La Stana Lignohakisto kutime estis pacema, sed kiamnecesis li povis batali feroce kvazaŭ Romia gladiatoro. Do, kiam la Monedoj preskaŭ renversis lin per sia subitaal flugo, kaj iliaj akraj bekoj kaj ungoj minacis damaĝilian brilantan kovraĵon, la Hakisto prenis sian hakilonkaj rapide cirkligis ĝin ĉirkaŭ sia kapo.

Sed kvankam multaj estis fortimigitaj tiumaniere, labirdoj estis tiom multaj kaj kuraĝaj ke ili daŭrigadis laatakon egale freneze kiel antaŭe. Kelkaj el ili pikis laokulojn de la Gumpo, kiu pendadis senhelpe super lanesto; sed la okuloj de la Gumpo estis el vitro kaj neestis vundeblaj. Aliaj Monedoj atakis la Seg-Ĉevalon, sed tiu besto, ankoraŭ sur sia dorso, tiom koleroplenebatadis per siaj lignaj kruroj ke li forpelis tiom daatakantoj kiom la hakilo de la Hakisto.

Trovinte sin tiel oponataj, la birdo ekatakis lapajlon de la Birdotimigilo, kuŝanta en la mezo de lanesto, kovranta Tipon kaj la Ŝancel-Insekton kaj lakapon de Joĉjo Kukurbokapo, kaj komencis forŝiri ĝinkaj for flugi kun ĝi, kaj disfaligi ĝin, pajleron postpajlero en la grandan abismon suban.

La kapo de la Birdotimigilo, ĉagrenate rimarkantetiun fidetruadon de lia interno, kriis al la StanaLignohakisto ke tiu savu lin; kaj tiu bona amikorespondis per nova fluo de energio. Lia hakilo senĉeseatakis la Monedojn, kaj feliĉe la Gumpo komencisrapide skuadi la du restantajn flugilojn fiksitajn al lamaldekstra flanko de ĝia korpo. La moviĝo de tiujflugilegoj plenteruris la Monedojn, kaj kiam laGumpo per sia energiego liberigis sin de la roka hokode kiu ĝi pendis, ĝi falis, skuante siajn flugilojn, surla neston, kaj ĝiskore alarmite la birdoj for flugiskriante trans la montojn.

Kiam la lasta birdo jam malaperis, Tip rampis elsub la sofoj kaj helpis la Ŝancel-Insekton lin sekvi.

“Ni estas savitaj! ”kriis la knabo, ĝojoplene. “Vere jes! ”respondis la Edukita Insekto, preskaŭame premante la rigidan kapon de la Gumpo pro siaĝojo; “kaj savis nin la skuiĝado de la Aĵo kaj la bonahakilo de la Hakisto! ”

“Se mi estas savita, do elprenu min! ”kriis Joĉjo, kies kapo ankoraŭ restis sub la sofoj; kaj Tip sukcesiselruli la kukurbon kaj remeti ĝin sur ĝian kolon. Liankaŭ ĝustigis la Seg-Ĉevalon, kaj diris al ĝi:

“Ni ŝuldas al vi multajn dankojn pro via bravabatalado. ”

“Mi kredas ke efektive ni tre bele eskapis, ”komentis la Stana Lignohakisto, fiertone.

“Tute ne! ”kriis kaveca voĉo.

Surprizite, ĉiuj turnis sin por rigardi la kapon dela Birdotimigilo, kiu kuŝas en lamalantaŭo de lanesto.

“Mi estas tuteruinigita! ”deklarisla Birdotimigilo, kiam li rimarkisi l i a n miregon.

“Ĉar kie estas lapajlo por plenigimian korpon? ”

Tiu timigademando alarmis ilin ĉiujn. Ili terurite ĉirkaŭrigardisen la nesto, ĉar eĉ ne unusola pajlero restis. LaMonedoj ŝtelintis eĉ la plej lastan eron kaj ĵetis ĉiomen la abismon kiu oscedis centojn da metroj suben.

“Mia povra, povra amiko! ”diris la StanaLignohakisto, preninte la kapon de la Birdotimigilokaj ameme karesante ĝin; “kiu supozus ke vin trafostia sorto? ”

“Mi agis por savi miajn amikojn, ”respondis la kapo; “kaj min ĝojigas ke mi pereis noble kaj malegoisme. ”“Sed kial vi ĉiuj estas tiom malgajaj? ”demandis laŜancel-Insekto. “La vestoj de la Birdotimigilo restasnedamaĝitaj. ”

“Jes, ”respondis la Stana Lignohakisto; “sed lavestoj de nia amiko estas senutilaj sen plenigaĵo. ”

“Kial ni ne plenigu lin per mono? ”demandis Tip.

