– Dziękuję, profesorze. Niestety, pani Weld będzie zajęta przez kilka dni.

– No to pech.

Austin w zamyśleniu skinął głową. Zaintrygowała go wzmianka Jorgensena o szczelnej ochronie hodowli Oceanusa. Ktoś inny mógłby to uznać za przeszkodę, Austin postanowił poszukać związku między Oceanusem i zderzeniem statku SOS z krążownikiem.

– Skorzystam z pańskiej propozycji. Chciałbym zwiedzić kawałek Wysp Owczych, zanim wyjadę.

– Wspaniale! Może pan tam zostać, jak długo pan zechce. Wyspy są bardzo malownicze. Uprzedzę gospodarza o pańskim przyjeździe. Nazywa się Gunnar Jepsen i mieszka obok domku letniskowego. Niech pan weźmie mój wypożyczony samochód. Na miejscu jest mała łódź. Nie będzie się pan nudził. Na klifach gnieżdżą się piękne ptaki, okolica nadaje się doskonale do pieszych wędrówek, a w pobliżu są fascynujące zabytkowe ruiny.

Austin uśmiechnął się.

– Na pewno będę miał co robić.

Po kolacji wypili drinka w barze hotelowym, pożegnali się i umówili na spotkanie w Kopenhadze. Profesor nocował u przyjaciół i rano miał opuścić wyspy. Austin poszedł do swojego pokoju hotelowego. Chciał wstać wczesnym rankiem. Stał przez chwilę przy oknie i patrzył w zamyśleniu na miasto i port. Potem wziął telefon komórkowy i wystukał znajomy numer.

Gamay Morgan-Trout była w swoim biurze w waszyngtońskiej centrali NUMA. Wpatrywała się z uwagą w monitor komputera, kiedy zadzwonił telefon. Podniosła słuchawkę, nie odrywając oczu od ekranu. Na dźwięk głosu Austina uśmiechnęła się radośnie, odsłaniając charakterystyczny niewielki odstęp między przednimi zębami.

– Kurt! – wykrzyknęła. – Cudownie, że się odezwałeś!

– Ja też się cieszę, że cię słyszę. Co w NUMA?

Nie przestając się uśmiechać, Gamay odgarnęła z czoła kosmyk długich ciemnorudych włosów.

– Odkąd ty i Joe wyjechaliście, pływamy tu w stojącej wodzie. Właśnie czytam o badaniach nad pewnym nerwem ropuchy, które mogą pomóc w leczeniu zaburzeń błędnika u ludzi. Paul jest przy swoim komputerze i pracuje nad modelem Rowu Jawajskiego. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz miałam takie ekscytujące zajęcie. Żal mi ciebie i Joe. Musieliście się zanudzić na śmierć podczas tej akcji ratowniczej.

Komputery małżeństwa stały naprzeciw siebie. Paul Trout wpatrywał się w ekran, pochylając głowę z powodu ponaddwumetrowego wzrostu. Był szatynem, czesał się z przedziałkiem na środku głowy, w stylu epoki jazzu, a włosy na skroniach miał zaczesane do tyłu. Zawsze ubierał się nienagannie i miał teraz na sobie lekki oliwkowobrązowy włoski garnitur i muszkę dobraną kolorem, co stanowiło jego znak rozpoznawczy. Spojrzał w górę piwnymi oczami, jakby znad okularów, choć nosił szkła kontaktowe.

– Zapytaj naszego nieustraszonego szefa, kiedy wraca do domu – powiedział. – W centrali NUMA jest cicho jak w grobie, a on i Joe ciągle goszczą na pierwszych stronach gazet.

Austin usłyszał jego słowa.

– Powiedz Paulowi, że będę za kilka dni. Joe zjawi się w ciągu tygodnia, kiedy skończy testować swoją nową zabawkę. Chcę, żebyście wiedzieli, gdzie jestem. Jutro jadę w górę farerskiego wybrzeża do miasteczka Skaalshavn.

– Co się dzieje? – zapytała Gamay.

– Chcę zobaczyć hodowlę ryb, prowadzoną przez firmę o nazwie Oceanus. Możliwe, że istnieje związek między tą firmą i zderzeniem statku z krążownikiem na tutejszych wodach. Kiedy będę węszył, mogłabyś spróbować dowiedzieć się czegoś o Oceanusie. Może Hiram mógłby pomóc.

Hiram Yeager był komputerowym geniuszem, prowadzącym wielką bazę danych NUMA. Pogawędzili jeszcze kilka minut. Austin opowiedział Gamay o uratowaniu duńskich marynarzy. Zanim się rozłączył, obiecała mu, że zaraz zacznie zbierać informacje o Oceanusie. Streściła mężowi rozmowę z Austinem.

– Kurt potrafi gwizdaniem sprowadzić sztorm – zachichotał Paul. – Czego chce się dowiedzieć o gospodarstwie rybnym? Jak się jeździ traktorem pod wodą?

– Nie, jak się obsługuje młockarnię – odparła Gamay z udawaną powagą. – Jak mogłam zapomnieć, że wychowałeś się na kutrze rybackim?

