Doroteo marŝis al li kaj karesis la kvadratan kapon de la Vuzo.

“Vi ne estas bela,”ŝi diris, “sed vi plaĉas al mi. Kion vi povas fari;ĉu ion specialan?”

“Mi povas flamigi miajn okulojn —per vera fajro —kiam mi koleras. Kiam iu diras:‘Krizel-Kru’al mi mi koleriĝas, kaj tiam ek flamas miaj okuloj.”

“Mi ne komprenas kiel piroteknikaĵoj povus helpi la onklon de Oĵo,”komentis Doroteo. “Ĉu vi povas fari ion alian?”

“Mi —mi kredis havi tre timigan muĝon,”diris la Vuzo, heziteme;“sed eble mi eraris.”

“Jes,”diris la Vilulo, “vi nepre eraris pri tio.”Li turnis sin al Doroteo kaj aldonis:“Kio okazos al la Manĝtula knabo?”

“Mi ne scias,”ŝi diris, skuante sian kapon penseme.

“Ozma intervjuos lin pri la afero, kompreneble, kaj poste ŝi punos lin. Sed kiel, mi ne scias, ĉar neniu en Oz estas punita ekde kiam mi sciiĝis pri la lando. Domaĝe, Vilulo, ĉu ne?”

Dum ili parolis Ĉifoneroj ĉirkaŭpaŝadis en la ĉambro kaj rigardis la multajn belaĵojn en ĝi. Ŝi portis la korbon de Oĵo per sia mano, ĝis nun, kiam ŝi decidis trovi kio estas en ĝi. Ŝi trovis la panon kaj fromaĝon, kiuj ne utilis al ŝi, kaj la aron da sorĉobjektoj, kiuj estis kuriozaj sed misteraj por ŝi. Poste, flanken ŝovinte ilin, ŝi vidis la sesfolion kiun plukis la knabo.

Ĉifoneroj estis akramensa, kaj kvankam mankis al ŝi koro ŝi rekonis ke Oĵo estas ŝia unua amiko. Ŝi tuj sciis ke ĉar la knabo prenis la sesfolion oni enkarcerigis lin, kaj ŝi komprenis ke Oĵo transdonis al ŝi la korbon por ke oni ne trovu la sesfolion ĉe li kaj tiel havu pruvon pri la krimo.

Do, turninte sian kapon por certigi ke neniu rimarkas ŝin, ŝi prenis la sesfolion el la korbo kaj faligis ĝin en oran vazon kiu staris sur la tablo de Doroteo. Poste ŝi antaŭeniris kaj diris al Doroteo:

“Ne gravus al mi helpi la onklon de Oĵo, sed mi ja helpos Oĵon. Li ne malobeis Leĝon —ne eblas pruvi ke li ja —kaj tiu verdabarba soldato ne rajtis aresti lin.”

“Ozma ordonis ke li arestu la knabon,”diris Doroteo, “kaj kompreneble ŝi sciis kion ŝi faras. Sed se vi povas pruvi ke Oĵo estas senkulpa oni devos tuj liberigi lin.”

“Oni devos pruvi ke li estas kulpa, ĉu ne?”demandis Ĉifoneroj.

“Mi s’pozas ke jes.”

“Nu, oni ne povos fari tion,”deklaris la Miksĉifona Knabino.

Ĉar preskaŭ jam alvenis la horo kiam Doroteo devos manĝi kun Ozma, kiel ĉiuvespere, ŝi sonorile venigis servistinon kaj ordonis konduki la Vuzon al bona ĉambro kaj doni al li multe da lia plej amata manĝaĵo.

“Tio estas mielabeloj,”diris la Vuzo.

“Vi ne rajtos manĝi mielabelojn, sed oni donos al vi ion egale bongustan,”Doroteo diris al li. Post tio ŝi ordonis konduki la Vitran Katon al alia ĉambro por la nokto kaj la Miksĉifonan Knabinon ŝi restigis en unu el siaj propraj ĉambroj, ĉar multe interesis ŝin tiu stranga ulo kaj ŝi volis denove paroli kun ŝi kaj provi pli bone kompreni ŝin.

La Vilulo havis propran ĉambron en la reĝa palaco, do li iris tien por interŝanĝi sian vilan vestokompleton kun alia egale vila sed ne tiom polvokovrita pro veturado.

Li elektis kostumon el pizverda kaj palruĝa sateno kaj veluro, kun broditaj vilaĵoj sur ĉiuj randoj kaj brilantaj perloj kiel ornamaĵoj. Poste li banis sin en alabastra ujo kaj brosis siajn vilajn hararon kaj barbon misdirekten por eĉ pli viligi ilin. Farinte tion, kaj vestite per siaj belegaj vilaj vestoj, li iris al la bankedohalo de Ozma kaj trovis la Birdotimigilon, la Sorĉiston kaj Doroteon jam kunvenintaj tie. La Birdotimigilo tre rapide veturis kaj revenis al la Smeralda Urbo kun sia freŝe pentrita maldekstra orelo.

Post momento, dum ili ĉiuj staris atendante, servistino malfermis pordon, la orkestro ekmuzikis kaj Ozma de Oz eniris.

