Poczta była zatłoczona. Do kupowania znaczków, wysyłania listów poleconych i zagranicznych oraz odbierania wszelkich przesyłek na awiza przeznaczono tylko jedno okienko i ogon do niego wyglądał przerażająco. Stwierdziwszy, iż nigdzie więcej nie uda się nadać listu poleconego, ponadto inne stanowiska są jeszcze bardziej oblężone, Pawełek westchnął ciężko i stanął na końcu odrażającej kolejki.

Mógł wprawdzie pojechać na inną pocztę, gdzie, być może, organizacja pracy miałaby więcej sensu i wysyłanie listów byłoby łatwiejsze, ale stąd właśnie miał doskonały autobus do domu, co stanowiło okoliczność nie do pogardzenia. Wracał od kumpla, który wymyślił wspaniały rodzaj ćwiczeń z hantlami, wypróbowywali go obydwaj i Pawełek nie czuł się już zdolny do walki z komunikacją miejską. Z dwojga złego wolał posterczeć w ogonku.

Musiał koniecznie wysłać dwa listy, obiecał to solennie i uroczyście ciotce Monice i dziadkowi. List ciotki Moniki był zagraniczny, a dziadka polecony i oba wymagały okienkowych manipulacji. Możliwe, iż należało najpierw iść na pocztę, a potem do kumpla, ale postąpił odwrotnie i teraz już przepadło.

Pierwsze dziesięć minut Pawełek poświęcił wyłącznie relaksowi po hantlach, nie zajmując się otoczeniem. W jedenastej minucie został gwałtownie popchnięty, ocknął się zatem z otępienia, rozejrzał wokół i dostrzegł przyczynę. Jakiś osobnik siłą przedzierał się przez tłum, utorował sobie drogę w poprzek ogonka i runął na zwolnione właśnie krzesło przy pocztowym stoliku. Zwalił na blat grubą księgę, po czym z namaszczeniem rozłożył dookoła jakieś papiery.

Pawełek popatrzył na niego w pierwszej chwili bezmyślnie, w następnej z lekkim zainteresowaniem. Skądś go znał. Nie mógł sobie przypomnieć skąd i zaczął się nad tym zastanawiać. Osobnik nie był stary, wyglądał na jakieś osiemnaście lat, wiekiem pasował do Rafała, ciotecznego brata Pawełka, ale z Rafałem wcale się nie kojarzył. Marszczył nos i zaciskał usta w sposób charakterystyczny i Pawełek był pewien, że gdzieś go już widział. Widział, niewątpliwie widział, tylko gdzie…?

Przesunął się do przodu o trzy osoby, kiedy sobie wreszcie przypomniał. Widział go rzeczywiście i to nawet dwa razy. Raz w klubie filatelistycznym, a drugi raz w centrali, był tam razem z dziadkiem, któremu pomagał nosić potwornie ciężkie klasery i katalogi, w klubie plątał się dłużej, w ogóle w centrali zauważył go tylko dlatego, że przedtem widział go w klubie. Chyba nawet słyszał, jak mu na imię, ktoś się do niego zwrócił… Czesio! Tak jest, ktoś zawołał „Czesiu!” i on się obejrzał…

Kwestia została rozstrzygnięta i Pawełek mógł ją porzucić, ale oczekiwanie w ogonku było czymś nie do zniesienia nudnym. Nie miał nic do roboty. Kolejna osoba utkwiła w okienku na mur, wyglądało na to, że zostanie tak już do skończenia świata, jej przesyłka chyba gdzieś zaginęła, a marszczący nos i zaciskający usta Czesio stanowił, bądź co bądź, jakąś rozrywkę. Coś robił przy tym stoliku i było to coś bez wątpienia atrakcyjnego, bo zajmowało go bez reszty. Nie zwracał żadnej uwagi na ścisk dookoła i ustawiczne potrącanie stolika, nie przeszkadzało mu nawet popychanie w łokieć. Zajęty był i cześć.

