Zjawił się kilka minut później.

Przypuszczam, że chodzi o tatę – domyślił się. – Miło, że nam pomagasz. Nie mogę uwierzyć, że się do tej pory nie pokazał.

Masz jakieś teorie?

Owszem. Takie, których wolałbym głośno nie wypowiadać.

Kobiety w jego życiu? Ronald pokiwał głową.

Był utrapieniem. Skąpy do niemożliwości, a poza tym nie umiał utrzymać fiuta na wodzy. Nie wiem, czy jeszcze dałby radę, ale wciąż były mu baby w głowie. Chryste, on ma siedemdziesiąt dwa lata.

Wiesz coś o tych nieporozumieniach ze śmiecia-rzami?

Nie, ale na przykład od roku żarł się ze swoją agencją ubezpieczeniową.

Odjechałam z parkingu i ruszyłam przez miasto. Była już prawie piąta i drogi korkowali urzędnicy państwowi. To właśnie jeden z plusów życia w Trenton. Jeśli człowiek chce sobie poćwiczyć włoski język migowy, to nigdy mu nie brakuje okazji.

Wpadłam na chwilę do siebie na błyskawiczny retusz upiększający. Podmalowałam rzęsy, poprawiłam włosy i wyszłam.

Morelli siedział przy barze, kiedy dotarłam do „Pi-no”. Był do mnie odwrócony plecami i zatopiony w myślach. Łokciami opierał się o kontuar, głowę pochylił nad piwem. Miał na sobie dżinsy i adidasy oraz koszulkę gimnastyczną pod flanelową koszulą w zieloną kratę. Jakaś kobieta przy drugim końcu baru obserwowała jego odbicie w lustrze za kontuarem. Tak właśnie postępowały teraz kobiety. Obserwowały i kalkulowały. Kiedy był młodszy i miał łagodniejsze rysy, kobiety nie tylko obserwowały. Kiedy był młodszy, matki w całym kraju przestrzegały córki przed Joem Morellim. Kiedy był młodszy, córki w całym kraju miały w nosie to, co mówiły im matki. Ale teraz rysy Morellego trochę się wyostrzyły. Oczy nie spoglądały już tak przyjaźnie na obcych. Nie wyłączając kobiet. Tak więc kobiety obserwowały i zastanawiały się, jak to jest, kiedy się jest z Morellim.

Ja oczywiście wiedziałam, jak to jest, kiedy się jest z Morellim. Morelli był magiczny.

Usiadłam na sąsiednim stołku i dałam barmanowi znak, że chcę piwo.

Morelli obrzucił mnie uważnym spojrzeniem, w przyćmionym świetle baru jego czarne oczy straciły na ostrości.

Służbowy kostium i wysokie obcasy – powiedział. -To znaczy, że byłaś albo na stypie, albo na rozmowie kwalifikacyjnej, albo próbowałaś wyciągnąć od jakiejś miłej starszej pani informacje, których nie chciała ci udzielić.

To trzecie.

Niech zgadnę… Miało to związek z wujem Fredem.

Bingo.

Dowiedziałaś się czegoś?

Trudno powiedzieć. Wiesz, że Fred się łajdaczył? Miał dziewczynę na boku. Morelli wyszczerzył zęby.

Fred Shutz? Do diabła, to pocieszające. Wzniosłam oczy ku górze.

Wziął z kontuaru nasze szklanki i wskazał jeden ze stolików.

Na miejscu Mabel byłbym szczęśliwy, że Fred gdzieś chodzi – zauważył. – Chyba niełatwo z nim wytrzymać.

Zwłaszcza od czasu, jak zaczął zbierać zdjęcia poćwiartowanych zwłok.

Dałem te fotografie Arniemu. Nie wyglądał na zadowolonego. Liczył chyba na to, że Freda znajdą na trasie wylotowej z miasta, jak próbuje złapać okazję.

Czy Arnie zamierza coś z tym zrobić?

Pewnie pogada jeszcze z Mabel. Przepuści te zdjęcia przez komputer, żeby zobaczyć, co wyjdzie.

A ty już je przepuściłeś?

Tak. I nic.

Bar nie miał w sobie nic szczególnego. O pewnej porze dnia zapełniał się gliniarzami, którzy chcieli odetchnąć po służbie. Kiedy indziej przy stolikach zasiadały zgłodniałe rodziny z Burg. W pozostałym czasie lokal stawał się domem dla kilku nałogowych pijaków, a w kuchni królowały karaluchy wielkie jak wiejskie koty. Jadałam tu, pomimo plotek o robactwie, ponieważ Antonio Pino robił najlepszą pizzę w Trenton. Może nawet w całym stanie Jersey. Morelli złożył zamówienie i odchylił się na krześle.

Jak przyjazne są twoje uczucia w stosunku do mnie?

A o co ci chodzi?

O randkę.

Myślałam, że to jest randka.

Nie. To jest kolacja, a ja pytam o randkę. Sączyłam swoje piwo.

Musisz mieć powód.

Ślub. Wyprostowałam się.

