Прафесар, які прыйшоў да яго ў шар, быў, мусіць, сапраўдны вучоны — задумлівы, абыякавы да ўсяго, засяроджаны толькі на сваіх думках. Адзенне для яго не існавала — апрануты ён быў як усё роўна які бомж ці жабрак: кашуля зашпілена не на тыя гузікі, пінжак зашморгнуты нейкаю вяровачкаю, а адзіная цэлая пятля абы-як накінута на аплік.

Здавалася, ён нікога і нічога не заўважае — нават Радзіма, дзеля якога якраз і прыйшоў сюды. Адразу ж, адно толькі павітаўшыся, ён расклаў перад сабою нейкія кнігі, рукапісы, манускрыпты і пачаў:

— Біялагічныя сістэмы паказваюць, якой фантастычнай разнастайнасці рэакцый, якой складанасці здольная дасягнуць сістэма арганізаваных малекул.

Ён і зараз, здаецца, не заўважаў Радзіма, гаварыў сам для сябе і пераконваў самога сябе.

— Я думаю, што біялогія можа даць хіміку добры матэрыял. Паміж малекуламі, што жывыя арганізмы навучыліся ствараць у ходзе эвалюцыі, адбываюцца такія рэакцыі, якія мы яшчэ не ўмеем узнаўляць у лабараторыях, а часцей за ўсё не можам нават і зразумець. Аднак гэта таксама хімія.

Прафесар часта падымаў рукі, папраўляў скафандр, які вельмі ж нязграбна трымаўся на яго плячах. Было відаць, што гэты шкляны шар замінае яму, што прафесар не прывык да яго — мусіць, вучоны ніколі не выходзіў з падзямелля і скафандр адзеў ці не ўпершыню.

— Прывяду прыклад: адна з функцый фотасінтэзу раслін заключаецца ў тым, каб выпрацоўваць кісларод з дапамогаю вады, для чаго патрэбен каталізатар, здольны стымуляваць гэтую чыста хімічную рэакцыю. Ролю гэтага каталізатара бяруць на сябе бялкі, якія ўтрымліваюць атамы марганцу. Але ніхто не ведае, як пабудаваныя гэтыя ўчасткі малекул і якім чынам іх можна ўзнавіць. Вось тыповы прыклад таго, як біялогія паказвае хімікам на існаванне своеасаблівай рэакцыі, гэта значыць, напрамак, у якім варта весці даследаванні.

Прафесар хадзіў па пакоі, заклаўшы рукі за спіну — акурат як настаўнік гісторыі Цыбулька там, на зямлі, у іхнім класе. Ён глядзеў перад сабою, не плюскаючы вейкамі, нікога і нічога не бачыў — ягоны позірк ніколі не спыняўся на Радзіму, быццам яго тут і не было.

— Хімік звычайна мае два аб'екты працы: па-першае, гэта структура рэчыва, якое ён стварае, а па-другое — і гэта вельмі важна — атрыманне з дапамогаю такой структуры пэўных уласцівасцяў гэтага рэчыва. Такім чынам, пераход малекулярнай хіміі да супермалекулярнай, якой мы зараз займаемся, азначае пераход ад вывучэння структур і ўласцівасцяў да вывучэння сістэм і функцый. Нашы намаганні скіраваны на тое, каб кантраляваць механізмы ўзаемадачыненняў, іх трансфармацыі, аб'яднання, распазнавання адно адным. Бо якраз дзякуючы гэтаму яны могуць выконваць значную колькасць разнастайных функцый, больш інтэгральных, чым функцыі ізаляваных малекул.

«Божа мой, як гэта ўсё сумна!» — думаў Радзім. І навошта яму слухаць такую цягамоціну! Яму, хто ў школе не любіў хімію. А заадно і хімічку, якую называў толькі Табліцай Мендзялееўнай. Яна ведала пра гэта і адказвала хлопцу тым жа самым — непрыязнасцю.

Як яму хацелася зараз збегчы куды-небудзь са свайго гулкага шклянога шара, як ён збягаў у школе з урокаў хіміі!

Спачатку Радзім, як прыкладны вучань, ціха сядзеў за сталом, моршчыў лоб, рабіў выгляд, што ўважліва слухае, а пасля, зразумеўшы, што прафесар не звяртае на яго аніякай увагі, пачаў уставаць, хадзіць па пакоі, займацца сваімі справамі. Падыходзіў да стала, разглядаў прафесаравы паперы, нават корпаўся ў іх — дарэчы, выразкі былі як усё роўна з нашых зямных газет, — гартаў іх, чытаў, але прафесар нібы не бачыў гэтага — безуважна хадзіў па пакоі і, заняты толькі сваімі думкамі, чытаў лекцыю.

— Хімік мае свае перавагі перад біёлагам ужо таму, што тое, што змяшчаецца ў прабірках у гэты канкрэтны момант, не абавязкова павінна знаходзіцца ў жывым стане. Гэта азначае, што ён можа дазволіць сабе значна большыя эксперыменты. Дарэчы, малекулы, якія складаюць жывую матэрыю, — гэта толькі частка ўсяго комплексу малекулярнага свету, які адкрываецца перад намі і ў які мы можам увайсці з любога боку.

— Пан прафесар! Пан прафесар! — загаварыў да вучонага Радзім, але той нібыта і не чуў яго.

