– Zbyt długo nie uda nam się utrzymać tego w tajemnicy – rzekł Pitt. – Wkrótce wszystkie środki masowego przekazu na świecie zwęszą tę największą sensację od czasu otwarcia grobowca Tutenchamona.

Sandecker wyszedł zza biurka i stanął przy oknie. Kiedy się odezwał, mówił tak cicho, jakby jego słowa niósł wiatr z dużej odległości.

– Kornet Grahama Farleya.

– Co takiego, panie admirale?

– Kornet Grahama Farleya – powtórzył zamyślony Sandecker. – Jeśli ta stara trąbka jest jakąś wskazówką, to „Titanic" może tam leżeć w takim samym stanie jak tej nocy, kiedy zatonął.

Dla postronnego obserwatora, stojącego na brzegu, czy pasażerów statku wycieczkowego, który płynął w górę rzeki Rappahannock, trzej przygarbieni mężczyźni w starej, zniszczonej łodzi wiosłowej wyglądali jak zwykli niedzielni wędkarze. Ubrani byli w spłowiałe koszule i drelichowe spodnie, na głowach mieli sportowe kapelusze, obwieszone normalnymi w tej sytuacji girlandami różnych muszek i haczyków. Scena była typowa aż po siatkę na ryby z sześcioma piwami, kołyszącymi się na wodzie przy burcie.

Najniższy z całej trójki, rudowłosy mężczyzna o szczupłej twarzy, siedział na rufie i wydawał się drzemać, niedbale trzymając wędkę. Obok, niecały metr od wodnicy łodzi, kiwał się biało-czerwony spławik. Drugi wędkarz po prostu czytał jakiś magazyn, trzeci zaś co jakiś czas machinalnie rzucał srebrną błystkę. Był gruby i miał wydatny brzuch, który wystawał z rozpiętej koszuli. Z jego jowialnej, okrągłej twarzy leniwie patrzyły niebieskie oczy. Sprawiał wrażenie dobrodusznego dziadka.

Admirał Joseph Kemper mógł sobie pozwolić na dobroduszny wygląd. Kiedy ktoś dysponuje tak niewiarygodną władzą, nie musi rzucać hipnotycznych spojrzeń ani ziać ogniem jak smok. Z uśmiechem popatrzył na drzemiącego rudzielca.

– Wiesz, Jim, uderza mnie w tobie brak zrozumienia dla ducha wędkarstwa.

– To chyba najbardziej bezcelowe zajęcie, jakie człowiek kiedykolwiek wymyślił – odparł Sandecker.

– A pan, panie Seagram? Prawie nie zamoczył pan wędki od chwili, gdy rzuciliśmy kotwicę.

Seagram spojrzał na Kempera znad magazynu.

– Jeżeli w tej zanieczyszczonej wodzie przeżyła jakaś ryba, to musi wyglądać jak mutant z taniego dreszczowca i jeszcze gorzej smakować.

– Ponieważ to właśnie panowie mnie tutaj zaprosili, zaczynam podejrzewać jakieś szachrajstwo – rzekł Kemper.

– Spokojnie, Joe, ciesz się, że oddychasz tym wspaniałym powietrzem – odparł Sandecker. – Na parę godzin zapomnij, że jesteś szefem sztabu marynarki wojennej.

– Przy tobie nietrudno. Jesteś jedyną znaną mi osobą, która traktuje mnie z góry.

Sandecker uśmiechnął się szeroko.

– Nie możesz być całe życie lizany przez wszystkich w tyłek. Uważaj mnie po prostu za dobre lekarstwo. Kemper westchnął.

– Kiedy przeszedłeś do rezerwy, miałem nadzieję, że pozbyłem się ciebie na dobre.

– Zdaję sobie sprawę, że po korytarzach Pentagonu tańczono z radości, kiedy odszedłem.

– Powiedzmy raczej, że nikt nie wylewał łez z powodu twojego odejścia. – Kemper powoli kręcił kołowrotkiem, nawijając żyłkę z błystką. – Dobra, Jim, zbyt długo cię znam, żebym nie wyczuł w tym jakiejś gry. O co wam chodzi, panowie?

– Szukamy „Titanica" – obojętnie odparł Sandecker. Kemper w dalszym ciągu kręcił kołowrotkiem.

– Naprawdę?

– Naprawdę. Kemper znów rzucił błystkę.

– Po co? Żeby zrobić parę zdjęć reklamowych?

– Nie, żeby wydobyć go na powierzchnię. Kemper przestał nawijać żyłkę. Odwrócił się i popatrzył na Sandeckera.

– „Titanica"?

– Tak.

– Jim, chłopie, tym razem naprawdę zerwałeś się z cum. Chcesz, żebym uwierzył…

– To nie bajka – przerwał mu Seagram. – Polecenie wydobycia wraku wydał bezpośrednio Biały Dom.

Kemper badawczo spojrzał na Seagrama.

