I лбоў не бiлi б там за мiску,

Як гэта водзiцца ў народзе;

Там зможаш быць з суседзьмi ў згодзе.

Другое дзела - воласць блiзка.

I то не дробная, брат, рыска;

Там школка ёсць, а дзецям трэба

Даўно навука i вучэба,

А то растуць, на лес вось глядзя;

Зiрнi: унь дуб якi ўжо Ўладзя!

На зэдлi Ўладзiк схiсянуўся,

Алесю хiтранька ўсмiхнуўся.

- Ну, а я, тата, цi вялiкi?

Спытаў Алесь. - Ты? салапяка!

Нос абатры йдзi, разявяка!

Ўсё грае носам, бы музыкi

У гэтай кiрпе завялiся.

Вазьмi анучу, абатрыся!

Алесь не рад быў, што спытаўся,

I ў кут ён борздзенька хаваўся.

I бацька моўкне i чакае,

Што скажа дзядзька або мацi,

I цiха стала ўраз у хаце:

Чутно, як муха пралятае.

- Пасада, кажаш, вельмi ўдатна,

Ўсяго там родзiцца аж надта.

Чаму ж яе там не купляюць?

На нас, цi што, людцы чакаюць?

Пытае мацi. - Каб такая

Была зямля гэта прыўдала,

Яна б дагэтуль не гуляла.

Або аб ёй нiхто не знае?

Цi тыя людзi ўсе паснулi,

Якiм зямелька трэба пiльна?..

Ой, каб яна была прыхiльна,

Яе б даўно ўжо прыгарнулi.

- Чакаць не будзе, ёсць вядома,

Калi сядзець ты будзеш дома

Каля свайго збана, карыта,

Сказаў Мiхал крыху сярдзiта,

Сама зямля не прыйдзе, чуеш,

А сам за ёю павандруеш.

Калi сядзець ды так гадацi,

Не выседзiш нiчога, мацi.

Не бойся: людзi не сядзяць,

Зямля не будзе нас чакаць,

Не запустуе, не згуляе!

- А пэўна, - дзядзька пацвярджае.

- Ды як яно ўжо нi было б там,

Зноў кажа бацька, - а пад плотам,

Зямлю купiўшы, не валяўся б,

Ды як бы жыў яшчэ! Не знаўся б

Нi з панскай ласкай, нi з панамi,

Жылi б сабе гаспадарамi.

А што за шчасце тут, спытаем?

Якi прыбытак мы тут маем?

Вуглы падпёрты пiрагамi?

Што грыб падымеш тут часамi?

За ўсё iх голаву, з грыбамi!..

Яно б чаму? служыць бы можна,

Каб не валяўся так нязбожна

У вочы гэты Рак-вар'ят.

Цi ж чалавек ён? азiят,

Душа зацятая, лiхая,

Такiх паноў i свет не знае.

Ды хоць бы пан, а то - зараза,

Так, шалахтун, байструк, пралаза,

Няшчасны вырадак, пастух...

А колькi гонару i мух!

Ды як тут жыць? Няма ахвоты,

I марны ўсе твае турботы.

Жывеш, лiпiш, як на калу ты,

I ногi й рукi ўдзеты ў путы.

А подзьме вецер, i ўсё бухне,

I ўсё старанне тваё рухне.

А дзе дзявацца? Пакукуеш,

А век на службе не звякуеш.

I ўсе тужлiва замаўкалi,

I думкi кожнага займалi

Аб тым, што тут жывеш дачасу,

Жывеш сяк-так, пакуль жывецца.

Калi ж нiбудзь, а давядзецца

Шукаць свайго хлябка i квасу.

IV. НА  ПЕРШАЙ  ГАСПАДАРЦЫ

- То як жа быць? - спытаў Антонi.

Давай, брат, думаць хоць сягоння

Цi так цi сяк, каб даць параду

I к аднаму ўжо прыйсцi ладу

Раз назаўсёды, аканчальна.

Вядома, служба - рэч гадальна,

А ў гэтым пекле i тым болей:

Не пэўна жыць пад панскай воляй.

Але з чаго пачаць, мой браце?

Бо невялiкае багацце,

I як ты знойдзеш канцы тыя,

Калi кiшэнi ў нас пустыя?

