"Ho! Estis terure!"

"Neniam mi vidis ion pli teruran," konsentis Pon.

"Kaj ili glaciigis la koron de Ĝloria; tiel ke nun ŝi ne povos ami vin."

"Nu, ili glaciigis ŝian koron, estas vere," agnoskis Pon, "sed mi esperas povi degeligi ĝin per mia amo." "Kie estas Ĝloria, laŭ via supozof" demandis la knabino, post paŭzo.

"Ŝi foriris el la domo de la sorĉistino tuj antaŭ ni. Eble ŝi reiris al la kastelo de la Reĝo," li diris.

"Mi estas preskaŭ certa ke ŝi komencis marŝi laŭ alia direkto," deklaris Trot. "Mi rigardis trans mian ŝultron dum mi kuris, por vidi kiom proksimaj estas la sorĉistinoj, kaj mi estas certa ke mi vidis Ĝlorian paŝadi malrapide norden."

"Do ni cirkliru tiudirekten," proponis Pon, "kaj eble ni renkontos ŝin."

Trot konsentis al tio kaj ili foriris de la arbareto kaj komencis cirkle iri norden, kaj tiel ili reproksimiĝis pli kaj pli al la domo de olda Palpebrumnjo. La Fisorĉistino ne suspektis tiun direktoŝanĝon, do kiam ŝi atingis la arbareton ŝi trairis kaj plumarŝis.

Pon kaj Trot atingis lokon malpli ol kilometron for de la domo de la sorĉistino kiam ili ekvidis Ĝlorian marŝi ilidirekten. La Princino moviĝis tre digne kaj tute ne montris haston, ŝi tenis sian kapon alta kaj rigardis nek dekstren nek liven.

Pon antaŭenkuris, eltenante siajn brakojn kvazaŭ por ĉirkaŭbraki ŝin kaj kriante dolĉajn nomojn al ŝi. Sed Ĝloria rigardis lin fride kaj forpuŝis lin per aroganta gesto. Je tio la povra knabo de 1 ĝardenisto surgenuiĝis kaj kaŝis sian vizaĝon per siaj brakoj, larmante amare; sed la Princinon tute ne kortuŝis lia mizero. Apreterpasante lin ŝi altiris siajn jupojn, kvazaŭ por malebligi ke ili tuŝos lin, kaj poste ŝi marŝis iom laŭ la vojo kaj ekhezitis, kvazaŭ necerta pri kien poste iri.

Troton malfeliĉigis la plorado de Pon kaj ŝi indignis ĉar Ĝloria tiel mistraktis lin. Sed ŝi memoris la kialon.

"Mi kredas ke via koro tutcerte glaciiĝis," ŝi diris al la Princino. Ĝloria kapjesis solene, kvazaŭ responde, kaj post tio turnis sian dorson al la knabineto. "Ĉu vi ne povas eĉ iomete ami minf" demandis Trot, duonplede.

"Ne," diris Ĝloria.

"Via voĉo sonas kvazaŭ fridujo," ĝemis la knabineto. "Mi ege bedaŭras pro vi, ĉar vi estis dolĉa kaj afabla al mi antaŭ ol ĉi ĉio okazis. Vi mem ne kulpas, kompreneble; sed estas aĉe, malgraŭ tio."

"Mia koro glaciiĝis kontraŭ ĉia homamo," anoncis Ĝloria trankvile. "Mi eĉ ne amas min."

"Domaĝe," diris Trot, "ĉar, se vi ne povas ami aliulon, ne eblas ke aliulo amu vin."

"Mi amas!" kriis Pon. "Mi ĉiam amos ŝin."

"Nu, vi estas nur knabo de ĝardenisto," respondis Trot, "kaj mi neniam alte estimis vin, jam dekomence. Ami povas ami la malnovan Princinon Ĝlorian, kiu havis varman koron kaj bonan konduton, sed ĉi tiu frosttremigas min."

"Nur pro sia glacia koro," diris Pon.

"Sufiĉas," insistis Trot. "Ĉar ŝia koro ne estas sufiĉe granda por surglitludoj, ŝajnas al mi ke ŝi ne povus esti utila por io ajn. Amiaflanke, mi penos trovi Buton-Brilon kaj Kap'tanon Vilĉjon."

"Mi akompanos vin," decidis Pon. "Estas evidente ke Ĝloria ne plu amas min kaj ke ŝia koro estas tro rigide glaciigita por ke mi povu degeligi ĝin per mia propra amo; tial estos pli bone ke mi helpu vin trovi viajn amikojn."

Dum Trot ekkomencis, Pon denove rigardetis petege al la Princino, kiu reciprokis per frida gapado. Do li sekvis la knabineton.

Kaj la Princinof Nu, ŝi dummomente hezitis kaj poste turnis sin laŭ la sama direkto kiel la aliaj, sed marŝis multe pli lante. Baldaŭ ŝi aŭdis piedpaŝojn malantaŭ si, kaj jen venis Ĝugli-Ĝu, iom senspira pro kurado.

"Haltu, Ĝloria!" li kriis. "Mi venis rekonduki vin al mia domego, kie ni geedziĝos."

Ŝi rigardis lin miroplene dum momento, poste malestime gestis per sia kapo kaj plu marŝis. Sed Ĝugli-Ĝu restis apud ŝi.