“Mono! ”ĉiuj kriis koruse, mirigite.

“Certe, ”diris la knabo. “En la malsupro de la nestojestas miloj da unudolaraj biletoj —kaj dudolaraj —kajkvindolaraj —kaj dek-, kaj dudek-, kaj kvindek-dolaraj. Su fiĉe por plenigi dekon da Birdotimigiloj. Kial ne uzila monon? ”

La Stana Lignohakisto komencis dismovi la rubaĵonper la tenilo de sia hakilo; kaj, ja vere, kion ili antaŭesupozis nur senvaloraj paperaĵoj montriĝis esti biletojdiversvaloraj, kiujn la Monedoj dum multaj jaroj ŝteladisel la vilaĝoj kaj urboj kiujn ili vizitis.

Giganta riĉaro kuŝadis en tiuneatingebla nesto; kaj, post konsentode la Birdotimigilo, oni rapideplenumis la proponon de Tip. Ili prenis la plej novajn, plejpurajn b i l e t o j n kajapartigis ilin laŭ valoroj. Iliplenigis la maldekstran kruronkaj boton de laBirdotimigilo perkvindolaraj biletoj; l i a n dekstrankruron per dekdolaraj, kaj liankorpon ili plenplenigis per kvindekdolaraj, centdolaraj kaj mildolaraj biletoj tiom ke li apenaŭ poviskomforte butonumi sian jakon.

“Vi nun, ”diris la Ŝancel-Insekto, impone, kiam latasko estis finita, “estas la plej valora persono en lagrupo; kaj ĉar vi estas inter fidelaj amikoj, vi nebezonas timi elspeziĝon. ”

“Dankon, ”respondis la Birdotimigilo. “Mi estaskvazaŭ renaskita. Kaj kvankam unuavide oni povussupozi min bankkesto, mi petas memori ke mia cerboankoraŭ konsistas el la antaŭa materialo. Kaj miacerbo estas la posedaĵo kiu ĉiam faris el mi fidelanhelpanton dum krizoj. ”

“Nu, troviĝas nun krizo, ”komentis Tip; “kaj se viacerbo ne sukcesos savi nin, ni devos resti dum nia tutavivo en ĉi tiu nesto. ”

“Kion pri la dezirpiloloj? ”demandis la Birdo-timigilo, prenante la skatolon el sia poŝo. “Ni povosuzi ilin por eskapi. ”

“Nur se ni povos kalkuli deksepon per duoj, ”respondis la Stana Lignohakisto. “Sed nia amiko laŜancel-Insekto pretendas esti multe edukita, do certeli facile elpensos kiel fari tion. ”

“Ne temas pri edukiĝo, ”respondis la Insekto; “temas nur pri matematiko. Mi vidis la profesoronkalkuladi sur la nigra tabulo, kaj li pretendis ke onipovas fari ĉion ajn per x-oj kaj y-oj kaj a-oj, kaj tiaĵoj, kiam oni intermiksas ilin kun multaj plusoj kaj minusoj kaj egaloj, ktp. Sed mi tute ne memoras eĉunu vorton lian pri kalkulado de la malpara nombrodek sep per la para nombro du. ”

“Ĉesigu! ĉesigu! ”kriis la Kukurbokapo. “Vidolorigas mian kapon. ”

“Kaj la mian, ”diris la Birdotimigilo. “Viamatematiko al mi ŝajnas simila al botelo da miksitajpikloj —ju pli oni klopodas elpreni celatan piklon, desmalpli oni sukcesas. Mi certas ke se la tasko ja fareblas, ĝi fariĝas tre simple. ”

“Jes, ”diris Tip; “Mombaĉo ne sciis uzi x-ojn kajminusojn, ĉar ŝi neniam studis en lernejo. ”

“Kial ne komenci per duono de unu? ”demandis laSeg-Ĉevalo abrupte. “Tiel ĉiu ajn povas kalkulideksepon per duoj tre facile. ”

Ili interrigardis sin tre surprizite, ĉar la Seg-Ĉevaloopiniiĝis la plej stulta membro de la grupo.

“Vi tute hontigas min, ”diris la Birdotimigilo, profunde klinante sin antaŭ la Seg-Ĉevalo.

“Tamen, la besto pravas, ”deklaris la Ŝancel-Insekto; “ĉar duoble duono estas unu, kaj se oni atingas ununestas facile kalkuli ekde unu ĝis deksep per duoj. ”

“Mirigas min ke mi mem ne elpensis tion, ”diris laKukurbokapo.

