янка упала

—падчына

јд прадзедॠспакон в€коҐ

ћне засталас€ спадчына;

ѕам≥ж сва≥х ≥ чужакоҐ

яна мне ласкай матчынай.

јб Єй мне баюць казк≥-сны

¬€сенн≥€ пратал≥ны,

≤ лесу шэлест верасны,

≤ Ґ пол≥ дуб апалены.

јб Єй мне будз≥ць успам≥н

Ќа л≥пе бусел клЄкатам

≤ той стары амшалы тын,

Ўто лЄг л€ вЄсак покатам;

≤ тое нуднае €гн€т

Ѕл€€нне-зоҐ на пасьб≥шчы,

≤ крык варон≥ных грамад

Ќа мог≥лкавым кладзьб≥шчы.

≤ Ґ белы дзень ≥ чорну ноч

я Ґсц€ж раблю агледз≥ны,

÷≥ гэты скарб не збрыҐ дзе проч,

÷≥ трутнем Єн не з’едзены.

Ќашу €го Ґ жывой душы,

як вечны светач-полым€,

Ўто с€род цемры ≥ глушы

ћне свец≥ць м≥ж вандолам≥.

∆ыве з ≥м дум ма≥х с€м’€

≤ сн≥ць з ≥м сны н€зводны€…

«авецца ж спадчына ма€

°с€го —таронкай –однаю.

1918