Konsul odwrócił się gwałtownie i stanął twarzą w twarz z poetą.

– Jaki? Może łódź? Podróż okrężną drogą, wokół Grzywy, zajęłaby nam co najmniej dwa tygodnie, a i to wówczas, jeśli na wybrzeżu udałoby nam się znaleźć jakiś statek. Wszystkie jednostki pływające biorą udział w akcji ewakuacyjnej.

– Wobec tego sterowiec – burknął Silenus.

Brawne Lamia parsknęła śmiechem.

– O, tak! Przecież w okolicy aż się od nich roi.

Martin Silenus zacisnął pięści, jakby chciał rzucić się na kobietę, ale w ostatniej chwili rozmyślił się i uśmiechnął.

– W porządku, szanowna pani. W takim razie co robimy? Może bogowie spojrzeliby na nas przychylniejszym okiem, gdybyśmy rzucili kogoś na pożarcie stepowym wężom?

Brawne Lamia zmierzyła go lodowatym spojrzeniem.

– Wydawało mi się, że stosy ofiarne są bardziej w twoim stylu, kurduplu.

– Dosyć! – warknął pułkownik Kassad, wkraczając między piorunującą się nawzajem wzrokiem parę. – Konsul ma rację. Zaczekamy tutaj na przyjazd wiatrowozu. M. Masteen i M. Lamia pójdą z A. Bettikiem, żeby dopilnować rozładunku. Ojciec Hoyt i M. Silenus przyniosą trochę drewna na ognisko.

– Na ognisko? – powtórzył kapłan ze zdziwieniem. Upał dawał się wszystkim mocno we znaki.

– Po zapadnięciu zmroku rozpalimy ogień, żeby zasygnalizować naszą obecność. A teraz do roboty.

O zachodzie słońca niewielka grupka obserwowała w milczeniu, jak motorowa łódź odbija od przystani. Nawet z odległości dwóch kilometrów konsul bez trudu widział błękitnoskórą załogę. Stojąca przy nabrzeżu “Benares” wydawała się stara i opuszczona, jakby stanowiła już część opustoszałego miasta. Kiedy łódź zniknęła w oddali, pielgrzymi odwrócili się w stronę Trawiastego Morza. Nadrzeczne wzgórza rzucały długie cienie na to, co konsul nazywał już w myślach strefą przyboju i mieliznami. Nieco dalej morze zaczynało stopniowo zmieniać kolor, ciemniejąc stopniowo, by w sąsiedztwie horyzontu nabrać ciemnozielonej, graniczącej z czernią barwy. Lazurowe niebo przesiąkło czerwonymi i złotymi kolorami zachodzącego słońca, którego blask zdawał się spływać na pielgrzymów niczym płynne światło. W zupełnej niemal ciszy słychać było jedynie szum trawy kołysanej łagodnymi podmuchami wiatru.

– Mamy skurwysyńsko dużo maneli – powiedział głośno Martin Silenus. – Szczególnie jak na kogoś, kto wybiera się tylko w jedną stronę.

Słusznie, pomyślał konsul. Ich bagaże utworzyły spory stos na trawiastym zboczu pagórka.

– Gdzieś tam, przed nami, może czekać na nas ocalenie – zauważył spokojnym głosem Het Masteen.

– Jasne. – Silenus ułożył się wygodnie na ziemi, podłożył ręce pod głowę i spoglądał w niebo. – A nie zapomniałeś zabrać ze sobą kilku par Chyżwaroodpornych gatek?

Templariusz pokręcił głową. Jego twarz znajdowała się częściowo w cieniu rzucanym przez nasunięty na czoło kaptur.

– Przestańmy wreszcie udawać – powiedział. – Najwyższa pora, aby każdy z nas przyznał, że zabrał ze sobą w tę podróż coś, co – jego zdaniem – dopomoże mu podczas ostatecznej konfrontacji z Władcą Bólu.

Poeta prychnął pogardliwie.

– Ja tam nie mam żadnej króliczej łapki.

– Ale może masz swój manuskrypt?

Poeta nic nie odpowiedział.

Het Masteen przeniósł spojrzenie na mężczyznę stojącego po jego lewej stronie.

– A ty, pułkowniku? Widziałem kilka kufrów z twoim nazwiskiem. Co tam masz? Broń?

Kassad milczał jak zaklęty.

– Oczywiście – mruknął Het Masteen. – Głupotą byłoby wybrać się na polowanie bez broni.

– A co ze mną? – zapytała Brawne Lamia, krzyżując ramiona na piersi. – Wiesz może, co ja przytaszczyłam ze sobą na tę planetę?

– Jeszcze nie słyszeliśmy twojej historii, M. Lamio – odparł spokojnie templariusz. – Za wcześnie byłoby snuć jakiekolwiek przypuszczenia.

– Ale nie co do konsula – zauważyła kobieta.

– Istotnie. Jest zupełnie oczywiste, jaką broń przygotował sobie nasz dyplomata.

