— Даруйце, — звярнуўся ён да Важнага Савета, — разгаварыўся я сам, а мы сабраліся паслухаць вось гэтага хлапца з незнаёмай нам Беларусі. Дарэчы, а дзе нашы героі? Мы ж думалі ўручыць ім сёння ўзнагароды за подзвіг.

У залу запрасілі іхніх канвойцаў. Што гаварыў, віншуючы іх, вешаючы ім на шыі нейкі цяжкі ордэн на зялёнай істужцы, прэзідэнт, Оя яму не перакладала. Калі Радзім папрасіў аб гэтым, зэмка, спяшаючыся, пераказала — вы, маўляў, наша гордасць, вамі можа ганарыцца нацыя, гэта выкраданне веку. Выкрадальнікі дзякавалі ў адказ і былі вельмі шчаслівыя ад такой увагі і пахвалы.

Радзім ужо і сам здагадваўся, навошта яго выкрадалі, і таму не здзівіўся, калі прэзідэнт пачаў пра гэта гаворку:

— Ты ўжо, мусіць, зразумеў, хлопча, убачыў, як мы змагаемся са сваёю бядою, якую выгадавалі сваімі рукамі і сваімі галовамі. Калі яшчэ не паспеў — не хвалюйся: пажывеш з намі, прыгледзішся, разбярэшся. Многае нам ужо ўдалося. Узяць хоць бы тое, што вакол нас варожае жыццю асяроддзе, а мы жывём. Знайшлі новы сродак руху па мёртвай зямлі, хай пакуль што і доследны, у некалькіх экземплярах. Ты ж сам мог яго ацаніць — з аэрадрома цябе пракацілі якраз на гэтым кроплемабілі. Але мы лічым, што нашу зямлю выратуе толькі дрэва: яно дасць нам і паветра, і новае асяроддзе. Мы ведаем, што ты, хлопча, зрабіў зялёнаю ўсю Зэмаўшчыну. Яблыневыя сады там папаламалі ўсе шкляныя сцены і дахі і ўжо вырваліся ў пустыню. Пустыня пачынае зелянець! Таму мы шчыра просім цябе: падары і нам дрэва! Многае мы зрабілі, многае навучыліся аднаўляць, а вось сканструяваць дрэва не можам. Ведаем усе яго сакрэты, аднак нічога не атрымліваецца. І зараз уся наша надзея на цябе.

Цяпер задумаўся Радзім. Калі Оя скончыла перакладаць, ён апусціў нізка галаву і доўга маракаваў, як не пакрыўдзіць таля-маляў і ўсё ж сказаць ім, што падарыць дрэва ён не зможа.

Не, не таму, што наслухаўся ад зэмаў пра вялікую віну таля-маляў за ўсё, што здарылася з іхняй зямлёю, а толькі з тае прычыны, што ў яго няма ніводнага зернетка, якое можна б было пасадзіць у нежывую зямлю.

Калі Радзім растлумачыў усё гэта шаноўнаму Савету, адразу ж са сваіх месцаў падхапіліся толькі што ўзнагароджаныя канвойцы і стрымгалоў, стукаючыся шарамі, пабеглі хуценька ў дзверы. Неўзабаве яны вярнуліся назад. Радзім убачыў, што кожны з іх трымае ў руках па яблыку — чырвонаму, спеламу, сакаўному.

Члены Важнага Савета, якія былі засмуціліся ад яго слоў, адразу павесялелі і ўзрадавана запляскалі ў далоні.

Выкрадаючы Радзіма, канвойцы не ведалі, што красці трэба было не так яго, як менавіта вось гэтыя плады, цёмна-карычневыя семкі з якіх і гэтую краіну могуць зрабіць шчасліваю. А яблыкі, высветлілася, аказаліся ў іх выпадкова: як ехалі па вуліцы, яны нападалі з дрэў у машыну, потым, у пустыні, канвойцы забралі іх у талерку, якая прыляцела за імі.

Убачыўшы яблыкі, задаволена ўсміхаўся і ён сам — таля-малі яму спадабаліся, і Радзім ужо шчыра хацеў ім дапамагчы: а калі ёсць яблыкі, неўзабаве будзе і яблыневы сад!

Радзім узяў з рук аднаго канвойца спялейшы яблык, абцёр яго рукавом, адкусіў і пачаў са смакам есці сакаўную, прыемна-салодкую мякаць.

Усе прысутныя жахнуліся — толькі бедаваў, што няма яблыка, каб падарыць ім дрэва, а зараз, калі той з'явіўся, ён з'ядае яго, знішчаючы, як ім здавалася, апошнюю надзею азеляніць Талямалію. Тыя, што былі бліжэй, нават памкнуліся да хлопца — каб адабраць яблык.

Радзім адчуваў, бачыў гэты амаль жывёльны жах дэпутатаў, але не звяртаў на іх ніякай увагі — спакойна, не спяшаючыся даеў яблык, вытрас, выкалупаў на далонь спелыя семкі, выкінуў у сметніцу агрызак, узяў у руку і другі яблык.

— Я гатовы працаваць, — калі даеў і другі плод, сказаў ён. — Толькі пакажыце, калі ласка, дзе вам патрэбен сад.

Яму адказаў не прэзідэнт, а прэм'ер-міністр — калі той устаў у повен рост, яшчэ выразней стала бачна, які ён худы і доўгі.

— Добра, добра, — задумліва згадзіўся высокі.— Мы вас стрымліваць не будзем. Мы самі зацікаўлены, каб як найхутчэй зазелянела наша зямля. Ідзіце і працуйце. Поспехаў! Вам зараз пакажуць месца, ужо даўно адведзенае пад нацыянальны парк.

