– Clu wyjął gotówkę? – spytał Myron.

– Tak.

– Wiedziałeś o tym?

– Oczywiście.

– Ile?

– Prokurator powiedział, że dwieście tysięcy. A ja nie mam podstaw kwestionować tej sumy.

– Pozwoliłeś mu na to?

– Słucham?

– Pozwoliłeś Clu wyjąć dwieście tysięcy?

– Jego własne pieniądze.

– Ale aż tyle w gotówce?

– Jego sprawa.

– Przecież go znałeś. Te pieniądze mogły być na narkotyki, hazard albo…

– Pewnie były – odparł Win. – Ale jestem tylko doradcą finansowym. Pouczałem go, w co inwestować. Kropka. Nie byłem jego sumieniem, mamą, nianią… ani nawet jego agentem. Zabolało. Nie czas na analizę. Myron raz jeszcze stłumił poczucie winy i rozważył możliwe wyjaśnienia.

– Clu zgodził się, żebyśmy mieli wgląd w jego rachunki, tak?

Win skinął głową. Agencja RepSport MB nalegała, żeby jej klienci korzystali z usług Wina i spotykali się z nim osobiście co najmniej raz na kwartał, aby omówić stan ich kont. Zabezpieczano w ten sposób ich interesy, ponieważ zdarzało się, i to nierzadko, że nieuczciwi agenci żerowali na niewiedzy sportowców. Jednakże w większości klienci Myrona przysyłali mu kopie rozliczeń finansowych, aby mógł śledzić ich wpływy i wydatki, automatycznie regulować opłaty itp.

– A więc tak duża wypłata z konta musiała się pojawić w naszych komputerach – ciągnął Myron.

– Tak.

– Esperanza musiała o niej wiedzieć.

– Jeszcze raz tak. Myron zmarszczył czoło.

– Dla prokuratora to kolejny motyw morderstwa. Wiedziała o gotówce Clu.

– Oczywiście. Myron spojrzał na Wina.

– Co Clu zrobił z tymi pieniędzmi? Win wzruszył ramionami.

– Może Bonnie wie.

– Wątpię – odparł Win. – Przecież się rozstali.

– Wielkie rzeczy. Stale darli koty, ale zawsze przyjmowała go z powrotem.

– Owszem. Lecz tym razem załatwiła w sądzie separację.

Myrona ta wieść zaskoczyła. Bonnie posunęła się do tego po raz pierwszy. Cykliczne zawirowania w stadle Haidów przebiegały według stałego scenariusza: Clu popełniał głupstwo, dochodziło do ostrego starcia, Bonnie wyrzucała go na kilka nocy z domu, przyjmowała z powrotem, Clu na jakiś czas porządniał, strzelał głupstwo i cykl się powtarzał.

– Wzięła adwokata i złożyła papiery?

– Według Clu.

– Powiedział ci to?

– Tak, Myronie. To właśnie znaczą słowa „według Clu”.

– Kiedy ci to powiedział?

– W zeszłym tygodniu. Po wyjęciu gotówki. Wyjawił, że Bonnie wszczęła kroki rozwodowe.

– Jak to przyjął?

– Źle. Pragnął kolejnego pojednania.

– Powiedział coś jeszcze po wyjęciu pieniędzy?

– Nic.

– I nie masz pojęcia…

– Zielonego.

Drzwi pokoju otworzyły się z rozmachem i wpadła przez nie czerwona i wściekła Hester Crimstein.

– Idioci! Mówiłam, żebyście trzymali się z daleka od sprawy.

– To nie my, to pani ją pokpiła – odparł Myron.

– Co takiego?!

– Załatwienie wyjścia za kaucją powinno być formalnością.

– I byłoby, gdyby nie wasza obecność na sali. Zrobiliście dokładnie to, na co liczył prokurator. Chciał wykazać sędzi, że oskarżona ma środki na sfinansowanie ucieczki, i proszę bardzo, w pierwszym rzędzie siedzą słynny były sportowiec i jeden z najbogatszych playboyów w kraju! Hester zatupała w szarą wykładzinę dywanową, jakby gasiła tlące się poszycie lasu.

– Ta sędzia to zakichana liberałka! Właśnie dlatego zaczęłam od wstawienia kitu o pracowitej Latynosce. Nienawidzi bogatych, prawdopodobnie dlatego, że sama jest bogata. Siedzący w pierwszym rzędzie modelowy burżuj – wskazała głową Wina – to jak wymachiwanie czarnemu sędziemu przed nosem sztandarem konfederatów.

– Powinna pani zrezygnować z obrony – powiedział Myron. Hester Crimstein gwałtownie obróciła się ku niemu.

