Bone fiksinte ĝin, ili amase grimpis la flankojn kajesploris la aviadilon de unu fino al la alia. Mi povis vidi,ke ili ekzamenas la mortintojn, evidente por trovi ankoraŭsignojn de vivo, kaj baldaŭ kelkaj venis el la internaĵokuntrenante etan homon. Ĝi estis duone tiel altakiel la verdaj Marsanoj, kaj de mia balkono mi povisvidi, ke ĝi paŝas rekte sur du kruroj, kaj mi supozis, keĝi estas ia nova Marsa monstraĵo kiun mi ankoraŭ nekonis.

Ili alterigis sian kaptiton, kaj poste komencis sistemeprirabi la aviadilon. Tio postulis plurajn horojn, dumkiuj oni rekviziciis kelkajn ĉarojn por porti la rabaĵon,kiu konsistis el armiloj, pafaĵoj, silkoj, peltoj, juveloj,strange skulptitaj ŝtonaj ujoj, kaj multe da solidaj nutraĵojkaj likvaĵoj, inkluzive multajn barelojn da akvo, launuajn de mi viditajn post mia alveno sur Marso.

Poste oni ŝnurligis la aviadilon kaj trenis ĝin malproksimenen la valon, laŭ sudokcidenta direkto. Tiam kelkajel ili suriris ĝin kaj ŝajnis al mi de malproksime, ke iliverŝas el iaj ujoj sur la kadavrojn, kaj sur la ferdekojn kajmekanikaĵojn.

Tion farinte, ili grimpe forlasis la aviadilon, glitantealteren laŭ la ŝnurligiloj. La lasta militisto, antaŭ ol forlasila ferdekon, turnis sin kaj ĵetis ion sur la aviadilon,kaj atendis momenton por konstati la sekvojn de sia ago.

Eta flamŝpruco leviĝis de la trafita loko. Apenaŭ li povisforlasi kaj alteriĝi, oni liberigis ĉiujn ŝnurligilojn, kaj lagranda aviadilo, malpezigita pro la rabado, suprenirismajeste en la aeron kun flamantaj ferdekoj.

Malrapide ĝi drivis sudorienten, ĉiam pli supren dumla flamoj malpezige bruligis ĝiajn lignajn partojn. Mi rigardisĝin de la supro de la konstruaĵo dum multaj horoj,ĝis fine ĝi malaperis sur la horizonto. Ja estis imponevidi, kiel tiu flotanta funebra brulstako drivas sendirektekaj senhome tra la vastaj spacoj de la Marsa ĉielo,forlasitaĵo de morto kaj detruo, bone simbolanta lavivon de la strangaj kaj sovaĝaj homoj, inter kiujn la sortotrafigis ĝin.

Tre deprimite, mi malrapide iris malsupren al la strato.

La sceno, kiun mi ĵus vidis, signifis por mi la malvenkonkaj detruigon de simpatiaj homoj, anstataŭ nur venkonde la verdaj marsanoj super hordo de similaj kreitaĵoj.

Mi ne povis klarigi al mi tian ŝajnan halucinon, nekpovis liberiĝi de ĝi; ie en la interno de mia animo mi sentisstrangan sopiremon al tiuj nekonataj batalintoj, kajgranda espero leviĝis en mi, ke la aviadilaro revenos kajpagos sian ŝuldon al la verdaj militistoj tiel senkompateatakintaj ĝin.

Sekvante ĉe miaj kalkanoj, laŭ sia nuna kutimo, troviĝis mia gardbesto, Ula, kaj kiam mi atingis la stratonSolla alkuris al mi kvazaŭ ŝi de longe serĉis min. La kavalkadojam estis reiranta al la placo, forlasinte por tiutago la planon hejmen marŝi; en la fino, la plano forlasiĝis dum tuta semajno, pro timo ke atake revenos laaviadilaro.

Lorkas Tomel estis ruza militisto, kaj intencis eviti atakonsur ebena tero kun ŝargo de ĉaroj kaj infanoj, do nirestis en la mortinta civito ĝis ĉia danĝero ŝajnis for.