І не паспеў прэм'ер-міністр сесці, як у іх бок накіраваліся двое дужых хлопцаў. Радзім думаў, што яны ім пакажуць, куды ісці, але таля-малі наблізіліся да Оі, сталі з двух бакоў і рукамі, вачыма загадалі дзяўчыне ісці з імі.

— Куды вы яе берэце? — здзівіўся Радзім, і Оя пераклала ягонае пытанне.

— Як гэта — куды? — не паверылі сваім вушам канвойцы. — У турму!

— Тады і мяне забірайце разам з ёю, — рашуча сказаў ён, стаў поруч з дзяўчынай і выставіў наперад рукі — як для наручнікаў.

Дужыя хлопцы разгубіліся — зараз яны не ведалі, што рабіць. Радзім спакойна растлумачыў свае паводзіны, але не хлопцам, а самому прэзідэнту:

— Без яе я не змагу вам падарыць дрэва, — і дадаў: — Яна будзе мне памагаць.

Прэзідэнт запытальна зірнуў на прэм'ер-міністра.

— Добра, добра, няхай памагае, — неяк адразу згадзіўся той, нават усміхнуўся, але тут жа пастражэў, спахмурнеў і папярэдзіў: — Але калі ў вас нешта не атрымаецца, калі вы не падорыце нашай краіне зялёны парк, мы будзем ведаць, што гэта хітрыкі зэмаў, і тады табе, хлопча, — лёгка перайшоў ён на «ты», — давядзецца адказваць за ўсё разам з ёю.

Ужо на вуліцы Оя ласкава прыхінулася сваім скафандрам да ягонага, з пяшчотаю прамовіла: «Дзякую!». І не сабрала зноў вусны, яны нейкі час заставаліся растуленымі,— як для пацалунку. Радзіму самому чамусьці вельмі захацелася дакрануцца да іх сваімі губамі, і ён, забыўшыся на скафандр, ірвануўся да яе — аж затрашчала шкло: яму нават здалося, што скафандр раструшчыўся і ўжо асыпаецца друзам пад ногі. Але той, хоць і трашчаў, быў пакуль цэлы. Тады ён нечакана і для сябе, і для Оі схапіў дзяўчыну за талію і пачаў гарнуць да сябе. І чым мацней прыціскаў яе, тым далей і далей былі іхнія галовы — шкляныя шары, здаецца, знарок і былі прыдуманы, каб не даць іхнім вуснам сустрэцца.

Ужо чацвёра ахоўнікаў — двое новых, Оіных, таксама далучыліся да ранейшых — ніякавата глядзелі на ўсё гэта: не ведалі, ці ратаваць дзяўчыну, ці наогул адвярнуцца, каб не замінаць іхняй радасці.

Яму і самому пасля было няёмка за гэтую сваю слабасць, але той момант Радзім не змог стрымаць сябе.

Зямля, адведзеная пад будучы нацыянальны сад, нічым не адрознівалася ад іншай — шэрая, камяністая, аплылая, як пасля пажару, нават не агароджаная: навошта адгароджваць адну няўдобіцу ад такой жа няўдобіцы побач.

Самі таля-малі жылі пад зямлёю. Там у іх былі кватэры, ярка асветленыя вуліцы, кафэ, кандыцыянеры, чыстае паветра. На зямлі яны нічога не будавалі. І выходзілі на паверхню рэдка — скажам, толькі вось у такія незвычайныя дні, калі з'ўляліся дужа важныя госці. Тады тыя, хто сустракаў іх, адзявалі скафандры і пакідалі на нейкі час свой падземны рай.

Пра гэта ім расказвалі ахоўцы, але саміх Радзіма і Ою таля-малі пад зямлю не пускалі. Мусіць, не давяралі, баяліся, што яны ўведаюць іхнія сакрэты і перададуць зэмам.

Паставілі пасярод задуманага сада шкляны шар — такі ж, як і іхнія скафандры, толькі вельмі вялікі, дзе яны і жылі разам з чатырма ахоўнікамі. Радзім разумеў, што такое жыллё само па сабе і ёсць ужо турма, але не зважаў на гэта — працаваў многа і шчыра. Памагала рабіць зямлю і Оя, а таксама ахоўцы — яны прыносілі аднекуль ваду, дзяўблі ламамі дол, пераціралі цвёрдыя глыбы ў руках.

Вельмі замінаў працаваць нейкі дужа моцны вецер. Спачатку ён дзьмуў у адзін бок, потым пераварочваўся і дзьмуў у другі. Затым зноў накірунак мяняўся. І так кожны дзень і кожную ноч.

— Што гэта за вецер? — спытаўся неяк Радзім у ахоўцаў.

Тыя сумеліся ці нават, як яму здалося, спалохаліся і, насцярожана азіраючыся па баках, шэптам, амаль у адзін голас адказалі:

— Гэта ж Цмок. Ён жыве ў Жалезным Хаосе і крадзе наша паветра. Высмоктвае ад нас чысцейшае, а выдыхае нам сваё, бруднае.

— Туды, — пачуўшы гаворку, далучыўся да яе і ранейшы канвойца — ён ужо быў смялейшы і не прыкрываў рот рукою, — на Жалезны Хаос, да Цмока ў госці ў нас высылаюць злачынцаў,— і, крыху памаўчаўшы, дадаў: — І адтуль ніхто ніколі не вяртаўся…