Да раніцы Сабака абрыгвае ўсе прасьціны, у якія ён быў загорнуты, і выклікае рэзкую агіду з боку мэдычнага пэрсаналу. Дзяжурныя мэдсёстры намагаюцца кудысьці дазваніцца, знайсьці тых далёкіх родзічаў, якія хацелі гэтую навалач забраць яшчэ там – на стадыёне, але тэлефону ніхто ня ведае, у Сабакі з усіх дакумэнтаў знаходзяць толькі вэтэранскае пасьведчаньне, выданае на імя Паўлавай Веры Навумаўны, усе разглядаюць гэта пасьведчаньне – пашарпанае й абгарэлае па краях – але Сабака, хоць ты забі, на Паўлаву Веру Навумаўну ня цягне, яны на ўсякі выпадак яшчэ глядзяць па картатэцы і са зьдзіўленьнем высьвятляюць, што, згодна зь іхнымі запісамі, гэтая самая Вера Навумаўна яшчэ тры з паловай гады таму богу душу аддала, але ў гэтых картатэках такое трапляецца, гаворыць старшая дзяжурная медсястра, поўнасьцю прызнаць, што перад ёю такі не Паўлава Вера Навумаўна, а нейкі неідэнтыфікаваны ўёбак, яна адмаўляецца, таму зранку яны вызвоньваюць кіроўцу з хуткай, той толькі што адпрацаваў зьмену і з гэтай нагоды піў усю ноч, таму пра Сабаку зразумеў не адразу, сказаў, што ніякай Веры Навумаўны ён учора са стадыёну не прывозіў, бажыўся, што жанаты і што з жонкай у іх усё добра, нават сэкс зрэдчас бывае, калі ён не на зьмене, ну, але зрэшты зразумеў, пра што вядзецца, і выдаў мэдсёстрам тэлефон сяржанта, што цікавіўся ўчора далейшым лёсам падабранага Сабакі. Мэдсёстры кідаюцца тэлефанаваць сяржанту, гавораць, што, маўляў, бяда, таварыш сяржант, у нас тут ляжыць абрыганы неданосак, які-які? з ранішняй бадзёрынкай у голасе перапытвае сэржант і тут такі пачынае запісваць, запісваю, кажа ён – аб-ры-га-ны, ну-ну? вось, кажуць мэдсёстры, мала таго, што абрыганы, дык ён яшчэ і бяз пашпарта, так-так-так, адказвае на гэта сяржант, не так хутка – ма-ла-та-го-што-аб-ры-г, слухайце, раптам пытаецца ён, ну, а мне-та што, можа ў яго страсеньне мазгоў? Няма ў яго, – кажуць сёстры – ні страсеньня, ні мазгоў, ён наагул нейкі дэзэртыр, ходзіць з чужымі дакумэнтамі, ага, ажыўляецца сяржант, з чужымі, яшчэ і абрыгаў нам тут усё, – ня могуць супакоіцца сёстры, ну, гэта вы добра, сувора гаворыць сяржант, давайце, цягніце яго да нас, але хутчэй, у мяне а дзявятай зьмена сканчаецца, а напарнік мой зь ім цягацца наўрад ці захоча – у яго ціск. Зразумела, кажуць сёстры, ціск.

Яны тут-такі выклікаюць дзяжурнага кіроўцу, забірай, кажуць яму, гэтую навалач, якая нам тут усё абрыгала, і вязі яе ў Кіеўскі руус, у яе там нейкі непарадак з дакумэнтамі, ага, кажа кіроўца, вось зараз усё кіну і павязу вашую навалач выпраўляць дакумэнты, можа, яго яшчэ ў загс адвезьці? рабіць мне няма чаго, у прынцыпе, ён нядаўна заступіў на зьмену і рабіць яму сапраўды няма чаго, ты давай не выёбвайся, гаворыць яму старшая дзяжурная мэдсястра, чыя зьмена заканчваецца, адвязеш яго і адразу назад, у нас тут яшчэ работы мора, ну да, кажа кіроўца, чорнае мора, і грэбліва ўзяўшы пад руку аслабелага і дэмаралізаванага Сабаку, вядзе яго ўніз, адчыняе заднія дзьверы хуткай, давай, кажа Сабаку, залязай, сядай вунь на насілкі, а лепш кладзіся, а то ўпадзеш на павароце, разаб’еш якое-небудзь шкло, або парэжашся, або фарбу перакуліш, якую фарбу? пытаецца Сабака, якую-небудзь, гаворыць кіроўца, кладзіся давай, можа я пасяджу? баязьліва пытаецца Сабака, ты давай не выёбвайся, кажа яму кіроўца і сядае за штурвал. Сабака спрабуе легчы, але яму адразу ж робіцца дрэнна, і ён пачынае рыгаць – на насілкі, на сьцены, на нейкую фарбу, ну вы разумееце. Кіроўца ў адчаі тармазіць, бяжыць да задніх дзьвярэй, адчыняе іх, атрымлівае сваю порцыю Сабачых рыгакаў і выкідае напаўахаладзелага Сабаку на ранішні харкаўскі асфальт, і ўжо лаючыся на чым сьвет стаіць, вяртаецца назад у шпіталь, дзе яго, калі сказаць па праўдзе, ніхто асабліва не чакае.

Уступ № 2

9.00

– Ведаеце, што найгоршае – я ня ведаў, што там іх дзьве. Адна на балконе была.

– Ну.