– Jestem tylko wnukiem rybaka.

Trout urodził się na Cape Cod w rodzinie rybaków. Zerwał z rodzinną tradycją, gdy w młodości zawędrował do Instytutu Oceanograficznego Woods Hole. Kilku tamtejszych naukowców namówiło go do studiowania oceanografii. Zrobił doktorat w Instytucie Oceanograficznym Scrippsa i wyspecjalizował się w geologii morskiej. Był ekspertem w używaniu grafiki komputerowej w swoich pracach podwodnych.

– Nie udawaj ignoranta. O akwakulturze wiesz o wiele więcej niż ja.

– W moich stronach ludzie od stu lat hodują mięczaki i ostrygi.

– W wypadku ryb ogólna zasada jest taka sama. Wylęgają się w zbiornikach i rosną w klatkach z siatki, umieszczonych w morzu. Cały proces przebiega znacznie szybciej niż w przypadku ryb, które żyją na wolności.

Paul zmarszczył brwi.

– Przy rządowych zakazach połowów z powodu uszczuplania zasobów rybnych taka konkurencja dodatkowo zagraża rybakom.

– Hodowcy nie zgodziliby się z tym. Twierdzą, że akwakultura to tańsza żywność, że daje pracę ludziom i pieniądze gospodarce kraju.

– Jako biolog morski, po której stronie stoisz?

Gamay skończyła archeologię morską, potem zmieniła zainteresowania. Wstąpiła do Instytutu Scrippsa, gdzie zrobiła doktorat z biologii morskiej. W tamtym okresie poznała Paula i wyszła za niego.

– Chyba pośrodku. Gospodarstwa rybne przynoszą korzyści, ale trochę się obawiam, że przy hodowlach prowadzonych przez wielkie firmy sprawy mogą się wymknąć spod kontroli.

– To znaczy?

– Trudno powiedzieć, ale dam ci pewien przykład. Wyobraź sobie, że jesteś politykiem, który ubiega się o urząd. Firmy hodujące ryby obiecują zainwestować setki milionów dolarów w rozwój twojego okręgu. Ludzie dostaną pracę, a inwestycje przyniosą rocznie miliardy dolarów, które uaktywnią gospodarkę. Kogo poprzesz?

Trout gwizdnął cicho.

– Miliardy? Nie miałem pojęcia, że w grę wchodzi taka forsa.

– Mówię tylko o ułamku światowego biznesu. Hodowle ryb istnieją na całym świecie. Jeśli jadłeś ostatnio łososia, krewetki czy małże, mogły pochodzić z Kanady, Tajlandii lub Kolumbii.

– Że też firmy hodowlane potrafią dostarczać takie ilości ryb.

– To prawdziwy fenomen. W Kolumbii Brytyjskiej hoduje się siedemdziesiąt milionów łososi, a łowi tylko pięćdziesiąt pięć tysięcy żyjących na wolności.

– Więc jak rybacy mogą konkurować z taką produkcją?

Gamay wzruszyła ramionami.

– Nie mogą. Kurta interesuje firma o nazwie Oceanus. Spróbujmy coś znaleźć. – Przebiegła palcami po klawiaturze komputera. – Dziwne. Zwykle Internet dostarcza aż za dużo informacji. A tu nie ma prawie nic o Oceanusie. Znalazłam tylko króciutki artykuł o sprzedaży Oceanusowi jakiejś przetwórni łososi w Kanadzie. Poszukam dalej.

Minęło piętnaście minut. Paul był znów pochłonięty Rowem Jawajskim, gdy nagle usłyszał głos Gamay:

– Mam! Znalazłam kilka zdań w materiale prasowym o fuzjach przedsiębiorstw. Oceanus najwyraźniej ma firmy na całym świecie. Ich zdolność produkcyjną ocenia się na ponad dwieście dwadzieścia sześć milionów kilogramów ryb rocznie. Po wchłonięciu pewnej amerykańskiej firmy Oceanus uzyskał dostęp do naszego rynku. Podobno Stany będą kupowały jedną czwartą jego produkcji.

– Dwieście dwadzieścia sześć milionów kilogramów?! Wyrzucam swoją wędkę. Chętnie zobaczyłbym jedną z tych hodowli. Gdzie jest najbliższa?

– W Kanadzie. To ta, o której wspominałam. Też chciałabym ją zobaczyć.

– Więc na co czekamy? Kurta i Joego nie ma, a my siedzimy bezczynnie. Na razie nie musimy ratować świata, a jeśli będzie taka potrzeba, zawsze są jeszcze Dirk i Al.

Gamay popatrzyła zmrużonymi oczami na ekran.

– Ta hodowla jest na wyspie Cape Breton. Nie tak blisko stąd.

Paul westchnął.

– Kiedy nauczysz się wierzyć w moją jankeską pomysłowość?

Gamay przyglądała się z rozbawieniem, jak Paul podnosi słuchawkę telefonu i wystukuje numer. Po krótkiej rozmowie uśmiechnął się triumfalnie.