— Якім чынам?

— Ты дапаможаш…

Яна апусціла вочы, крыху памаўчала, а потым страсянула галавою, нібыта рашаючыся на штосьці важнае, сказала:

— Добра, я цябе правяду.

І было незразумела: гэтае «добра» прагучала як згода, ці то яно проста адносілася да жадання хутчэй правесці госця.

Оя паднялася з канапы і хутка пайшла да дзвярэй — ён ледзь наспяваў за ёю.

Праважатыя — раздоеныя мужчыны — сядзелі на верандзе, падмалёўвалі вусны, гулялі ў карты: цярпліва чакалі яго. Оя перадала ім Радзіма, падпісала нейкую паперку, што была ў руках аднаго з іх, і хлопца зноў павялі ў пральню. Яна ж стаяла на верандзе і глядзела яму ўслед.

Ён адчуў гэта і павярнуўся. Оя тут жа збегла з ганка і кінулася да яго.

І ў гэты час штосьці адбылося з зямлёю. Яна рэзка паднялася ўгору, затым гэтак жа рэзка падалася назад, а пасля пачала паволі нахіляцца. Пакуль нахіл быў не вельмі вялікі, Оя ўсё бегла да яго. Яна яшчэ паспела дабегчы да Радзіма, схапіць за руку, але ў гэты час зямля стала зусім старчаком, і яны, як ні спрабавалі ўтрымацца, як ні чапляліся за яе, пасунуліся ўніз. Спачатку сунуліся так, як звычайна дзеці з'язджаюць зімою з горак, а потым, не маючы магчымасці трымаць раўнавагу, пачалі куляцца.

Аднак долу ўпалі мякка — не пабіліся, не злякнуліся: ён нават стаў на ногі. Оя таксама гэпнулася на ногі, але не ўтрымалася, упала, і яму давялося падымаць яе.

Дзіўна, але колькі ён тут ні падаў, усюды — і ў Зэміі, калі прызямляўся ў пустыні, і на Жалезным Хаосе, калі падаў на кучу жалеза, і ў Дурбудзіі пасля катапульты, і вось зараз, на Другім Паўшар'і,— як бы ён ні ляцеў, як бы ні куляўся, на ногі заўсёды станавіўся па-кацінаму і так плаўна, што здавалася: яго нехта падтрымлівае і ратуе ад бяды. Можа, і праўда нейкая сіла апекавалася ім, а можа, проста ў гэтым вымярэнні іншае прыцяжэнне, якое ля самай паверхні запавольвае палёт.

Яны з Ояй усё яшчэ трымаліся за рукі. А навокал сыпалася і сыпалася тое, што нядаўна яшчэ стаяла на зямлі, жыло і расло там. Усё падала павольна, і таму, калі нешта ляцела на іх, быў яшчэ час засланіцца ці ўцячы з небяспечнага месца.

Радзім бачыў, як падаюць тазікі і мокрая бялізна, нейкія абломкі, бляшанкі, камяні, як коцяцца раздоеныя мужчыны і змужычаныя жанчыны, і радаваўся, што нарэшце закончылася вар'яцтва на Другім Паўшар'і, знік асбурд тамтэйшага жыцця, а разам з ім і ўвесь сэнс гэтай дурной цывілізацыі.

Уявіў, што робіцца цяпер на Першым Паўшар'і, у Дурбудзіі, як і там усё ляціць і сунецца ўніз, як хутка ўпадзе, калі яшчэ не ўпаў, і сам прэзідэнт, як раз'яднаюцца ўсе правадкі ў галоўнага дурбуда — Дурыса Першага, але ніхто не кінецца іх злучаць — калі загінула краіна, навошта і каму патрэбен прэзідэнт?!

Дзіўна, вось жылі людзі, будаваліся, сяліліся, сварыліся, весяліліся, засмучаліся і думалі, што іхняе жыццё вечнае, — а вечнасць гэтая можа быць і ў адным імгненні,— але варта было толькі седаўцы падняцца, як усё разбурылася, разламалася, знікла.

Які разумны ўсё ж быў дурбуд — ён вылічыў і зразумеў седаўку. Дзе ён цяпер? Можа, як і яны, скаціўся куды, жывы і здаровы, а можа, ляжыць дзе між абломкаў, стаптаны абвалам.

А можа, жыхары абодвух паўшар'яў і самі прадчувалі гэты канец, бо калі думаць пра жыццё, хто ж будзе рабіць усе тыя глупствы, якія чыніліся і ў Дурбудзіі, і тут, у краіне жанчын?!

Да яго толькі цяпер дайшло, што раптоўна знікла цэлая папуляцыя людзей, што жылі тут, бо на седаўцы хутчэй за ўсё ніхто не ўтрымаўся. І вось тыя, хто застаўся жывы пасля такога землятрусу, апынуліся на чужой зямлі голыя і босыя. Як пачынаць жыццё, з чаго?

І хто, скажыце, упэўнены, што і гэтая зямля не акажацца яшчэ адною, чарговаю седаўкай? Значыць, усё ў свеце часовае, ненадзейнае. Адсюль і абсурд жыцця. Яшчэ раз будавацца, каб неўзабаве з'ехаць, зваліцца зноў? І так увесь век? Век чалавека і век жыцця? Век зямлі і век неба?

Дык і само ж жыццё тады абсурд, калі яно залежыць ад такой дробязі: заварушыцца ці не заварушыцца седаўка.

