'Dat is de Asia Star' kondigde generaal Kim aan.

Kolonel Hourani keek op zijn horloge. Het was één uur in de nacht. 'En wanneer vertrekken we?'

'De getijstromen zijn hier in de Yonghung-Manbaai niet erg sterk, dus u kunt elk moment uitvaren. Het schip is geladen, er is gebunkerd en proviand aan boord.'

Hourani wendde zich naar een van zijn mensen en vroeg in het Arabisch: 'Wat denk jij?' Hij luisterde naar het lange antwoord, knikte enkele keren en keerde zich weer naar de generaal, die tegenover hem in de limousine zat. 'Assad Muhammad is onze technische expert wat de Nodong-1-raket betreft. Hij wil die eerst zien, voor we vertrekken.'

De uitdrukking op Kims gezicht veranderde niet, maar het was duidelijk dat de gedachte aan uitstel hem niet beviel. 'U kunt de inspectie gerust op zee doen. Ik garandeer u dat alle tien de raketten die uw land aangeschaft heeft aan boord zijn.'

'Ik vrees dat Assad zich niet fit voelt op zee. Hij wil de raketten liever meteen inspecteren, omdat hij tijdens de reis waarschijnlijk zeeziek in zijn hut blijft.'

'Wel vreemd dat u zo iemand de raketten naar Syrië laat vergezellen,' merkte Kim koeltjes op.

Hourani kneep zijn ogen tot spleetjes. Zijn land betaalde bijna honderdvijftig miljoen dollar voor de strategische middellange afstandsraketten. Kim had het recht niet kritiek te leveren. 'Hij is hier omdat hij alles van die raketten weet. Hij werkte met de Iraniërs, toen die Nodongs van u kochten. Dat hij last van zeeziekte heeft is niet uw probleem. Hij zal de tien raketten allemaal inspecteren en wij vertrekken bij het aanbreken van de dag.'

Generaal Kim had opdracht bij de Syriërs te blijven tot het schip wegvoer. Hij had tegen zijn vrouw gezegd dat hij pas in de ochtend naar Pyongyang zou terugkeren, maar als hij nu bij de heren uit het Midden-Oosten moest blijven, dan miste hij enkele uren bij zijn nieuwe maïtresse. Hij zuchtte bij de gedachte aan de opofferingen in het landsbelang. 'Uitstekend, kolonel. Ik zal de havenmeester informeren dat de Asia Star niet voor het aanbreken van de dag vertrekt. Zullen we aan boord gaan? Ik wijs u de hutten waar uw bagage naartoe kan en daarna kan meneer Muhammad uw nieuwe speelgoed inspecteren.'

De chauffeur opende het achterportier en toen Kim wilde uitstappen legde kolonel Hourani zijn hand op de uniformmouw. Ze keken elkaar aan. 'Dank u, generaal.'

Kims glimlach was oprecht. Ondanks de culturele verschillen, de argwaan en de geheimzinnigheid bij deze missie vond hij de kolonel sympathiek. 'Geen dank.'

De drie Syriërs hadden elk een eigen hut, maar amper een minuut nadat ze naar hun accommodatie geleid waren kwamen ze bij elkaar in de hut van kolonel Hourani. Assad Muhammad zat op de kooi met een aktetas naast zich, terwijl Hourani aan het bureau onder de enige patrijspoort in de hut ging zitten. De oudste van het drietal, professor Walid Khalidi, leunde tegen een wand, met zijn armen gekruist voor de borst. Hourani deed toen iets heel vreemds. Hij raakte zijn ooghoek aan en schudde zijn hoofd. Daarna wees hij naar zijn oor en knikte bevestigend. Hij wees eerst naar de lamp aan het plafond en vervolgens naar de goedkope koperkleurige lamp die aan het bureau was bevestigd.

'Hoe lang gaat de inspectie duren, Assad?' vroeg hij.

Assad had een miniatuurbandrecorder uit de zak van zijn colbert gehaald en hij drukte op de afspeeltoets. Een digitaal veranderde stem, in werkelijkheid de stem van Hourani zelf, omdat hij de enige van het team was die Arabisch sprak, gaf antwoord. 'Een paar uur, niet langer, denk ik. Het verwijderen van de inspectieluiken kost veel tijd. De elektronische circuits testen is simpel.'

Hourani had ook een bandrecorder uit een binnenzak gehaald en hij legde het apparaat op het bureau. Zodra Assad uitgesproken was drukte hij ook op de afspeeltoets. Het gesprek ging verder, terwijl de mannen zwegen. Op een van te voren bepaald moment voegde Walid Khalidi zijn eigen bandrecorder toe aan de lijst. Zodra de drie recorders met verschillende stemmen van Hourani een gesprek voerden, bewoog het trio 'Syriërs' geluidloos naar de verste hoek van de hut.

