- Не разумею ўсё-такi я, - не сунiмаўся Сабура, - як гэта маладая прыгажуня стала бiкунi-пустэльнiцай. Ты заўважыў, якiя ў яе вочы, якiя бровы? Нездарма гавораць, што ў паўночных правiнцыях шмат прыгажунь... Але тут, у такой глухаманi, i раптам - пяшчотная вясенняя кветка... Слухай, можа, яна i не пустэльнiца зусiм, а пярэварацень? Снежная дзева?

Бенкей раптам спынiўся. Словы Сабура нагадалi яму легенду, якую ён даўно чуў ад тутэйшых жыхароў.

- Ты чаго спынiўся? - спытаў Сабура, здзiўлена гледзячы на Бенкея. Пайшлi... I ўсё ж цiкава, дзе гэтая пустэльнiца магла бачыць нашага пана Ёсiцунэ?..

2

Муж у яе памёр. На сорак дзевяты дзень Хама адслужыла панiхiду па нябожчыку i вярнулася да будзённых спраў - спраў свайго дома. Яе рукi i вочы былi занятыя, але памяць жыла сваiм, асаблiвым жыццём. Памяць вяртала Хаму ў далёкiя, цяпер ужо далёкiя часы.

I ўспомнiлася ёй бура на ўзбярэжжы i выпадковая сустрэча, сведкамi якой былi мора, холад i вецер... Толькi праз дзесяць гадоў Хама даведалася, што сустрэлася тады з атрадам Ёсiцунэ. Так, не ведала яна ў тое iмгненне, што за людзi гэтыя вандроўныя манахi. Толькi адзiн быў ёй знаёмы - той у адзеннi жабрака, у глыбока насунутым на вочы саламяным капелюшы. Памяць падказала ёй, хто ён, свавольнiк-хлапчук, смуглы, скуласты, раскудлачаны, з падзёртымi да крывi каленямi... Ага, той самы хлопчык, якi часцяком - у яшчэ больш далёкiя часы - прыбягаў напiцца ў яе келлю каля сталiцы Кiота.

А потым хлопчык - Ёсiцунэ стаў першым военачальнiкам з роду Мiнамота i праславiўся ў баях пры Сiме i Дан-но-Ура. А потым лёс адвярнуўся ад яго i ператварыў яго ў героя трагедыi. А потым людзi пачалi расказваць цуды пра яго подзвiгi. Хiба магла Хама загадзя прадбачыць усё гэта, калi ён прыбягаў напiцца ў яе келлю?..

Гады iшлi. Хама ўжо ведала пра гiбель Ёсiцунэ i яго сяброў. I аднойчы ў глухiм горным храме яна сустрэлася - зноў выпадкова - з чалавекам, якi прыняў манаскi сан i называўся Дзанму. I быў гэты манах не хто iншы, як чалавек Ёсiцунэ, якi насiў некалi iмя Сабура. Дзанму-Сабура, да глыбiнi душы ўражаны сустрэчай з жанчынаю, спытаўся ў яе, цi яна гэта была на марскiм беразе, цi яна паказала атраду дарогу да чалавечага жытла, i, пачуўшы сцвярджальны адказ, назваў сваё iмя, ранейшае i цяперашняе, i расказаў сумную гiсторыю Ёсiцунэ. Яна маўчала, ён замоўк таксама i ўсё глядзеў на яе разявiўшы рот, што зусiм ужо не да твару служыцелю Буды, бо чалавек, блiзкi да бога, не павiнен здзiўляцца, а потым загаварыў зноў, i ў голасе ў яго чуўся боль за свайго пана Ёсiцунэ i крыўда i гнеў супраць старэйшага брата Ёсiцунэ - Ерытама. Не, не адмовiўся манах ад зямных спраў, не стаў сапраўдным слугою боскiм, а так i застаўся ў сэрцы сваiм васалам былога пана.

Слухаючы такiя яго словы, Хама здзiвiлася - як жа гэта, калi Ёсiцунэ загiнуў у Хiрайдзуке, яго слугi выратавалiся ўцёкамi, i толькi адзiн з дванаццацi, Бенкей, падобны на вежу, бiўся з пагоняй i сустрэў смерць грудзьмi... Але ёй было ўсё адно, i яна прамаўчала. Толькi адзiн успамiн адгукнуўся ў ёй пякучым сумам: хлопчык з пабiтымi каленямi, мурзаты, вiхрасты, урываецца ў яе келлю i просiць: "Матушка, напiцца!" - i яна падае яму ваду, i ён прагна п'е, абцiраючы далоняй кропелькi поту з крутога, бруднага лба... хлапчук, якi сустрэўся ёй пазней убогiм манахам на змучаным бурай узбярэжжы... Хама маўчала i перабiрала ружанец - супакой Божа душу яго.

