– Nie jestem specjalnie zainteresowany zwiedzaniem miasta – powiedział Djaro. – Widziałem już tyle miast. Wolałbym porozmawiać jeszcze chwilę z tymi chłopcami. To pierwsi amerykańscy chłopcy, z którymi mogę się zetknąć. Powiedzcie mi – zwrócił się do Trzech Detektywów – czy Disneyland jest zabawny? Bardzo chciałem to zobaczyć.

Zapewnili go, że Disneyland jest wspaniały i wart zwiedzenia. Djaro zdawał się ucieszony i markotny zarazem.

– Doprawdy, to żadna przyjemność być wciąż otoczonym przez straż przyboczną – powiedział. – Najwidoczniej książę Stefan, który jest moim opiekunem i regentem Waranii do czasu mej koronacji, nakazał nie dopuszczać do mnie nikogo. Żebym nie złapał kataru czy czegoś w tym rodzaju. Śmiechu warte. Nie jestem ważną głową państwa, na którą ktoś chciałby dokonać zamachu. Warania nie ma wrogów, a ja jestem doprawdy mało ważny.

Zamilkł na chwilę i zdawało się, że podejmuje jakąś decyzję. Wreszcie zapytał:

– Czy poszlibyście ze mną do Disneylandu? Bylibyście moimi przewodnikami. Byłbym doprawdy wdzięczny. Tak bym chciał dla odmiany spędzić czas z przyjaciółmi.

Ta propozycja zaskoczyła ich. Z drugiej strony nie mieli na dziś żadnych planów i chętnie poszliby do Disneylandu. Jupiter zadzwonił więc do składu złomu z telefonu zainstalowanego w samochodzie, by porozmawiać ze swoją ciocią. Djaro obserwował go z zainteresowaniem. Następnie straż przyboczna księcia wtłoczyła się do amerykańskiego samochodu towarzyszącego gościom. Bob, Jupiter i Pete wsiedli do limuzyny wraz z Djaro i wysokim mężczyzną o ostrych rysach twarzy, który narobił przedtem tyle szumu wokół niedoszłego wypadku.

– Księciu Stefanowi nie będzie się to podobało – powiedział teraz nachmurzony. – Polecił mi nie dopuścić do żadnego ryzyka.

– Nie ma żadnego ryzyka, książę Rojas! – odpowiedział ostro Djaro. – Najwyższy czas, żeby księciu Stefanowi zaczęło się podobać to, co mnie się podoba. Za dwa miesiące będę sprawował w kraju rządy i słowo moje, a nie księcia Stefana, stanie się prawem. A teraz powiedz Markosowi, żeby przestrzegał znaków drogowych. Po raz trzeci byliśmy o włos od wypadku, bo on się uparł zachowywać tak, jak byśmy byli w Waranii. Żeby mi się to więcej nie powtórzyło!

Książę Rojas rzucił kilka słów w obcym języku i kierowca skinął głową. Ruszyli w drogę. Chłopcy zauważyli, że szofer prowadzi samochód ostrożnie i zgodnie ze wszystkimi znakami drogowymi.

Przez czterdzieści pięć minut, jakie zajęła jazda do Disneylandu, książę Djaro zasypywał ich pytaniami o Amerykę, a w szczególności Kalifornię. Wszyscy trzej byli mocno zajęci udzielaniem mu odpowiedzi. Później, po przybyciu na miejsce, niewiele już rozmawiali. Byli zbyt zaabsorbowani licznymi atrakcjami.

W pewnym momencie Djaro, zauważywszy, że książę Rojas został w tyle, zaproponował z błyszczącymi oczami, by mu się wymknąć i po raz drugi objechać park małym pociągiem. Bob, Pete i Jupiter przystali na to. Dali szybko nura w tłum, po czym wbiegli na schody prowadzące do miniaturowej stacji kolejowej i wsiedli do właśnie przybyłego pociągu. Kiedy jechali górą wzdłuż obrzeży parku, dostrzegli na dole księcia i jego ludzi, poszukujących ich bezskutecznie.

Gdy wreszcie wysiedli, książę Rojas i jego ludzie rzucili się do nich. Lecz nim książę zdążył otworzyć usta, Djaro powiedział:

– Nie byłeś blisko mnie. Zostałeś w tyle. To zostanie zakomunikowane księciu Stefanowi.

– Ale… ale… ale… – zająknął się Rojas.

– Dość tego! – uciął Djaro. – Idziemy. Żałuję tylko, że mój program nie pozwoli mi tu przyjechać jeszcze raz.

