– Pan ma na imię Myron? Powaga? – spytała.

– Tak.

Wszystkie zamarły i wpatrzyły się w niego.

– Wiem, wiem. Jest ekstrafajansiarskie – dodał. Kiedy wracał do samochodu, dopadła go dręcząca myśl.

Porywacz wspomniał przez telefon o „żółtej dziwce”. Skądś wiedział, że Esme Fong przyjechała do Coldrenów. Pytanie skąd?

Nasuwały się dwie możliwości. Pierwsza: w domu był podsłuch.

Nieprawdopodobne. Gdyby rezydencja Coldrenów była na podsłuchu lub pod innym elektronicznym dozorem, porywacz wiedziałby również o jego zaangażowaniu w sprawę.

Druga: któryś z porywaczy śledził dom.

Takie wyjaśnienie wydawało się najlogiczniejsze. Myron zastanawiał się chwilę. Jeśli ktoś obserwował dom zaledwie przed godziną, przypuszczalnie nadal ukrywał się za jakimś drzewem lub krzakiem. Gdyby go niepostrzeżenie wypatrzył, mógł jego tropem dotrzeć do Chada Coldrena.

Warto było zaryzykować?

A jak, dokładnie.

Znów podał nazwisko Wina i zajechał na parking w Merion. Rozejrzał się, lecz nie dostrzegł jaguara przyjaciela. Po zaparkowaniu sprawdził, czy nie ma strażników. Nie było żadnego. Wszyscy pilnowali wjazdu. Ułatwiało to sprawę.

Przestąpił białą linę odgradzającą widzów od graczy i ruszył przez pole golfowe. Zapadł zmrok, ale światła w domach po drugiej stronie drogi wystarczająco oświetlały murawę. Wbrew swej sławie Merion było małym polem. Oddzielona dwoma torami od parkingu, Golf House Road znajdowała się niecałe sto metrów dalej.

Myron szedł przez trawę. Łaskotała go w nagie kostki. W powietrzu niczym ciężka derka z kropli wisiała wilgoć. Koszula zaczęła mu lgnąć do ciała. Chmary świerszczy cały czas grały melodię monotonną jak CD Mariah Carey, choć nie tak drażniącą.

Mimo wrodzonej niechęci do golfa Myron zachował należny szacunek dla świętego gruntu, po którym stąpał. Nocą miejsce to, niczym stare owiane legendami zamczyska, zdawały się nawiedzać duchy. Przypomniał sobie, jak stał kiedyś samotnie na parkiecie hali Boston Garden. Tydzień wcześniej w pierwszej rundzie naboru NBA trafił do drużyny Celtics. Tego dnia legendarny menedżer Celtów Clip Arnstein przedstawił go prasie. Niesamowita frajda. Wszyscy się cieszyli, uśmiechali i nazywali go następcą Larry’ego Birda. Wieczorem, gdy stał sam w sławnej hali Garden, miał wrażenie, że zwisające z krokwi flagi mistrzowskie kołyszą się w nieruchomym powietrzu, przywołując go i szepcząc historie z przeszłości i obietnice na przyszłość. Nie rozegrał na jej parkiecie ani jednego meczu. Gdy doszedł do Golf House Road, zwolnił, przekroczył białą linę i skrył się za drzewem. Zadanie nie było łatwe. Lecz ten, na którego polował, też nie miał łatwo. W tak ekskluzywnych dzielnicach zwracano uwagę na wszystko, co podejrzane. Na przykład na samochód parkujący tam, gdzie nie powinien.

Właśnie dlatego zostawił swój w klubie. Czy porywacz również? A może zaparkował na ulicy? Albo ktoś go podwiózł? Myron skulił się i pomknął do następnego drzewa. Pewnie wyglądał głupio – stukilowy, mierzący ponad metr dziewięćdziesiąt stary chłop sadzący susy od krzaka do krzaka, jak w walającej się po podłodze montażowni, zbędnej scenie z Parszywej dwunastki. Ale jaki miał wybór?

Nie mógł jakby nigdy nic pójść ulicą, żeby nie zobaczył go porywacz. Swój plan opierał na założeniu, że sam odkryje go wcześniej. Jak tego dokonać? Nie miał pojęcia. Uznał, że najlepiej zrobi, zataczając coraz ciaśniejsze koła wokół domu Coldrenów i wypatrując – no właśnie – czego?

Rozejrzał się dookoła, niezdecydowany, czego właściwie szuka. Chyba miejsca, z którego porywacz mógł obserwować dom. Bezpiecznej kryjówki, a może punktu obserwacyjnego, skąd mógł lornetkować okolicę. Nie dostrzegł niczego. Noc była bezwietrzna i spokojna.

Okrążył kwartał ulic, skacząc na chybił trafił od krzaka do krzaka z uczuciem takim jak John Belushi włamujący się do gabinetu dziekana Wormera w Menażerii. Menażeria i Parszywa dwunastka! Oglądał za dużo filmów. Kiedy spiralnie zbliżał się do domu Coldrenów, zdał sobie sprawę, że prędzej zostanie „wypatrzony”, niż „wypatrzy” kogoś. Postarał się ukryć lepiej, dokładniej wtopić się w mrok, zlać z tłem, stać się niewidzialnym.

