“Mi neniam estis ekster la arbaro,”Oĵo aldonis;“sed laŭ miaj okuloj la arboj estas mornaj kaj malĝojaj kaj la sovaĝaj floroj aspektas solecaj. Devas esti pli bele kie ne estas arboj kaj kie estas spaco en kiu multaj personoj povas kunesti.”

“Mi dubas ĉu iu el la homoj kiujn ni renkontos estos egale belega kiel mi,”diris la Miksĉifona Knabino. “Ĉiuj homoj kiujn ĝis nun mi vidis havas palajn senkolorajn haŭtojn kaj vestojn bluajn kia la pejzaĝo en kiu ili loĝas, dum mi konsistas el multaj belegaj koloroj —vizaĝo kaj korpo kaj vestoj. Tial mi brilas kaj kontentas, Oĵo, dum vi bluas kaj malfeliĉas.”

“Mi opinias ke mi eraris kiam mi donis al vi tiom da specoj de cerberoj,”komentis la knabo. “Eble, kiel diris la Magiisto, vi havas tro kaj ili ne taŭgas al vi.”

“Kiel vi rilatis al mia cerbo?”demandis Ĉifoneroj.

“Multe,”respondis Oĵo. “Maljuna Margolote intencis doni al vi nur malmultajn cerberojn —nur su fiĉe por funkciigi vin — sed dum ŝi ne rigardis mi enmetis multajn pli, el la plej bonaj specoj kiujn mi povis trovi en la ŝranko de la Magiisto.”

“Dankon,”diris la knabino, dancante laŭ la pado antaŭ

Oĵo kaj poste redancante al lia flanko. “Se nur iom da cerberoj bonas, multaj cerberoj nepre pli bonas.”

“Sed ili bezonas ĝuste ekvilibriĝi,”diris la knabo, “kaj mi ne havis su fiĉan tempon por zorgi. Laŭ via konduto, mi devas konkludi ke la dozo estis mismiksita.”

“Ĉifoneroj ne havas su fiĉan cerbon por damaĝi sin, do ne maltrankvilu,”komentis la kato, kiu trotadis laŭ tre delikata kaj gracia maniero. “La sola cerbo konsiderinda estas mia, kiu estas palruĝa. Oni povas vidi ĝin funkcii.”

Marŝinte dumlonge ili atingis rojeton kiu fluas trans la padon, kaj tie Oĵo sidiĝis por ripozi kaj manĝi ion el sia korbo. Li trovis ke la Magiisto donis al li parton de panbulko kaj iom da fromaĝo. Li derompis pecon de pano kaj lin surprizis trovi ke la bulko restis egale granda kiel antaŭ tiu derompo. Same estis rilate la fromaĝon: negrave kiom li derompis, restis precize sama kvanto.

“Ha,”diris li, kapjesante saĝe;“jen magio. D-ro Pipt sorĉis la panon kaj la fromaĝon, tiel ke ili su fiĉos por mi dum mia tuta veturo, negrave kom mi manĝos.”

“Kial vi metas tiujn objektojn en vian buŝon?”demandis Ĉifoneroj, rigardante lin mirigite. “Ĉu vi bezonas pli da plenigaĵo?Kial vi ne uzas katunon, kian per kiu mi pleniĝis.”

“Mi ne bezonas tian,”diris Oĵo.

“Sed buŝo estas por paroli, ĉu ne?”

“Ankaŭ por manĝi,”respondis la knabo. “Se mi ne metus manĝaĵojn en mian buŝon, kaj manĝus ilin, mi malsatus tre danĝere.”

“Ho, mi ne sciis tion,”ŝi diris. “Donu iom al mi.”

Oĵo transdonis al ŝi iom da pano kaj ŝi metis ĝin en sian buŝon.

“Kion nun?”ŝi demandis, apenaŭ kapabla paroli.

“Maĉu kaj glutu ĝin,”diris la knabo.

Ĉifoneroj provis. Ŝiaj perlaj dentoj ne povis maĉi la panon kaj neniu aperturo ekzistis en ŝia buŝo. Ĉar ŝi ne povis gluti ŝi elĵetis la panon kaj ridis.

“Mi devos malsati tre danĝere, ĉar mi ne povas manĝi,” ŝi diris.

“Nek mi,”anoncis la kato;“sed mi ne malsaĝe provas.

Ĉu vi ne povas kompreni ke vi kaj mi estas superuloj kaj ne faritaj laŭ la skemo de tiuj povraj homoj?”

“Kial mi komprenus tion, aŭ ion alian?”demandis la knabino. “Ne ĝenu mian kapon per enigmoj, mi petegas vin.

Nur lasu min trovi min laŭ mia propra maniero.”

Dirinte tion ŝi komencis distri sin per saltado trans la vojon kaj reen.

“Atentu ne fali en la akvon,”avertis Oĵo.

“Ne gravos.”

“Tamen atentu. Se vi malsekiĝos vi saturiĝos kaj ne povos marŝi. Ankaŭ viaj koloroj eble difuziĝos,”li diris.

“Sed miaj koloroj jam fuzos kiam la sunbrilo trafos ilin, ĉu ne?”ŝi demandis.

“‘Difuzo’havas alian sencon. Se ili malsekiĝos, la ruĝoj kaj verdoj kaj flavoj kaj purpuroj de viaj ĉifonoj eble kunmiksiĝos kaj fariĝos nur malklaraĵo —tute nenia specifa koloro, sciu.”

“Sekve,”diris la Miksĉifona Knabino, “mi atente zorgos, ĉar se mi ruinigus miajn grandiozajn kolorojn mi ĉesus esti bela.”

