– Na pewno nic, co chciałbyś usłyszeć, Dawidzie, ale wyrażał się jasno i dobitnie. Nigdy nie słyszał o żadnym bankierze ani wpływowym taipanie o nazwisku Yao Ming. Stwierdził, że gdyby taka postać istniała, znałby jej dossier na pamięć.

– Czy on uważa, że ja to wszystko sobie wymyśliłem? Nazwisko, jego żonę, powiązania z handlem narkotykami, miejsca, okoliczności, reakcję Brytyjczyków? Na Boga, nie wymyśliłbym tego, nawet gdybym chciał!

– Rzeczywiście, musiałbyś się nieźle wysilić – przyznał łagodnie psychiatra. – Czy w takim razie mam rozumieć, że wszystko, co ci przed chwilą powiedziałem, słyszysz po raz pierwszy w życiu i nie dostrzegasz w tym żadnego sensu? Że ostatnie wydarzenia zapamiętałeś w zupełnie inny sposób?

– Mo, to wszystko kłamstwo! Nigdy nie telefonowałem do Departamentu Stanu. McAllister przyjechał do nas do domu i opowiedział całą historię dokładnie tak, jak ci ją powtórzyłem, włącznie ze sprawą Yao Minga! Teraz zniknął bez śladu, a mnie podrzucono trop, żebym nim poszedł. Dlaczego? Na rany Chrystusa, czego oni od nas chcą?

– Zapytałem ich o McAllistera – wtrącił gniewnym tonem Panov. – Sprawdzili w komputerze i powiedzieli mi, że dwa tygodnie temu poleciał do Hongkongu, w związku z czym nie mógł być w twoim domu w podanym przez ciebie dniu.

– On tu był!

– Chyba ci wierzę.

– Co to ma znaczyć?

– Przede wszystkim słyszę to w twoim głosie. Również określenie „urządzać sobie kpiny” rzadko kiedy pojawia się w słownictwie podnieconego psychotyka, a na pewno nigdy nie słyszałem tego określenia u ciebie, nawet w najgorszych chwilach.

– Chyba za tobą nie nadążam.

– Ktoś sprawdził, gdzie pracujesz i w jaki sposób zarabiasz na życie, i postanowił nieco urozmaicić twój sposób wyrażania się lub przynajmniej zabarwić go miejscowym kolorytem. Boże, co oni wyrabiają?! – wybuchnął psychiatra.

– Wpychają mnie w bloki startowe – odparł spokojnie Webb. – Zmuszają mnie, żebym poszedł tropem, który dla mnie przygotowali.

– Sukinsyny!

– Zazwyczaj nazywa się to po prostu zaciągiem. – Dawid wpatrywał się pustym wzrokiem w ścianę. – Trzymaj się od tego z daleka, Mo. Nic mi nie możesz pomóc. Ułożyli już wszystkie fragmenty łamigłówki. Mają mnie.

Odłożył słuchawkę.

Oszołomiony, wyszedł z gabinetu i stanął w wiktoriańskim hallu, spoglądając na poprzewracane meble, porozbijane lampy, potłuczoną porcelanę. Jedno po drugim powracały do niego zdania usłyszane podczas dramatycznej rozmowy z Panovem.

Nie bardzo zdając sobie sprawę, co czyni, podszedł do frontowych drzwi i otworzył je na oścież, a następnie zmusił się, by zbadać dokładnie pozostawiony na zewnętrznej ścianie odcisk dłoni; w blasku lamp zaschnięta krew wydawała się niemal czarna. Zbliżył się i przyjrzał uważniej.

Był to odcisk w kształcie dłoni, ale na pewno nie jej ślad. Sam zarys nie nasuwał żadnych podejrzeń, lecz brakowało przerw, jakie zawsze powstają na zgięciach palców, a także zniekształceń, charakterystycznych dla odbicia powstałego w wyniku krótkiego zetknięcia zakrwawionego ciała z twardą powierzchnią oraz, co najważniejsze, linii papilarnych. Tylko płaski, kolorowy cień, nie budzący wątpliwości jedynie na pierwszy rzut oka. Rękawiczka? Gumowa rękawiczka?

Dawid powoli się odwrócił i ruszył w kierunku schodów, zastanawiając się nad słowami wypowiedzianymi przez innego człowieka spokojnym, arystokratycznym głosem:

Może powinien pan dokładniej się przyjrzeć temu listowi… Być może z pomocą psychiatry wszystko stanie się dla pana bardziej jasne…

Nagle Webb krzyknął przeraźliwie i czując, jak ogarnia go panika, popędził po schodach na piętro i wpadł do sypialni. Chwycił leżący wciąż na łóżku, napisany na maszynie list, podszedł do nocnego stolika, włączył lampkę i przyjrzał mu się dokładnie w blasku światła.

Serce Dawida Webba powinno w tym momencie pęknąć, rozsadzone na niezliczone kawałki, lecz Jason Bourne spokojnie badał trzymaną w dłoni kartkę.

Niemal natychmiast zauważył nieco pochyłe,,r” i słabo odbite, zamazane u góry,,d”.

Sukinsyny.

List został napisany na jego maszynie. Koło się zamknęło.