Przypuszczam, że nie mój, co?

Nie. Albo zaszła w twoim życiu jakaś zmiana, o której nie wiem.

Odetchnęłam z ulgą.

O rany. Przez chwilę naprawdę się martwiłam. Morelli zapytał wyraźnie skwaszony:

To znaczy, że gdybym cię poprosił o rękę, taka byłaby twoja reakcja?

No… chyba tak.

Myślałem, że chcesz wyjść za mąż. Że właśnie dlatego przestaliśmy sypiać ze sobą… bo nie chciałaś seksu bez małżeństwa.

Nachyliłam się nad stołem i popatrzyłam na niego, marszcząc czoło.

Chcesz się ożenić?

Nie, nie chcę. Już to przerabialiśmy.

Więc moja reakcja nie ma znaczenia, prawda?

Jezu – westchnął Morelli. – Muszę się jeszcze napić.

No to co z tym ślubem?

Moja kuzynka Julie wychodzi za mąż w sobotę. Mam być drużbą. Potrzebuję kogoś do pary.

I mówisz mi to cztery dni wcześniej? Nie dam rady

Przygotować się w cztery dni. Potrzebuję nowej sukienki li butów. Muszę zamówić wizytę u fryzjera. Jak mam to wszystko załatwić w ciągu czterech dni – No dobra, pieprzyć to, nie idziemy – oświadczył Morelli

Chyba mogłabym się obejść bez fryzjera, ale zdecydowanie potrzebuję butów – na obcasie – zasugerował Morelli. – Wysokim pstrym.

Bawiłam się swoją szklanką. Nie jestem ostatnią deską ratunku, prawda? Jesteś jedyną deską ratunku. Gdyby moja matka nie dzwoniła dziś rano, w ogóle bym sobie nie przypomniał l ślubie. Sprawa, nad którą pracuję, daje mi w kość.

Chcesz o tym pogadać?

To ostatnia rzecz, jakiej pragnę. – Więc może o wuju Fredzie?

Playboy.

Fakt. Nie pojmuję, jak mógł tak zniknąć.

Ludzie znikają cały czas. – Morelli wzruszył ramio-nami. – Wsiadają do jakiegoś autobusu i zaczynają życie od nowa. Albo skaczą z mostu i unoszą się wraz z odpływem. Czasem ktoś pomaga im zniknąć.

To człowiek po siedemdziesiątce, który był zbyt skąpy żeby kupić sobie bilet na autobus. I musiałby iść dobre kilka kilometrów, żeby znaleźć jakiś most. Zostawił w samochodzie rzeczy z pralni. Zniknął w środku dnia, podczas zakupów.

Zamilkliśmy obydwoje jak na dany znak, gdyż zjawił się kelner z pizzą.

Wyszedł właśnie z banku – ciągnął Morelli, kiedy zostaliśmy sami. – Był starym człowiekiem. Łatwy łup. ktoś mógł do niego podjechać i siłą wsadzić go do wozu.

Nie było śladów walki.? i – To nie znaczy, że się nie odbyła.

Zastanawiałam się nad tym przez chwilę, przeżuwając | pizzę. Przyszło mi do głowy to samo i wcale się z tego nie Zrelacjonowałam Morellemu rozmowę z Winnic Black.

Wie coś o tych zdjęciach?

Nie.

Jeszcze jedno – przypomniał sobie Morelli. – Chciałem ci powiedzieć o Benicie Ramirezie.

Podniosłam wzrok znad talerza. Benito Ramirez był zawodowym bokserem wagi ciężkiej i mieszkał w Tren-ton. Lubił dawać ludziom nauczki i nie ograniczał się do ringu. Kochał wprost wyżywać się na kobietach. Uwielbiał słuchać, jak błagają o litość, kiedy je torturował. Wiedziałam, że parę razy skończyło się to tragicznie dla ofiary, ale zawsze ktoś brał na siebie pośmiertnie winę za jego najgorsze wyczyny. Był zamieszany w moją pierwszą sprawę, pomogłam mu trafić za kratki. Niestety, pechowo dla Luli, nie zamknęli go dość szybko. Omal jej nie zabił. Zgwałcił ją, pobił i pociął w nieprawdopodobnych miejscach. A potem podrzucił na schody pożarowe pod moim oknem. Żebym mogła ją sobie znaleźć.

Co z Ramirezem?

Wyszedł.

Skąd?

Z więzienia.

Co?! Jak to wyszedł z więzienia? Omal nie zabił Luli. I był zamieszany w mnóstwo innych morderstw.

Nie wspominając już o tym, że i mnie prześladował.

Wyszedł warunkowo. Pracuje na rzecz miasta i chodzi na konsultacje psychiatryczne – odparł Morelli i zamilkł na chwilę, by włożyć do ust następny kawałek pizzy. – Miał naprawdę dobrego adwokata.

Morelli zauważył to od niechcenia, ale wiedziałam, że myśli zupełnie inaczej. Nałożył maskę policjanta. Taką, która skrywa wszelkie emocje. Której twardy wzrok nie zdradza żadnych uczuć.