“Ne min, ”respondis la Birdotimigilo. “Vi ne estaspli saĝa ol ni, ĉu? Sed ni tuj esprimu deziron. Kiu launua glutos pilolon? ”

“Vi mem, ”proponis Tip.

“Mi ne kapablas, ”diris la Birdotimigilo.

“Kial? Vi havas buŝon, ĉu ne? ”demandis la knabo.

“Jes; sed mia buŝo estas nur pentrita, neniu glutadoligiĝis al ĝi, ”respondis la Birdotimigilo. “Efektive, ”lipludiris, rigardante de unu al la alia kritikeme, “mikredas ke inter ni nur la knabo kaj la Ŝancel-Insektokapablas gluti. ”

Komprenante ke tio estas vera, Tip diris:

“Do mi entreprenos la unua fari deziron. Donu almi Arĝentan Pilolon. ”

Tion klopodis fari la Birdotimigilo; sed liaj gantojtro mallertis por teni tiom malgrandan objekton, do lietendis la skatolon al la knabo dum Tip elprenis kajglutis pilolon.

“Kalkulu! ”kriis la Birdotimigilo. “Duono, unu, tri, kvin, sep, naŭ, dek unu, ”kalkulisTip, “dek tri, dek kvin, dek sep. ”

“Nun deziru! ”diris la Stana Lignohakisto urĝantelin.

Sed tuj la knabo komencis suferi tiom timigajndolorojn ke li alarmiĝis.

“La pilolo venenis min! ”li anhelis; “O —o! O-o-o-o-o! Huj! Murdo! Fajro! O-o-o! ”kaj li falis sur la plankonde la nesto kaj tiom tordis sin ke li timigis ĉiujn.

“Kiel ni povos helpi vin? Parolu, mi petegas! ”dirisla Stana Lignohakisto, dum larmoj fluadis laŭ liajnikelaj vangoj.

“Mi —mi ne scias! ”respondis Tip. “O —o! Ke mine estu glutinta tiun pilolon! ”

Tuj la doloro ĉesis, kaj la knabo restariĝis kaj troviske la Birdotimigilo mirege rigardadas la enhavon de lapiproskatolo.

“Kio okazis? ”demandis la knabo, iom honta prosia ĵusa kriado.

“Nu, ĉiuj tri piloloj reestas en laskatolo! ”diris la Birdotimigilo.

“Kompreneble, ”deklaris la Ŝancel-Insekto. “Tip deziregis ne glutintipilolon. Nu, lia deziro plenumiĝis kajli ne glutintis ĝin. Do kompreneble tripiloloj estas en la skatolo. ”

“Ĉu vere? Sed la pilolo tamendoloregis, ”diris la knabo.

“Ne eble! ”deklaris la Ŝancel-Insekto. “Ĉar vi tute ne glutis ĝin, la pilolo ne povasdolorinti vin. Kaj ĉar la plenumiĝo de via deziropruvas ke vi ne glutis la pilolon, estas klare ke vi nesuferis pro doloro. ”

“Do la imitado de doloro estis eksterordinarereala, ”respondis Tip, kolere. “Vi mem provu lasekvan pilolon. Ni jam perdis unu deziron. ”

“Tute ne! ”protestis la Birdotimigilo. “Restasankoraŭ tri piloloj en la skatolo, kaj ĉiu piloloplenumos unu deziron. ”

“Nun vi dolorigas mian kapon, ”diris Tip. “Mi tutene komprenas. Sed mi rifuzas plian pilolon, micertigas vin! ”Kaj dirinte tion li retiris sin plore al lamalantaŭo de la nesto.

“Nu, ”diris la Ŝancel-Insekto, “mi mem devos savinin laŭ mia plej Multe Pligrandigita kaj PleneEdukita maniero; ĉar ŝajne nur mi kaj kapablas kajakceptas esprimi deziron. Donu al mi pilolon. ”

Li glutis ĝin senhezite, kaj ĉiuj ĉirkaŭstarisadmirante lian kuraĝon dum la Insekto kalkulis dek-sepon per duoj sammaniere kiel Tip kalkulis. Kajial —eble ĉar Ŝancel-Insektoj havas pli fortikajnstomakojn ol knaboj —la arĝentaĵo tute ne doloris ĝin. “Mi deziras ke la rompitaj flugiloj de la Gumpoestu riparitaj kaj bonaj kvazaŭ novaj! ”diris la Ŝancel-Insekto, per malrapida, impona voĉo.

Ĉiu turnis sin por rigardi la Aĵon, kaj mire troviske jam plenumiĝis la deziro ke la Gumpo kuŝu antaŭili perfekte riparita, kaj tiom kapabla flugi tra la aerokiom ĝi kapablis kiam ĝi unue viviĝis sur la tegmentode la palaco.