Радзім паспрабаваў свістаць. Свіст тут атрымліваўся цікавы — відаць, добра рэзаніравала шкляное памяшканне, форма самой колбы, у якой ён жыў. Але прафесар і на свіст не звярнуў ніякай увагі.

Тады хлопец увогуле выйшаў з колбы, патупаў каля яе, зноў вярнуўся, а прафесар усё хадзіў і хадзіў, усё развіваў і развіваў сваю тэорыю:

— Адзінае, што абмяжоўвае хіміка, дык гэта фундаментальныя законы фізікі. Але ўсё роўна колькасць сістэм, якія ён можа пабудаваць такім чынам, практычна бясконцая. І калі сёння існаванне некаторых рэчываў ці іх уласцівасцей ужо маецца на ўвазе, то несумненна будзе адкрыта яшчэ мноства іншых, пра якія пакуль мы і не падазраём.

І тут Радзіма як ударыла — хлопец аж скалануўся, нібы ад холаду, — нечаканая здагадка: ды гэта ж не чалавек, гэта ж робат, звычайны камп'ютэр!

Насмеліўшыся, калі прафесар ішоў насустрач, Радзім падбег да яго і з усяе сілы ўшчыкнуў за руку: ці закрычыць ад болю? Прафесар не закрычаў, аднак спыніўся і няўцямнымі вачыма паглядзеў на хлопца.

— Вы што-небудзь хацелі спытаць? — нарэшце, калі здзіўленне трохі прайшло, вымавіў ён. — Вам штосьці незразумела?

Пачуўшы звычайны чалавечы голас — дык прафесар жа не камп'ютэр! — Радзім узрадаваўся.

— Ага, — хуценька, каб не перарваўся кантакт, загаварыў хлопец. — У мяне ёсць да вас пытанне. Вось вы ўсё ведаеце. У вас такая глыбокая навука. Скажыце, навошта вам мае яблыні?

— Як гэта — навошта? — разгубіўся прафесар. — Каб аднавіць зямлю. Каб выйсці, урэшце, на паверхню.

— А чаму вы не пабудуеце, не сканструюеце яблыню? Самі?

— Не атрымліваецца, — шчыра прызнаўся прафесар. — Быццам зачаравана, — і, крыху падумаўшы, дадаў: — Гэта зэмы…

Божа мой! Такі розум і такая лухта! Зэмы, ці бачылі вы, вінаватыя. Праўду на зямлі кажуць, што вялікія вучоныя ў жыцці паводзяць сябе, як малыя дзеці. Вераць ва ўсё. Дзеці вераць, бо многае не ведаюць. А яны ж усё ведаюць! І ўсё роўна вераць. А можа, якраз таму і вераць, што столькі ведаюць, што разумеюць — усё можа быць.

— Скажыце, а пад зямлёй у вас добра?

— Вельмі.

— Дык навошта вам выходзіць на гэтую скалечаную, атручаную, спечаную зямлю?

— Хлопча, — прафесар далікатна дакрануўся сваёю худою, касцістаю рукою да яго пляча і паўтарыў: — Хлопча, нічога ты ў нашым жыцці не разумееш, — крыху падумаў і дадаў: — Ведаеш, Схема-2, у якой мы жывём, канечне ж, забяспечвае нас усім, што трэба чалавеку. У нас пад зямлёю ёсць свой акіян і свая савана, сваё балота і свая пустыня, свой лес і свае рэкі. Харчуемся мы тым, што самі выгадуем, дыхаем паветрам, якое ўжо тысячы разоў прайшло праз нашы лёгкія, праз ачышчальныя сістэмы. Але ж гэты наш свет і гэтае наша жыццё — штучныя. Разумееш, мы ў сваёй краіне — заложнікі.

Прафесар задумаўся, нібыта зноў вярнуўся ў самога сябе.

— І разумееш, хлопча, — праз нейкі час загаварыў ён зноў,— што будзе з усім нашым жыццём, якое мы схавалі пад зямлю, калі раптам выйдуць са строю сістэмы, якія забяспечваюць жыццядзейнасць усёй нашай Схемы-2. Уся шматграннасць нашага жыцця ператворыцца ў грудок праху, у камячок звычайнай слізі. А мы хочам не штучнага, а натуральнага жыцця.

Гэта ўжо быў паўтор — такое ён чуў раней у Зэміі.

Прафесар уважліва-ўважліва паглядзеў на Радзіма, нібы хацеў поглядам дашукацца яго душы, а затым уздыхнуў:

— Вось навошта нам, хлопча, твая яблыня.

— Даруйце, прафесар, але вы ўвесь час гаварылі пра Схему-2. А дзе Схема-1?

— А ты на ёй стаіш. Схема-1 — гэта знішчаная наша зямля…

— Навошта ж вы яе знішчалі? Вы ж самі гэта зрабілі…

— «Самі! Самі!» — раззлавана паўтарыў прафесар. — Ты ў гэтым нічога не разумееш, а таму не маеш права нас абвінавачваць…

Ён заплюшчыў вочы, замоўк — відаць, спраўляўся са сваім раздражненнем. Праз нейкі час сцепануўся, адплюшчыў вочы, разгладзіў абедзвюма рукамі штрыфелі пакамечанага картовага пінжака нейкага дапатопнага фасону, перашпіліў гузік, прайшоў каля Радзіма, вярнуўся, пастаяў ля стала і, унурыўшыся ў свае паперы, загаварыў, як і да гэтага, — спакойна і раўнадушна: