Samochód zwolnił, po czym podjechał do krawężnika i zatrzymał się o paręset metrów od domu z numerem 37 na Löwenstrasse.

Podczas gdy kierowca tłumaczył dziewczynie, na czym polegają ich obowiązki służbowe, siedzący obok niego mężczyzna mówił coś do mikrofonu. Z głośnika na tablicy rozdzielczej dobiegły trzaski, a potem słowa:

– Aufenthalt, Zwanzig Minuten.

– Nasz szef wkrótce tu przyjedzie – powiedział sąsiad kierowcy. – Mamy tu na niego czekać. Chce z panią rozmawiać.

Marie St. Jacques oparła się plecami, zamknęła oczy i odetchnęła głęboko.

– O, Boże! Z jaką rozkoszą wypiłabym kieliszek!

Kierowca roześmiał się i skinął głową, dając znak swemu towarzyszowi. Ten wyjął z kieszeni w drzwiach niedużą butelkę i z uśmiechem podał ją kobiecie.

– Nie jesteśmy zbyt wytworni. Nie mamy kieliszków ani kubków, dysponujemy natomiast koniakiem. Oczywiście tylko w celach leczniczych, do użycia w nagłych wypadkach. Teraz chyba zdarzył się właśnie taki wypadek. Proszę uprzejmie.

Marie St. Jacques odwzajemniła uśmiech i przyjęła z rąk mężczyzny butelkę.

– Bardzo panowie są mili. Nawet sobie nie wyobrażacie, jaka jestem wdzięczna. Jeśli kiedykolwiek przyjedziecie panowie do Kanady, przyrządzę najlepszą potrawę według francuskiego przepisu, jaką tylko można zjeść w prowincji Ontario.

– Dziękuję pani – powiedział kierowca.

Bourne uważnie oglądał bandaż na swym ramieniu. Mrużąc oczy wpatrywał się w mętne odbicie w brudnym, umazanym lustrze, czekając, aż wzrok przystosuje się do słabego światła w niechlujnym pokoju. Nie pomylił się co do Steppdeckstrasse. Obraz czerwonych drzwi z resztkami czerwonej farby dokładnie odpowiadał rzeczywistości. Podobnie jak popękane szyby okienne i zardzewiałe poręcze. Nie zadawano mu żadnych pytań, kiedy wynajmował pokój, choć było widać, że jest ranny. Niemniej jednak Vermieter powiedział przyjmując od niego pieniądze:

– Gdyby to było coś poważniejszego, dałoby się znaleźć lekarza, który potrafi trzymać język za zębami.

– Dam panu znać – odparł Bourne.

Rana nie była aż tak poważna: musi wystarczyć plaster, dopóki nie znajdzie lekarza, na którym można by polegać bardziej niż na tym, co prowadzi potajemną praktykę na Steppdeckstrasse.

Jeśli w wyniku jakiejś trudnej sytuacji doznasz obrażeń, musisz zdawać sobie sprawę, że mogą one mieć charakter nie tylko fizyczny, lecz również psychiczny. Możesz odczuwać rzeczywistą odrazę wobec bólu i obrażeń cielesnych. Nie podejmuj ryzyka, lecz o ile czas ci na to pozwoli, postaraj się przystosować do sytuacji. Nie wpadaj w panikę…

Bourne uległ jednak panice; ogarniał go jak gdyby częściowy paraliż. Choć rana w ramieniu i draśnięcie na skroni były rzeczywiste i sprawiały mu prawdziwy ból, żadne z tych obrażeń nie wydawało się na tyle poważne, żeby go unieruchomić. Nie mógł poruszać się tak szybko, jakby sobie życzył, ani z tą siła, o której wiedział, że ją ma, był jednak w stanie panować nad swymi ruchami. Sygnały przebiegające między mózgiem a mięśniami były odbierane i nadawane; cały organizm mógł więc normalnie funkcjonować.

Funkcjonowałby jeszcze lepiej, gdyby Bourne trochę odpoczął. Ponieważ nie miał teraz żadnego sposobu na wydostanie się z Zurychu, musiał wstać na długo przed świtem, żeby rozejrzeć się za jakimś innym kanałem, który pozwoli mu wymknąć się z miasta. Vermieter ze Steppdeckstrasse lubi pieniądze. Za godzinę lub coś koło tego Jason zbudzi niechlujnego kamienicznika.

Bourne ostrożnie położył się na zapadniętym łóżku. Oparłszy głowę na poduszce wpatrywał się w gołą żarówkę pod sufitem, starając się nie słyszeć słów; chciał trochę wypocząć. Ale mimo wszystko słowa zabrzmiały, napełniając mu uszy łoskotem przypominającym dudnienie kotłów.

„Zabito człowieka…”

„Ale pan przyjął to zlecenie…”

Odwrócił się do ściany i zamknął oczy, wznosząc barierę między sobą a słowami. Wtedy pojawiły się inne słowa; Bourne siadł raptownie, pot wystąpił mu na czoło.