Myron Bolitar, Wojowniczy Mutant Ninja.

W przestronnych kamiennych domach z czarnymi okiennicami migotały światła. W domach pięknych, imponująco opiekuńczych, nieprzystępnie przytulnych. Domach solidnych. Domach, jakie mogłaby zbudować zapobiegliwa trzecia świnka. Domach trwałych, mocnych, okazałych.

Znalazł się bardzo blisko domu Coldrenów. Ciągle nic – ani jednego samochodu na ulicach. Był zlany potem niczym naleśnik syropem. Boże, z jaką rozkoszą wziąłby prysznic. Skulił się i zaczął obserwować dom.

Co dalej?

Czekać. Wypatrywać ruchu. Inwigilacja nie była jego mocną stroną. Zwykle załatwiał to Win, w pełni panujący nad ciałem i cierpliwy. On zaś już po krótkim czasie ledwo mógł wytrzymać. Żałował, że nie zabrał z sobą jakiegoś pisma, czegoś do czytania.

Trzyminutową monotonię przerwało otwarcie drzwi frontowych. Usiadł. W wejściu zobaczył Esme Fong i Lindę Coldren. Pożegnały się. Esme uścisnęła mocno rękę Lindy i skierowała się do auta. Linda Coldren zamknęła drzwi. Esme Fong uruchomiła samochód i odjechała.

Inwigilacja – co chwila dreszczyk emocji!

Myron usadowił się za krzakiem. Wokół było ich zatrzęsienie. Gdziekolwiek spojrzeć, krzaki rozmaitych rozmiarów, kształtów i zastosowań. Doszedł do wniosku, że bogaci błękitno-krwiści z pewnością je lubią. Ciekawe, czy mieli z sobą jakieś na „Mayflower”.

Od przykucu poczuł skurcze w nogach. Wyprostował je po kolei. Kontuzjowane kolano, które wyeliminowało go ze sportu, zaczęło pulsować. Miał dość. Zgrzany, spocony i zbolały uznał, że pora w drogę.

I wówczas usłyszał dźwięk.

Dobiegał od tylnych drzwi. Myron westchnął, podźwignął się z kucków i okrążył dom. Znalazł jeszcze jeden przytulny krzak, skrył się za nim i wyjrzał.

Na podwórku za domem stał Jack Coldren z Dianę Hoffman, swoją asystentką. W ręku trzymał kij golfowy, ale nie uderzał.

Rozmawiał z nią. Z ożywieniem. Dianę Hoffman mu odpowiadała. Z równym ożywieniem. Nie wyglądali na zadowolonych. Myron nie słyszał rozmowy, lecz oboje gestykulowali jak szaleni.

Kłócili się. I to ostro.

Hmm.

Oczywiście wyjaśnienie było zapewne całkiem niewinne. Domyślał się, że gracze kłócą się ze swoimi asystentami bez przerwy. Przeczytał kiedyś, że Steve Ballesteros, dawne hiszpańskie cudowne dziecko golfa, żarł się na okrągło ze swoim workowym. Bywa. To normalne, że zawodowy golfista mógł się poprztykać ze swoją asystentką, zwłaszcza w czasie tak stresującego turnieju jak Otwarte Mistrzostwa Stanów. Dziwiła tylko pora ich sprzeczki.

Pomyślmy. Gość dostaje straszny telefon od porywacza. Słyszy krzyk przerażonego albo cierpiącego syna. A dwie godziny później na podwórzu swojego domu kłóci się z asystentką, jak wykonać zamach? Gdzie tu sens?

Myron postanowił podejść bliżej. Nie było prostej drogi. Znowu krzaki, niczym manekiny na treningu futbolowym. Musiał dotrzeć do bocznej ściany domu i zajść ich od tyłu. Odbił w lewo i zaryzykował spojrzenie. Zażarta sprzeczka trwała. Dianę Hoffman zrobiła krok w stronę Jacka… i wymierzyła mu policzek.

Klaśnięcie przecięło noc jak kosa. Myron zamarł. Dianę Hoffman coś krzyknęła. Doszło go tylko jedno słowo: „drań”. Dianę pstryknęła niedopałkiem pod nogi Jacka i odeszła wzburzona. Jack spuścił wzrok, pokręcił głową i wszedł do domu. No, no, pomyślał Myron. Pewnie ma jakieś kłopoty z zamachem.

Pozostał za krzakiem. Z podjazdu dobiegł go odgłos ruszającego samochodu Dianę Hoffman. Czy grała jakąś rolę w tej sprawie? Przebywała w domu Coldrenów. Czy to ona była tajemniczym obserwatorem? Oparł się plecami o krzak i rozważył tę możliwość. Ale ledwie zaczął ją dopasowywać do całości, spostrzegł mężczyznę.