– To Manolo. Albo jak wolisz, Maciek. Mój praktykant.

– Co on robi? – cicho zapytał Pater.

– Wprawia się. Na słoninie. A jak się nie wprawia, to gra heavy metal na gitarze. Ale to już nie u mnie…

– Na słoninie? – zaciekawił się Kulesza.

– Stara metoda. Chodzi o to, by wyczuć, jak głęboko wbijać igłę. Jeśli będzie za płytko, złuszczy się skóra. Jak za głęboko, dojdzie do infekcji. Ale rozumiem – Karaluch uśmiechnął się – że wy nie na praktyki?

Pater wyjął dwa zdjęcia, które dostał od Kuleszy.

– Nie. My w innej sprawie – powiedział cicho. – Popatrz na te dwa zdjęcia. Czy kojarzą ci się one z czymś?

Czy znasz kogoś, kto robi taki wzór? – Z napięciem wpatrywał się w tatuatora.

Karaluch zmrużył oczy i na zmianę przyglądał się dwóm zdjęciom. Wreszcie pokręcił głową.

– Nie. Nic mi to nie mówi. Ale zrobił to jakiś rzeźnik…

– Rzeźnik? – zapytał Pater.

– Tak w naszym slangu nazywamy kogoś, kto robi takie stempelki. Prawdziwy tatuator nie powtarza raz wykorzystanego wzoru. A te dwa są identyczne. I amatorsko wykonane. Popatrz – wskazał na zagracony stół – tatuowanie to sztuka wymagająca całego warsztatu: osobnych maszynek do konturu, cieniowania, wypełniania, rękawiczek jednorazowych, wazeliny i tak dalej…

– Czyli tych tatuaży nie robił zawodowiec?

– Zawodowiec zostawia po sobie ślad. Sygnuje tatuaż. Na przykład ja do każdej swojej pracy dodaję owalną czarną kropkę. Żeby było wiadomo, że to zrobił Karaluch.

– Szkoda, żeśmy nie wzięli tego trzeciego tatuażu – wtrącił Kulesza. – Tej drugiej dziewczyny z Jelitkowa.

– Ale to był inny tatuaż! – zaprotestował Pater. – Inny wzór! Ying i yang, pierwiastek męski i żeński! Na pewno wiesz – popatrzył na Zbynka – o co chodzi…

– A ty wiesz, że jeden tatuaż można przesłonić drugim?

Pater poczuł ścisk w żołądku.

– Co chcesz przez to powiedzieć? – wykrztusił. – Że pod ying i yang mogła być kiedyś róża wsparta na krzyżu?

– Pewnie, że mogła! Po pierwszym tatuażu pozostają tylko zgrubienia. Można je wyczuć na skórze i niekiedy ustalić pierwotny wzór. Co tak stoisz? Stało się coś?

Pater stał nieruchomo z opuszczonymi dłońmi i rozcapierzonymi palcami. Kulesza odwrócił głowę w stronę stolika, przy którym Manolo w skupieniu nakłuwał słoninę.

– Stało się. Bardzo wiele się stało.

Kilka minut siedzieli w samochodzie w milczeniu. Wreszcie Pater wściekłym ruchem wyszarpnął komórkę z kieszeni spodni i wybrał numer doktora Kwiecińskiego.

– Chcę przeprowadzić ekshumację! – zakończył swoje wyjaśnienia. – Chcę mieć dowód, że mój informator się myli! Że nie było żadnej róży!

„Że nie położyłem tamtej sprawy w tak haniebny sposób”, Pater dopowiedział sobie w myślach.

– Zapomnij o tym – głos Kwiecińskiego był nadzwyczaj opanowany. – Dziewczyny z Jelitkowa zostały zamordowane w upalne lato. Ich ciała najpewniej nie były balsamowane, więc teraz, po trzech latach, niewiele zostało z tkanek miękkich. Gdyby chodziło ci o kości, to zupełnie co innego…

– To co mam, kurwa, zrobić? – wyszeptał Pater.

Kwieciński zamilkł. Przekleństwo w ustach nadkomisarza było dla medyka sądowego czymś nowym.

– Weź coś na uspokojenie. A potem… potem sprawdź jedną rzecz. Do tego nie trzeba wydobywać zwłok. Otóż jeśli chodzi o tatuowanie, jest w naszych szpitalach taka głupia praktyka…

Pater uważnie słuchał słów Kwiecińskiego i odruchowo potakiwał głową.

Dwie godziny później kolejny raz tego dnia siedział na tarasie kawiarni Centralnego Ośrodka Sportu i tępo patrzył w kierunku willi „Rybitwa”, tej, w której ponoć mieszkał prezydent Kwaśniewski i rosyjski szpieg Ałganow. Jego pierwszym odruchem było zostać w Gdańsku i pojechać do jednego z mieszkań na Zaspie. Do tego, w którym niegdyś mieszkała z matką Karolina Lisowska. Do którego pewnej nocy nie wróciła. Już nigdy nie wróciła. Chociaż nie był w tamtej okolicy od trzech lat, sądził, że trafi bez trudu. Potem pomyślał jednak, że powinien wrócić na półwysep. Powinien węszyć tam, gdzie była krew i świeży trup zwiększający szanse na rozwiązanie sprawy.

