DeOregonwas ook bewapend met verborgen machinegeweren, voorzien van infraroodvizier. Schutters bedienden die via beeldschermen in de commandoruimte. Een van de voorste dek- luiken kon weggeblazen worden om vier Exocet-raketten te lanceren. Onder een ander dekluik stonden twee Russische raketten gereed. Langston Overholt had de weg vrijgemaakt bij de CIA om Amerikaans wapentuig te leveren aan de Corporatie, maar raketten waren toch te veel gevraagd. Daarom was

Juan gedwongen die elders te bemachtigen. Overholt had ook zijn veto uitgesproken over het gebruik van Mark-48 ADCAP-torpedo's. Geen enkel ander land gebruikte dat type, dus zou het spoor al spoedig naar de Verenigde Staten leiden. De torpedo's in de voorste lanceerbuizen waren aangeschaft met harde valuta via dezelfde corrupte Russische generaal die ook de kruisraketten had geleverd en de gebruikscertificaten voor de Franse Exocets.

Het was bijna middernacht toen Juan het commandocentrum binnenstapte. Hij zag zijn mensen in de gloed van de gedempte rode verlichting en de computerschermen.

Mark Murphy en Eric Stone zaten achter de computers aan de voorkant van de ruimte. Stone was van de marine naar de Corporatie overgestapt, maar Murphy had nooit actief bij defensie gediend. De jeugdige bolleboos had al een academische titel behaald toen hij twintig was en hij had gewerkt bij een bedrijf dat wapensystemen ontwikkelde, voordat hij bij de Corporatie kwam. Juan had eerst zijn twijfels, want hij vreesde dat Murphy niet de juiste houding had om als huursoldaat te werken. Of beter gezegd, Juan was bang dat Murphy een psychopaat was die kon genieten van moorden. Maar na een reeks tests en onderzoeken bleek dat Murphy een uitstekende militair kon zijn, als de mensen in zijn omgeving maar op hetzelfde niveau opereerden. Omdat Juan alleen de besten en slimsten rekruteerde paste Murphy perfect in het team, hoewel niemand zijn passie voor punkrock en skateboarden deelde.

Achter de monitors zaten Hali Kasim, die de communicatieapparatuur controleerde, en Linda Ross, die naar het radarscherm en de sonar keek. Langs de achterwand van het commandocentrum stonden de computers die het geschut aan dek bestuurden. Daar waren ook de coördinatoren voor brandbestrijding en schadebeheersing. De rest van de bemanning had zijn positie ingenomen, sommigen waren als brandweerman gekleed, anderen hadden een taak bij de aanvoer van voldoende munitie. Eddie Seng had de tactische leiding over de troepen aan dek, en hij moest verhinderen dat iemand aan boord probeerde te komen. Juan hoorde Max via de intercom praten met Eric in de machinekamer. Eric meldde dat het hele voortstuwingssysteem gereed was.

Iedereen was naar zijn gevechtspositie gegaan, nadat Linda had aangekondigd dat een ander schip op dertig mijl afstand van deOregonplotseling van koers was veranderd en recht op hen afvoer. In de wereld van maritieme operaties is precisie het sleutelwoord. Een afwijking van twee graden kon een zeereis honderden mijlen langer, en daardoor veel duurder maken. De marifoon bleef zwijgen, dus er was geen noodgeval, en dat maakte duidelijk dat het andere schip iets van plan was. En omdat de bemanning van deOregongewaarschuwd was, wisten allen wat hun te wachten stond.

Cabrillo was op zijn commandopost in het midden van de ruimte en hij overzag de hypermoderne apparatuur rond hem. Hij geloofde zelf dat hij bij het ontwerp van dit commandocentrum onbewust geïnspireerd was door het decor van Star Trek, compleet met de grote platte monitor boven de hoofden van Stone en Murphy. Maar het waren niet de wapens, de sensors of de computers die van deOregoneen geduchte tegenstander maakten. Het waren de mensen in deze ruimte en elders op het schip. Dat was de grootste verdienste van Juan: niet het staal en de apparaten, maar het bijeenbrengen van de beste bemanning die hij zich kon wensen.

'Situatierapport!' riep hij, zich naar de monitors dichtbij zijn in het midden geplaatste stoel wendend. Murphy noemde die stoel de Kirk Seat.

'Contact op 07 graden, naderend met twintig knopen. Afstand 21 mijl.' Linda Ross antwoordde zonder op te kijken van het scherm. Evenals de anderen droeg ze een zwarte gevechtsoverall, met een SIG Sauer-pistool aan de gordel om haar middel.

'Weet je meer van die boot?'

