— Пачакай, — перапынiў яго Магутны Арол. — Ты кажаш, што кожны мой падданы дапускаў такое. Значыць, i ты?

— Я вось таму i служу Вашай Недаступнасцi, каб выкрываць такое.

— Але ж i ты мог дапусцiць такое. Мог жа. Можа, твае рапарты толькi нагаворы, каб я ўзвышаў цябе перад iншымi, га? Бо ты пташка, якая любiць пашану!

— Але хiба я калi-небудзь пра што-небудзь такое прасiў Вашу Недаступнасць? Мая служба…

— А навошта яна ўвогуле патрэбна, твая служба, калi ты i сам прызнаёш, што за кожным водзiцца такое, гэта значыць, калi ўжо ўсё загадзя вядома?

— Я ўвесь ва ўладзе Вашай Недаступнасцi, i калi Ваша Недаступнасць мяркуе, што я i мае абавязкi, а больш дакладна, калi Ваша Недаступнасць лiчыць iх…

Магутны Арол ужо не чуў Дзятлавага мармытання. Лютасць ускаламуцiла яго душу, як раптоўны абвал ускаламучвае спакойнае возера.

— Усiх! — закрычаў ён. — Усiх да аднаго — зволiць, зволiць! Кухараў, капельмайстраў, астролагаў, пажарнiкаў… Усiх! Гэта не царскi дом, а прыстанiшча мярзотнiкаў…

— Ёсць! — адказаў Старэйшы Сокал, якi з'явiўся ў дзвярах.

I з гэтага моманту ў замку ўсталявалася поўная цiшыня.

Па пустых калiдорах i залах гуляў вецер, бясшумна варушылiся выцвiлыя шторы, па падлозе тут i там слiзгалi розныя паперкi, шматкi адзення, абрыўкi пер'я i iншая дробязь. Па пустых кабiнетах нячутна рухаўся Цiхi Дзяцел, выстукваў сцены, падаконнiкi, ножкi сталоў i падлакотнiкi крэслаў, заглядваў у пустыя куты, пазяхаў i, сумуючы, кiраваўся далей.

Каля варотаў драмаў адзiнокi Старажытны Крумкач; прачынаючыся, ён блiзарука жмурыўся на сонца i ўздыхаў.

Цiшыня парушалася толькi зрэдку: у нiшы над пустым тронам абуджалася Аракулька, i тады па замку гулка разносiлася:

— У су-мя-тнi дзён я прад-ба-чу… у су-мя-тнi дзён… У су-мя-тнi дзён я прад-ба-чу… Ку-ку… ку-ку…

Крумкач, бразгаючы ключамi, заглядваў у залу i сумна гаварыў:

— Змоўкла б ужо, далiбог…

— Ку-ку, — адказвала Аракулька, i эха разлягалася ў дальнiх памяшканнях, i ўздрыгвалi на верхнiх вежах шулёнкi, чакаючы загаду, i зноў апаноўвала iх адранцвенне, бо загаду не было.

Магутны Арол амаль не пакiдаў сваiх пакояў. Ежу яму прыносiў Старэйшы Сокал, пасцель ён засцiлаў сам. Справы ўжо не цiкавiлi яго.

А ў лясах i далiнах (магчыма, i ў вынiку частых паляванняў) стала мала жыўнасцi, ды i тая, што ўцалела, гiнула ад засухi i хвароб або перасялялася ў далёкiя i змрочныя нетры, так што шулёнкам усё больш цяжка было здабываць ежу сабе i свайму пану. У дадатак на лясы раптам напала казявачная эпiдэмiя амаль нябачныя кузуркi i чарвячкi пажыралi не толькi хвою i лiсце, але i кару, i лясы хутка пачарнелi, пачалi гнiць, i нясцерпны смурод iшоў ад iх. А дзяўчат-соек там даўно i след прастыў.

Магутны Арол, седзячы на падаконнiку, пазiраў удалечыню, i цяжкiя думкi маршчынiлi яго лоб. «Вось, — думаў ён, — вось да чаго я дайшоў. Я — Аквiла Рэгiя Iнвiктус Максiмус Юстус — павiнен перажыць крушэнне самога сябе…»

Ён паклiкаў Аракульку.

— Я — вялiкi?

— Ага.

— Чым?

— Магчымасцямi.

— Якiмi?

— Iмем.

— А велiч духу?

— Прах.

— А свабода?

— Лухта.

— А ўлада?

— Ку-ку.

— Але я быў патрэбны!

— Чарадзе.

— Я — замяняльны?

— Ага.

— Хлусiш, праклятая вяшчунка! — крычаў Магутны Арол i, адвярнуўшыся, закрываўся крылом, каб Зязюля не бачыла перакрыўленага пакутамi позiрку.

— Хто можа замянiць мяне?

— Кожны.

— А iмя?

— Дадуць.

— Хто?

— Чарада.

— Тая, якую я…

— Тая.

— Хлусiш!

— Ку-ку.

— Я — люты?

— Адносна.

— Я варты жалю?

— Адносна.

— Я хворы?

— Адносна.

— Можа, вернецца страчанае?

— Не.

— А што сталася?

— Жыццё.

I заўсёды, пасля паўзы, ён задаваў апошняе пытанне:

— Што мяне чакае?

I адказ заўсёды быў адзiн i той самы:

— Бяссмерце.

