Ze moesten snelheid en onopgemerkt blijven tegen elkaar afwegen. Eddie kon de tien meter lange Discovery 1000 onder water houden, en de mannen konden dan via de luchtsluis aan boord komen, maar dat was zelfs onder gunstige omstandigheden een tijdrovende procedure. Juan had besloten dat Eddie juist aan de oppervlakte moest blijven, zodat de mannen door het dekluik aan boord konden komen. Ze zouden niet langer

dan dertig seconden zichtbaar zijn en dicht bij het gekabbel van de golven tegen het roer en de scheepsschroef van deAsia Stardat de geluiden zou maskeren voor de Koreaanse detectieapparatuur.

Ze hoefden niet langer dan een minuut te wachten voordat luchtbellen recht achter deAsia Staropborrelden. Ze waren al in beweging toen de platte bovenkant van de mini-onderzeeboot aan de oppervlakte kwam. Hali was als eerste bij het vaartuig en hij klom aan boord. Hij maakte het dekluik open, terwijl het water nog over het matzwarte dek spoelde. Met een sissend geluid ging het luik open en Hali verdween naar binnen, op de voet gevolgd door Max en Juan. Cabrillo en Max maakten het luik boven hen weer hermetisch dicht, op de tast werkend in het donker, want het enige licht in de Discovery 1000 was de zwakke gloed van het instrumentenpaneel in de voorste cockpit.

Juan haalde een schakelaar over, en twee rode lampjes lichtten op. De Discovery was niet ontworpen om veel dieper dan dertig meter te duiken, en het vaartuig kon niet langer dan vierentwintig uur onder water blijven: dan moesten de batterijen opgeladen en de C02-fïlters vervangen worden. Voor deze missie was een aantal stoelen verwijderd, om plaats te maken voor extra accu's en een wirwar van kabels. Kratten met filters waren in andere bergruimten gestouwd naast de proviand voor Eddie Seng. Een chemisch toilet stond tussen lege kartonnen verpakkingen van etenswaren. Het was binnen erg klam en de lucht was bedompt.

Eddie was alleen aan boord sinds het vaartuig vijftien dagen eerder vanaf deOregonin zee was getakeld. Omdat de haven omringd was door afluisterapparatuur en met sonar bewaakt werd, had het zo lang geduurd voordat Seng tot diep in het havenbekken was doorgedrongen. Tijdens de eb liet hij de Discovery op de zeebodem rusten, om met de vloedstroom weer een stukje verder naar binnen te drijven. Hij liet de elektromotoren alleen draaien als er dekking was van een binnenvarend vrachtschip of een passerende patrouilleboot. Er was geen andere manier om onopgemerkt de marinebasis binnen te dringen.

De bemanning van deOregontelde meer duikbootkapiteins, maar Eddie, als directeur van Kustoperaties, liet niemand anders het risico nemen. Seng was een veteraan van de CIA, hoewel Juan hem niet kende toen ze allebei voor die dienst werkten. Het grootste deel van zijn carrière had Juan gewerkt in het Midden-Oosten, terwijl Eddie actief was bij de Amerikaanse ambassade in Peking, waar hij leiding gaf aan een aantal spionagenetwerken. Door veranderingen in het beleid en budget na 11 september was Eddie overgeplaatst naar een bureaubaan in het vaderland, maar omdat hij 'liever het echte werk deed' was hij overgestapt naar de Corporatie, en hij had zich daar al spoedig onmisbaar gemaakt.

Cabrillo kroop over de accu's en lege kratten, naar de stoel van de copiloot naast Eddie. Het zwarte haar van Eddie was sluik omdat het zo lang niet gewassen was, en een stoppelbaard maakte zijn gelaatstrekken minder scherp. De spanning van de laatste twee weken maakte zijn ogen minder helder dan gewoonlijk.

'Hallo, chef,' grijnsde Eddie. Niets kon zijn laconieke aard verstoren. 'Welkom aan boord.'

'Dank je,' antwoordde Juan, en hij zag dat de onderzeeboot al naar tien meter diepte was gedaald. 'De klok tikt, dus zo snel mogelijk de haven uit. We hebben nog elf minuten.'

De motoren van de Discovery kwamen tot leven en de enkele scheepsschroef beet in het water. Ze konden niets doen om het geluid te dempen. Ze moesten ze ver mogelijk weg van deAsia Star,want water laat zich niet samendrukken en de schokgolf van de explosie zou daardoor nog verwoestender zijn.