„Zapłacą mi za twojego trupa!… Carlos zapłaci! Jak Boga kocham, zapłaci!”

Carlos.

Wielka limuzyna wjechała przed coupé i zatrzymała się przy krawężniku. Z tyłu przed dom z numerem 37 na Löwenstrasse kwadrans temu zajechał samochód policyjny, a przed niespełna pięcioma minutami – karetka pogotowia. Na chodniku w pobliżu klatki schodowej tłoczyli się mieszkańcy okolicznych domów, ale fala największego podniecenia już opadła. Ktoś poniósł śmierć nocą, ktoś został zabity w tej spokojnej części Löwenstrasse. Wszyscy byli w najwyższym stopniu zaniepokojeni: to, co stało się pod numerem 37, mogło powtórzyć się pod numerem 40 lub 53. Świat ogarniało szaleństwo i nawet Zurych zaczynał mu ulegać.

– Przyjechał szef. Czy możemy panią do niego zaprowadzić?

Towarzysz kierowcy wysiadł z samochodu i otworzył drzwiczki przed Marie St. Jacques.

– Oczywiście.

Wysiadła z auta i poczuła na ramieniu rękę mężczyzny. Był to dotyk o wiele delikatniejszy od chwytu zwierzęcia, które przedtem przystawiało jej do policzka lufę rewolweru. Zadrżała na samo wspomnienie. Oboje podeszli do limuzyny od tyłu. Kobieta wsiadła. Oparła się wygodnie i spojrzała na swego sąsiada. Nagle zaparło jej dech; zastygła w bezruchu, jak gdyby sparaliżowana. Siedzący obok niej mężczyzna samym swym widokiem przypomniał jej chwile grozy.

Światło latarni ulicznej odbijało się od złotej oprawki jego okularów.

– To pan!… Był pan wtedy w hotelu, wśród tamtych!

Skinął głową ze znużeniem. Jego zmęczenie rzucało się w oczy.

– Zgadza się. Jesteśmy oddziałem specjalnym policji miejskiej. Przede wszystkim muszę panią zapewnić, że podczas wydarzeń w „Carillon du Lac” ani przez chwilę nie zagrażało pani niebezpieczeństwo z naszej strony. Jesteśmy dobrze wyszkolonymi snajperami. Nie padł ani jeden strzał, który mógłby wyrządzić pani krzywdę, a z oddania kilku zrezygnowano, ponieważ znajdowała się pani zbyt blisko człowieka, którego mieliśmy na muszce.

Spokojny, autorytatywny ton mężczyzny przywrócił jej spokój. Szok minął.

– Jestem panu za to wdzięczna – powiedziała.

– Nie wymagało to zbyt wielkich uzdolnień – odparł. – O ile dobrze zrozumiałem, ostatnio widziała go pani, kiedy oboje siedzieliście w samochodzie, który stoi za nami.

– Tak. Był ranny.

– Ciężko?

– Na tyle, że bełkotał coś bez związku. Przykładał sobie do skroni bandaż i miał pokrwawione ramię, to znaczy płaszcz. Kim on jest?

– Nazwiska są tu bez znaczenia. Ten człowiek ma ich wiele, ale jak zdążyła pani się przekonać, jest mordercą. Okrutnym mordercą. Trzeba go powstrzymać, zanim znów kogoś zabije. Tropimy go już od kilku lat. My i policje wielu innych krajów. Teraz trafia nam się okazja, jakiej nikt dotąd nie miał. Wiemy, że przebywa w Zurychu i że jest ranny. Nie mógł zostać w tej dzielnicy, ale jak daleko zdołał uciec? Czy mówił coś o tym, jak zamierza wydostać się z miasta?

– Miał zamiar wynająć samochód. Chyba na moje nazwisko. Nie ma prawa jazdy.

– Okłamał panią. Zawsze ma przy sobie najrozmaitsze fałszywe dokumenty. Była pani dla niego zakładniczką jednorazowego użytku. Proszę mi powtórzyć wszystko, co pani powiedział, od samego początku. Dokąd pani z nim jeździła, z kim się spotkał – wszystko co pani przychodzi na myśl.

– Jest taka restauracja, „Drei Alpenhäuser”. Był tam olbrzymi grubas, który śmiertelnie się bał… – Marie St. Jacques opowiadała wszystko, co była w stanie sobie przypomnieć. Oficer policji przerywał jej co pewien czas, zadając dodatkowe pytania w związku z jakimś zdaniem lub czyjąś reakcją, bądź też nagłą decyzją mordercy. Raz po raz zdejmował okulary w złotej oprawie i przecierał je w roztargnieniu, ściskając oprawkę palcami, jakby chciał w ten sposób zapanować nad rozdrażnieniem. Wypytywał kobietę przez prawie dwadzieścia pięć minut, po czym podjął decyzję.

– „Drei Alpenhäuser”. Schnell! – powiedział do kierowcy, a następnie zwrócił się do Marie St. Jacques: