiom longa kaj senesperigake kiam Mombi fin fine levis la poton de la fajro jamestis preskaŭ la noktomezo.

“Vi povos trinki ĝin nur kiam ĝi estos tutemalvarma, ”anoncis la maljuna sorĉistino —ĉarmalgraŭ la leĝo ŝi nun agnoskis ke ŝi sorĉas. “Niambaŭ enlitiĝu nun, kaj je la mateniĝo mi vokos vinkaj tuj fintransformos vin en marmoran statuon. ”

Dirinte tion ŝi lamiris en sian ĉambron, kunportante la vaporantan poton, kaj Tip aŭdis ŝinfermi kaj ŝlosi la pordon.

La knabo ne enlitiĝis, malgraŭ la ordono, li nursidis longe rigardante la ardantajn cindrojn de lamortanta fajro.