Je la tria de marto, 1866, Powell kaj mi pakis liajnmanĝaĵojn sur du el niaj ĉevaloj, kaj adiaŭinte min li ekirissian vojon malsupren sur la montdeklivo al la valo,trans kiu iris la unua etapo de lia vojaĝo. La mateno delia foriro estis bela, kiel kutime en Arizono. Mi povis vidilin kaj liajn bestojn trovantaj sian vojon al la valo, kaj tieldum la tuta mateno mi foje videtis ilin. Mia lasta rigardoestis je proksimume la tria posttagmeze, kiam li enirisla ombron de la montaro aliflanke de la valo.

Post eble duonhoro mi hazarde rigardis trans la valon,kaj kun surprizo rimarkis tri etajn punktojn en preskaŭsama loko, kie lastfoje mi vidis mian amikon kaj liajn duŝarĝbestojn. Mi ne kutimas turmenti min senkaŭze, sedju pli mi penis konvinki min, ke ĉio bonas ĉe Powell, kajke la tri punktoj estas antilopoj aŭ sovaĝaj ĉevaloj, desmalpli mi povis serenigi min.

Post kiam ni venis en la regionon, ni vidis neniun malamikanindianon, kaj tial iĝis ege sengardemaj, kaj kutimispriridi rakontojn pri la granda nombro da tiaj ŝtelistojkaj iliaj mortigaj moroj kaj torturaj kutimoj al kaptitoj.

Powell, mi sciis, estas bone armita, kaj sperta batalanto kontraŭ indianoj; sed ankaŭ mi estis vivinta kajbatalinta dum multaj jaroj inter la Sioŭa raso de indianojen la nordo, kaj mi sciis, ke li havos nur etan fortonkontraŭ aro da sekvantoj tiaj. Fine mi ne plu povis tolerila necertecon, kaj armante min per du revolveroj kaj karabeno,mi fiksis al mi du zonojn da kartoĉoj kaj surĉevaleeksekvis la vojon prenitan matene de Powell.

Tuj kiam mi atingis ebenan teron, mi plirapidigismian ĉevalon, kaj tiel daŭris ĝis krepusko, kiam mi trovisla lokon, kie aliaj postsignoj aliĝis al tiu de Powell.

Ĉiuj tri estis postsignoj de senŝuaj ĉevaletoj, kaj la ĉevaletojestis galopintaj.

Mi sekvis rapide, ĝis mallumiĝis, kiam mi devis atendila lunleviĝon: do mi havis tempon por konsideri la saĝeconaŭ malsaĝecon de mia postsekvo. Eble estis, ke miestis imaginta al mi neeblajn danĝerojn, kvazaŭ timemadomedzino, kaj ke kiam mi atingos al Powell, li donosbonan priridon donace pro mia klopodo. Sed mi ne estastipo trosentema, kaj la devosento ĉiam dum la vivoestis por mi ia fetiĉo; kio eble klarigas la honorojn ricevitajnde tri respublikoj, kaj la amikecon de potenca imperiestro,en kies servo mia glavo ofte estis sangruĝa.

Ĉirkaŭ la naŭa horo la luno sufiĉe brilis, kaj mi povisekiri laŭ la spuroj sufiĉe rapide sur mia ĉevalo. Je noktomezomi atingis la akvotruon, kie Powell intencis tendumi.

La loko estis senhoma, kun neniuj signoj de lastatempa homokupo. Interesis min rimarki, ke la spuroj dela postsekvantaj ĉevalrajdantoj (mi nun konvinkiĝis, ketiaj ili estas) daŭris post tiuj de Powell.

Nun mi iĝis certa, ke la sekvantoj estas indianoj, kajke ili volas kapti Powell viva, por demona plezuro detorturo. Do mi rapidigis mian ĉevalon eĉ danĝere, esperantesenespere, ke mi trafos la ruĝajn friponojn antaŭol ili atakos lin.

Subite mi aŭdis, malproksime antaŭ mi, neklaran sononde du pafoj. Sciante ke nun, se iam, Powell bezonosmin, mi kiel eble plej rapidigis mian ĉevalon supren surla mallarĝa kaj malfacila montovojo. Dum proksimumemejlo mi aŭdis nenion plu, kaj subite la vojo larĝiĝis enmalgrandan senkreskaĵan altebenaĵon apud la supro dela montpasejo. Ĵus mi estis pasinta tra mallarĝa superpendatakanjono, kiam mi eniris la ebenaĵon, kaj tio,kion mi vidis, plene konsternis min.

La etendaĵo ebena plene blankis pro indianaj tendoj,kaj kelkcento da ruĝaj batalantoj densĉirkaŭis iun objektonapud la centro. Ilia atento estis tiel fiksita al tiupunkto, ke min ili ne rimarkis, kaj facile mi povus reirien la mallumon de la kanjono kaj forfuĝi kun plena sekureco.