Pawełek zaciekawił się nim wyłącznie z nudów. Długą chwilę próbował odgadnąć, na czym jego zajęcie polega, ludzie zasłaniali stolik, manipulacje Czesia z grubą księgą i licznymi papierami niknęły mu z oczu, zdecydował się zatem popatrzeć z bliska. Zaklepał miejsce w kolejce, przecisnął się przez podwójny ogonek, przemknął przez procesję wchodzących i wychodzących i dotarł do pleców Czesia, nie mając pojęcia, iż tym samym rozpoczyna cały ciąg wstrząsających i emocjonujących wydarzeń.

Gruba księga na stoliku okazała się książką telefoniczną. Obok niej leżała gazeta, na gazecie zeszyt. Czesio w skupieniu czytał kawałek gazety, potem szukał czegoś w książce telefonicznej, następnie zaś treść książki telefonicznej przepisywał do zeszytu. Stojąc tuż nad jego głową, Pawełek w dalszym ciągu nie mógł zrozumieć, o co tu chodzi, gazeta otwarta była bowiem na stronie z nekrologami. Gdyby nie przymus trzymający go w tym beznadziejnym ogonku, wzruszyłby zapewne ramionami i poniechał zainteresowania tematem, w tej sytuacji jednakże, w braku lepszego zajęcia, zaciekawił się i postanowił odgadnąć sedno rzeczy.

Wrócił na swoje miejsce, kiedy od okienka dzieliły go już tylko dwie osoby. Czas spędzony na poczcie przestał uważać za bezproduktywnie zmarnowany. Nie zdołał wprawdzie zrozumieć przyczyn i celów dziwnych poczynań Czesia, ale poznał przynajmniej szczegóły jego działania i mógł się poświęcić rozwiązywaniu zagadki, która zaintrygowała go w najwyższym stopniu.

Czesio mianowicie z wielką uwagą czytał nekrologi, omijał te, które zawiadamiały o jakiejś rocznicy i wyławiał wyłącznie świeże, informujące o pogrzebach przewidywanych w najbliższym czasie. Szukał w książce telefonicznej nazwiska nieboszczyka, po czym zapisywał sobie z zeszycie jego adres i numer telefonu. Do czego mógł być mu potrzebny adres człowieka, który bezpowrotnie opuścił nie tylko swoje mieszkanie, ale w ogóle ziemski padół, tego Pawełek nie był w stanie pojąć. Na wszelki wypadek zapamiętał nazwisko Czesia. Usłyszał je, kiedy Czesio w sąsiednim pomieszczeniu oddawał książkę telefoniczną, przy czym zwrócono mu legitymację stanowiącą zastaw. Tam też był tłok i Czesio wywrzeszczał swoje nazwisko poprzez głowy ludzi. Nazywał się Wilczak. Czesio Wilczak…

Całą drogę do domu Pawełek przebył w głębokiej zadumie. Pchnął furtkę, wbiegł do holu, z roztargnieniem pogłaskał psa, oddał dziadkowi pokwitowanie na list polecony i wtargnął do pokoju Janeczki. Janeczka, jego siostra, była wprawdzie o rok młodsza, ale umiała myśleć i w odgadywaniu tajemnic wykazywała talent szczególny.

Na jedno z licznych pytań Pawełka odpowiedziała od razu.

– A gdzie miał iść, jak nie na pocztę? – rzekła zimno, odrywając się od układanego właśnie, bardzo skomplikowanego puzzla. – Nowej książki telefonicznej nie ma na pewno, bo w ogóle jej nie można dostać. Musiał szukać na poczcie, nawet gdyby ktoś mu tam siedział na głowie. Jaka to była gazeta?

– Życie Warszawy.

– Stare?

– Nie, dzisiejsze.

– No więc właśnie…

Pawełek sapnął z irytacją, podniósł z podłogi kawałek puzzla, przez chwilę sprawdzał, gdzie pasuje, nie znalazł tego miejsca, zrezygnował i odłożył go na biurko. Usadowił się na foteliku obok.

– Co właśnie? Dzisiejsze, śpieszyło mu się, no dobrze, ale po co? Do czego mu te adresy? Chce iść na stypę, czy jak?

– Mieszkania – wyjaśniła lakonicznie Janeczka, wracając do puzzli.

– Co?

– Mieszkania. Ktoś umarł i zostało po nim mieszkanie, nie? Może puste…

– I co? Chce się tam wedrzeć i zagnieździć?