– A więc mam uważać, że reprezentujecie prezydenta?

– Tak, panie admirale. Zgadza, się.

– Muszę stwierdzić, że ma pan dość dziwny sposób załatwiania spraw, panie Seagram. Czy nie zechciałby pan wyświadczyć mi tej grzeczności i wyjaśnić…

– Właśnie po to tu jesteśmy, panie admirale, żeby wszystko wyjaśnić.

– Jim, ty też uczestniczysz w tej grze? – spytał Kemper Sandeckera.

Sandecker skinął głową.

– Tak, ale pan Seagram tym kieruje i trzyma wszystko w tajemnicy.

– Dobra, Seagram, wchodź pan na mównicę. Po co ten cały cyrk i dlaczego tak nagle chcecie wydobyć ten stary wrak?

– Po kolei, panie admirale. Zacznę od tego, że jestem szefem ściśle tajnej komórki rządowej, która nazywa się Sekcja Meta.

– Nigdy o niej nie słyszałem – rzekł Kemper.

– Nie figurujemy w żadnych wykazach urzędów federalnych. O naszej działalności nie ma nic nawet w aktach CIA, FBI ani Państwowego Zarządu Transportu Morskiego.

– Tajny trust mózgów – wtrącił Sandecker.

– Jesteśmy czymś więcej niż zwykłym trustem mózgów – powiedział Seagram. – Nasi ludzie przygotowują koncepcje futurystyczne, a następnie próbują je realizować.

– To musi kosztować miliony dolarów – stwierdził Kemper.

– Skromność nie pozwala mi wymienić dokładnej wysokości naszego budżetu, panie admirale, muszę jednak przyznać, że mamy do dyspozycji sumę nieco większą od jedynki z dziewięcioma zerami.

– Mój Boże! – odezwał się Kemper półgłosem. – Powiada pan ponad miliard dolarów do dyspozycji komórki, o której istnieniu nikt nic nie wie? Zaczyna mnie to interesować, panie Seagram.

– Mnie również – kwaśno stwierdził Sandecker. – Dotychczas szukał pan pomocy NUMA za pośrednictwem Białego Domu, próbując sprawiać wrażenie, że jest pan asystentem prezydenta. Po co te makiawelskie wybiegi?

– Dla bezpieczeństwa. Na wyraźne życzenie prezydenta, panie admirale, na wypadek przecieków na Kapitol. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnie jego administracja, byłoby polowanie na czarownice w Kongresie z powodu finansów Sekcji Meta.

Kemper i Sandecker spojrzeli na siebie i pokiwali głowami, a potem przenieśli wzrok na Seagrama w oczekiwaniu dalszego ciągu.

– Otóż Sekcja Meta opracowała system obrony pod kryptonimem „Plan Sycylijski"…

– „Plan Sycylijski"?

– Kryptonim ten wywodzi się od nazwy pewnej strategii szachowej, znanej jako obrona sycylijska. Przy opracowywaniu tego planu oparto się na wariancie zasady masera. Na przykład, jeśli przepuścić fale dźwiękowe o pewnej częstotliwości przez jakiś ośrodek zawierający pobudzone atomy, to wówczas można osiągnąć niezwykle wysoką emisję tego dźwięku.

– Podobnie jak z promieniem lasera – skomentował Kemper.

– Do pewnego stopnia – odparł Seagram. – Z tym że laser emituje bardzo wąski strumień światła, nasze urządzenie natomiast szerokie pole fal dźwiękowych w kształcie wachlarza.

– Poza rozrywaniem bębenków, do czego to służy? – spytał Sandecker.

– Jak pan zapewne pamięta ze szkoły podstawowej, panie admirale, fale dźwiękowe rozchodzą się koliście, bardzo podobnie do fal, które powstają na stawie, gdy wrzuca się do wody kamyk. My możemy wzmocnić fale dźwiękowe ponad milion razy. Kiedy wyzwoli się tę straszliwą energię, wówczas rozchodzi się ona w atmosferze, popychając przed sobą cząsteczki powietrza z niepowstrzymaną siłą i zbijając je w litą ścianę nie do przebicia o powierzchni setek kilometrów kwadratowych. – Seagram przerwał, żeby podrapać się w nos. – Nie będę zanudzał panów równaniami ani szczegółami technicznymi oprzyrządowania, gdyż są zbyt skomplikowane, żeby je tutaj omawiać, ale sami panowie widzą, jakie możliwości otwiera nasz plan. Każda nieprzyjacielska rakieta, wystrzelona w kierunku Ameryki, w zetknięciu z tą niewidzialną barierą ochronną natychmiast przestanie istnieć na długo przed osiągnięciem celu.

– A… czy ten plan jest realny? – zapytał Kemper z wahaniem.

– Tak, panie admirale. Zapewniam pana, że to da się zrealizować. Nawet już w tej chwili buduje się pewną liczbę instalacji, które pozwolą zatrzymać zmasowany atak rakietowy.