Ён стаяў і ўслухоўваўся, як усё яшчэ сунуліся і шамацелі апошнія друзачкі, што затрымаліся сама даўжэй, і думаў, які ж мізэрны і бездапаможны чалавек, калі яго можна абразіць спачатку дурнотаю, а потым і вось такім землятрусам.

Адчуваў, што ў яго думкі ўслухоўваецца і Оя.

Было дзве зямлі. Адна ціхамірна ляжала пад нагамі, а другая, якая толькі што перанесла землятрасенне, строма ўздымалася перад ім. Радзім падняў вочы ўгору, але колькі ні глядзеў, нідзе не ўбачыў канца гэтай глухой сцяне.

Ногі яшчэ дрыжэлі ад страху, яму хацелася да чаго-небудзь прысланіцца, каб супакоіцца і сабрацца з думкамі, але прысланяцца да ўздыбленай зямлі ён не стаў — штосьці незразумелае стрымлівала яго.

І Радзім не здзівіўся, калі сцяна раптам заварушылася, пайшла ўся хвалямі і пачала паволі адсоўвацца, — значыць, землятрус яшчэ не закончыўся, ён усяго толькі заціх на нейкую хвіліну. Аднак, крыху адсунуўшыся, зямля зноў спынілася і супакоілася.

І хоць сцяна ўжо не варушылася, Радзім усё роўна падсвядома разумеў, што стаяць тут небяспечна. Ён падышоў да Оі, узяў яе за руку і, нічога не гаворачы, павёў у другі бок — як можна далей ад падазронага месца.

Яны ішлі між рознага друзу, што ссунуўся, з'ехаў з уздыбленай зямлі, і яму было дзіўна, што нават далекавата ад землятрусу ім усё яшчэ сустракаліся сляды яго разбурэння: зламаныя дрэвы, высаджаныя вокны, кавалкі асфальтаванай дарогі.

Але людзей нідзе не было. Відаць, людзі за доўгі час жыцця і існавання на седаўцы навучыліся адчуваць, калі адбываюцца такія землятрусы, і ўжо ведалі, як ад іх ратавацца: куды хавацца, за што трымацца, каб не ўпасці, не ссунуцца ў прадонне, як ссунуліся яны, новенькія і нявопытныя.

Ішлі доўга і цяжка. Пераходзілі нейкія ўпадзіны, падымаліся на нейкія ўзгоркі і гарушкі, зноў спускаліся ў лагчыны… Ішлі ўцэла, без усялякіх дарог і сцяжынак і таму здавалася, што канца гэтаму шляху ніколі не будзе.

— А куды мы ідзём? — нарэшце спынілася Оя. — І навошта?

Ён і сам разумеў, што, калі няма нейкай канкрэтнай мэты, увесь гэты іхні рух — бязглуздзіца. Але што рабіць? Сядзець і чакаць? Але навошта сядзець і чаго чакаць? Гэта ж яшчэ большая бязглуздзіца! Трэба варушыцца, трэба нешта шукаць. А раптам ім трапяцца людзі, якія абжылі і гэтую зямлю — не можа ж быць, каб такая прастора ды была нежылою, неачалавечанаю.

— Ідзём наперад, — адказаў дзяўчыне Радзім. — І не задумвайся — толькі рух уратуе нас.

Аднак людзей так яны пакуль што і не сустрэлі. Нават слядоў іхняга існавання нідзе не было відаць.

Неўзабаве падышлі да вялікага блакітнага возера. Абагнулі яго з левага боку — тут было зручней ісці — і ўзняліся на стромы, высокі, абрывісты бераг. Прадраліся праз зараснікі дзіўных дрэў,— яны, вялікія, тоўстыя, слаліся да зямлі, былі, як трава, прамыя і зусім не мелі лістоў,— і выйшлі на самы край абрыва.

Якая прыгажосць адкрылася перад імі! Возера здавалася яшчэ больш вабным: светлыя, бялёсыя колеры каля самага берага, далей — блакітныя-блакітныя, з вясёлкавымі разводамі, а якраз пасярэдзіне цямнела глыбокая, як вір, круглая пляма. Відаць, там была самая глыбіня, самая яма, і таму вада над ёю выдавала цёмнаю і бяздоннаю.

Возера і праўда было незвычайнае — як усё роўна нехта заслаў яго слюдою. Ветру не было, але дрэвы самі сабою варушыліся.

Яны пасядзелі каля возера, адпачылі крыху. Оя хацела яшчэ пабыць тут — такая ж прыгажосць! — але ён рашуча падаў ёй руку, дапамог падняцца і пацягнуў за сабою:

«Пайшлі, пайшлі, пайшлі». Куды і навошта спяшаўся, Радзім і сам не ведаў, але яму здавалася, што спяшацца трэба абавязкова, бо наперадзе іх чакае штосьці вельмі важнае. Оя ж марудзіла, быццам яна ўжо ведала тое, пра што здагадваўся ён, і баялася, не хацела яго набліжаць. Перад імі ляжала раўніна.

Але так толькі здавалася. Неўзабаве яны дайшлі да глыбокай і шырокай упадзіны, доўгай, на ўсю раўніну канавы, якую ні з аднаго боку нельга абысці. Спускацца было лягчэй, а вось падымацца, караскацца на другі, стромы, бераг даводзілася на чацвярэньках. І толькі прайшлі крыху па роўнай зямлі, як перад імі зноў узнікла такая ж самая ўпадзіна. За ёю — трэцяя, за трэцяй — чацвёртая…