“Pu!”rikanis la Vitra Kato, “tiuj koloroj ne estas belaj sed hidaj, kaj malbongustaj. Bonvolu atenti ke mia korpo tute ne havas koloron. Mi estas travidebla, escepte de mia belega ruĝa koro kaj mia bela palruĝa cerbo —oni povas vidi ĝin funkcii.”

“Huŝ —huŝ —huŝ!”kriis Ĉifoneroj, ĉirkaŭdancante kaj ridante. “Kaj viaj aĉaj verdaj okuloj, Fraŭlino Fuŝulo!Vi ne povas vidi viajn okulojn, sed ni povas, kaj mi rimarkas ke vi tre fieras pri la malmulta koloro kiun vi havas. Huŝ, Fraŭlino

Fuŝulo, huŝ —huŝ —huŝ!Se vi estus ĉiakolora kaj bunta, kia mi, vi estus netolereble aroganta.”Ŝi trans kaj retrosaltis la katon, kaj la alarmita Fuŝulo rampis al arbo por eskapi de ŝi.

Tio ridigis Ĉifonerojn eĉ pli ol antaŭe, kaj ŝi diris:

“Hupt-e-dud-le duon!

La kato perdis ŝuon.

Kun nuda pied, nenia ced’— Ŝi perdos sian ĝuon!”

“Ve, Oĵo,”diris la kato;“tiu besto estas ja iomete freneza, ĉu ne?”

“Povas esti,”li respondis, kun perpleksa mieno.

“Se ŝi plu insultados mi elgratos ŝiajn ŝelkobutonajn okulojn,”deklaris la kato.

“Bonvolu ne kvereli,”petegis la knabo, stariĝante por rekomenci la veturon. “Ni estu bonaj kamaradoj kaj laŭeble feliĉaj kaj gajaj, ĉar ni verŝajne renkontos multajn ĉagrenojn survoje.”

Estis preskaŭ krepuske kiam ili atingis la randon de la arbaro kaj vidis etendita antaŭ si plaĉegaspektan pejzaĝon.

Bluaj kampoj etendiĝis multajn kilometrojn super la valo, kiun ornamis ĉie belaj blukupolaj domoj, el kiuj neniu, tamen, estis vere proksima al la loko kie ili staras. Ĝuste ĉe la loko kie la pado eliris la arbaron staris dometo kovrita per folioj de la arboj, kaj antaŭ ĝi staris Manĝtula viro kiu en sia mano havis hakilon. Li ŝajnis tre surprizata kiam Oĵo kaj Ĉifoneroj kaj la Vitra Kato venis el la arbaro, sed dum la Miksĉifona Knabino pliproksimiĝis li sidiĝis sur benkon kaj tiom forte ridis ke li ne povis paroli dum longa tempo.

La viro estis lignohakisto kaj loĝis tutsola en la dometo.

Li havis densan bluan barbon kaj gajajn bluajn okulojn kaj liaj bluaj vestoj estis malnovaj kaj trivitaj.

“Nekredeble!”kriis la lignohakisto, kiam li fine povis ĉesi ridi. “Kiu kredus ke tia stranga arlekeno loĝas en la Lando Oz?El kie vi venis, Frenez-kovrilo?”

“Ĉu vi celas paroli al mi?”demandis la Miksĉifona Knabino.

“Jes, kompreneble,”li respondis.

“Vi eraras pri mia deveno. Mi ne estas frenez-kovrila;mi estas miksĉifona.”

“Ne estas diferenco,”li respondis, komencante denove ridi.

“Kiam mia maljuna avino kunkudras tiajn ĉifonojn ŝi nomas ĝin frenez-kovrilo;sed mi neniam supozis ke tia senorda miksaĵo povas viviĝi.”

“Tion kaŭzis la Magia Pulvoro,”klarigis Oĵo.

“Ho, do vi venis de la Kurbiĝinta Magiisto sur la monto.

Kial mi ne divenis tion —Nu, nekredeble!jen vitra kato. Sed la Magiisto embarasiĝos pro tio;estas kontraŭleĝe kiam iu magias escepte de Glinda la Bona kaj la reĝa Sorĉisto de Oz. Se vi homoj —aŭ aĵoj —aŭ okulvitroj —aŭ frenez- kovriloj —aŭ kio ajn vi estas, proksimiĝos al la Smeralda Urbo, oni arestos vin.”

“Tamen ni iros tien,”deklaris Ĉifoneroj, sidiĝante sur la benkon kaj svingante siajn katunplenajn krurojn.

“Se iu el ni ja ripozos, Oni vere nin arestos, Tiam restos nur la solvo

Ke la reston ni supozos.”

“Mi komprenas,”diris la lignohakisto, kapjesante, “vi estas egale freneza kiel la litkovrilo el kiu vi estas farita.”

“Ŝi ja vere estas freneza,”komentis la Vitra Kato. “Sed ne estas mirinde, ĉar nur memoru el kiom da diversaj eroj ŝi fariĝis. Rilate al mi, mi konsistas el pura vitro —escepte de mia juvela koro kaj mia bela palruĝa cerbo. Ĉu vi rimarkis mian cerbon, fremdulo?Oni povas vidi ĝin funkcii.”

“Mi vidas,”respondis la lignohakisto;“sed mi ne opinias ke ĝi multe valoras. Vitra kato estas senutilaĵo, sed Miksĉifona Knabino estas vere utila. Ŝi ridigas min, kaj rido estas la plej bona parto de la vivo. Iam estis lignohakisto, amiko mia, kiu konsistis nur el stano, kaj mi ĉiam ridis kiam mi ekvidis lin.”