La fakto, ke tia penso ne venis al mi antaŭ laposta tago, forigas ajnan pretendon al heroismo, kiun larakonto pri ĉi tiu epizodo povus rajtigi al mi.

Kompreneble, mi bone divenis, ke Powell estas lapunkto interesa al ili, sed ĉu la penso aŭ la ago venisunue, mi ne scias. Certe estas, ke senhezite mi eltirismiajn revolverojn, kaj ĉevalkure aliris la tutan indianaron,pafante rapide, kaj plenpulme hurlante. Estantetute sola, mi bone faris taktikon, ĉar la ruĝuloj, konvinkitaj,pro la surprizo, ke ne malpli ol regimento atakasilin, sin turnis fuĝe por siaj arĉoj, sagoj, kaj pafiloj.

Tio, kion mi vidis pro ilia disiĝo, plenigis min de timokaj kolero. En la klaraj lunradioj de Arizono kuŝis Powell;lia korpo estis plena de indianaj sagoj. Mi certis, keli jam mortis, sed mi tiel rapidis, por savi lian korpon deindiana mutilado, kiel mi farus por savi la viron mem demorto. Apude preterrajdante lin, mi klinis min, kaj kaptantelian kartoĉzonon tiris lin sur la interŝultron de miaĉevalo. Unu rigardo malantaŭen sufiĉis por konvinkimin, ke reiro laŭ la sama vojo estus pli danĝera ol daŭrigotrans la altebenaĵo. Mi spronis mian kompatindanbeston, kaj kurigis ĝin al la pasejo kiun mi povis vidi aliflanke.

Nun la indianoj jam estis konstatintaj, ke mi solas, kajiliaj malbenoj, sagoj kaj kugletoj eksekvis min; sed lalunlumo lasis nur la malbenojn atingi min. Mia ĉevalo,konante la lokon pli bone ol mi, eniris vojon kondukantaal la supro de la montaro, evitante la pasejon kiun mividis; kaj al tio, verŝajne, mi ŝuldas ne nur mian vivon,sed ankaŭ la rimarkindajn travivaĵojn kaj aventurojn dela postaj dek jaroj.

Mi konstatis, ke mi trafis malĝustan vojon, kiam lahurloj de la persekutantaj sovaĝuloj malfortiĝadis maldekstrede mi. Tiam mi sciis, ke ili iris maldekstren preterla ŝiritaj rokoj ĉe la rando de la ebenaĵo, dum la ĉevalokondukis min dekstren, kaj efektive, haltante momenton,mi povis vidi ilin malaperantaj ĉirkaŭ apudamonto. Mi sciis, ke ili baldaŭ konstatos sian eraron, kajretrovos la ĝustan spuron post mi.

Mi iris pluen je mallonga distanco, kaj trovis bonanvoĵeton ĉirkaŭ alta klifo. La klifo altiĝis dekstre de mi jekelkcent metroj, kaj maldekstre, perpendikle malsupren,iris rokplena kanjoneto. La voĵeton mi sekvis dum etatempo, ĝis subite ĝi kondukis dekstren al faŭko de kaverno,kie ĝi finiĝis.

Nun jam estis mateno, kaj, laŭkutime en Arizono, plenataglumo venis subite kaj senaverte. Deĉevaliĝinte, mikuŝigis Powell sur la teron. Plej zorga esploro tamen rivelisneniun signon de vivo. Mi aplikis diversajn rimedojn,kaj longe klopodis pri li, malgraŭ mia interna konvinko,ke li estas morta.

Powell estis viro tre amata de mi: li estis ĉiel vireca,ĉiel ĝentlemana, fidela kaj vera amiko: kun sentoj kieleble plej ĉagrenaj mi ĉesigis la klopodojn pri li.

Lasante lian kadavron sur la rando, mi rampis surgenueen la kavernon por esplori ĝin. Mi trovis ĝin granda,proksimume tridek metrojn laŭ diametro, kaj pli oldek metrojn alta: la planko estis glata, eĉ polurita, kiokun aliaj signoj montris, ke la kaverno estis iam loĝata.

Ĝia fono estis tiel ombreca, ke mi ne povis vidi ĉu aŭ neestas malfermaĵoj al ankoraŭ aliaj ĉambroj.

Dum mi esploradis, mi eksentis plaĉan dormemon,kiun mi atribuis al laceco post mia longa kaj laciga veturado,kaj al reakcio post la ekscito de la batalo. Mi sentismin sufiĉe sekura en mia nuna loko, sciante, ke unuviro povus defendi ĝin kontraŭ tuta armeo. Baldaŭ miiĝis tiel dormema, ke tre tentis min la deziro sterniĝi surla planko de la kaverno por ioma dormo, sed mi sciis, ketio rezultigus certan morton je la manoj de miaj ruĝajamikoj, kiuj povus veni en ajna minuto. Mi penis aliri lafaŭkon de la kaverno, sed kvazaŭ ebrie ŝanceliĝis al laflanko, kaj poste falis sterne sur la plankon.