'Slechts twee microfoontjes,' fluisterde Max Hanley glimlachend. 'Die Koreanen vertrouwen hun Syrische klanten kennelijk.'

Juan Cabrillo, de voorzitter van de Corporatie en gezagvoerder van het koopvaardijschip Oregon , trok de valse snor van zijn bovenlip. De huid onder de snor was lichter dan de rest van zijn gezicht dat hij met bruiningscrème donkerder had gemaakt. 'Help me herinneren tegen Kevin van de Magie Shop te zeggen dat zijn lijm waardeloos is.' Hij had een flesje van de afgekeurde lijm bij zich en bracht weer een laagje aan op de valse snor.

'Je lijkt op Snidely Whiplash als je probeert die snor op zijn plaats te houden.' Dat werd gezegd door Hali Kasim, een derdegeneratie-Amerikaan van Libanese afkomst, die onlangs gepromoveerd was tot chef Veiligheid en Bewaking van de Oregon. Hij was de enige van het gezelschap die geen schmink nodig had om voor iemand uit het Midden-Oosten door te gaan. Het enige probleem was dat hij nog te weinig Arabisch sprak om in een restaurant een maaltijd te bestellen.

'Wees maar blij dat de Koreanen hun tolk achterlieten op het vliegveld,' merkte Cabrillo minzaam op. 'Je verhaspelde de tekst die je uit het hoofd had geleerd in de auto. Jouw uitleg over de inspectie van de raketten klonk eerder als een medisch verhaal over anaal onderzoek dan militair wetenschappelijk.'

'Sorry, chef,' zei Kasim. 'Ik heb geen talenknobbel en hoeveel ik ook oefen, het klinkt altijd als gebrabbel in mijn oren.'

'Ook voor lieden die Arabisch spreken,' plaagde Juan Cabrillo.

'Zijn we nog op schema?' vroeg Max Hanley. Hij was de directeur van de Corporatie en verantwoordelijk voor alles wat het schip betreft, vooral de glanzende magnetohydrodynamische scheepsmotoren. Terwijl Cabrillo de onderhandelingen over de contracten met de Corporatie voerde en verantwoordelijk was voor de planning, rustte op Max' schouders de taak de Oregon en haar bemanning in vorm te houden. De bemanning van de Oregon bestond in feite uit ingehuurde zeelieden, maar de hele organisatie leek op een bedrijf met vast personeel. Naast zijn taken als hoofd technische zaken aan boord, voerde Hanley de administratie en hij was tegelijk directeur personeelszaken.

Onder zijn wijde gewaad en hoofddoek was Hanley langer dan gemiddeld en hij had ook een buikje. Zijn ogen waren helderbruin en het weinige haar op zijn rossige schedel was kastanjebruin. Hij werkte al met Juan samen sinds de Corporatie was opgericht en Cabrillo wist wel zeker dat hij zonder de steun van zijn tweede man al jaren geleden met dit werk gestopt zou zijn.

'We moeten maar aannemen dat Tiny Gunderson zo snel mogelijk is opgestegen met die Dassault. Hij is nu waarschijnlijk al in Seoel,' veronderstelde Cabrillo. 'Eddie Seng had twee weken om ter plaatse te komen, dus als hij nu nog niet in de onderzeeboot zit dan komt hij daar nooit. Hij komt pas naar de oppervlakte als wij uitvaren, en dan is het laat om de hele operatie af te breken. Aangezien de Koreanen niets hebben gezegd over het onderscheppen van een mini-onderzeeboot in de haven mogen we ervan uitgaan dat hij paraat is.'

'En als we dat explosief geplaatst hebben?'

'We hebben vijftien minuten om Eddie te ontmoeten en weg te komen.'

'Dit gaat pijn doen,' merkte Hali grimmig op.

Cabrillo's ogen werden hard. 'Ja, zeg dat wel.'

Dit contract, zoals veel contracten die de Corporatie afsloot, was via schimmige kanalen van de Amerikaanse overheid tot stand gekomen. De Corporatie was een onderneming die winst wilde maken, maar de mannen en vrouwen die aan boord van de Oregon werkten waren voor het merendeel ex-militairen van het Amerikaanse leger en ze deden liever een klus die gunstig was voor de Verenigde Staten en hun bondgenoten, althans geen operaties die de Amerikaanse belangen schaadden.