'Ongeveer vijfentwintig meter lang, en een enkele schroef. Snelheid was vier knopen, alsof ze een sleepnet trok, voordat de koers naar ons werd verlegd. Zo te horen is het een vissersboot zoals die piraten gebruiken.''Heb je al iets op de radio, Hali?''Nee, geen signaal, chef. Ik hoor alleen het gewone geklets van een paar vrachtboten, maar die zijn een eind verder weg.'

Juan telefoneerde naar de hangar van deOregon.'Cabrillo hier. Ik wil dat de piloot zich gereedmaakt, en dat de Robinson binnen vijf minuten klaarstaat om op te stijgen.' Daarna sprak Cabrillo via de algemene scheepsintercom. 'Hier spreekt de chef. We hebben een doelwit, en dat komt dichterbij. Het lijkt serieus. Het is niet waarschijnlijk dat de mannen aan boord hoog in de voedselketen staan, dus hebben we gevangenen nodig, geen lijken, als we de kop van die organisatie willen afhakken. Neem geen, ik herhaal, neem geen onnodige risico's. Maar als je moet kiezen tussen gevangennemen of uitschakelen, probeer de tegenstanders dan levend te grijpen. Veel succes allemaal.'

Zijn blik dwaalde weer door de commandoruimte. Op de gezichten was geen grimmige berusting en evenmin gespannen verwachting te lezen. De volgende zet moesten de piraten doen, en de bemanning wachtte daar koel en beheerst op.

'Vaart minderen tot acht knopen. We moeten een lokaas zijn dat ze niet kunnen negeren. Maar hou de ballastpompen gereed, voor het geval we snel lichter moeten worden om te vluchten.'

'Begrepen.'

'Afstand?'

'Tien mijl,' antwoordde Linda kortaf. Opeens kreeg haar stem een vreemde klank. 'Wat krijgen we nou…?'

'Wat is er?'

'Verdomme! Sonarcontact, recht onder onze kiel. Diepte vijfentwintig meter.' Ze keek op van haar monitor. 'Ze hebben een onderzeeboot.'

Hoofdstuk 5

De mensen in het commandocentrum kregen geen tijd Linda's woorden te laten bezinken. Mark Murphy riep achter zijn monitor: 'Raket gelanceerd vanaf die trawler. Nog zevenenveertig seconden voor inslag! Gatlings zijn paraat!'

De tactische situatie was in enkele seconden totaal veranderd. Cabrillo had maar weinig tijd om daar op te reageren. Hij vertrouwde meer op zijn intuïtie dan op de moderne apparatuur om zich een beeld te vormen en de tegenaanval in te zetten. 'Wacht met vuren, tot ik een teken geef. Conn, pomp de tanks leeg en maak je gereed voor topsnelheid. Wepps, maak alles klaar om terug te schieten en dieptebommen af te werpen. Sonar, wat doet die duikboot?'

'Die ligt stil. Geen voortstuwing, en ook geen aanwijzing dat er gevuurd wordt.'

'Hoelang voor de inslag?'

'Nog eenendertig seconden.'

Cabrillo wachtte. Hij voelde dat deOregonanders deinde, omdat de ballasttanks leeggepompt werden. Op vol vermogen konden de magnetohydrodynamische motoren het schip elke seconde een paar scheepslengtes voortstuwen. Zelfs als zijn plan niet werkte zou het vrachtschip toch op een andere plek zijn dan de aanstormende raket verwachtte.

'Sonar?'

'Ontsnappende lucht… maar die sub zinkt niet dieper.'

Cabrillo begreep meteen dat de onderzeeboot geen directe bedreiging vormde. Hij wilde de naderende raket zo dicht mogelijk bij deOregonopblazen, zodat de piraten zouden denken dat ze een voltreffer hadden geplaatst. 'Oké, Wepps, als die raket op tien seconden afstand is, haal je hem uit de lucht met de Gatling. Conn, vul de ballasttanks weer, maar hou je hand aan de gashendels.'

Mark Murphy, ook gekleed in een donkere gevechtsoverall, met daaronder een zwart T-shirt met de tekst 'Never Mind the Bollocks We Are the Sex Pistols' schakelde over naar externe camerabeelden op zijn monitor. In de duisternis was een lichtende stralenkrans te zien, die heel laag boven de golven naar deOregonraasde. De snelheid was enorm: minstens duizend mijl per uur. De raket was iets schuin gelanceerd, zodat het projectiel de achtersteven van deOregonzou raken. De piraten wilden de stuurinrichting en voortstuwing van deOregononklaar maken, zodat het schip op dezelfde plek bleef liggen. Geen slecht plan, als ze het schip wilden plunderen en een opvarende kidnappen.