"Kion tio signifasf" li kolere diris. "Ĉu vi ne trovis ke vi ne plu amas tiun knabon de ĝardenisto, kiu staris inter nif"

"Jes; mi trovis tion," ŝi respondis. "Mia koro estas glaciigita kontraŭ ĉiaj homamoj. Ami ne povas ami vin, nek Ponon, nek la kruelan Reĝon mian onklon, nek eĉ min. Foriru, Ĝugli-Ĝu, ĉar mi tute ne edziniĝos kun iu ajn."

Li haltis pro senespero aŭdinte tion, sed post plia minuto li kriis kolerege:

"Vi devas edziniĝi kun mi, Princino Ĝloria, negrave ĉu aŭ ne vi volas! Mi pagis glaciigi vian koron; mi ankaŭ pagis la Reĝon por ke li permesu nian geedziĝon. Se vi nun rifuzos min, tio signifos ke mi estas rabita — rabita — ke miaj valoregaj mono kaj juveloj estas ŝtelitaj!"

Li preskaŭ ploris pro malespero, sed ŝi ridis per frida amara rido kaj pluiris. Ĝugli-Ĝu penis kapti ŝian brakon, eble por reteni ŝin, sed ŝi ekturnis sin kaj batis lin tiel forte ke li renversiĝis en fosaĵon apud la vojo. Tie li kuŝis longatempe, duone kovrite de kota akvo, kun la kapo turniĝanta pro surprizo.

Fine la maljuna kortegano stariĝis, gutante, kaj grimpis el la fosaĵo. La Princino estis for; do, murmurante venĝajn minacojn kontraŭ ŝi, kontraŭ la Reĝo, kaj kontraŭ olda Palpebrumnjo, maljuna Ĝugli-Ĝu lamis reire al sia domego por ke oni purigu la koton de liaj multekostaj veluraj vestoj.

Trot kaj Pon transiris multajn kilometrojn da tero, serĉante tra arbaroj, en kampoj kaj en multaj el la vilaĝetoj de Omenlando, sed ili ne povis trovi eĉ spureton de Kap'tano Vilĉjo nek de Buton-Brilo. Fine ili paŭzis apud maizkampo kaj sidiĝis sur mur-ŝtupetaron por ripozi. Apon prenis kelkajn pomojn el sia poŝo kaj donis unu el ili al Trot. Li komencis mem manĝi alian, ĉar estis la horo por ilia lunĉo. Kiam lia pomo estis finmanĝita Pon ĵetis la kernon en la kampon.

"Ĉuk-ĉuk! diris nekonata voĉo. "Pro kio vi batas mian okulon per pomkernof"

Stariĝis la formo de la Birdotimigilo, kiu kaŝis sin en la maizkampo dum li ekzamenis Ponon kaj Troton kaj decidis ĉu aŭ ne ili estas helpindaj.

"Pardonu min," diris Pon. "Mi ne sciis ke vi estas tie."

"Sed kial vi estis tief" demandis Trot.

La Birdotimigilo antaŭenpaŝis per mallertaj paŝoj kaj staris antaŭ ili.

"Ha, vi estas la knabo de 1 ĝardenisto," li diris al Pon. Li turnis sin al Trot. "Kaj vi estas la knabineto kiu venis al Omenlando rajdante sur granda birdo, kaj kiu misfortune perdis sian amikon Kap'tanon Vilĉjon, kaj sian amikon Buton-Brilon."

"Sed kiel vi sciis ĉion ĉif" ŝi demandis.

"Mi scias multon," respondis la Birdotimigilo, palpebrumante al ŝi komike. "Miaj cerbaĵoj estas de la Zorge-Miksita, Duoble-Distilita, lt-Efika speco kiun faras la Sorĉisto de Oz. Li mem agnoskas ke mia cerbo estas la plej bona kiun iam li faris."

"Mi kredas ke mi aŭdis pri vi," diris Trot malrapide, dum ŝi okulekzamenis la Birdotimigilon tre interesate; "sed antaŭe vi loĝis en la Lando Oz." "nkoraŭ nun," li respondis gaje. "Mi ĵus transiris la montojn el la Kvelula Lando por trovi ĉu mi povos iel helpi vin."

"Ĉu minf" demandis Pon.

"Ne, la fremdulojn el la granda mondo. Sajnas ke ili bezonas prizorgon."

"Mi mem faras tion," diris Pon, iomete sengracie. "Se vi pardonos mian diron, mi ne komprenas kiel Birdotimigilo kun pentritaj okuloj povas prizorgi iun."

"Se vi ne komprenas tion, vi estas pli blinda ol la Birdotimigilo," asertis Trot. "Li estas feulo, Pon, kaj venis el la felando Oz, do li povas fari preskaŭ ĉion. Ami esperas," ŝi pludiris, turnante sin al la Birdotimigilo, "ke vi povos trovi Kap'tanon Vilĉjon por mi."

"Nu, mi nepre provos," li promesis. "Sed kiu estas tiu maljunulino kiu kuras cele nin kaj minacas nin per sia bastonof"

Trot kaj Pon turnis sin kaj ambaŭ eligis krion pro timo. La sekvan momenton ili levis siajn kalkanojn kaj kuregis laŭ la pado. Ĉar olda Palpebrumnjo, la Fisorĉistino, jam fine sekvis ilin al ĉi tiu loko. Sia kolero estis tiel granda ke ŝi firme intencis ne ĉesi ĉasi Ponon kaj Troton antaŭ ol kapti kaj puni ilin.