— Nie rozumiem.

— Nie musisz. Zaufaj mi po prostu.

— Giselherowi powiedziałeś…

— Zapomnij o Giselherze. Jeśli chcesz żyć, zapomnij o nich wszystkich.

— Dlaczego?

— Zostań ze mną. Dotrzymam obietnicy. Królowo Śniegu. Przystroję cię w szmaragdy… Obsypię cię nimi…

— Zaiste, świetna pora do żartów.

— Zawsze jest pora do żartów.

Hotsporn objął ją nagle, przycisnął ramieniem i zaczał rozpinać jej bluzkę. Bezceremonialnie, acz bez pośpiechu. Ciri odepchnęła rękę.

— Zaiste — warknęła. - Świetna pora i na to!

— Na to też każda pora jest dobra. Zwłaszcza dla mnie, teraz. Mówiłem ci, to kręgosłup. Jutro mogą pojawić się trudności… Co robisz? Ach, cholera…

Tym razem odepchnęła go mocniej. Za mocno. Hotsporn pobladł, zagryzł wargi, zastękał z bólu.

— Przepraszam. Ale jeśli ktoś jest ranny, powinien leżeć spokojnie.

— Bliskość twego ciała sprawia, że zapominam o bólu.

— Przestań, do cholery!

— Falko… Bądź miła dla człowieka cierpiącego.

— Będziesz cierpiący, jeśli nie zabierzesz ręki. Zaraz!

— Ciszej… Grasanci gotowi nas usłyszeć… Twoja skóra jest jak atłas… Nie wierć się, u licha.

Ach, do diabła, pomyślała Ciri, a niech tam. W końcu, jakie to ma znaczenie? Jestem ciekawa. Wolno mi być ciekawą. W tym nie ma żadnego uczucia. Potraktuję go użytkowo i tyle. I bezpretensjonalnie zapomnę.

Poddała się dotykowi i przyjemności, jaką przynosił. Odwróciła głowę, ale uznała to za przesadnie skromne i oszukańczo pruderyjne — nie chciała uchodzić za uwodzoną cnotkę. Spojrzała mu prosto w oczy, ale wydało się jej to zbyt śmiałe i wyzywające — takiej także nie chciała udawać. Przymknęła więc zwyczajnie powieki, objęła go za szyję i pomogła przy guzikach, bo szło mu niesporo i marnował czas.

Do dotyku palców dołączy! się dotyk warg. Była już bliska tego, by zapomnieć o całym świecie, gdy nagle Hotsporn znieruchomiał w bezwładzie. Przez chwilę leżała cierpliwie, pamiętała, że jest ranny i że rana musi mu dokuczać. Ale to trwało trochę zbyt długo. Jego ślina stygła jej na sutkach.

— Hej, Hotsporn? Śpisz?

Coś pociekło jej na pierś i bok. Dotknęła palcami. Krew.

— Hotsporn! — zepchnęła go z siebie. - Hotsporn, umarłeś?

Głupie pytanie, pomyślała. Przecież widzę. Przecież widzę, że umarł.

— Umarł z głową na moich piersiach — Ciri odwróciła głowę. Żar z komina czerwono zagrał na jej okaleczonym policzku. Być może był tam też rumieniec. Vysogota nie był tego pewien.

— Jedyne, co wtedy czułam — dodała, nadal odwrócona — to rozczarowanie. Szokuje cię to?

— Nie. To akurat nie.

— Rozumiem. Staram się nie ubarwiać opowieści, niczego nie poprawiać. Niczego nie zatajać. Choć czasem mam ochotę, zwłaszcza na to ostatnie. - Pociągnęła nosem, podłubała knykciem w kąciku oka.

— Przywaliłam go gałęziami i kamieniami. Byle jak, wyznaję. Ściemniało, musiałam tam przenocować. Bandyci wciąż kręcili się w okolicy, słyszałam ich okrzyki i byłam już więcej niż pewna, że to nie byli zwyczajni bandyci. Nie wiedziałam tylko, na kogo polowali na mnie czy na niego. Musiałam jednak siedzieć cicho. Całą noc. Do świtu. Obok trupa. Brrr.

— O świcie — podjęła po chwili — po pościgu dawno przepadł słuch, a już mogłam wyruszyć. Miałam już wierzchowca. Magiczna bransoletka, którą zdjęłam z ręki Hotsporna, faktycznie działała. Kara klacz wróciła. Teraz należała do mnie. To był mój prezent. Jest taki zwyczaj na Wyspach Skellige, wiesz? Dziewczynie należy się kosztowny podarek od jej pierwszego kochanka. Co z tego, że mój umarł, zanim zdążył nim zostać?

Klacz łupnęła przednimi kopytami o ziemię, zarżała, stanęła bokiem, jakby każąc się podziwiać. Ciri nie mogła powstrzymać westchnienia zachwytu na widok tej delfiniej szyi, prostej i smukłej, ale mocno umięśnionej, małej kształtnej głowy o wypukłym czole, wysokiego kłębu, budowy zachwycającej proporcjonalnością.

