“Tiukaze,”diris la Vilulo, “vi nun povos multe komplezi nin ĉiujn. Bonvolu muĝi.”

“Sed vi forgesas,”respondis la Vuzo;“mia muĝego ankaŭ timigus vin, kaj se vi hazarde havas kormalsanon vi eble pereus.”

“Vere;sed ni devos riski tion,”decidis la Vilulo, kuraĝe.

“Avertite pri kio okazos ni devos peni toleri la sonegon de via muĝo, sed Ĉis ne anticipos ĝin, kaj ĝi fortimigos lin.”

La Vuzo hezitis.

“Mi amas vin ĉiujn, kaj mi ne volas ŝoki vin,”ĝi diris.

“Ne maltrankvilu,”diris Oĵo.

“Vi eble surdiĝos.”

“Se jes, ni pardonos vin.”

“Bone, do,”diris la Vuzo per decida voĉo, kaj li antaŭeniris kelkajn paŝojn direkte al la giganta histriko.

Paŭzante por rerigardi, ĝi demandis:“Ĉu pretaj?”

“Pretaj!”ili respondis.

“Do kovru viajn orelojn kaj firmigu vin. Nun —protektu vin!”

La Vuzo turnis sin al Ĉis, larĝe malfermis sian buŝon kaj diris:

“Gri-i-i-inc.”

“Nu, muĝu,”diris Ĉifoneroj.

“Nu, mi —mi ja muĝis!”respondis la Vuzo, kiu ŝajnis multe miri.

“Kio?Tiu grinceto?”ŝi kriis.

“Ĝi estas la plej terura muĝo kiu iam aŭdiĝis, sur la tero aŭ sur la maro, en kavernoj aŭ en la ĉielo,”protestis la Vuzo. “Mirigas min ke vi tiel bone toleris la ŝokon. Ĉu vi ne sentis la teron tremi?Mi supozas ke Ĉis estas nun tute morta pro timo.”

La Vilulo ridis gaje.

“Povra Vuzo!”diris li;“via muĝo ne timigus eĉ muŝon.”

La Vuzo aspektis hontigita kaj surprizita. Ĝi klinis sian kapon dum momento, kvazaŭ pro honto aŭ bedaŭro, sed poste ĝi diris kun renovigita memcerteco:“Ĉiukaze, miaj okuloj povas ardigi fajron;tre bonan fajron, efektive;su fiĉe bonan por flamigi barilon!”

“Tio estas vera,”deklaris Ĉifoneroj;“mi mem vidis tion.

Sed via feroca muĝo ne estas laŭta kiel la grinceto de skarabo —aŭ ronko de Oĵo dum li profunde dormas.”

“Eble,”diris la Vuzo, humile, “mi eraris pri mia muĝo.

Ĝi ĉiam sonis tre timiga al mi, sed eble tio estis ĉar ĝi estis tre proksima al miaj oreloj.”

“Ne gravas,”Oĵo diris trankvilige;“estas granda talento la kapablo flamigi fajron el viaj okuloj. Neniu alia povas fari tion.”

Dum ili staris hezitante kion fari Ĉis movetiĝis kaj subite pluvo da sagplumoj flugis kontraŭ ilin, preskaŭ plenigante la aeron, pro sia multeco. Ĉifoneroj tuj komprenis ke ili tro proksimiĝis al Ĉis kaj tial ne estas sekuraj, do ŝi saltis antaŭ Oĵon kaj ŝildis lin kontraŭ la sagoj, kiuj pinte penetris ŝian propran korpon ĝis ŝi similis al unu el la celtabuloj uzataj en pafarkaj ludoj. La Vilulo faligis sin vizaĝmalsupre por eviti la pluvon, sed unu sagplumo tra fis lian kuron kaj profunde penetris ĝin. Rilate al la Vitra Kato, la sagplumoj resaltis de ŝia korpo sen eĉ grateti ĝin, kaj la haŭto de la Vuzo estis tiom dika kaj fortika ke li tute ne vundiĝis.

Post la fino de la atako ili ĉiuj kuris al la Vilulo, kiu ĝemadis kaj vesonadis, kaj Ĉifoneroj tuj tiris la sagplumon el lia kruro. Li eksaltis kaj kuris al Ĉis, metis sian piedon sur la kolon de la montsro kaj tiel tenis ĝin kaptita. La korpo de la giganta histriko estis nun glata kiel ledo, escepte de la truoj kie la sagplumoj antaŭe estis, ĉar ĝi jam pa fis ĉiun sagplumon en tiu unusola fipluvo.

“Lasu min!”ĝi kriis kolere. “Kiel vi aŭdacas meti vian piedon sur Ĉison?”

“Mi faros eĉ pli, oldulo,”respondis la Vilulo. “Vi jam su fiĉe longe ĝenis veturantojn sur ĉi tiu vojo, kaj nun mi ekstermos vin.”

“Vi ne povos!”respondis Ĉis. “Nenio povas mortigi min, vi tute bone scias tion.”

“Eble tio estas vera,”diris la Vilulo per tono de malgajiĝo.

“Ŝajnas al mi ke oni jam diris al mi ke vi ne estas mortigebla. Sed se mi liberigos vin, kion vi faros?”

“Reprenos miajn sagplumojn,”diris Ĉis per paŭta voĉo.

“Kaj poste vi plu pafados ilin kontraŭ veturantojn?Ne; tio ne estas akceptebla. Vi devos promesi ke vi ĉesos ĵeti sagplumojn kontraŭ personojn.”