– Zgłupiałeś. Ale może chcą odkupić od spadkobierców, albo co. Kazali mu znaleźć adresy. Może mu każą tak szukać codziennie.

Przez chwilę Pawełek rozważał sprawę. Wyjaśnienie miało swój sens, ale nie zadowalało go w pełni.

– No, może… – powiedział z powątpiewaniem. – Ale czy ja wiem…

Janeczka uniosła głowę znad puzzla i uważniej popatrzyła na brata. Powątpiewanie w głosie Pawełka było tak głębokie, że nie pozwalało się zlekceważyć.

– No? Bo co?

– Bo on tego szukał jakoś tak… Nie jakby mu kazali, tylko sam z siebie. Jakby mu okropnie zależało.

– Może się chce ożenić? Pawełek pokręcił głową.

– Chcieć, to może i chce, ale jakby się Rafał chciał ożenić, to co by było?

– Głupie pytanie. Piekło na ziemi, wybiliby mu z głowy. W dodatku nie jest pełnoletni, będzie dopiero za trzy miesiące.

– No więc, na moje oko, ten Czesio ma tyle samo lat co Rafał. Ożenienie odpada. Chyba że szuka na zapas, ale mówię ci, że to wyglądało jakoś tak…

Im dłużej Pawełek myślał o niepojętych staraniach Czesia na poczcie, tym głębiej zakorzeniało się w nim przekonanie o tajemnicy. Co prawda Czesio zachowywał się zwyczajnie, nie przepisywał tych adresów ukradkiem i w sekrecie. W skupieniu i z przejęciem, tak, ale nie skrycie, nie usiłował na przykład zasłaniać ani Życia Warszawy, ani zeszytu. A jednak, mimo to… Coś w tym tkwiło…

Wysilił siei spróbował przekazać swoje wrażenia Janeczce. Janeczka pieczołowicie ulokowała kawałek puzzla na właściwym miejscu.

– Idź po Życie Warszawy – rozkazała. Pawełek zerwał się z fotelika i zatrzymał, uczyniwszy jeden krok ku drzwiom.

– Bo co?

– Bo co nam szkodzi sprawdzić. Ja też jestem ciekawa, o co mu chodziło…

Razem z gazetą Pawełek przyniósł książkę telefoniczną. Była wprawdzie o parę lat starsza, ale zmiany w łączności telefonicznej nie następowały w tak szalonym tempie, żeby się miała do niczego nie przydać. Biurko Janeczki zajęte było puzzlem, ulokowali się zatem na tapczanie.

– No dobra, i co teraz? – spytał Pawełek, kiedy już wykonali dokładnie to samo co Czesio na poczcie, tyle że znacznie sprawniej, ponieważ pracowali we dwoje. – Mamy wszystkich. I co?

– Nie wiem – odparła Janeczka, wracając do biurka z puzzlem. – Gdzie ten Czesio mieszka?

– A skąd ja mam to wiedzieć? Do czego nam…?

– Bo przyszło mi do głowy wszystko razem. Po pierwsze, czy on tak codziennie szuka tych nieboszczyków i grzebie w książce telefonicznej. Gdyby mieszkał blisko tamtej poczty, byłoby łatwo sprawdzić, poczatować trochę i już. Ale możliwe, że mieszka gdzie indziej i był tam przypadkiem tylko jeden raz. Po drugie, powinno się zobaczyć, jakie ma mieszkanie, czy im tam ciasno, czy luźno, czy ktoś się ożenił, albo umarł, albo cokolwiek. Po trzecie, uważam, że warto popatrzeć, co się tam dzieje pod tymi adresami i czy on się tam plącze…

– Może sobie dorabiać – przerwał słuchający z uwagą Pawełek. – Jakieś sprzątania, remonty, noszenie ciężkich rzeczy, wyrzucanie śmieci i tak dalej. Sprzedawanie książek, na przykład. Po nieboszczyku. Ciężkie jak tysiąc piorunów.

– Możliwe. Albo jego ojciec robi nagrobki i on ma sprawdzać, czy ten nieboszczyk był bogaty. Albo jeszcze coś innego. Ja bym zaczęła od Czesia. Ilu ich tam jest, tych Wilczaków, w książce telefonicznej?