"Ĉu vi povas diri al ni, sinjorino, ĝuste kiu lando estasf"

Ŝi gapis firme ĉiujn tri fremdulojn dum ŝi respondis kurte: "Omenlando."

"Ho!" kriis Kap'tano Vilĉjo, perpleksaspekte. "Kaj kie estas Omenlando, bonvolu diri."

"En la Kvelula Lando," diris ŝi.

"Kiof" kriis Trot, subite ekscitite. "Ĉu vi volas diri ke ni estas en la Kvelula Lando de la Lando Ozf"

"Kompreneble," la virino respondis. "La tuta lando kiun ĉirkaŭas la granda dezerto estas la Lando Oz, kiel vi devus scii egale bone kiel mi; sed domaĝe Omenlando estas apartigita disde la cetera Kvelula Lando per tiu vico de altaj montoj kiujn vi vidas tre for, kies flankoj estas tiel krutaj ke neniu povas transiri ilin. Do ni loĝas ĉi tie tute solaj, kaj nin regas nia propra Reĝo, anstataŭ Ozma de Oz."

"Mi jam antaŭe estis en la Lando Oz," diris Buton-Brilo, "sed neniam antaŭe mi estis ĉi tie."

"Ĉu iam antaŭe vi aŭdis pri Omenlandof" demandis Trot.

"Ne," diris Buton-Brilo.

"Tamen ĝi troveblas sur la Mapo de Oz," asertis la virino, "kaj mi certigas al vi ke ĝi estas bonega lando. Se nur," ŝi pludiris, kaj tiam ŝi paŭzis por ĉirkaŭrigardi mienante timoplene. "Se nur — " nun ŝi repaŭzis, kvazaŭ ne kuraĝante daŭrigi sian parolon.

"Ne nur kio, sinjorinof" demandis Kap'tano Vilĉjo.

La virino sendis la infanojn en la domon. Apost tio ŝi pliproksimiĝis al la fremduloj kaj flustris: "Se nur ni havus alian Reĝon, ni estus tre feliĉaj kaj kontentaj."

"Kial maltaŭgas via Reĝof" demandis Trot, scivoleme. Sed la virino aspektis timoplena ĉar ŝi tiom diris. Ŝi reiris al sia portiko, dirante nur:

"La Reĝo punas severe ĉian perfidon fare de liaj regatoj."

"Kion signifas 'perfido'?" demandis Buton-Brilo.

"Ĉirilate," respondis Kap'tano Vilĉjo, "ŝajnas ke perfido signifas mallaŭdi la Reĝon; sed mi supozas ke nun ni jam konas lian humoron tiel bone kiel se la virino dirus pli."

"Mi deziras demandi," diris Trot, proksimiĝante al la virino, "ĉu vi bonvolos doni al ni ion manĝeblan. Ani jam delonge manĝis nur pufmaizon kaj limonadon."

"Povruloj! Kompreneble mi donos al vi manĝaĵojn," la virino respondis, kaj enirinte sian dometon ŝi baldaŭ revenis portante pleton plenan de sandviĉoj, kuketoj kaj fromaĝo. Unu el la infanoj ĉerpis sitelon da klara malvarma akvo el fonto kaj la tri vagantoj ĝissate manĝis kaj ĝuegis la bonaĵojn.

Kiam Buton-Brilo ne plu povis manĝi li plenigis la poŝojn de sia jako per kuketoj kaj fromaĝo, kaj eĉ ne la infanoj oponis tion. Efektive al ili ĉiuj ŝajne plaĉis vidi la fremdulojn manĝi, do Kap'tano Vilĉjo decidis ke negrave kia estas la Reĝo de Omenlando, la homoj montriĝos amikaj kaj gastigemaj.

"Kies kastelo estas tiu, tie, sinjorinof" li demandis, gestante per sia mano al la turoj leviĝantaj super la arbojn.

"Ĝi apartenas al lia Moŝto, Reĝo Kru-el," ŝi diris.

"Ho, ĉu veref Kaj ĉu li loĝas tief"

"Kiam li ne ĉasas kun siaj ferocaj korteganoj kaj militkapitanoj," ŝi respondis.

"Ĉu li ĉasas nunf" Trot demandis.

"Mi ne scias, kara. Ju malpli ni scias pri la agado de la Reĝo des pli sekuraj ni estas."

Estis evidente ke al la virino ne plaĉas paroli pri Reĝo Kru-el, do, fininte sian manĝon, ili adiaŭis kaj plumarŝis laŭ la vojeto.

"Ĉu vi ne opinias ke estos plejbone ke ni evitu la kastelon de tiu Reĝo, Kap'tanof" demandis Trot.

"Nu," diris li, "Reĝo Kru-el trovos pli-malpli baldaŭ ke ni estas en lia lando, do plejbone estos ke ni frontu lin nun. Eble li ne estas vere tiel malbona kiel opinias tiu virino. Areĝoj ne estas ĉiam popularaj inter siaj regatoj, sciu, eĉ se ili faras ĉion eblan."

"Ozma estas populara," diris Buton-Brilo.

"Ozma diferencas de ĉiu alia Reganto, laŭ tio kion mi aŭdis," komentis Trot mediteme, dum ŝi promenis apud la knabo. "Kaj, efektive, ni ja estas en la Lando Oz, kie Ozma regas ĉiun Reĝon kaj ĉiujn aliajn. Aneniam mi aŭdis pri damaĝo al iu ajn en ŝia regno, ĉu vi, Buton-Brilo?"