Cabrillo keek strak naar de sonar en na amper een minuut sinds ze wegvoeren van de gedoemde vrachtboot was er contact.

'Meneer Murphy steekt zijn lelijke kop op.'

'Wat zie je?' Hanley stond vlak achter Juan en leunde over zijn schouder.

De computer analyseerde het akoestische signaal en Cabrillo begreep de grimmige feiten. 'Een patrouilleboot van de Sinpo-klasse. Twaalf man aan boord. Bewapend met een paar 37mm- automatische kanonnen en rekken met dieptebommen. Topsnelheid is veertig knopen. Ons contact heeft al een snelheid van twintig mijl en koerst recht in onze richting.'

Eddie keek naar Juan. 'Dat is routine. Ze doen niet anders sinds ik in deze haven ben. Om de paar uur scheurt een enkele patrouilleboot hier heen en weer. Ik denk dat ze zoeken naar zeelieden die van boord springen.'

'Met deze koers vaart die boot precies over ons heen.'

'Heeft dat type schip sonar aan boord?' vroeg Max.

Juan keek weer op het computerscherm. 'Onbekend.'

'Wat wil je dat ik doe?' vroeg Eddie. Zijn stem bleef kalm en zakelijk. 'Doorvaren, of naar de bodem en wachten tot hij voorbij is?'

Cabrillo keek weer op zijn horloge. Ze hadden weinig meer dan een kwart mijl afgelegd. Te dichtbij. 'Doorvaren. Als hij ons hoort, of ons kielzog ziet, dan moet hij vaart minderen en omdraaien om ons spoor op te pikken. We hebben maar zes minuten nodig.'

Een ogenblik later hoorden de vier mannen in de kleine onderzeeboot het geraas van de schroeven van de patrouilleboot. Een boosaardig geluid dat hoger klonk naarmate het vaartuig naderde. Toen de patrouilleboot recht boven hen was resoneerde de hele romp van de Discovery. En de mannen luisterden afwachtend of de boot nog een keer terug zou komen. Het leek veel langer te duren, maar Max en Hali konden opgelucht ademhalen toen de patrouilleboot verder voer. Cabrillo bleef strak naar de monitor van de sonar turen.

'Ze keren om,' zei hij een seconde later. Hij komt terug om nog een kijkje te nemen. Hali, controleer met de marifoon of hij zendt.' Hali Kasim had de leiding over de telecommunicatie van deOregonen hij bespeelde de knoppen van alle apparatuur als een concertpianist.

De radiotelegrafieapparatuur aan boord van deOregonwas heel uitgebreid en kon wel duizend frequenties per seconde scannen. Er was vertaalsoftware aan gekoppeld die zo snel werkte dat een marconist gewoon een gesprek in allerlei talen kon voeren, zonder dat de luisteraar het merkte. Maar met de beperkte apparatuur aan boord van de Discovery 1000 zouden ze al blij moeten zijn als ze een gesprek konden opvangen, en aangezien niemand Koreaans sprak zouden ze niet weten of de bemanning van de patrouilleboot toestemming vroeg om een dieptebom af te werpen, of commentaar leverde op het weerbericht.

'Ik hoor niets,' zei Kasim na enkele ogenblikken.

De Noord-Koreaanse patrouilleboot passeerde weer boven de mini-onderzeeboot, en de mannen hoorden dat het toerental van de motoren lager werd.

'Ze volgen ons,' begreep Eddie.

De krachtige sonar pikte twee plonsgeluiden op, maar zo zwak dat het geen zware dieptebommen konden zijn. Juan begreep meteen wat er ging gebeuren. 'Zet je schrap!'

De granaten waren versies van de Russische RGD-5, en al was de springlading maar vier ons, in het water werd het effect van de explosie veel sterker. De twee granaten ontploften bijna tegelijk, enkele meters achter de Discovery. De achtersteven schoot omhoog, waardoor Hali Kasim tegen een rij batterijen werd gesmeten. Eddie vocht met de stuurhendels om de neus weer omhoog te krijgen toen de modderige zeebodem plotseling voor de grote acryl koepel opdoemde. Omdat hun oren nog gonsden hoorden ze niet dat een tweede stel granaten in het water werd gegooid. Die explodeerden recht boven de onderzeeboot, zodat de Discovery in de modder werd gedrukt, juist toen Eddie het vaartuig weer horizontaal had. Het zicht verdween door de wolken zand en slib die opwarrelden. Er waren vonken van een losgeraakte kabel en heldere flitsen waar kortsluiting ontstond, zodat de mannen even verblind waren.