“Mi rifuzas promesi ion tian,”deklaris Ĉis.

“Kial ne?”

“Ĉar mia naturo estas ĵeti sagplumojn, kaj ĉiu besto devas agi kiel la Naturo intencas. Ne estas justa via kondamno de mi. Se estus mise ke mi ĵetu sagplumojn, mi ne naskiĝus kun ĵeteblaj sagplumoj. Konvene estas ke vi ne proksimiĝu al mi.”

“Nu, estas iom da senco en tiu argumento,”agnoskis la Vilulo, penseme;“sed fremduloj, kiuj ne scias ke vi estas ĉi tie, ne povos eviti vin.”

“Mi scias,”diris Ĉifoneroj, kiu penis tiri la sagplumojn el sia propra korpo, “ni kolektu ĉiujn sagplumojn kaj forportu ilin kun ni;tiel olda Ĉis ne havos pli da sagplumoj por ĵeti kontraŭ personojn.”

“Ha, lerta ideo. Vi kaj Oĵo kolektu la sagplumojn dum mi tenos Ĉison kaptita;ĉar, se mi liberigos lin, li reprenos kelkajn siajn sagplumojn kaj povos denove ĵeti ilin.”

Do Ĉifoneroj kaj Oĵo kolektis ĉiujn sagplumojn kaj kunligis ilin por facile porti ilin. Post tio la Vilulo liberigis

Ĉison, sciante ke li ne plu povos damaĝi personojn.

“Jen la plej malkompleza ago pri kiu iam mi aŭdis,” murmuris la histriko malgaje. “Ĉu al vi plaĉus, Vilulo, se mi forprenus de vi ĉiujn viajn vilojn?”

“Se mi ĵetus miajn vilojn kaj damaĝus personojn, vi estus bonvena forkapti ilin,”estis la respondo.

Post tio ili ekkomencis plu marŝi kaj ili lasis Ĉison staranta en la vojo malgaje kaj malfeliĉe. La Vilulo lamis dum li marŝis, ĉar lia vundo plu dolorigis lin, kaj Ĉifonerojn multe ĉagrenis ke la sagplumoj lasis aron da truetoj en ŝiaj ĉifonoj.

Kiam ili venis al plata ŝtono apud la vojo la Vilulo sidiĝis por ripozi, kaj tiam Oĵo malfermis sian korbon kaj elprenis la pakaĵon da sorĉoj kiujn donis al li la Kurbiĝinta Magiisto.

“Mi estas Oĵo la Misfortuna,”li diris, “alie ni tute ne renkontus tiun aĉan histrikon. Sed mi serĉos trovi ion inter ĉi tiuj sorĉoj kiu sanigos vian kruron.”

Baldaŭ li trovis ke unu el la sorĉoj havas etiketon:“Por karnovundoj,”kaj tiun la knabo apartigis de la aliaj. Ĝi estis nur peco de sekigita radiko, prenita el iu nekonata planto, sed la knabo frotis ĝin sur la vundon faritan de la sagplumo kaj post kelkaj momentoj la vundo estis plene resaniĝinta kaj la kruro de la Vilulo estis bonfarta kiel normale.

“Frotu ĝin sur la truojn en miaj ĉifonoj,”petis Ĉifoneroj, kaj Oĵo provis tion, sed sen e fiko.

“La sorĉo kiun vi bezonas estas kudrilo kaj fadeno,”diris la Vilulo. “Sed ne estu malfeliĉa, mia kara;tiuj truoj tute ne malbone aspektas.”

“Ili enlasos la aeron, kaj mi ne volas ke oni kredu min a(e)roganta aŭ pro fiero peketa,”diris la Miksĉifona Knabino.

“Nu certe vi estis pik-ita ĝis ni eltiris tiujn sagplumojn,” komentis Oĵo, kun rido.

Do nun ili plumarŝis kaj baldaŭ atingis flakon da kotoplena akvo kie ili ligis pezan ŝtonon al la pakaĵo da sagplumoj kaj subakvigis ĝin ĝis la fundo de la flako, por ne bezoni plu porti ĝin.

De ĉi tie la lando pliboniĝis kaj la dezertaj lokoj komencis cedi al fekundaj lokoj;tamen ankoraŭ neniuj domoj videblis proksime al la vojo. Estis kelkaj montetoj, inter kiuj estis valoj, kaj atinginte la supron de unu el tiuj montetoj la veturantoj trovis antaŭ si altan muron, kiu iris dekstren kaj maldekstren tiom foren kiom povis vidi iliaj okuloj. Tuj antaŭ ili, kie la muro transiris la vojon, staris barilo konsistanta el fortikaj feraj stangoj kiuj etendiĝis de la supro al la malsupro. Ili trovis, proksimiĝinte, ke tiu barilo estis ŝlosita per granda seruro, rustiĝinta pro manko de utiliĝo.

“Nu,”diris Ĉifoneroj, “Ŝajne ni devos halti ĉi tie.”

“Bona konkludo,”respondis Oĵo. “Nian vojon baras ĉi tiu granda muro kaj la barilo. Laŭaspekte, neniu trairas jam de multaj jaroj.”

“La aspekto trompas,”deklaris la Vilulo, ridante pro iliaj mienoj de ĉagreniĝo, “kaj ĉi tiu bariero estas la plej trompa objekto en la tuta Oz.”

“Nu, ĝi malebligas ke ni plu iru,”diris Ĉifoneroj. “Estas neniu deĵoranto por tralasi vizitantojn, kaj ni ne havas ŝlosilon por la seruro.”