Za dużo wspomnień.

Rodzice Myrona ulotnili się. Mimo swego niemal legendarnego nawyku wtrącania się do rozmów, potrafili galopem przebyć Pole Minowe Wścibstwa, z niesamowitą zręcznością omijając pułapki. Bez słowa zniknęli w domu.

Emily spróbowała się uśmiechnąć, ale jej nie wyszło.

– No, no – powiedziała, gdy zostali sami. – Czyżby to był ten orzeł, którego wypuściłam z garści?

– Ostatnim razem powiedziałaś to samo.

– Tak?

Poznali się na pierwszym roku studiów w bibliotece Uniwersytetu Duke’a w Durham. Była wtedy dużą, przyjemnie pulchną dziewczyną, lecz choć z biegiem lat ubyło jej mięśni i ciała, to na tym nie straciła. Wciąż rzucała się w oczy. Była nie tyle ładna, ile – by zacytować piosenkę – papuśna, gorąca jak piec. Jako młoda studentka, z wiecznym bałaganem na głowie z długich, kręconych włosów i szelmowskim uśmieszkiem jak z filmu dozwolonego od lat osiemnastu, miała tak kształtną, pełną krągłości figurę, że niczym ze starego migotliwego projektora filmowego biło z niej słowo „seks”. Cóż z tego, że nie była piękna. Piękno miało niewiele wspólnego z seksapilem. Urodziła się z nim. I nie straciłaby go nawet obleczona w suknię namiot i z głową przybraną rozjechanym kotem.

Może to dziwne, ale chyba przesadnie rozdmuchana rewolucja seksualna z przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych przetoczyła się obok nich, bo kiedy się poznali, byli prawiczkami. Swój rozgłos zawdzięczała, zdaniem Myrona, głównie reklamie i nie przeniknęła przez ceglane mury podmiejskich szkół średnich. Z drugiej strony świetnie umiał racjonalizować swoje przypadki. Najprawdopodobniej sam był sobie winien, jeśli brak rozwiązłości można nazwać winą. Od zawsze, już w liceum, podobały mu się tylko „porządne” panny. Nie interesowały go „przygody”. W każdej poznanej dziewczynie szukał potencjalnej partnerki na całe życie, bratniej duszy, dozgonnej miłości, tak jakby się spodziewał, że każdy związek dwojga ludzi będzie jak z piosenki Carpenterów.

Jego związek z Emily okazał się jednak pełną odkryć seksualną wyprawą w nieznane. Uczyli się od siebie nawzajem nie bez przeszkód, lecz upojnie. Jeszcze teraz, choć szczerze jej nie znosił, czuł tamto rozkoszne napięcie, wciąż pamiętał, jak śpiewały mu koniuszki nerwów i niosła go fala podniecenia, gdy byli ze sobą w łóżku. Albo na tylnym siedzeniu samochodu. W kinie, w bibliotece, raz nawet na wykładzie o Lewiatanie Hobbesa. Jeżeli marzył o tym, by być jak z piosenki Carpenterów, to jego pierwszy dłuższy związek skończył się niczym gorący, zgrzany, spocony, szybki „Raj w świetle deski rozdzielczej” z albumu Meat Loafa Bat Out of Hell.

Jednak na pewno coś ich łączyło. Byli ze sobą trzy lata. Kochał ją i to ona, jako pierwsza dziewczyna w jego życiu, złamała mu serce.

– Czy w pobliżu jest jakaś kawiarnia? – spytała.

– Starbucks.

– Poprowadzę.

– Nie chcę z tobą jechać, Emily.

Uśmiechnęła się.

– Czyżbym straciła urok? – spytała.

– Przestał na mnie działać dawno temu – odparł, co było półkłamstwem.

Poruszyła biodrami. Przypomniał sobie uwagę Esperanzy na jej temat. Nie tylko głos czy słowa, ale każdy ruch Emily był dwuznaczny.

– To ważna sprawa.

– Nie dla mnie.

– Nie masz pojęcia…

– Nieważne, Emily. Dla mnie nie istniejesz. Tak jak twój mąż…

– Były mąż. Rozwiedliśmy się, pamiętasz? A poza tym nie miałam pojęcia, co ci zrobił.