Манах Дзанму настойлiва прасiў яе адкрыцца яму, i расказаць усё пра сябе, i, калi гэта магчыма, дапамагчы ў складаннi жыццяпiсу яго пана Ёсiцунэ. Яна ўхiлiлася ад адказу. Яе жыццё было яе жыццём, i мужчыны, якiя ўрывалiся часам у гэта жыццё, былi не больш чым абломкамi iншых жыццяў, якiя былi занесены выпадкова i ненадоўга ветрам смутнага часу.

Пасля гiбелi Ёсiцунэ смуты не зацiхалi, i ўсе Хамiны мужчыны, воiны i бунтары, памiралi, адзiн за адным.

У канцы трынаццатага стагоддзя, у той дзень, калi ў наваколлi Эцiдзен-Канагасакi яшчэ кiпела славутая бiтва, якая ўвайшла ў летапiс, у яе келлю прынеслi воiна ў багатых даспехах, вiдаць, вялiкага военачальнiка. Ён ледзь дыхаў. Хама даглядала яго дваццаць дзён. За дваццаць дзён ён не сказаў нiводнага слова, а на дваццаць першы памёр. Усе яны памiралi. I Хама ўсiх iх выдатна помнiла.

Аднойчы, калi князь Сiба Ёсiёры пайшоў вайною на князя Асакура Такакагэ, да яе зайшоў лютага выгляду воiн, таксама цяжка паранены. Гэтага яна выхадзiла. Ноччу, перад тым як пакiнуць яе келлю, ён згвалцiў яе. А потым сказаў:

- Даруй мне, пустэльнiца. Я ж не ведаю, што чакае мяне заўтра. Шмат грахоў на маiм сумленнi. Не раз я падымаў меч супраць пана майго, а цяпер паўстаў на цябе, прыслужнiца Буды вялiкага... i з гэтага часу прызначана мне простая дарога на самае дно пекла...

Яна хацела суцешыць яго, сказаць, што няма нiякага пекла ў Буды, што пекла i рай у свеце чалавечым, толькi рай вельмi ўжо далёкi i знайсцi яго цяжка... Хацела яна сказаць, але... прамаўчала.

Воiн, Такэда было яго iмя, пайшоў, а потым вярнуўся. Кiнуў даспехi i застаўся ў яе келлi. Нярэдка ў тыя часы, у часы смуты i мiжусобiц, манахiнi-пустэльнiцы служылi ўцехай воiнам, але ўсё ж Хама адчувала боль, калi ў вёсках, куды яна хадзiла жабраваць, на яе паказвалi пальцамi i гаварылi: "Глядзiце, вось гэтая рабыня Буды завяла сабе мужчыну i трымае яго ў сваёй келлi!" I пагарда людзей была вялiкая, а мiласцiна iх - малая. Зiмой давялося ёй разам з Такэдам, каб падмануць голад, сёрбаць полiўку з глiны, прыпраўленую драўнянай карой.

Але як толькi насталi цёплыя днi, пачала яна выкопваць маладыя парасткi каранёў бамбука, якi рос за хацiнай, ды вырошчваць сякую-такую гароднiну на маленькiм, з кошчын лоб, агародзiку. Яна старалася дагадзiць мужчыну, нават валасы адпусцiла сабе на голенай галаве...

- Падумаць толькi, як мы з табою жывём - цiха ды непрыкметна... I гэта ў наш час, i ў нашым смутным свеце... - гаварыў Такэда, гледзячы на яе з галерэi. I позiрк у яго быў мяккi i задумлiвы, зусiм не такi, як у тую першую ноч. - Магчыма, падобнае жыццё i ёсць iсцiна. Такая ж iсцiна, як сама старажытнасць. Мудрасць вучняў Буды вартая здзiўлення.

I Хама ў такiя хвiлiны смяялася. Весела, як дзяўчынка. I прыкрывала рот запэцканай агароднай зямлёю рукой, i камячкi плоднай зямлi прылiпалi да яе ружовых вуснаў.

- Мудрасць вучэння Буды тут нi пры чым, - адказвала яна. - Гэта мудрасць самога чалавека, якая ўвайшла ў яго яшчэ ў тыя далёкiя часы, калi Сак'я-Мунi яшчэ не нарадзiўся. Чалавек вучыўся, як трэба жыць, каб не крыўдзiць iншых i самому не быць пакрыўджаным. А потым недарэчная сквапнасць i звярыная ненасытнасць прымусiлi яго забыцца на першародную мудрасць. I не людзям вучыцца ў Буды веры i праведнасцi i спакою душэўнаму. Буда сам запазычыў з душы чалавечай дадзены ёй спрадвеку светлы спакой, якi ўсiм дапамагае i ўсiх вылечвае ад непатрэбных пакут.