– Co się z nimi stało?

– Przegraliśmy zimną wojnę i wycofano je ze służby. Spisano je na straty.

– Poszły na złom?

Admirał uśmiechnął się.

– Oczywiście.

Pietrow uniósł brwi.

– Przynajmniej na papierze – dodał admirał. – Wie pan, wszyscy się boją, żeby nasze bomby nuklearne nie dostały się w ręce jakiegoś szaleńca. Każdy o tym gada, ale jednocześnie sprzedajemy połowę naszej broni konwencjonalnej, która może być tak samo niebezpieczna w pewnych okolicznościach. O tym nikt nie mówi.

– Ja mówię. Gdzie są obie indie?

– Jedna naprawdę na złomowisku. Drugą kupiła osoba prywatna.

– Zna pan nazwisko?

– Oczywiście, ale czy to ważne? Facet reprezentował grupę, która najwyraźniej była przykrywką dla kogoś innego. Między kupcem i tym, kto naprawdę wyłożył forsę, mogło istnieć wiele ogniw.

– Ale czegoś się pan domyśla?

– Jestem prawie pewien, że okręt został w kraju. Kupiła go firma Volga Industries. Mieli biuro w Moskwie, ale diabli wiedzą, gdzie była centrala. I nikogo to nie obchodziło. Zapłacili gotówką.

Pietrow pokręcił głową.

– Jak można było ukryć okręt o długości ponad stu metrów?

– To rzecz normalna. Wystarczy znaleźć wkurzonych oficerów, którzy od roku nie dostali wypłaty. Wielu z nich żyje obietnicami. Potem dotrzeć do kliki rządowych gnid i sprawa załatwiona. Najgorsi są dawni komuniści.

– Jak my.

– Bzdura! Wymachiwaliśmy czerwonym sztandarem, ale nigdy nie byliśmy ideowcami. Wiem, że nie wierzył pan w tamte brednie. Robiliśmy swoje, bo to było podniecające i ktoś inny płacił rachunki.

– Pamięta pan nazwiska?

– Jak mógłbym je zapomnieć? Skurwiele, którzy zarabiali miliony na sprzedaży uzbrojenia, zapytali mnie, czy chcę z tego działkę. Odmówiłem. Powiedziałem, że okradanie państwa nie jest w porządku. No to wykopali mnie z marynarki. Nikt mnie nie chciał. I wylądowałem tutaj.

Zamilkł, pogrążając się w smutnych myślach.

– Proszę o nazwiska, admirale.

Admirał wziął się w garść.

– Przepraszam. Te lata nie były łatwe. Interes zrobiło pięciu ludzi.

Wyrecytował nazwiska.

– Znam ich – odrzekł Pietrow. – Dawni partyjniacy niskiego szczebla, którzy dorobili się na pozostałościach Związku Radzieckiego.

– Nic więcej nie mogę dodać. Klienci tej knajpy nie rozmawiając tajemnicach wojskowych. W każdym razie miło było znów pana zobaczyć. Moi szefowie każą mi robić rundę między stolikami co kilka minut. Więc przepraszam, ale muszę wracać do roboty.

– Może nie – odparł Pietrow i wyciągnął z kieszeni brązową kopertę. – Gdyby mógł pan wypowiedzieć jakieś życzenie, co by pan chciał?

– Oprócz wskrzeszenia mojej żony i przekonania dzieci, że czasem warto się do mnie odezwać? – Admirał zastanowił się. – Chciałbym wyjechać na stałe do Stanów. Na Florydę. Siedziałbym na słońcu i rozmawiał tylko z tymi, z którymi miałbym ochotę rozmawiać.

– Co za zbieg okoliczności – powiedział Pietrow. – W tej kopercie jest bilet w jedną stronę na jutrzejszy samolot do Fort Lauderdale, paszport, wiza i papiery imigracyjne. Dostanie pan zezwolenie na pobyt stały. Jest też trochę pieniędzy i nazwisko dżentelmena, który szuka wspólnika z wkładem do swojej firmy rybackiej. Zależy mu na kimś z doświadczeniem na morzu. Niestety, flota będzie dużo mniejsza niż ta, do której był pan przyzwyczajony.

– Niech pan mnie nie dobija. Kiedyś byliśmy kolegami.

– I nadal jesteśmy – odparł Pietrow i wręczył mu kopertę. – Niech pan potraktuje to jako spóźnioną nagrodę od państwa za wierną służbę.

Admirał zajrzał do koperty. Kiedy podniósł wzrok, miał łzy w oczach.

– Skąd pan wiedział?

– O Florydzie? Słyszy się to i owo. Nie było trudno się dowiedzieć.

– Nie wiem, jak mogę się panu odwdzięczyć.

– Już pan to zrobił. Muszę lecieć. A pan musi zawiadomić swoich szefów, że pan odchodzi.

– Zawiadomić ich? Przebieram się i znikam stąd.

– Niezły pomysł, biorąc pod uwagę ilość gotówki, którą ma pan przy sobie. Aha, byłbym zapomniał. Jest jeszcze coś.

Admirał zesztywniał.