– Oszalał pan?!

– Pani sława działa przeciwko pani. Nawet jeżeli ta sędzia nie lubi bogatych, to nie kocha też znanych osobistości. Ta sprawa nie jest dla pani.

– Bzdura. Broniłam w trzech procesach, które prowadziła. Wygrałam wszystkie.

– To również może jej się nie spodobać.

Z Hester Crimstein zeszło trochę pary. Cofnęła się, opadła na fotel.

– Odmowa wyjścia za kaucją – powiedziała głównie do siebie. – Nie do wiary, że w ogóle mieli czelność zgłosić taki wniosek. – Poprawiła się w fotelu, prostując. – Dobrze, rozegramy to tak. Zażądam wyjaśnień. Wy dwaj ani słowa. Żadnych rozmów z policją, prokuraturą, prasą. Z nikim. Dopóki nie zorientujemy się, co takiego was troje, ich zdaniem, zrobiło.

– Nas troje?

– Słuchał pan czy nie, Myron? Podejrzewają was o intrygę z pieniędzmi.

– Całą trójkę?

– Tak.

– Dlaczego?

– Nie wiem. Wspomnieli o pańskim wyjeździe na Karaiby, być może na Kajmany. Wszyscy wiemy, co znaczy ta aluzja.

– Wpłacenie gotówki na konta w raju podatkowym – odparł Myron. – Tylko że ja wyjechałem z kraju trzy tygodnie temu, przed wyjęciem przez Clu gotówki. I nawet nie zbliżyłem się do Kajmanów.

– Widać chwytają się każdej możliwości – uznała adwokatka. – Ale do pana z pewnością dobiorą się na całego. Mam nadzieję, że księgi macie w porządku, ponieważ ręczę, że przed upływem godziny zażądają od pana ich udostępnienia.

Skandal finansowy, pomyślał Myron. Wspomniał coś o tym FJ. Hester Crimstein skupiła się na Winie.

– Czy to prawda, że Clu wyjął dużą sumę? – spytała.

– Owszem.

– Mogą udowodnić, że Esperanza o tym wiedziała?

– Prawdopodobnie tak.

– Cholera!

Adwokatka przemyślała to sobie.

Win odszedł w kąt pokoju i zadzwonił z komórki.

– Proszę mnie zrobić obrońcą pomocniczym – powiedział Myron.

– Słucham?!

Hester Crimstein podniosła wzrok.

– Wczoraj wieczorem podkreśliła pani, że jestem członkiem palestry. Niech mnie pani powoła na adwokata Esperanzy, a wtedy wszystko, co ona mi powie, podpadnie pod przepis adwokat – klient.

– Po pierwsze, nie nabiorą się na to. Sędzia uzna to za kruczek zwalniający pana od składania zeznań. Po drugie, to kretyństwo. Nie dość że podobne zagranie cuchnie desperacją, to zamknięcie panu w taki sposób ust sprawi wrażenie, że mamy coś do ukrycia. Po trzecie, i tak mogą pana oskarżyć w tej sprawie.

– Niby jak? Już pani powiedziałem, byłem na Karaibach.

– Owszem. Gdzie nikt nie mógł pana znaleźć, oprócz naszego burżuja. Co za traf!

– Myśli pani…

– Nic nie myślę, Myron. Wyliczam, co może myśleć prokurator. Na razie tylko zgadujemy. Niech pan wraca do swojego biura. Wezwie księgowego. Upewni się, że księgi są w porządku.

– Są w porządku. Nie ukradłem ani centa.

– No a pan? – zagadnęła Hester Wina. Win rozłączył się.

– Co ja? – spytał.

– Pana również wezwą do okazania ksiąg. Win wygiął brew.

– Spróbują.

– Są czyste?

– Tak, że można z nich jeść.

– Wszystko jedno. To zmartwienie pańskich adwokatów. Ja mam dość na głowie. Zamilkli.

– Jak wydostaniemy ją z aresztu? – spytał Myron.

– Nie my. Ja. Wy trzymajcie się od tego z daleka.

– Pani nie będzie mi rozkazywać.

– Nie? A Esperanza?

– Esperanza?

– To jest w takim samym stopniu jej żądanie, jak moje. Trzymajcie się od niej z daleka.

– Nie wierzę, że to powiedziała.

– Radzę uwierzyć.

– Jeśli nie chce, żebym wtrącał się do sprawy, musi mi to powiedzieć prosto w oczy.

– Dobrze. – Hester Crimstein ciężko westchnęła. – Załatwmy to od razu.

– Co?

– Chce pan to usłyszeć z jej ust? Niech pan da mi pięć minut.