– Niech ci będzie. Zrobił to z powodu ciebie.

– Upraszczasz sprawę. Dobrze wiesz.

Miała rację. Skinął głową.

– Ja wiedziałem, czemu to robię – odparł. – Chciałem, głupi kretyn, udowodnić Gregowi, że jestem lepszy. Ale czym kierowałaś się ty?!

Emily potrząsnęła głową. Rozkołysane włosy opadłyby jej dawniej na twarz. Nowa fryzura była krótsza, wymodelowana, lecz i tak miał przed oczami jej kędzierzawą szopę.

– A czy to ważne?

– Chyba nie, ale zawsze byłem ciekaw.

– Za dużo wtedy wypiliśmy.

– Tak po prostu?

– Tak.

Myron skrzywił się.

– Kiepska wymówka.

– Może chodziło o seks.

– Wyłącznie o stosunek?

– Może.

– W przeddzień ślubu z innym?

Emily podniosła wzrok.

– Byłam głupia, wystarczy?

– Nie mów.

– I pewnie wystraszona.

– Z powodu ślubu?

– Z powodu tego, że wychodzę za niewłaściwego faceta.

– Wstydu nie masz!

Myron pokręcił głową.

Emily chciała coś dodać, ale zamilkła, jakby raptem uszło z niej powietrze. Chciał, żeby sobie poszła, lecz spotkanie dawnej miłości zawsze wyzwala w człowieku nostalgię. Rozpościera się przed nim droga, którą nie poszedł, wielki znak zapytania, perspektywa całkiem innego życia, gdyby wszystko ułożyło się nieco inaczej. Emily nic już go nie obchodziła, lecz jej słowa wciąż boleśnie dotykały jego przeszłości, starych ran.

– Minęło czternaście lat – powiedziała cicho. – Czas skończyć z oglądaniem się za siebie.

Ile go kosztowało „czysto fizyczne” zbliżenie z nią tamtej nocy? Być może wszystko. Na pewno przekreśliło jego życiowe marzenia.

– Masz rację – rzekł i odwrócił się. – Zostaw mnie.

– Potrzebuję twojej pomocy.

Pokręcił głową.

– Rzeczywiście, czas skończyć z oglądaniem się za siebie.

– Napij się ze mną kawy. Z dawną przyjaciółką.

Miał chęć odmówić, ale przeszłość okazała się silniejsza. Skinął głową, bojąc się odezwać. W milczeniu dojechali do kawiarni Starbucks i u barmana, niespełnionego aktora, bardziej aroganckiego niż sprzedawca w miejscowym sklepie z płytami, zamówili dwie wyszukane kawy. W kołomyjce sięgania po odtłuszczone mleko i słodzik doprawili je przy małym stoisku czym się dało i usiedli na metalowych krzesłach z za niskimi oparciami. Z głośników wylewało się reggae z kompaktu Jamaican Me Crazy.

Emily skrzyżowała nogi i łyknęła kawy.

– Słyszałeś może o anemii Fanconiego? – spytała.

Interesujący początek rozmowy.

– Nie.

– To wrodzona anemia, która z czasem uszkadza szpik. Osłabia chromosomy.

Myron czekał na dalszy ciąg.

– Wiesz coś o przeszczepach szpiku kostnego?

Pytania były dziwne, ale postanowił odpowiadać szczerze.

– Co nieco. Znajomy chorował na białaczkę i potrzebował przeszczepu. W synagodze ogłoszono apel do dawców szpiku. Pojechaliśmy wszyscy na badania.

– „Wszyscy”, czyli…

– Mama, tata, cała moja rodzina. Win chyba też.

Przechyliła głowę.

– Co u niego?

– Nie zmienił się.

– Wielka szkoda. Na uniwerku podsłuchiwał, jak się kochamy.

– Tylko kiedy spuszczaliśmy roletę i nie mógł nas podglądać.

Emily zaśmiała się.

– Nigdy mnie nie lubił.

– Byłaś jego ulubienicą.

– Naprawdę?

– Co niewiele znaczy.

– Nie znosi kobiet.

– Nie ma nic przeciwko sypianiu z nimi. Ale jeśli chodzi o stałe związki…

– Dziwak.

Jeszcze jaki.

Łyknęła kawy.

– Kluczę – wyznała.

– Zauważyłem.

– Co się stało z tym znajomym z białaczką?

– Umarł.

Pobladła.

– Przykro mi. Ile miał lat?

– Trzydzieści cztery.

Znów łyknęła kawy, obejmując kubek dłońmi.

– A więc figurujesz w państwowym rejestrze dawców szpiku? – spytała.

– Tak sądzę. Oddałem krew i dostałem legitymację dawcy.

Zamknęła oczy.

– O co chodzi? – spytał.

– Anemia Fanconiego jest śmiertelna. Jakiś czas można z nią walczyć za pomocą hormonów i transfuzji krwi, ale jedynym ratunkiem jest przeszczep szpiku.

– Nie rozumiem. Chorujesz na to?

– Dorośli na to nie chorują.

Emily odstawiła kawę i podniosła wzrok. Myron nie był za dobry w czytaniu z oczu, lecz z jej oczu ból bił jasno jak neon.

– Tylko dzieci.

Jak na czyjś znak z głośników popłynęła smutna melodia. Myron czekał na dalszy ciąg. I szybko się doczekał.

– Chory jest mój syn.

Przypomniał sobie wizytę w jej domu we Franklin Lakes, kiedy zniknął Greg, i chłopca, bawiącego się z siostrzyczką na podwórku. Było to ze dwa, trzy lata temu. Chłopiec miał wtedy dziesięć lat, a jego siostra z osiem. Greg i Emily toczyli właśnie zażartą walkę o przyznanie opieki nad dziećmi schwytanymi w bezpardonową wymianę ciosów, z której nikt nie wychodzi bez szwanku.

– Przykro mi – odparł.

– Musimy znaleźć odpowiedni szpik.

– Myślałem, że dawcą szpiku staje się z reguły ktoś z rodzeństwa.

Rozejrzała się szybko po kawiarni.

– W jednym przypadku na cztery – odparła i zamilkła.

– Ach tak.

– W państwowym rejestrze znaleziono tylko trzech potencjalnych dawców. Wyłoniono ich na podstawie wstępnych badań antygenów krwinek białych, zgodności A i B. Lecz dopiero pełne diagnostyczne badanie krwi i tkanek może ustalić… – Znów urwała. – Wybacz te specjalistyczne szczegóły. Nie chciałam. Ale kiedy masz tak bardzo chore dziecko, zamykasz się w szklanej kuli żargonu medycznego.

– Rozumiem.

– W każdym razie pokonanie tej wstępnej bariery jest jak wygranie loteryjnego losu na drugie premiowe ciągnienie. Prawdopodobieństwo znalezienia odpowiedniego szpiku pozostaje jednak nikłe. Bank krwi wzywa potencjalnych dawców i przeprowadza badania, ale kiedy jest ich tylko trzech, szansę na to, żeby szpik któregoś nadawał się do przeszczepu, są doprawdy niewielkie.

Myron skinął głową, wciąż nie mogąc pojąć, czemu Emily mu to wszystko mówi.

– Mieliśmy szczęście. Szpik jednego z nich okazał się zgodny ze szpikiem Jeremy’ego.

– Wspaniale.

– Niestety, jest pewien problem. – Emily uśmiechnęła się krzywo. – Dawca zniknął.

– Jak to zniknął?

– Nie znam szczegółów. Rejestr dawców jest utajniony. Nikt mi nie powie, co się stało. Trafiliśmy na dawcę, a ten nagle się wycofał. Od lekarza niczego się nie dowiem. Jak mówiłam, dane dawców podlegają ochronie.

– Może ten ktoś zmienił zdanie.

– No, to trzeba go zmusić, żeby zmienił je jeszcze raz, bo inaczej Jeremy umrze.

Wyłożyła kawę na ławę.

– Jak myślisz, co się stało? Zaginął?