– Ну, я зайшоў, а яна там адна. Я ж ня ведаў, разумееце? І яна ляжыць амаль поўнасьцю распранутая, там нейкія трусікі, бюстгальтары.

– Што, некалькі бюстгальтараў?

– Не, ну, проста розная бялізна.

– Як гэта?

– Ну, рознага колеру, разумееш?

– Нават гаварыць пра гэта не хачу.

– Я ж кажу. Я наагул не люблю бялізну. Жаночую, маецца на ўвазе.

– Ну, зразумела.

– Карацей, я бачу, яна ўгашаная, ну, таксама пачынаю распранацца. А я ж ня ведаў, што яны ўжо зранку. Яны там, значыцца, спачатку наглыталіся нейкай брыдоты, а потым вадзярай залілі, уяўляеце? Сукі п’яныя. А я стаю, і ў мяне эрэкцыя.

– Нішто сабе.

– А тут гэтая сука з балкону выходзіць, ну, другая. Пужаецца, канешне.

– Зразумела...

– Тая, што ў пакоі, нічога, мабыць, прывыкла ўжо.

– Да чаго?

– Да мяне. Яна мяне такога ўжо бачыла, ну, з эрэкцыяй.

– Завал.

– Я ж кажу. А тая, што на балконе, ужо ўгашаная, вы разумееце, яны зранку пілі, сукі. Я жанчынам наагул забараніў бы піць. Вы разумееце, пра што я?

– Да, бабы. У мяне сусед ёсьць, дык ён зранку выходзіць і бярэ літры два вадзяры.

– Два літры?

– Сур’ёзна.

– Пра гэта нават думаць непрыемна.

– Я пытаюся ў яго – на хуя табе, мужык, два літры? Ты ж ня вып’еш. А ён, ведаеце, што кажа?

– Што?

– Я, кажа, калі вып’ю, ну там першы пузыр, ужо баюся кудысьці выходзіць. А выпіць хачу, не магу спыніцца.

– Сур’ёзна?

– А хулі ён баіцца?

– Ну, ня ведаю, страшна яму. Стром пачынаецца ад вадзяры. А выпіць хочацца. Ну, ён і бярэ адразу два літры. Сядзіць і квасіць.

– Ну, пачакай, раздушыць ён пузыр, раздушыць другі, ды хрэн зь ім – вып’е ўсё. А далей?

– Што – далей?

– Ну, выпіць жа і зноў хочацца?

– Хочацца.

– Але ж выходзіць страшна.

– Не, не фіга, там, разумееце, такая сыстэма – ён калі выпівае свае два літры...

– Два літры!

– ...ну, два літры, яго перамыкае, і яму ўжо ня страшна.

– Сур’ёзна?

– Я сам бачыў.

– Ну, а як яму?

– Што значыць – як?

– Ну, як яму, калі ня страшна?

– Яму по хуй.

– І што?

– Ну, і ён далей валіць за вадзярай. Падае, а ідзе.

– Да...

– Ну яшчэ б. А ты кажаш – эрэкцыя.

– Што эрэкцыя?

– Ты кажаш – эрэкцыя.

– Ну, эрэкцыя.

– І што?

– Нічога. Ну, стаю я са сваёй эрэкцыяй.

– Завал...

– Ну.

– І тут выходзіць гэтая п’яная сука з балкону, уяўляеце?

– Я гэтага не ўяўляю.

– Ну, і бачыць мяне. І, значыцца, думае – што гэта за мудак сюды прыпхаўся і стаіць тут?

– Што стаіць?

– Стаіць, кажа.

– Мабыць, думае яна, сусед, прыйшоў патрахацца. І, значыцца, хапае пусты фугас з-пад шампанскага і запускае мне проста ў чэрап.

– А ты?

– Ну, я прытомнасьць страціў. Упаў, значыцца, весь у крыві. А гэтая сука п’яная, уяві, падбягае да іншай і давай яе будзіць, уставай, кажа, трэба яго, ну, то бок мяне, вязаць. І яна ўстае, прыкінь, і яны мяне вяжуць прасьцінамі па руках і нагах.

– Так яна ж цябе ведала, ну, тая іншая.

– Ды яны ўгашаныя абедзьве зранку, сукі, я ж кажу! Яны нейкай фігні нажэрліся, а потым яшчэ вадзяра. Як тая сука з балкону назад трапіла – не ўяўляю. Яны адна адну ўжо не пазнавалі.

– Ну?

– І, значыць, вяжуць мяне і зацягваюць у ванну, кінулі і пайшлі спаць.

– Да...

– А зранку, значыць, адна зь іх, тая, што з балкону выйшла, ясная рэч, ужо нічога не памятае, і папёрлася ў ванну мыцца. Прычым, карова, сьвятло не ўключае, навобмацак лезе. Залазіць, значыць, у ванну, а там я...

– Водка, ты разумееш, яна жанчын глушыць, яны, як рыбы, робяцца.

– Я калісьці кантралёрку ў трамваі сустрэў, дык яна са сваім кампосьцерам хадзіла.

– Не пізьдзі.

– Што – не пізьдзі? Сур’ёзна – ідзе баба, п’яная сто пудоў, я ёй свой талончык даю, а яна аднекуль з кішэні дастае кампосьцер, уяўляеце?

– Свой кампосьцер, мабыць, прыкольна мець.

– Твая праўда.

– Да...

– Я спрабаваў калісьці зьняць у трамваі. Уначы акурат ехаў, нікога не было, ну, я давай яго выломваць, распароў руку, уяўляеце, кроў цячэ ва ўсе бакі, а тут кантралёры заходзяць.