- Ну, ты заглядваеш далёка,

Дык трохi хiбiць тваё вока

Вось гэта раз; а па-другое

У нас ужо ёсць сёе-тое:

Ну, пляц, зямлi на чвэрць надзела;

Лiчы пад тысячу iх смела.

А там зямельны банк паможа,

Быка, карову прадамо...

Чаго палохацца? дармо!

Абы ахвоту меў, нябожа!

А пры жаданнi, пры ахвоце

Сам чорт не страшан у балоце!

Сказаў Мiхал на словы брата,

Сказаў рашуча i заўзята.

А мацi слухае маўклiва,

Аб чымся думае тужлiва;

Сказаць штось хоча i ўздыхае,

Штось за язык яе трымае.

- Вось як пачнеш так разважанне,

Агоркне ўсё табе дазвання,

Нарэшце мацi не ўтрывала:

- Таго няма, другога мала;

А як жывеш ды не гадаеш,

То й лiха тога не зважаеш...

Так... хоць зямлi свае нямнога,

Але ўсё ж лепей, як нiчога.

А збудзь яе - пачуеш страту,

Бо дзе паставiш тую хату,

Калi няшчасце напаткае?

Бо гэта служба ўжо такая.

А там, за светам, на чужыне

Нiхто цябе, ой, не прыхiне!

I як там будзе з той зямлёю?

Не хвацiш голаю рукою,

Няпэўна ўсё i невядома,

Дык больш пiльнуйцеся вы дому!

- Ну, вось кабецiна дзiўная!

Мiхал на жонку нападае.

Цi ж мы зямлю сваю збываем?

Мы на рахункi прыкiдаем.

Ды што, скажы, ну хоць бы й пляц?

Падумаць - выстраiш палац!

Па часе будзе i развага,

Калi ў лоб стукне табе шляга!

- Вядома, бацькаўшчыны шкода,

Сказаў Антось у тоне згоды.

Але ж i трэба меркавацца

I аднаго чаго трымацца;

I не чужым, а сваiм вокам

Агледзець трэба ненарокам,

Як мае быць Заблонне тое;

А можа, выйдзе што-якое.

Рабiць тут трэба - адно слова,

Не то што - цуп-луп! - i гатова,

Бо гэта справа - не пустая;

Людскi ж язык касцей не мае.

Я так бы раiў: выбраць час

I аглядзець усё зараз,

А там сама пакажа справа,

Цi варта шуму ўся аблава,

Бо мо ваўкi ўсе пасхадзiлi.

На том яны i парашылi.

Я тут спыню апавяданне,

Каб значны крок ступiць назад,

Зрабiць уважлiвы агляд

Прычын iмкнення, парывання

На новым грунце сесцi стала,

I чым жыла душа Мiхала.

А поруч з гэтым мiмаходам

Жыццё мiнулае крануць

I ў цёмны кут яго зiрнуць,

Дзе пад халодным яго лёдам

Назло лiхiм яго прыгодам

Крынiцы свежыя цякуць.

Мiхал... вы лепш спытайце самi

Пра палясоўшчыка Мiхала:

Яго ўся воласць наша знала,

Ён быў вядомы мiж панамi!

Ды што паны?! сам князь Антонi,

Я памятаю, як сягоння,

Не раз з Мiхалам меў размову.

I знаў жа службу леснiкову!

Ён ведаў, як свае пяць пальцаў,

Ну, да мала ўсiх мiкалаўцаў.

Патрава здарыцца, пакража,

Як бачыш, вызнае, дакажа

I дойдзе ўжо да галубочка,

Як бы па нiтцы да клубочка.

Дык i не дзiва, што Мiхала

У нас любiлi вельмi мала.

Мiхал сам гэта чуў i ведаў,

Ды што ты зробiш? Так з прадзедаў

Было-вялося i вядзецца,

I ўсё ўпустую люд таўчэцца;

Ды будзе час паразумення

Таўкне пад самае карэнне...

I вось што, братцы, дзiўна ў свеце,

Вы толькi добра паглядзеце:

Той чалавек, што першы, збоку,

Ўжо без таго не ступiць кроку,

Каб не ткнуць пальцам на другога,

Як на заклятага, лiхога,

Ён тое самае ўчыняе,

За што другога бэсцiць-лае,

Як толькi скуру яго ўздзене

Цi чуць кранецца яго кiя