Konsul drgnął, jakby wyrwany z głębokiego zamyślenia, i przestał kontemplować zachód słońca.

– Przywiozłem trochę ubrania i dwie książki.

– Taak… – mruknął templariusz. – A na orbicie zostawiłeś wspaniały statek.

Martin Silenus zerwał się na nogi.

– Właśnie, statek! – wykrzyknął. – Przecież możesz go wezwać, prawda? No to gwizdnij na niego, do jasnej cholery! Już mi się znudziło tkwić tutaj jak gówno na patyku.

Konsul urwał źdźbło trawy i przez dłuższą chwilę przyglądał mu się uważnie.

– Nawet gdybym mógł go wezwać… a przecież wszyscy słyszeliście od A. Bettika, że nie działają żadne satelity komunikacyjne i przekaźniki… to i tak nie byłoby mowy o lądowaniu po północnej stronie Gór Cugielnych, gdyż równałoby się to skazaniu naszej wyprawy na niepowodzenie.

– Dobra, dobra! – wykrzyknął Silenus, wymachując z podnieceniem rękami. – Ale przynajmniej przedostalibyśmy się na drugą stronę tego… tego… trawnika! Wzywaj statek.

– Zaczekajmy do rana – zaproponował konsul. – Jeżeli wiatrowóz nie zjawi się do tego czasu, wówczas zastanowimy się, co robić dalej.

– Pieprzę czekanie… – zaczął poeta, ale w tej samej chwili Kassad zrobił dwa kroki naprzód i stanął przed nim, odwrócony do niego plecami, tym samym skutecznie wyłączając go z kręgu dyskutujących.

– A jaka jest twoja tajemnica, M. Masteen? – zapytał pułkownik.

Dogasające niebo rozsiewało jeszcze wystarczająco dużo blasku, aby pielgrzymi zdołali dostrzec lekki uśmiech na twarzy templariusza. Het Masteen wskazał na piętrzący się nie opodal stos bagaży.

– Jak widzicie, mój kufer jest największy i najbardziej zagadkowy ze wszystkich.

– To sześcian Möbiusa – odezwał się Lenar Hoyt. – Widziałem, jak w ten sposób transportowano bezcenne zabytki.

– Albo bomby termojądrowe – mruknął Kassad.

Het Masteen potrząsnął głową.

– Nic tak groźnego.

– Powiesz nam, co to jest? – zapytała wprost Lamia.

– Kiedy przyjdzie moja kolej.

– Możemy wysłuchać cię już teraz. I tak nie mamy nic innego do roboty – powiedział konsul.

Sol Weintraub chrząknął cicho.

– Ja wylosowałem czwarty numer – oznajmił, po czym pokazał świstek papieru. -Jednak byłbym ogromnie rad, gdyby Prawdziwy Głos Drzewa zechciał się ze zamienić.

Przełożył Rachelę z lewej ręki na prawą.

Het Masteen pokręcił głową.

– Mamy jeszcze czas. Chciałem tylko dowieść, że nawet w sytuacji pozornie bez wyjścia można spoglądać w przyszłość z odrobiną optymizmu. Wiele dowiedzieliśmy się z opowieści, które usłyszeliśmy do tej pory, a jednak każdy z nas, na przekór wszystkiemu, w głębi duszy pielęgnuje ziarenko nadziei.

– Nie rozumiem, w jaki sposób… – zaczął ojciec Hoyt, ale nie dokończył, gdyż przerwał mu wrzask Martina Silenusa:

– Jest! To ten pieprzony wiatrowóz! Wreszcie się zjawił, niech go nagły szlag trafi!

Minęło dwadzieścia minut, zanim wiatrowóz przybił do jednego z nabrzeży. Nadjechał z północy, a jego białe żagle odcinały się wyraźnie od pogrążającej się szybko w mroku równiny. W chwili kiedy potężny wehikuł znieruchomiał przy pomoście, resztki wieczornej poświaty zniknęły znad zachodniego horyzontu.

Drewniany, wielki i z pewnością wykonany ręcznie wiatrowóz wywarł na konsulu spore wrażenie. Zbudowano go na wzór galeonów, jakie w zamierzchłej przeszłości przemierzały morza Starej Ziemi. Ogromne pojedyncze koło, umieszczone w centralnej części obłego kadłuba, zazwyczaj było niewidoczne w dwumetrowej trawie, jednak tutaj, gdzie źdźbła były nieco niższe, konsul zdołał dostrzec jego część. Pokład wznosił się nad ziemię na sześć lub siedem metrów, główny maszt zaś miał ponad pięciokrotnie większą wysokość. Kiedy konsul przystanął na chwilę, by złapać nieco tchu w piersi i dać odpocząć utrudzonym mięśniom – bagaże okazały się cięższe, niż przypuszczał – usłyszał trzepotanie płótna oraz niski, niemal infradźwiękowy szum, który mógł dobiegać z masywnych żyroskopów statku.