– Tak? – zapytał nieufnie.

– Niech pan nie zapomina o okularach przeciwsłonecznych, kiedy będzie pan na wodzie.

Admirał objął Piętrowa i zgniótł w niedźwiedzim uścisku. Potem rzucił czapkę przez pokój. Za nią z brzękiem medali poszybowała kurtka mundurowa.

Pietrow wyszedł. W drzwiach uśmiechnął się, co rzadko mu się zdarzało. Uścisnął rękę bramkarzowi, wsuwając mu drugą studolarówkę. Miał dziś gest. Bramkarz przepchnął się przez tłum i utorował mu drogę. Pietrow pokuśtykał szybko przez zaułek i wtopił się w noc.

Morze Czarne

Kapitan Atwood zadzwonił, kiedy helikopter NUMA pędził nad Morzem Czarnym w kierunku Turcji. Austin zapisywał w notesie swoje przemyślenia, gdy w jego słuchawkach zaskrzeczał znajomy głos.

– Kurt, jesteś tam? Odezwij się – przynaglił Atwood.

– Już za mną tęsknisz, kapitanie? – zapytał Austin. – Jestem głęboko wzruszony.

– Przyznaję, że bez ciebie jest tu dużo spokojniej, ale nie dlatego dzwonię. Ciągle próbuję skontaktować się z “Sea Hunterem”, ale nic z tego nie wychodzi.

– Kiedy rozmawiałeś z nimi ostatni raz?

– Wczoraj wieczorem. Powiedziałem, że będziesz u nich rano. Wszystko grało. Po twoim starcie chciałem ich zawiadomić, że już jesteś w powietrzu. Nie odpowiadają. Próbujemy w regularnych odstępach. Kilka minut temu znów się łączyłem. Statek milczy.

– Dziwne – przyznał Austin i zerknął w dół na wiaderko na podłodze u jego stóp, gdzie w wodzie morskiej moczyła się srebrna szkatułka, wydobyta z “Odessa Star”. Gamay zaproponowała, żeby zadzwonić z “Argo” na “Sea Huntera” i zapytać, czy konserwator mógłby obejrzeć skrzyneczkę i jej zawartość. Kapitan “Sea Huntera” odpowiedział, że statek zakończył operację na Morzu Czarnym i płynie do Stambułu. Chętnie spotka się tam z Austinem.

– Rozumiesz coś z tego, do cholery?

Austin nie mógł znaleźć żadnego powodu milczenia statku. Wszystkie jednostki NUMA miary najnowocześniejsze systemy łączności, aż za dobre na ich potrzeby. Były ze sobą w stałym kontakcie.

– Nie. Dzwoniłeś do centrali NUMA? Może oni coś wiedzą?

– Dzwoniłem. Powiedzieli, że “Sea Hunter” odezwał się do nich wczoraj. Znalazł jakieś cenne przedmioty z epoki brązu i wybierał się do portu.

– Zaczekaj moment – odrzekł Austin i wywołał pilota przez interkom. – Na ile wystarczy nam paliwa?

– Nadlatujemy teraz nad Turcję. Nie mamy dużego obciążenia, więc zanim spadniemy na ziemię, utrzymamy się w powietrzu jeszcze jakieś czterdzieści pięć minut. Planujesz skok w bok?

– Możliwe – odparł Austin i spojrzał na Gunna. Rudi, który słuchał rozmowy z kapitanem Atwoodem, skinął lekko głową, jakby akceptował przebicie ceny na aukcji. Austin powiedział Atwoodowi, że spróbują znaleźć “Sea Huntera”. Potem przekazał pilotowi ostatnią znaną pozycję statku. Helikopter przechylił się w zakręcie i poleciał w tamtym kierunku.

Zavala otworzył oczy. Słuchał na walkmanie kompaktu z muzyką latynoamerykańską. Był doświadczonym pilotem i natychmiast wyczuł zmianę kursu. Zdjął słuchawki, wyjrzał przez szybę i zrobił zdziwioną minę.

– Objazd na drodze – wyjaśnił Austin. Potem zadzwonił na “Argo” i poprosił kapitana, żeby zawiadomił Troutów o zmianie planów. Paul i Gamay zostali na statku, żeby zrobić mapę dna morskiego w rejonie zatopionego frachtowca.

Austin zamknął oczy i spróbował wyobrazić sobie “Sea Huntera”. Pamiętał statek sprzed dwóch lat, kiedy prowadził na nim badania na Karaibach. Widział go teraz jak na symulacji komputerowej. Zadanie było stosunkowo łatwe, bo statek bliźniaczo przypominał “Argo”. Oba zbudowano w tej samej stoczni w Bath w Maine. Sześćdziesięciometrowy “Sea Hunter” był turkusowego koloru, jak wszystkie jednostki NUMA. Nad rufą sterczała rama w kształcie litery A. Na podwyższonym pokładzie za mostkiem wznosił się dźwig hydrauliczny. Przy sterburcie był mniejszy bom przeładunkowy. Z kremowej nadbudowy wystawał zwężający się ku górze komin. Na dziobie umieszczono wysoki maszt radiowy.