Zbliżyła się ostrożnie, pokazując klaczy bransoletkę na napięstku. Klacz prychnęła przeciągle, stuliła ruchliwe uszy, ale pozwoliła chwycić za krężle i dała się pogłaskać po aksamitnym nosie.

— Kelpie — powiedziała Ciri. - Jesteś czarna i zwinna jak morska kelpie. Jesteś czarodziejska jak kelpie. Będziesz więc nazywać się Kelpie. I nie dbam, czy to pretensjonalne, czy nie.

Klacz zaparskała, postawiła uszy, strzepnęła jedwabistym ogonem, sięgającym pęcin. Ciri — lubiąca wysoki dosiad — skróciła rzemienie puślisk, obmacała nietypowe, płaskie siodło bez terlicy i kuli przedniego łęku. Dopasowała but do strzemienia i chwyciła konia za grzywę.

— Spokojnie, Kelpie.

Siodło, wbrew pozorom, było całkiem wygodne. I z oczywistych względów dużo lżejsze od zwykłych kawaleryjskich kulbak.

— Teraz — powiedziała Ciri, klepiąc klacz po gorącej szyi. - Zobaczymy, czy jesteś równie rącza, jak piękna. Czy jesteś prawdziwa dzianetka, czy tylko blenderka. Co powiesz na dwadzieścia mil galopu, Kelpie?

Gdyby głęboką nocą ktoś zdołał cichaczem podkraść się do tej zagubionej wśród moczarów chaty z zapadniętą i obrośniętą mchem strzechą, gdyby zajrzał przez szpary w okiennicach, zobaczyłby siwobrodego starca słuchającego opowieści kilkunastoletniej dziewczyny o zielonych oczach i popielatych włosach.

Zobaczyłby, jak dogasający żar w palenisku ożywa i jaśnieje, jakby w przeczuciu tego, co będzie opowiedziane.

Ale to nie było możliwe. Nikt nie mógł tego zobaczyć. Chata starego Vysogoty była dobrze ukryta wśród trzcin na moczarach. Na wiecznie pokrytym mgłą pustkowiu, na które nikt nie odważał się zapuszczać.

— Dolina strumienia była równa, dogodna do jazdy, więc Kelpie szła jak wicher. Oczywiście, nie jechałam w górę, ale w dół rzeczki. Pamiętałam tę szczególną nazwę: Zazdrość. Przypomniałam sobie, co Hotsporn mówił na stacji do Giselhera. Pojęłam, dlaczego mnie ostrzegał przed tą osadą. W Zazdrości musiała być zasadzka. Gdy Giselher zbagatelizował ofertę amnestii i pracy dla gildii, Hotsporn celowo napomknął mu o kwaterującym w osadzie łowcy nagród. Wiedział, że taką przynętę Szczury połkną, że pojadą tam i wpadną w potrzask. Musiałam dotrzeć pod Zazdrość przed nimi, przeciąć im drogę, uprzedzić. Zawrócić. Wszystkich. Albo chociaż samą Mistle.

— Domyślam się — mruknął Vysogota — że ci się nie udało.

— Wówczas — powiedziała głucho — sądziłam, że w Zazdrości czeka liczny i uzbrojony po zęby oddział. W najśmielszych myślach mi nie postało, że ta zasadzka to jeden człowiek…

Zamilkła, zapatrzona w ciemność.

— Nie miałam też pojęcia, jaki to człowiek.

Birka była niegdyś wsią bogatą, uroczą i nadzwyczaj malowniczo położoną — jej żółte strzechy i czerwone dachówki szczelnie wypełniały kotlinę o stromych, lesistych zboczach, zmieniających kolory w zależności od pory roku. Zwłaszcza jesienią widok Birki cieszył estetyczne oko i wrażliwe serce.

Było tak do czasu, gdy osada zmieniła nazwę. A stało się to tak:

Młody rolnik, elf z pobliskiej elfiej kolonii, kochał się na zabój w młynareczce z Birki. Młynareczka — figlareczka wyśmiała zaloty elfa i dalej intensywnie puszczała się z sąsiadami, znajomymi, a nawet krewnymi. Ci zaczęli podrwiwać sobie z elfa i jego ślepej jak kret miłości. Elf dość nietypowo, jak na elfa — eksplodował gniewem i zemstą, eksplodował strasznie. Którejś nocy przy sprzyjającym silnym wietrze podłożył ogień i puścił całą Birkę z dymem.

Zrujnowani pogorzelcy upadli na duchu. Jedni powędrowali w świat, inni popadli w nieróbstwo i pijaństwo. Pieniądze zbierane na odbudowę były regularnie defraudowane i przepijane, a osada przedstawiała teraz sobą obraz nędzy i rozpaczy: była zbiorowiskiem paskudnych i byle jak skleconych ruder pod gołym i czarno osmalonym zboczem kotliny. Przed pożarem Birka miała kształt owalny z centralnym ryneczkiem, teraz z nielicznych porządniej odbudowanych domów, spichrzy i gorzelni uformowało się coś w rodzaju długiej uliczki, którą zamykał front postawionego społecznym trudem zajazdu "Pod Głową Chimery" zarządzanego przez wdowę Goulue.