Гэтае слова ўпiвалася ў яго, як страла, i ён, пакутуючы, праганяў Зязюлю. «Што мне ад бяссмерця? — думаў ён. — Цi лягчэй ад усведамлення таго, што iмя тваё ўвойдзе ў вякi? У такiм вось веку, скажа нейкi паважны нашчадак, у такiх вось краях жыў-быў Магутны Арол. Але я не ўбачу твару гэтага нашчадка, не пачую, якiм голасам вымавiць ён гэтыя словы… Хто iм раскажа, як шмат у канцы сваiх дзён перажыў той, якому не было роўных? Адзiнокi, непатрэбны…»

Часам авалодвала iм прага дзейнасцi. Ён пакiдаў замак i ляцеў над зямлёй. I хоць яна не была ўжо блакiтная i зялёная, а цалкам чорная, ён дзелавiта аглядваў яе з вышынi, прыкiдваў, як яе змянiць.

— Мы збяром тых, хто застаўся, — казаў ён вернаму свайму целаахоўнiку. Мы ўсё iм адкрыта скажам, i яны пачуюць свайго пана i сябра! Мы аздаровiм рэкi i стэпы, звядзём гэтых праклятых кузуркаў, якiя нiшчаць лясы. Мы забаронiм паляванне — няхай звяры нараджаюцца нанова i пасяляюцца, дзе хочуць…

I вось ужо далёкiя думкi, падобныя свежаму ветру, пранiзвалi яго. «I тады ў мяне будзе новы двор, новыя слугi, я знiшчу ўсе старыя Ўлажэннi i выдам новыя, i абнародаваць iх будзе роўным прыгожым голасам малады Сарыч. Падрасце моладзь, я выберу лепшых для здзяйснення задумаў, мы перабудуем палац, i ў часе шумных прыёмаў маладая царыца будзе сядзець побач са мной на новым троне. А гэтага праклятага Дзятла я загадаю пасадзiць у клетку i кармiць цераз дзень казуркавай падлай…»

Ён так захапляўся, што забываў, куды ляцiць, а калi схамянаўся, то бачыў: унiзе чарнее зямля, а ўдалечынi чарнее лес, а ў абмялелых рэках кiшаць усялякiя стварэннi i цьмянае сонца садзiцца за далягляд, выпраменьваючы злавеснае i напышлiвае святло. Ляцець да Абруча? Усё паўтарыць нанова?

Магутны Арол апiсаў круг i ляцеў у замак. «Не, — казаў ён сам сабе стомлена. — Не будзе паўтарэння. I не трэба паўтараць…»

Неяк уночы ён раптам прачнуўся, нiбы нехта яго паклiкаў. Цi гэта яму прыснiлася, цi хваравiты стан выпадкова выдаў той вокрык — у першыя секунды нiчога немагчыма было зразумець. Ён устаў, прайшоўся, выглянуў праз акно: ноч была цёплая i месячная, стаяла мёртвая цiшыня. Ён падышоў да дзвярэй — за iмi стукала сэрца Старэйшага Сокала i Магутны Арол зразумеў, што трэба рабiць. Цела яго ныла i хвалявалася, нiбы ён вось-вось мусiў кiнуцца на ворага.

— Сокал? — гучна, як калiсьцi раней, паклiкаў ён.

— Ёсць, Ваша Недаступнасць!

— Дваццаць шулёнкаў! — Ён не адважыўся загадаць «сорак», як раней: колькасць iх ужо значна зменшылася.

— Ёсць…

I ўсё было па-ранейшаму: палёт, мора, чаканне i — спакойны голас: «А цяпер вы павiнны памерцi…» Толькi ўмяшання пана ўжо не трэба было — усе шулёнкi памерлi самi, такiя яны былi слабыя: невялiкая натуга, сутарга i — канец… Ён прыпаў да Абруча i прастагнаў:

— Хачу бяссмерця! Хачу бачыць вочы далёкага нашчадка, калi ён вымавiць маё iмя! Хачу ведаць гэта невядомае «потым»…

I святло Абруча напружылася i заiскрылася.

«Яны зноў, - чытаем у Пасвячонага, — прывялi ў дзеянне свой абскуратар i знiклi, i, такiм чынам, я застаўся ўбаку. Трэба думаць, яны стамiлiся i пажадалi зрабiць перапынак i неабходныя манiпуляцыi для аднаўлення сiл, манiпуляцыi, сведкам якiх я не мушу быць.

Кожны раз, калi яны „знiкалi“, мяне здзiўляла не тое, што яны не рызыкуюць даверыць мне пэўных сваiх ведаў, але тое, што яны дасканала ведаюць, чаго мне ведаць нельга, а што — можна. Мне дазвалялася быць сведкам сапраўдных цудаў ноблы не баялiся iх паказваць, цвёрда верачы, што я не зразумею прынцыпу. I раптам — абскуратар! Значыцца, зараз адбудзецца нешта такое, што, можа, i я зразумею. Значыцца, яны хацелi засланiць ад мяне даступнае. Што?

Раскрываючы свае „цуды“, ноблы не баялiся i здзiвiць мяне, гэта значыць выклiкаць у мяне пачуццё звышнатуральнасцi, — яны былi перакананыя, што не выклiчуць; iнакш кажучы — проста ведалi, што я не зразумею, але не стану шукаць звышнатуральных прычын, што мы, зямляне, не палiчым незразумелае за звышнатуральнае i не будзем падаць нiц, як падалi перад зiхаценнем маланак i ўдарамi перуноў нашы далёкiя продкi. Так, добра яны ведаюць нас, гэтыя ноблы. I цяжка iм было памыляцца адносна мяне, iстоты, якая назiрае з транскамунiкатарам у руках — вядома, недасканалым з iх пункту гледжання, але ўсё ж здольным аўтаматычна перакладаць незнаёмую мову.