"Estis vere fie!" krietis Trot indigne.

"Li estas tre abrupta Reĝo," diris Pon, "do mi, ne povis anticipi malpli ol tion. Ĝis tiam mi ne pensis pri amo al Princino Ĝloria, sed mi konsciis ke estus malĝentile ne respondi al ŝia amo, do mi faris tion. Ani renkontiĝis plurfoje, kaj ŝi diris al mi ke la Reĝo volas ke ŝi edzigu riĉan korteganon nomatan Ĝugli-Ĝu, kiu estas sufiĉe olda por esti ŝia patro. Ŝi jam rifuzis Ĝugli-Ĝun trideknaŭfoje, sed li plu persistas kaj alportis multajn riĉajn donacojn kiel subaĉeton de la Reĝo. Apro tio Reĝo Kru-el ordonis ke lia nevino edzigu la oldulon, sed la Princino certigis al mi multfoje ke ŝi edzigos nur min. Ĉimatene ni hazarde renkontiĝis en la vitberejo kaj dum mi respektoplene salutis vangon de la Princino, du el la gardistoj de la Reĝo kaptis min kaj batis min terure antaŭ la okuloj de Ĝloria mem, kiun la Reĝo Amem retenis tiel ke ŝi ne povis malhelpi."

"Nu, tiu Reĝo nepre estas monstro!" kriis Trot.

"Li estas multe pli aĉa ol tio," diris Pon, morne.

"Sed, atentu," interrompis Kap'tano Vilĉjo, kiu zorge aŭskultis Ponon. "Tiu Reĝo eble vere ne kulpas. Areĝoj estas fieruloj, ĉar ili estas tiel altarangaj kaj potencaj, kaj ne estas ĝuste ke reĝa Princino edzigas vulgaran knabon de ĝardenisto."

"Ne estas ĝuste," deklaris Buton-Brilo. "Princino devas edzigi Princon."

"Mi ne estas vulgara knabo de ĝardenisto," protestis Pon. "Laŭjuste mi estu la Reĝo anstataŭ Kru-el. Efektive mi estas Princo, kaj egale reĝa kiel iu alia en Omenlando."

"Kiel povas estif" demandis Kap'tano Vilĉjo.

"Mia patro estis la Reĝo kaj Kru-el estis lia Ĉefministro. Sed unu tagon dum li ĉasis, Reĝo Feroc — tiel nomiĝis mia patro — kverelis kontraŭ Kru-el kaj tre milde frapetis lian nazon per sia pugno. Tio tiom provokis fian Kru-elon ke li retrostumbligis mian patron tiel ke li falis en profundan lageton. Tuj Kru-el enĵetis amason da pezaj ŝtonoj kiuj tiom pezigis mian povran patron ke lia korpo ne povis releviĝi al la surfaco. Estas neeble mortigi personon en ĉi tiu lando, vi eble scias tion, sed kiam mia patro premiĝis en la koton en la fundo de la profunda lageto kaj la ŝtonoj tenis lin tiel ke li neniam povos eskapi, li ne pli utilis al si mem nek al la mondo ol se li ja estus morta. Sciante tion, Kru-el proklamis sin Reĝo, ekposedis la reĝan kastelon kaj forpelis la tutan subtenantaron de mia patro. Ami estis infaneto, tiam, sed kiam mi plenkreskis mi fariĝis ĝardenisto. Ami servis Reĝon Kru-elon sen lia scio ke mi estas filo de tiu sama Reĝo Feroc kiun li tiel kruele nuligis."

"Ho, jen terure ekscita rakonto!" diris Trot, forte enspirante. "Sed diru al ni, Pon, kiu estis la patro de Ĝloriaf"

"Nu, li estis la Reĝo antaŭ mia patro," respondis Pon. "Paĉjo estis Ĉefministro por Reĝo mem, kiu estis la patro de Ĝloria. Ŝi estis nur bebo kiam Reĝo Amem falis en la Ĝrandan bismon kiu situas tuj ĉiflanke de la monatoj — la samaj montoj kiuj apartigas Omenlandon de la cetera Lando Oz. Oni diras ke la Ĝranda bismo ne havas fundon; tamen, negrave pri tio, Reĝo Amem neniam revidiĝis kaj mia patro fariĝis Reĝo anstataŭ li."

"Ŝajnas al mi," diris Trot, "ke se Ĝloria juste traktiĝus, ŝi estus Reĝino de Omenlando."

"Nu, ŝia patro ja estis Reĝo," agnoskis Pon, "kaj ankaŭ mia patro; do ni estas egalrangaj, kvankam ŝi estas granda damo kaj mi estas humila knabo de ĝardenisto. Ami ne komprenas kial ni ne geedziĝu se ni deziras — tamen Reĝo Kru-el ne permesas."

"Ensume estas granda konfuzo," komentis Kap'tano Vilĉjo. "Sed ni estas survoje por viziti Reĝon Kru-elon, kaj se venos oportuno, junulo, ni parolos favore al vi."

"Bonvolu fari tion!" pledis Pon.

"Ĉu la batado al vi rompis vian koronf" demandis Buton-Brilo.

"Nu, tio helpis rompi ĝin, kompreneble," diris Pon.

"Mi konsilas ke vi riparigu ĝin," konsilis la knabo, ĵetante ŝtoneron kontraŭ eŭtamion en arbo. "Vi devus doni al Ĝloria koron egale bonan kiel tiu kiun ŝi donas al vi."

