“Ni bezonas ŝtupetaron.”

“Ĉu vi havas?”demandis Doroteo.

“Certe. Ni uzas ŝtupetarojn en niaj minoj,”diris li. Li forkuris por alporti la ŝtupetaron, kaj dum li forestis la Kornuloj kungrupiĝis kaj bonvenigis la fremdulojn al sia lando, ĉar per ili granda milito evitiĝis.

Post nelonge Diksi revenis kun alta ŝtupetaro kiun li apogis per la barilo. Oĵo tuj grimpis al la supro de la ŝtupetaro kaj Doroteo grimpis proksimume la duonon kaj

Ĉifoneroj staris ĉe ĝia piedo. Toto ĉirkaŭkuris ĝin kaj bojis.

Post tio Oĵo detiris la Birdotimigilon de la paliso kaj transdonis lin al Doroteo, kiu siavice submetis lin al la Miksĉfona Knabino.

Tuj kiam li staris surpiede sur solida tero la Birdotimigilo diris:

“Grandan dankon. Mi fartas pli bone nun. Mi ne plu devas kuŝi sur tiu paliso.”

La Kornuloj komencis ridi, kredante ke li diris ŝercon, sed la Birdotimigilo skuis sin kaj frape platigis sian pajlon iomete kaj diris al Dorteo:“Ĉu estas atentinda truo en mia dorso?”

La knabineto zorge ekzamenis lin.

“Estas tre granda truo,”ŝi diris. “Sed mi havas kudrilon kaj fadenojn en la dorsosako kaj mi rekudros vin.”

“Bonvolu,”li petegis.

“Pro la de-truo de la kruro ŝi volas sen-truigi vin!”Diksi atentigis, kaj denove la Kornuloj ridis, tre ĝene al la Birdotimigilo.

Dum Doroteo kudris la truon en la dorso de la pajlulo Ĉifoneroj ekzamenis liajn aliajn partojn.

“Ankaŭ unu el liaj kruroj estas ŝirita!”ŝi kriis.

“Oho!”kriis malgranda Diksi;“estas malbone. Donu al li la kudrilon kaj fadenon por ke li re-par-igu sin.”

“Ha, ha, ha!”ridis la Ĉefo, kaj la aliaj Kornuloj tuj ridegis laŭte.

“Kio amuzas?”demandis la Birdotimigilo severe.

“Ĉu vi ne komprenas?”demandis Diksi, kiu eĉ pli ol la aliaj ridis. “Temas pri ŝerco. Nepre jen la plej bona ŝerco iam farita de mi. Vi marŝas per viaj kruroj, do vi riparas la kruron por ke repariĝu viaj kruroj. Ĉu vi komprenas?Per riparo fariĝas re-paro. Ho, ho, ho!Hi, hi!Mi tute ne sciis ke mi povas fari tiel belan ŝercon!”

“Bonege!”eĥis la Ĉefo. “Kiel vi faras tion, Diksi?”

“Mi ne scias,”diris Diksi modeste. “Eble kaŭzas ĝin la radiumo, sed mi emas kredi ke estas pro mia bonega intelekto.”

“Se vi ne ĉesigos,”la Birdotimigilo informis lin, “estos pli terura milito ol tiu el kiu vi ĵus eskapis.”

Oĵo profunde pensis, kaj nun li demandis al la Ĉefo:

“Ĉu ekzistas obskura puto ie en via lando?”

“Obskura puto?Mi neniam aŭdis pri io tia,”estis la respondo.

“Ho, jes,”diris Diksi, kiu aŭdis la demandon de la knabo.

“Estas tre obskura puto en mia radiumomino.”

“Ĉu estas akvo en ĝi?”Oĵo fervore demandis.

“Mi ne scias;mi neniam rigardis. Sed ni povos rigardi.”

Do, tuj kiam la Birdotimigilo estis riparita, ili decidis iri al la mino kun Diksi. Kiam Doroteo reĝustigis la formon de la pajlulo per palpofrapado li deklaris ke li sentas sin kvazaŭ nova kaj tute preta por novaj aventuroj.

“Sed,”diris li, “mi preferas ne plu palisi. La Alta Socio ŝajne ne taŭgas por mi.”Kaj post tio ili forrapidis por eskapi de la ridado de la Kornuloj, kiuj kredis ke tio estis nova ŝerco.

Ili nun sekvis Diksin al la fundo de la granda kavo, preter la Kornula urbo, kie estis pluraj rondaj obskuraj truoj kondukantaj en la teron oblikve. Diksi iris al unu el tiuj truoj kaj diris:

“Jen la mino en kiu kuŝas la obskura puto kiun vi serĉas. Sekvu min kaj paŝu atente kaj mi gvidos vin al la loko.”

Li eniris la unua kaj post li iris Oĵo, post li estis Doroteo, kaj malantaŭ ŝi estis la Birdotimigilo. La Miksĉifona Knabino eniris la lasta, ĉar Toto paŝis apud sia mastrineto.

Kelkajn paŝojn preter la buŝo de la aperturo estis plene senlume. “Vi ne mistrafos la vojon, tamen,”diris la Kornulo, “ĉar estas nur unu vojo. La mino apartenas al mi kaj mi konas ĉiun paŝon de la vojo. Jen bela ŝerco, ĉu ne: la mino apartenas min.”Li ridis gaje dum ili sekvis lin silente laŭ la kruta deklivo. La truo estis nur su fiĉe granda por ke ili marŝu rektaj, kvankam la Birdotimigilo, kiu estis nepre la plej alta en la grupo, ofte bezonis klini sian kapon por ne bati la plafonon.

La planko de la tunelo estis malfacile surmarŝebla ĉar ĝi triviĝis glata kiel vitro, kaj baldaŭ Ĉifoneroj, kiu estis iom malantaŭ la aliaj, glitis kaj falis kapantaŭen. Tuj ŝi komencis malsuprengliti, tiom rapide ke kiam ŝi atingis la Birdotimigilon ŝi senekvilibrigis lin kaj faligis lin kontraŭ

Doroteon, kiu faligis Oĵon. La knabo falis kontraŭ la Kornulon, tiel ke ĉiuj falis laŭ la glita deklivo tute intermiksite, ne kapablaj vidi kien ili iras pro la senlumeco.

Bonfortune, kiam ili atingis la fundon la Birdotimigilo kaj Ĉifoneroj estis antaŭaj, kaj la aliaj batfrapis kontraŭ ilin, tiel ke neniu vundiĝis. Ili trovis sin en vasta kavo kiun nehele iluminas la etaj grajnoj de radiumo kiuj diskuŝas inter la ne fiksitaj rokoj.

“Nun,”diris Diksi, kiam ili ĉiuj restariĝis, “mi montros al vi kie estas la obskura puto. Jen granda loko, sed se ni firme tenos unu la alian ni ne perdiĝos.”

Ili prenis manojn kaj la Kornulo gvidis ilin en senluman angulon, kie li ekhaltis.

“Atentu,”diris li averte. “La puto estas ĉe viaj piedoj.”

“Bone,”respondis Oĵo, kaj surgenuiĝinte li palpis en la puton per sia mano kaj trovis ke ĝi enhavas akvon. “Kie estas la ora flakono, Doroteo?”li demandis, kaj la knabineto transdonis al li la flakonon, kiun ŝi kunportis.

Oĵo resurgenuiĝis kaj zorge palpante en la mallumo li sukcesis plenigi la flakonon per la nevidata akvo kiu estas en la puto. Post tio li re fiksis firme la kovrilon de la flakono kaj metis la valoregan akvon en sian poŝon.

“Bone!”li denove diris, ĝojavoĉe;“nun ni povos reiri.”

Ili reiris al la buŝo de la tunelo kaj komencis rampi zorgoplene laŭ la deklivo. Ĉifoje ili devigis Ĉifonerojn resti lasta, timante ke denove ŝi glitos;sed ili ĉiuj sukcesis senakcidente supreniri kaj la Manĝtula knabo tre ĝojis kiam li ekstaris en la Kornula urbo kaj rekonis ke la akvo el la obskura puto, por kiu li kaj liaj amikoj tiom longe veturis, estas sekura en lia jakopoŝo.

“Nun,”diris Doroteo, dum ili staris sur la monta vojo, postlasinte la kavon en kiu loĝas la Saltuloj kaj la Kornuloj, “mi opinias ke ni nepre devas trovi vojon en la Landon de la Palpbrumoj, ĉar tien Oĵo volas nun iri.”

“Ĉu ekzistas tia vojo?” demandis la Birdotimigilo.

“Mi ne scias,”ŝi respondis. “Mi supozas ke ni povus reiri laŭ la vojo kiun ni sekvis ĉi tien, al la domo de Joĉjo

Kukurbokapo, kaj post tio turni nin por eniri la Palpbruman Landon;sed tio ŝajnas ĉirkaŭkuri senbezone, ĉu ne?”

“Tiel,”diris la Birdotimigilo. “Kion nun devos akiri Oĵo?”

“Flavan papilion,”respondis la knabo.

“Do ja nepre necesos iri en la Palpbruman landon, ĉar tiu estas la flava lando en Oz,”komentis Doroteo. “Mi opinias, Birdotimigilo, ke ni devus konduki lin al la Stana Lignohakisto, ĉar li ’stas Imperiestro de la Palpbrumoj kaj helpos nin trovi la deziraĵon de Oĵo.”

“Kompreneble,”respondis la Birdotimigilo, gajiĝante pro la propono. “La Stana Lignohakisto faros kion ajn ni petos, ĉar li estas unu el miaj plej karaj amikoj. Mi kredas ke ni povos trovi mallongan transiran vojon al lia kastelo uzante unu tagon malpli ol se ni reveturus laŭ la vojo per kiu ni venis.”

“Mi konsentas kun vi pri tio,”diris la knabino;“kaj tio signifas ke ni devos iri ĉiam maldekstren.”

Ili devis malsupreniri la monton antaŭ ol ili povis trovi padon kiu kondukas laŭ la dezirata direkto, sed inter la falintaj rokoj ĉe la piedo de la monto estis apenaŭ-videbla pado kiun ili decidis sekvi. Du aŭ tri horoj da marŝado laŭ tiu pado kondukis ilin al senarba, plata lando, kie estis kelkaj kultivejoj kaj kelkaj disaj domoj. Sed ili sciis ke ili plu estas en la Lando de la Kveluloj, ĉar ĉio estas hele ruĝa.