Po odejściu Dawsona Jupe poprowadził swych towarzyszy w dół wzgórza, do ogrodzenia wzdłuż składowiska złomu. Stanęli przy nim, rozglądając się po rozległym placu. Cały był zawalony skrawkami żelaza. Tu i ówdzie uwijali się robotnicy.

– Po cośmy tu przyszli? – spytał Pete.

– Szukać przemyconych diamentów i klatki George'a – odparł Jupe.

– Myślisz, że diamenty są wciąż w klatce? – zapytał Bob.

– Wątpię. Zbyt długo poniewierała się na tym placu. Ale gdybyśmy ją znaleźli, może nasunęłoby się nam wyjaśnienie, jak je ukryto.

– Ale, Jupe – odezwał się Pete – jeśli diamentów nie ma już w klatce, gdzie mogą być? Czego właściwie mamy szukać? Papierowej torebki?

Jupe spochmurniał.

– Prawdę mówiąc, Pete, nie wiem, gdzie mogą być. Myślę, że Olsen i Dobbsie też nie wiedzą. Gdyby wiedzieli, już by je znaleźli.

– Olsen i Dobbsie przetrząsnęli wczoraj to całe składowisko i niczego nie znaleźli – powiedział Bob. – Zdaje ci się, że będziemy mieli więcej szczęścia?

– Jest jasno – odparł Jupe. – To nam daje nad nimi przewagę.

– Najbardziej wariacki pomysł, jaki w życiu słyszałem – mruknął Pete.

Robotnik, pracujący najbliżej ogrodzenia, odszedł w głąb placu.

– Chodźmy – powiedział Jupiter.

Odnaleźli miejsce, w którym Olsen przeszedł przez ogrodzenie poprzedniego wieczoru, i w kilka chwil znaleźli się między stertami rupieci. Zdawać się mogło, że zebrano tu wszystkie pogruchotane samochody z Kalifornii. Z przeciwległej strony placu dobiegł hałaśliwy brzęk, któremu wtórował miarowo zawodzący pisk.

– Chodźmy zobaczyć, jak pracuje ta rozdrabniarka metali – powiedział Jupe.

Kilkaset metrów od nich stał ogromny dźwig. W jego kabinie widać było maleńką sylwetkę operatora. Z żałosnym skowytem znad sterty złomu uniosły się żelazne kleszcze, w których tkwił wrak samochodu. Operator przesunął lewar i kabina obróciła się. Żelazne kleszcze rozhuśtały się ze zgrzytem nad rumowiskiem. Potem zatrzymały się, powodując niebezpieczne zakołysanie tkwiącego w nich samochodu. Następnie zjechały gwałtownie w dół i otworzyły się. Samochód spadł z łomotem. Z głośnym łup-łup-łup samochód potoczył się naprzód, podrygując szaleńczo.

– Transporter – powiedział stojący na stercie złomu Pete. – Wiezie samochód prosto do tej szopy,

Transporter posuwał się w równych szarpnięciach. Gdy stary samochód zniknął w paszczy szopy, pas zatrzymał się.

Przeraźliwy, narastający skowyt rozdarł powietrze. Chłopcom mało bębenki w uszach nie popękały.

– Pracuje rozdrabniarka metali – stwierdził Jupe.

– Uff! – szepnął Pete. – Zupełnie, jakby żywcem zjadał samochód.

Dźwig znowu wziął obrót. Olbrzymie kleszcze zawisły w górze, rozkołysane, jakby wypatrywały następnej ofiary. Potem ze zgrzytem opadły na kolejny wrak i odstawiły go do paszczy szopy.

Jupe odwrócił się.

– Dobra, już wiemy, Jak to pracuje. Wracajmy do naszej tajemnicy.

Bezskutecznie myszkowali jakiś czas wśród złomu.

– Może by mi lepiej poszło, gdybym wiedział, czego szukam – powiedział Pete, kopiąc jakiś rupieć.

– Stój, Pete! – zawołał Jupe. – Co to było?

Podbiegł do Pete'a i podniósł ostrożnie jakiś przedmiot.

– Wygląda jak klatka – powiedział Bob. – A raczej jak coś. co było kiedyś klatką.

– Też mi klatka! – obruszył się Pete, – Nie ma prętów. Już prędzej wygląda na połamaną skrzynię.

– Pewnie przeszło to już przez rozdrabniarkę metali – zdecydował Jupe. – Jak pamiętacie, rozdrabniarka oddziela metal od innego materiału, i tamten materiał odrzuca.

– Ha-ha! – zawołał Pete zbiegając ze sterty rupieci i dzierżąc długi i czarny pręt żelazny. – Ta rozdrabniarka to lipa. Nie odróżnia żelaza. Jak to nazwiesz?

Jupe był tak uradowany, że prawie krzyczał w podekscytowaniu.

– Dobra robota, Pete! To może być właśnie to, czego szukamy! Daj mi to, chcę obejrzeć.

Pete podał mu pręt, który Jupiter natychmiast wypuścił z rąk.

– Dziurawe łapy! – prychnął Pete.

– Ja nie… nie spodziewałem się… – Jupe pochylił się i podniósł pręt. – To dziwne. Jest strasznie ciężki.

– Pewnie, że ciężki – powiedział Pete. – Jak myślisz, dlaczego tak narzekałem, gdy dźwigałem tony takich prętów z samochodu twego wujka?

Jupe patrzył na pręt w zamyśleniu.

– Nie zdawałem sobie sprawy. Jestem pewien, że ten, który wziąłem… – urwał z otwartymi ustami.

– Co ci jest, Jupe? – zapytał Bob.

– N… nie – Jupe zarzucił sobie pręt na ramię. – Szybko! Musimy natychmiast wracać do składu!