"Bona konsilo," konsentis Kap'tano Vilĉjo. Do ili lasis la knabon de 1 ĝardenisto staranta apud la vojeto, kaj rekomencis sian marŝadon cele la kastelon.

Kiam niaj amikoj proksimiĝis al la granda pordejo de la kastelo ili trovis ĝin gardata de pluraj soldatoj vestitaj per grandiozaj uniformoj. Ili estis armitaj per glavoj kaj lancoj. Kap'tano Vilĉjo marŝis rekte al ili kaj demandis:

"Ĉu hazarde la Reĝo troviĝas enhejmef"

"Lia Majesta kaj glora Moŝto, Reĝo Kru-el, estas nuntempe loĝanto de sia Reĝa Kastelo," estis la formala respondo.

"Do mi supozas ke ni eniros kaj diros 'bonan tagon'," pludiris Kap'tano Vilĉjo, provante eniri la pordejon. Sed soldato baris per lanco.

"Kiuj vi estas, kiel vi nomiĝas, kaj el kie vi venasf" demandis la soldato.

"Vi ne scius se eĉ ni dirus al vi," respondis la velisto, "ĉar ni estas fremduloj en fremda lando."

"Ho, se vi estas fremduloj estas permesate ke vi eniru," diris la soldato, mallevante sian lancon. "Lia Moŝto multe amas fremdulojn."

"Ĉu multaj fremduloj venas ĉi tienf" demandis Trot.

"Vi estas la unuaj kiuj iam venis al nia lando," diris la viro. "Sed lia Moŝto ofte diras ke se fremduloj iam venos al Omenlando li certigos eksciton por ili."

Kap'tano Vilĉjo gratis sian mentonon penseme. Al li ne ŝajnis tre favorsenta tiu lasta komento. Sed li decidis ke ĉar ne ekzistas rimedo eskapi el Omenlando, estos saĝe aŭdace fronti la Reĝon kaj peni favorigi lin. Do ili eniris la kastelon, eskortate de soldato.

Ĉerte la kastelo estis grandiozega, kun multaj grandaj ĉambroj, kiuj ĉiuj estis bele meblitaj. La koridoroj estis serpentumaj kaj bele ornamitaj, kaj trairinte plurajn el ili la soldato gvidis ilin en malferman ĝardenon kiu, okupis la centron mem de la giganta konstruaĵo. Ĝin ĉirkaŭis ĉiuflanke altaj turhavaj muroj, kaj enhavis florbedojn, fontanojn kaj trotuarojn el multaj koloraj marmoroj kiuj estis kunmetitaj laŭ kuriozaj desegnoj. En malferma spaco proksime al la centro de la korto ili vidis grupon de korteganoj kaj iliaj damoj, kiuj ĉirkaŭis maldikan viron sur kies kapo estis juvelita krono. Lia vizaĝo estis senrida kaj serioza kaj tra la fendetoj de liaj duonfermitaj palpebroj la okuloj ardis kvazaŭ fajraj karberoj. Li estis vestita per brilantaj satenoj kaj veluroj kaj sidis en ora tronseĝo.

Tiu persono estis Reĝo Kru-el, kaj tuj kiam Kap'tano Vilĉjo vidis lin la maljuna velisto sciis senhezite ke al li ne plaĉos la Reĝo de Omenlando.

"Ho! Kiu estasf" diris lia Moŝto, profunde sulkante la brovojn.

"Fremduloj, Sinjoro," respondis la soldato, riverencante tiel profunde ke lia frunto tuŝis la marmorajn kahelojn.

"Fremduloj, ĉuf Nu, nu; kia neatendita vizito! ntaŭenpaŝu, fremduloj, kaj konigu vin."

La voĉo de la Reĝo estis severa kiel lia aspekto. Trot iom tremetis sed Kap'tano Vilĉjo trankvile respondis:

"Malmulton ni ne povas diri, krom ke ni venis por ekzameni vian landon kaj decidi ĉu ĝi plaĉas al ni.

Laŭ via parolmaniero vi ne scias kiuj ni estas; alie vi eksaltus premi manojn kaj doni al ni sidejon. Areĝoj kutimas tre alte taksi nin, en la granda Ekstera Mondo el kie ni venis, sed en ĉi regneto — kiu ja malmulton valoras — ŝajnas la uloj nur pokkulturaj."

La Reĝo miregante aŭskultis tiun aŭdacan parolon, unue sulkante la frunton kaj poste gapante la du infanojn kaj la oldan veliston evidente scivoleme. La korteganoj silentis pro timo, ĉar neniam antaŭe iu aŭdacis paroli tiel al ilia aroganta kruela Reĝo. Lia Moŝto, tamen, iom timis, ĉar kruelaj personoj estas ĉiam senkuraĝaj, kaj li timis ke eble tiuj misteraj fremduloj posedas magiajn fortojn kiuj detruos lin se li ne dece traktos ilin. Do li ordonis al siaj servistoj doni al la novevenintoj sidejojn, kaj ili obeis tremhaste.

Sidiĝinte, Kap'tano Vilĉjo ardigis sian pipon kaj komencis blovi fumon per ĝi, vidaĵo tiel stranga en la mensoj de ĉiuj ke ili ĉiuj miregis. Baldaŭ la Reĝo demandis: