– Za nic w świecie, ale na wszelki wypadek obudź mnie, kiedy wstaniesz.

– Dobrze! – Ian zamknął szafę. – Muszę potem przejrzeć jeszcze haki i dopasować do nich linki, żeby nie mieć roboty w łodzi. A teraz do pracy!

– Ja też popracuję trochę – mruknął Alex. – Zdaje się, że moje najnowsze, genialne arcydzieło powstanie tu, pod twoim dachem.

– Wieki o tym będą pamiętały! – uśmiechnął się Drummond. Przeszli do gabinetu. Alex podszedł do drzwi i odwrócił się.

– Pamiętaj, obudź mnie od razu, kiedy tylko przetrzesz oczy!

Stojąc z ręką na klamce, dostrzegł w rogu pokoju wielką, trochę staroświecką kasę ogniotrwałą o uchylonych grubych drzwiczkach.

– Na pewno nie zapomnę!

– Dobranoc!

– Dobranoc!

Zamknął za sobą drzwi gabinetu i ruszył na górę.

Otworzywszy drzwi swego pokoju, zapalił światło. Maszyna stała na stoliku, zapraszająco szczerząc klawisze. Alex zdjął marynarkę, krawat i buty. Sięgnął pod łóżko po nocne pantofle i narzucił na koszulę flanelowy szlafrok. Kiedy siadał za stołem, zegar uderzył dwa razy. Pół do jedenastej.

Joe przesunął wiersz i pod słowami Rozdział pierwszy napisał: Przed uniesieniem kurtyny, a potem znowu przesunął wiersz i rozpoczął: „Tego dnia Joe Alex ukończył trzydzieści pięć lat…”

Pisał około dwudziestu minut, gdy ktoś zapukał do drzwi. Joe ogarnął poły szlafroka i wstał. Spojrzał na zegar. Brakowało dziesięciu minut do jedenastej.

– Proszę!

Drzwi uchyliły się lekko.

– Bardzo przepraszam… – powiedziała półgłosem Lucy Sparrow – ale usłyszałam, że pan pisze na maszynie…

– Proszę, niech pani wejdzie.

– Nie, nie. – Jestem w szlafroku. Czy mógłby mi pan pożyczyć kilka kartek papieru maszynowego? Muszę napisać list, a mam unieruchomioną rękę, więc spróbuję wystukać jednym palcem.

– Ależ oczywiście! – Wziął ze stołu kilkanaście kartek i podał jej przez próg. Lucy ubrana była w długi błękitny szlafrok, wspaniale kontrastujący z jej jasnymi włosami.

– Dziękuję i przepraszam. Dobranoc. – Cicho zamknęła drzwi.

– Dobranoc… – powiedział trochę za późno Alex. Cóż to za piękna dziewczyna! Zimna, grecka uroda. Podszedł do lustra i wzruszył ramionami. Cóż one widzą wszystkie w tym Sparrowie? Przecież to zupełny obłęd! Westchnął i znowu usiadł za stołem. Pisał pół godziny bez żadnej prawie przerwy, z rosnącym zadowoleniem. Książka, szła łatwo, składnie i sama ukazywała coraz to nowe, potrzebne szczegóły, co było oznaką, że plan jest rozumny. W pewnej chwili zabolały go plecy, wstał więc i rozprostowując ramiona podszedł do okna. Ogromny klomb zalany był księżycowym blaskiem. Z dala drzewa wyglądały jak potężny, czarny mur oddzielający Sunshine Manor od tajemniczego nocnego świata. Nagle przez ścieżkę przemknęly dwa niskie, wysmukłe cienie. Zatrzymały się, a potem zawróciły. W chwilę później dostrzegł kulistą prawie, powolną postać, która sunęła wzdłuż klombu, zatrzymując się przy kwiatach i oglądając je w księżycowym blasku. Stary Malachi i jego dwa wierne gryfy: Joe wychylił się przez parapet. Pod nim płonęło ciągle żółte światło za zasuniętymi zasłonami. Ian. Wysoki, jasny, pochylony nad dziwnymi znakami niezrozumiałego równania, z którego wylęgnąć się miała epoka mas syntetycznych. Tajemnice siarki służącej do niedawna tylko jako opał dla szatana, który podsycał nią swoje ognie piekielne…

Myśl o piekle przywiodła mu na pamięć książkę. Zawrócił do stolika i wziąwszy do ręki kilka zapisanych już stron, zaczął je odczytywać, robiąc tu i ówdzie kółeczka ołówkiem na znak, że trzeba będzie wprowadzić poprawki. Skończył. Do tej pory było dobrze. Ale trzeba przemyśleć jeszcze jeden czy dwa fragmenty dramatu. Podszedł do łóżka, sięgnął po leżące na nocnym stoliku pudełko papierosów i zapalił. Ostatni papieros. To nic, później zejdę do Iana. Na razie trzeba trochę pomyśleć. Położył się w szlafroku na łóżku i przymknął oczy. W powietrzu czuł lekki zapach dymu papierosa, który wypalał się pomiędzy palcami. Alex zaciągnął się mocno, potem jeszcze raz. Nie smakował mu. Zgasił papierosa i znowu przymknął oczy. Jazda z Sarą. To dziecko. Ohydna ryba, którą złowił Hastings. Powoli ryba zmieniła się w królową, która oddychała ciężko po zabiciu męża. „Oto jestem”… – powiedziała ryba, – „Zadany cios i czyn spełniony…” Usnął.

Obudził się nie wiedząc zupełnie, gdzie jest. Światło nad stołem płonęło nadal. Usiadł i przetarł powieki. Spojrzał na zegarek. Za pięć pierwsza. O Boże… – rozejrzał się bezradnie i sięgnął po papierosy. Nie. Nie było już ani jednego. Może rozebrać się i usnąć? Ale ostatni papieros w wannie był nieodzowny. Podszedł do okna. Ian już na pewno śpi. Nie. Światło płonęło nadal. Jakże on chce łowić rano, jeżeli do tej pory pracuje?

Podciągnął poły szlafroku i cicho otworzył drzwi. Dom spał. Nigdzie nie było słychać najmniejszego szelestu. Nad schodami płonęła maleńka lampka nocna. Nie zamykając swoich drzwi Alex na palcach minął pusty pokój i ująwszy poręcz schodów zaczął schodzić cicho. Na zakręcie zatrzymał się. Jakiś dźwięk? Nie. To musiało być przewidzenie. Zszedł na dół. Schody zaskrzypiały ostro. Drzwi gabinetu Iana były uchylone. Ale światło nie paliło się. Musiał je zgasić przed chwilą. Może jest w laboratorium? Wszedł i stanął niezdecydowanie. Przez story sączył się lekki księżycowy blask, tak nikły, że zaledwie zdołał odróżnić siedzącą za stołem postać w białej koszuli.

– Ianie?… – powiedział Alex.

Postać za stołem nie poruszyła się. W tej samej chwili usłyszał za sobą coś jak stłumiony oddech i równocześnie wszystko zniknęło. Pozostało głuche, równomierne huczenie w głębi czaszki i barwne, łagodne koła, które wirowały, wirowały, wirowały… gdy osunął się w nieprzeniknioną ciemność.

VIII. Wszyscy w domu śpią

Koła zgasły, zniknęły i w głowie rozrósł się ból. Alex otworzył oczy. Nie wiedział, gdzie jest. Nie mógł sobie niczego przypomnieć. Leżał na jakimś dywanie. Dotknął dłonią tyłu głowy.

– Uderzył mnie ktoś… – wyszeptał. – Dlaczego mnie uderzył?

I nagle wszystko powróciło. Wstał. Szum mijał. Rozejrzał się. W księżycowym blasku postać za stołem nadal siedziała nieruchomo.

– Ianie! – szepnął i poczuł gwałtowny skurcz w gardle. – Gdzie jest kontakt? Nie dotykać lampy na biurku… Nie dotykać lampy na biurku. Na pewno przy drzwiach…

Zaczął wodzić ręką po ścianie. Jest. Nacisnął. Pokój zalało światło z dużej mlecznej lampy zawieszonej pod sufitem.

Ian Drummond siedział za stołem, a właściwie nie siedział, na wpół leżał z głową opartą o jego powierzchnię. Czując, że włosy jeżą mu się na głowie, Alex podszedł bliżej i zobaczył…

Pośrodku białej koszuli widniała na plecach siedzącego wielka plama krwi, a wewnątrz niej tkwił wbity głęboko nóż o srebrzystej, metalowej rękojeści. Krew spłynęła na oparcie fotela i utworzyła dużą ciemną plamę na dywanie. Nie mogąc oderwać oczu od tej plamy, Alex zbliżył się.

„Muszę zobaczyć, czy żyje… – pomyślał rozpaczliwie: – Muszę!”

Ian miał oczy na wpół otwarte. Były zupełnie nieruchome i na dnie ich czaiło się coś, jak wyraz bezbrzeżnego, spokojnego zdumienia. Jedna ręka trzymała kurczowo brzeg stołu, jak gdyby chciał się podźwignąć, nim głowa opadła i przestała rozumieć. W drugiej trzymał pióro. Przed nim leżała kartka, a na niej jakieś słowa, jak gdyby początek listu. Z boku porozkładane były na stole pudełka z haczykami i przynęty. Lecz Alex dostrzegł to, nie rozumiejąc i nie widząc jeszcze niczego prócz tych nieruchomych zdumionych oczu. Przemógł się i wyciągnął rękę. Dotknął czoła Drummonda. Było zimne, tak zimne, że pozornie wydawało się niemożliwe, aby w tym ciepłym pokoju człowiek mógł być tak zimny nawet po śmierci.

– On umarł… umarł… – szepnął Joe i opuścił rękę. Zbyt wielu umarłych widział w życiu, aby nie wiedzieć, że żadna pomoc nie jest już potrzebna. „Pomoc? Gdzie jest kartka? Kartka, którą mi dał Parker? Telefon…”

Wyprostował się i obszedł stół dokoła, starając się niczego nie dotykać. Nie zrobił tego z rozmysłem. Ale zbyt wielu zbrodniarzy w jego książkach pozostawiało ślady… W jego książkach? Przecież Drummond miał zginąć w jego książce… Dotknął ręką głowy. „Boże, co się ze mną dzieje? – Podszedł do drzwi. – Trzeba coś robić!”