– Ale dlaczego?! – zaprotestował Pete. – Tak się ucieszyłeś, że znalazłem ten pręt. Skąd wiesz, czy nie znajdę więcej?

– Wiem, bo nie ma tu dużo takich prętów, o jakich myślę – Jupe ruszył już przed siebie.

– To znaczy jakich? – zapytał Pete.

– Takich, w których są szmuglowane diamenty – odparł Jupe, idąc szybkim krokiem w stronę ogrodzenia.

Niedługo czekali na wracającego z okolic Chatwick Konrada. Nie sposób było po drodze wciągnąć Jupitera w rozmowę. Siedział w samochodzie, patrząc przez okno. Szczypał dolną wargę i od czasu do czasu kiwał głową, jakby na potwierdzenie własnych rozważań. Bob i Pete przywykli już do tych napadów milczenia. Wiedzieli, że Jupe wytłumaczy im wszystko w odpowiednim czasie.

Gdy tylko zajechali do składu, Jupe pobiegł do swej pracowni. Stanął nad warsztatem i wydał okrzyk przerażenia.

– Nie ma!

– Czego? – zapytał Bob.

– Żelaznego prętu. Podniosłem go wczoraj w parku-dżungli, kiedy Bo Jenkins nas gonił – pobiegł do stert złomu skrywających Kwaterę Główną. – Ten pierwszy pręt znikł również.

– O co właściwie ci chodzi? – spytał Pete.

Jupe potrząsnął niecierpliwie głową.

– Powiem wam później. Chodźcie, muszę znaleźć wujka Tytusa. Może on coś. wie.

Wujek Tytus był w domu, Jonesowie mieszkali po drugiej stronie ulicy, naprzeciw składu. Tytus z zadowoleniem pykał swą fajkę. Skinął ręką na widok chłopców.

– Bywajcie, chłopaki. Jak wam poszło dzisiaj?

– Całkiem nieźle, wujku – odparł Jupe. – Chciałem spytać…

– Nam też – przerwał mu wujek, – Tak, panie, niezły ruch w interesie.

– Co sprzedałeś, wujku? Jakieś pręty żelazne?

Wujek Tytus zakołysał się z krzesłem i skinął głową.

– Jakżeś się domyślił, spryciarzu? Tak, panie, właśnie tośmy sprzedali. Twoja ciocia i Hans wymietli skład ze wszystkich prętów. Były nam potrzebne – dodał, puszczając oko.

– Do czego, proszę pana? – zapytał Bob.

– Do czego? Do klatek, oczywiście. Mówiłem przecież, że je któregoś dnia wyszykujemy, nie, Jupe? No więc dziś wzięliśmy się z Hansem do tego i akurat przyszedł ten facet. Potrzebował dużych klatek dla zwierząt, i to pilnie. Pewnie jakiś nagły wypadek, skoro naraz potrzebował dużo klatek.

Jupiterowi zrobiło się słabo.

– Czy to był ten sam facet co wczoraj? Ten, co przedstawił się jako Olsen?

– Nie, nie ten typ. Jakiś inny. Bardzo miły. Widzisz, Jupe, co prawda zdecydowałem się zatrzymać te klatki dla cyrku, ale praca tego faceta jest tak bliska cyrkowej, że zmieniłem zdanie.

– Doprawdy? – powiedział Jupe głucho.

Tytus Jones skinął głową, zaciągnął się głęboko, wypuścił kłąb dymu i mówił dalej.

– No więc, skoro był tak miły i tak się martwił, i był w takiej potrzebie, postanowiłem pójść mu na rękę. Pracowaliśmy wszyscy jak szaleni. Wszędzie polowaliśmy na pręty. Ciocia zauważyła, jak rzuciłeś jeden koło twojej pracowni, i go wzięła.

– Ach, ciocia Matylda go wzięła – jęknął Jupiter.

– No i bardzo dobrze – powiedział Tytus. – Wciąż nam brakowało prętów, na szczęście Hans znalazł jeden na twoim warsztacie. Pomyśleliśmy sobie, na diabła ci on potrzebny. Taki szmelc stale trafia do składu i możesz sobie zawsze wziąć, co chcesz, pod warunkiem, że nie potrzebujemy tego dla klienta. Wiesz o tym dobrze.

Jupe pokiwał smętnie głową.

Wujek Tytus wytrzepał tytoń z fajki.

– No więc ten facet oczom nie wierzył, jak mu pokazaliśmy cztery gotowe klatki. Zapłacił mi po sto dolarów za sztukę, nawet bez farby. Powiedział, że w takich, jak są, jego zwierzętom będzie dobrze jak w domu.

– Te klatki dostałeś w Dolinie Chatwick, prawda, wujku?

– Aha. Na wielkim składowisku złomu. Im tam nie zależy na klatkach, Zajmują się tylko starymi samochodami. Mają wspaniałą maszynę, która je zjada. Ależ to robi hałas!

Jupe spuścił głowę z rezygnacją. Jego najgorsze podejrzenia potwierdziły się. Pan Jones przeciągnął się, wstał i gdy zbierał się do wyjścia, Jupe zadał mu ostatnie pytanie.

– Ten człowiek, co ma zwierzęta, i potrzebował dla nich klatek… Czy znasz jego nazwisko, wujku?

Wujek Tytus uśmiechnął się życzliwie.

– Pewnie, że znam. Łatwe do zapamiętania – zapatrzył się w przestrzeń, przywołując na pamięć łatwe do zapamiętania nazwisko. – Nazywał się… czekaj… tak! Hall. Oto jak się nazywał. Jim Hall.

Jupiter bez słowa patrzył na swych przyjaciół.