Numer do Lucyny Lisowskiej, matki dziewczyny z Jelitkowa, zdobył bez trudu. Od godziny czekał na właściwy moment, by zadzwonić. By kobiecie, która po ciężkim dniu wróciła do domu i włączyła telewizor, przypomnieć o koszmarach.

Nie. Żaden moment nie będzie dobry na rozmowę.

Rozejrzał się po tarasie kawiarni. Najbliższe stoliki były puste. Wybrał numer. Po trzecim sygnale usłyszał kobiecy głos.

– Mówi Jarosław Pater. Z Komendy Wojewódzkiej. Za pewne mnie pani pamięta…

Usłyszał kilka głębokich oddechów.

– Tak. Pamiętam pana.

„Powinna dodać: i pamiętam, jak spieprzył pan sprawę”, pomyślał.

– Nie chcę pani niepokoić, ale muszę zadać kilka pytań…

– Miał pan na to dużo czasu cztery lata temu. Ale wtedy nie był pan jakoś zainteresowany rozmową…

Przypomniał sobie, jak był w mieszkaniu Lisowskiej. Patrzył na kobietę w czerni z oczami napuchłymi od płaczu. I pamiętał, że wydzwaniała wówczas do niego żona. Telefony te zwiastowały kolejną w ciągu tygodnia awanturę i sprawiały, że Pater nie mógł się skupić ani na zadawaniu pytań, ani na wysłuchiwaniu odpowiedzi.

Proszę mnie posłuchać. – Chciał, by jego głos brzmiał jak najbardziej stanowczo. – Wracamy do sprawy śmierci pani córki. Są nowe okoliczności, które pozwolą nam znaleźć mordercę…

– Nie wierzę panu. Ale skoro pan musi, proszę pytać.

Pater poczuł suchość w gardle. Sięgnął po piwo.

– Chodzi mi o tatuaż. Ying i yang. Takie kółko z poprzecznie ułożoną literą „S”…

– Nie musi mi pan tłumaczyć, co to jest – usłyszał poirytowany głos.

– Przepraszam. Moje pytanie dotyczy tego, czy to był jej pierwszy tatuaż w tym miejscu? Czy może wcześniej miała tam inny wzór, który został przysłonięty tym drugim.

– Miała… Nie… Sama nie wiem… Nie pamiętam…

– A może musiała zrobić badania w szpitalu, na przykład pobrać krew i jej odmówili? – Pater zmienił temat. Przypomniał sobie opowieść Kwiecińskiego o praktyce w polskich szpitalach, które nie chcą pobierać krwi od osób ze świeżo zrobionym tatuażem. Świeżo zrobionym, czyli wedle lekarzy takim, który ma mniej niż sześć miesięcy.

– Nie wiem… Nie przypominam sobie… Ale – głos kobiety nabrał mocy, jakby nagle zaczęła wierzyć, że tym razem policjant poradzi sobie ze sprawą – pamiętam, jak Karolina chodziła wściekła. Zaczęłam wtedy o tym panu mówić, ale pan był ciągle zajęty jakimiś telefonami…

– Przepraszam.

„Chyba będę przepraszać do końca życia”, pomyślał. – To proszę teraz powiedzieć, dlaczego była wściekła?

– Jak pan pamięta, studiowała na Akademii Medycznej. I chciała honorowo oddać krew. Miała mieć z tego jakieś ulgi na uczelni. Poszła i jej nie przyjęli.

– Mówiła dlaczego?

– Nie pamiętam. Powiedzieli jej tylko, by odczekała pół roku.

Pół roku. Tyle, ile mówił Kwieciński.

– Kiedy to było?

– Chyba jesienią jakoś… W dwutysięcznym drugim. Panie nadkomisarzu? – zawahała się.

– Tak?

– Proszę obiecać, że go pan znajdzie… Że znajdzie pan tego… – Zaczęła łkać.

– Obiecuję – powiedział cicho.

Rozłączył się, by nie słyszeć płaczu. By nie wskrzeszać upiorów i niepotrzebnej nadziei. Już wiedział, co zlekceważył w śledztwie dotyczącym Jelitkowa. Dziewczyny miały identyczne tatuaże. U Lisowskiej wcześniejszy tatuaż, który uniemożliwił pobranie krwi, był przykryty przez kolejny, przez ying-yang. Ten wcześniejszy mógł być krzyżem zwieńczonym różą. Takim jak u jej koleżanki. I u Anny Seredy.

Pater czuł, że zbliża się do przełomu w śledztwie. Przypomniał sobie, że „przełom” jest synonimem słowa „kryzys”. I że zawsze wywołuje ból.

Obudził go łomot do drzwi.

Odruchowo spojrzał w okno zabite dyktą. Otworzył i zobaczył zwalistą sylwetkę komendanta Banasiuka. Policjant z Władysławowa dyszał ciężko, jakby przed chwilą skończył udział w Konkursie na Zjedzenie Największej Liczby Gofrów.