Multo estas dirita kaj skribita pri la beleco de la persono kaj la karaktero de tiu dolĉa knabina Reganto de la Lando Oz —la plej riĉa, la plej feliĉa kaj plej ĉarma felando pri kiu ni scias. Tamen malgraŭ ĉiuj siaj reĝinaj kvalitoj Ozma estis vera knabino kaj ĝuis tion en la vivo kion ĝuas aliaj veraj knabinoj. Kiam ŝi sidis sur sia grandioza smeralda trono en la granda Tronoĉambro de sia palaco kaj faris leĝojn kaj juĝis disputojn kaj klopodis feliĉigi kaj kontentigi ĉiujn siajn regatojn, ŝi estis digna kaj modesta kia devas esti reĝino;sed kiam ŝi flankenĵetis sian juvelitan formalan robon kaj sian sceptron, kaj retiriĝis al sia privata ĉambaro, la sobra Reĝino fariĝis knabino —ĝojoplena, leĝerkora kaj libera.

En la bankedohalo ĉinokte kuniĝis nur malnovaj kaj fidataj amikoj, do ĉi tie Ozma estis si mem —nura knabino. Ŝi salutis

Doroteon per kiso, la Vilulon per rideto, la malgrandan maljunan Sorĉiston per amika manpremo kaj poste ŝi premis la plenigitan brakon de la Birdotimigilo kaj kriis gaje:

“Kia bela maldekstra orelo!Ho, ĝi estas centoble pli bona ol la antaŭa.”

“Plezurigas min ke vi ŝatas ĝin,”respondis la Birdotimigilo, multe plaĉite. “Zingibro bone laboris, ĉu ne?

Kaj mia aŭdokapablo nun estas perfekta. Ĉu ne estas mirinde kion faras iom da farbo, se oni ĝuste uzas ĝin?”

“Ja vere estas mirinde,”ŝi konsentis, dum ili ĉiuj sidiĝis; “sed la Segĉevalo sendube kuregigis siajn krurojn portante vin tiom dum unu tago. Mi ne anticipis vian revenon ĝis morgaŭ, plej frue.”

“Nu,”diris la Birdotimigilo, “mi renkontis ĉarman knabinon survoje kaj volis vidi ŝin pli, do mi retrorapidis.”

Ozma ridis.

“Mi sciis,”ŝi respondis;“temas pri la Miksĉifona Knabino.

Ŝi certe estas miriga, eĉ se ne verdire bela.”

“Ĉu vi do jam vidis ŝin?”la pajlulo fervore demandis.

“Nur per mia Magia Bildo, kiu montras al mi ĉiun interesan scenon en la Lando Oz.”

“Mi timas ke la bildo ne juste bildigis ŝin,”diris la Birdotimigilo.

“Ŝajnis al mi ke nenio povus esti pli bunta,”deklaris

Ozma. “Kiu faris tiun miksĉifonan litkovrilon, el kiu fariĝis

Ĉifoneroj, nepre elektis la plej gajajn kaj brilajn ŝtoferojn iam ajn teksitajn.”

“Min plezurigas ke vi ŝatas ŝin,”diris la Birdotimigilo per kontenta tono. Kvankam la pajlulo ne manĝis, ĉar pro sia konsisto li ne povis, li ofte akompanis Ozman kaj ŝiajn kunulojn ĉe la manĝo, nur por plezure konversacii kun ili.

Li sidis ĉe la tablo kaj havis tukon kaj teleron, sed la servistoj sciis ne proponi al li manĝaĵojn. Post kelka tempo li demandis:“Kie estas la Miksĉifona Knabino nun?”

“En mia ĉambro,”respondis Doroteo. “Mi ekamis ŝin;ŝi estas vere kurioza kaj —kaj —malkutima.”

“Ŝi estas duone freneza, laŭ mia opinio,”aldonis la Vilulo.

“Sed ŝi estas tiom bela!”kriis la Birdotimigilo, kvazaŭ tiu fakto nuligis ĉiun kritikon. Ili ĉiuj ridis pro lia entuziasmo, sed la Birdotimigilo estis tute serioza. Vidante ke li interesiĝas pri Ĉifoneroj ili decidis nenion pli diri malfavore al ŝi. La malgranda bando da amikoj kiujn kunigis

Ozma ĉirkaŭ si estis tiel bele varia ke necesis multe zorgi por ne ofendi ilin aŭ malfeliĉigi iun el ili. Tiu amikema afableco gardis ilian interamikecon kaj ebligis ke ili ĝuu la ĉeeston ĉiu de la aliaj.

Alia afero evitata de ili estis konversaciado pri neagrablaj temoj, kaj pro tio

Oĵo kaj liaj problemoj ne menciiĝis dum la manĝo.

La Vilulo, tamen, rakontis siajn aventurojn kun la monstraj plantoj kiuj kaptis kaj enfaldis la veturantojn, kaj pri kiel li forprenis de Ĉis, la giganta histriko, ĉi ties sagplumojn kiujn ĝi kutimis ĵeti kontraŭ homojn. Al kaj

Doroteo kaj Ozma plaĉis tiu ago kaj ili opiniis ke Ĉis meritis tiun punon.

Ili parolis pri la Vuzo, kiu estis la plej rimarkinda besto kiun iu el ili iam vidis ĝis tiam —escepte, eble, de la vivanta Segĉevalo. Ozma tute ne sciis antaŭe ke en ŝia regno ekzistas io kia Vuzo, ĉar ekzistis nur unu kaj ĝi estis kaŝita en sia arbaro dum multaj jaroj. Doroteo diris ke ŝi kredas la Vuzon bona besto, honesta kaj fidela;sed ŝi pludiris ke al ŝi ne multe plaĉas la Vitra Kato.