"Ne kiam ŝi scias kio okazas," li respondis. "Sed tiuj birdoj alterigis nin en precize la malĝusta loko, laŭ mia opinio. Ili povintus porti nin rekte trans tiun montovicon al la Smeralda Urbo."

"Tute vere," diris Kap'tano Vilĉjo; "sed ili ne faris tion, do ni devas agi laŭeble en Omenlando. Ani penu ne timi."

"Ho, mi ne multe timas," diris Buton-Brilo, paŭzante por rigardi palruĝan kuniklon kiu montris sian kapon supre de truo en apuda kampo.

"Nek mi," aldonis Trot. "Vere, Kap'tano, mi vere ĝojas esti ie ajn en la mirinda felando Oz, tiel ke mi opinias min la plej bonfortuna knabino en la tuta lando. Doroteo loĝas en la Smeralda Urbo, sciu, kaj ankaŭ la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto kaj Tiktoko kaj la Vilulo — kaj ĉiuj aliaj pri kiuj ni aŭdis tiom — kaj ankaŭ Ozma, kiu nepre estas la plej dolĉa kaj bela knabino en la tuta mondo!"

"Ne hastu, Trot," konsistis Buton-Brilo. "Vi ne bezonas diri ĉion per unu spiro, sciu. Kaj vi ne menciis eĉ duonon de la nombro da kuriozuloj en la Smeralda Urbo."

"Tiu ĉi Smeralda Urbo ĉi," diris Kap'tano Vilĉjo impone, "hazarde estas aliflanke de tiuj montoj, kiujn laŭ onidiro ne eblas transiri. Ami ne volas senesperigi vin, Trot, sed ni estas preskaŭ tiel apartigitaj disde viaj Ozma kaj Doroteo kiel kiam ni loĝis en Kal'fbrnio."

Estis tiom da vero en tiu deklaro ke ili ĉiuj plumarŝis silente dum kelka tempo. Fine ili atingis la aron da majestaj arboj kiuj randis la terenon de la kastelo de la Reĝo. Ili jam duontrairis ĝin kiam la sono de plorado, kvazaŭ iu amare malfeliĉas, atingis iliajn orelojn kaj devigis ilin abrupte ekhalti.

Buton-Brilo la unua trovis, kuŝanta survizaĝe sub larĝe etendiĝinta arbo apud la vojeto, junulon kies korpo skuiĝis pro la forto de lia plorado. Li estis vestita per longa bruna kitelo kaj sur liaj piedoj estis sandaloj, kio indikis personon humilaklasan. Lia kapo estis nuda kaj montris aron da brunaj buklaj haroj. Buton-Brilo rigardis la junulon kaj diris:

"Sed kial gravasf" "l mi gravas!" kriis la junulo, interrompante sian ploradon por ruliĝi tiel ke lia vizaĝo frontos supren, por vidi kiu parolis. "l mi gravas, ĉar mia koro rompiĝis!"

"Ĉu vi ne povos akiri novan koronf" demandis la knabeto.

"Mi ne volas novan!" ploregis la junulo.

Jam Trot kaj Kap'tano Vilĉjo venis al la loko kaj la knabino klinis sin kaj diris simpativoĉe:

"Diru al ni viajn ĉagrenojn kaj eble ni povos helpi vin."

La junulo sidiĝis, je tio, kaj klinis sin ĝentile. Aposte li surpiediĝis, sed li ankoraŭ tordadis siajn manojn dum li penis sufoki siajn plorsonojn. Trot opiniis lin tre brava ĉar li regas tiel teruran afliktiĝon tiel bone.

"Mi nomiĝas Pon," li komencis. "Mi estas la knabo de 1 ĝardenisto."

"Do la ĝardenisto de la Reĝo estas via patro, supozeble," diris Trot.

"Ne mia patro, sed mia mastro," estis la respondo. "Mi laboras kaj la ĝardenisto ordonas. Kaj mi tute ne kulpis, neniel, pro tio ke Princino Ĝloria enamiĝis kun mi."

"Ĉu veref" demandis la knabineto.

"Mi ne komprenas la kialon," komentis Buton-Brilo, gapante la junulon.

"Kaj kiu do estas Princino Ĝloriaf" demandis Kap'tano Vilĉjo.

"Ŝi estas la nevino de Reĝo Kru-el, kiu estas ŝia gardisto. La Princino loĝas en la kastelo kaj estas la plej bela kaj dolĉa knabino en la tuta Omenlando. Ŝi amas florojn kaj kutimis promenadi en la ĝardenoj kun siaj servistoj. Tiam, se mi laboradis pro miaj taskoj, mi kutimis mallevi miajn okulojn dum Ĝloras preterpasas min; sed unu tagon mi supren rigardis kaj trovis ŝin gapanta min per tre tenera okulrigardo. La sekvan tagon ŝi forsendis siajn servistojn kaj, veninte al mi, komencis paroli kun mi. Ŝi diris ke mi trafis ŝian koron kiel neniam iu alia junulo. Ami kisis ŝian, manon. Ĝuste tiam la Reĝo venis ĉirkaŭ angulon de la vojeto. Li batis min per sia pugno kaj ankaŭ per sia piedo. Apost tio li kaptis brakon de la Princino kaj krude trenis ŝin en la kastelon."