Kiedy wracali, Djaro polecił księciu Rojasowi wsiąść do drugiego samochodu, wraz ze strażą przyboczną. Tak więc przez całą drogę do Rocky Beach czterej chłopcy mogli rozmawiać swobodnie.

Książę Djaro wypytywał Trzech Detektywów o ich życie. Opowiedzieli mu, jak założyli swą firmę detektywistyczną, jak zaprzyjaźnili się z Alfredem Hitchcockiem, i wspomnieli o niektórych swoich przygodach.

– Brojas! – wykrzykiwał Djaro. – Och, jakże wam zazdroszczę! Amerykańscy chłopcy mają tyle swobody. Wcale nie chciałem być księciem. No, prawie wcale. Sprawowanie rządów w moim kraju, jakkolwiek jest mały, to mój obowiązek. Nigdy nie byłem w szkole, zawsze miałem guwernerów. Tak więc niewielu mam przyjaciół i nigdy, aż do dziś, nie robiłem nic emocjonującego. W życiu nie miałem takiej zabawy. Czy wolno mi uważać was za przyjaciół? Bardzo bym tego pragnął.

– Będziemy twymi przyjaciółmi z radością – odpowiedział Pete.

– Dziękuję – książę Djaro uśmiechnął się. – Czy wiecie, że dziś po raz pierwszy postawiłem się księciu Rojasowi? To był dla niego szok. I będzie to szok także dla księcia Stefana. Czeka ich więcej szokujących niespodzianek. W końcu jestem księciem i zamierzam… jak to powiedzieć?…

– Domagać się należnego respektu? – podsunął Jupiter.

– Narzucić swą wolę – powiedział Bob.

– Tak jest, narzucić swą wolę – podchwycił Djaro radośnie. – Księcia Stefana czekają niespodzianki.

Wjeżdżali do Rocky Beach. Jupiter objaśnił szoferowi, jak jechać do składu złomu Jonesa i w kilka minut byli pod wielką, żelazną bramą składu. Gdy wysiadali, Jupiter zaprosił księcia do ich Kwatery Głównej, lecz Djaro potrząsnął głową.

– Niestety, nie mam już czasu. Wieczorem muszę iść na jakiś obiad, a jutro lecę z powrotem do Waranii. Stolicą Waranii jest Denzo. Pałac, w którym mieszkam, wzniesiono na ruinach starego zamku. Zawiera trzysta pokoi, jest niezbyt przytulny i pełen przeciągów. To jedna z cen, jakie się płaci za książęcy tytuł. Nie, nie mogę zostać dłużej, choć bardzo bym chciał. Muszę wracać i przygotować się do objęcia rządów w moim kraju. Ale nigdy was nie zapomnę i któregoś dnia spotkamy się ponownie. Jestem pewien.

Wsiadł do swej wielkiej limuzyny i odjechał. Za nim podążył mniejszy samochód, w którym stłoczeni ludzie ze straży przybocznej przylgnęli twarzami do okien. Trzej chłopcy spoglądali za odjeżdżającymi.

– Całkiem miły facet jak na księcia – powiedział Pete. – Jupe… Jupe, o czym ty myślisz? Masz ten twój wyraz twarzy!

Jupe zamrugał oczami.

– Zastanawiające. Myślałem o tym, jak to o mało nie wpadliśmy na jego samochód. Czy nie zaskoczyło was w całym zajściu coś dziwnego?

– Dziwnego? – zapytał Bob. – Nie, może o tyle, że mieliśmy szczęście, bo nie doszło do zderzenia.

– O co ci chodzi? – zapytał Pete.

– O Markosa, szofera księcia – odparł Jupiter. – Wyjechał z ulicy, gdzie był znak “stop”, prosto przed nasz samochód. Musiał nas widzieć, ale zamiast dodać gazu, żeby zjechać nam z drogi, zahamował. Gdyby Worthington nie był doskonałym kierowcą, rąbnęlibyśmy w limuzynę dokładnie w miejscu, gdzie siedział Djaro. Prawdopodobnie zostałby zabity.

– Pewnie Markos po prostu zgłupiał i zrobił coś, czego nie powinien – powiedział Pete.

– Zastanawiam się… – mruknął Jupiter. – Och, mniejsza o to! Chyba to nic ważnego. Fajnie, że spotkaliśmy Djaro. Wątpię, czy go jeszcze kiedyś zobaczymy.

Lecz Jupiter się mylił.