Kiam Solla kaj mi eniris la placon, mi vidis ion, kioplenigis min mikse je espero, timo, ĝojo kaj deprimo,sed plejparte je feliĉo; alproksimiĝante al la aro de Marsanoj,mi ekvidis la kaptitinon el la aviadilo, kiun duverdMarsaninoj trenis maldelikate en apudan konstruaĵon.

Miaj okuloj vidis sveltan, knabinecan hominon, ĉielsimilan al la teraj virinoj de mia pasinta vivo. Unue ŝi nevidis min, sed en la momento antaŭ ol ŝi trairis la pordonde la konstruaĵo destinita por sia malliberejo, ŝi turnissin, kaj ŝiaj okuloj renkontis miajn. Ŝia vizaĝo estisovala, kaj tre, tre bela; ĉiu ĝia trajto estis delikata, la okulojestis grandaj kaj brilaj, kaj sur ŝia kapo estis amaso danigraj, buklaj haroj. Ŝia haŭto estis la koloro de pala kupro,kaj kontraste kun ĝi brilis la karmezino de ŝiaj vangojkaj la rubeno de ŝiaj belformaj lipoj.

Tute mankis sur ŝi vestoj, nur kelkajn ornamaĵojn ŝiportis. Neniu vesto povus aldoni al la beleco de ŝia perfektesimetria korpo.

Kiam ŝia rigardo trafis min, ŝiaj okuloj plene malfermiĝis pro surprizo, kaj ŝi faris etan geston per sia liberamano, geston kiun nature mi ne komprenis. Dummomento ni rigardis unu la alian, poste la esprimo deespero kaj kuraĝo, kiu beligis ŝian vizaĝon, kiam ŝi unuevidis min, ŝanĝigis al kompleta deprimiĝo, miksita kunmalŝato kaj malestimo. Mi konstatis, ke mi ne respondisal ŝia signalo, kaj kiom ajn mi estis nescia pri Marsaj kutimoj,mi sentis intuicie, ke ŝi estis petinta por helpo kajprotekto senresponde de mi. Fine oni trenis ŝin for en laprofundaĵon de la mallibereja konstruaĵo.

Rekonsciiĝante pri miaj cirkonstancoj, mi rigardis alSolla, kiu vidis la renkontiĝon, kaj surpriziĝis prostranga esprimo sur ŝia kutime senemocia vizaĝo. Ŝiajnpensojn mi ne povis diveni, ĉar ankoraŭ mi lernis laMarsan lingvon nur sufiĉe por miaj ĉiutagaj bezonoj.

Kiam mi atingis la pordon de nia konstruaĵo, mi trovisnovan surprizon. Alvenis militisto portanta al mi armilojnkaj ornamaĵojn de sia speco, kiujn li donis al mikun kelkaj nekompreneblaj vortoj, kaj mieno samtemperespektplena kaj minaca. Poste Solla, kun la helpo depluraj aliaj virinoj, remodelis la ornamaĵojn por taŭgi almia pli malgranda staturo, tiel ke fine mi kovriĝis demilitista plenarmaĵo.

De tiu tempo Solla instruis al mi, kiel uzi la diversajnarmilojn, kaj kun la Marsaj idoj mi pasigis plurajn horojnĉiutage per ekzerco sur la placo. Bone konante similajnarmilojn de nia Tero, mi baldaŭ faris bonan progreson.

Nur la virinoj prizorgis nian edukon. Ili okupiĝas nenur per edukado de la idoj, sed ankaŭ per la fabrikadode la diversaj artikoloj uzataj de la Marsanoj. Ili faras lapulvon, la kartoĉojn kaj la armilojn, fakte ĉion valoran.

En militaj tempoj ili estas rezervanoj, kaj, kiam necese,batalas kun eĉ pli da inteligento kaj malmildo ol la viroj.

La virojn oni edukas por la pli altaj tavoloj de la militscienco,por la strategio kaj disponado de grandaj arojda soldatoj. Ili faras la leĝojn laŭbezone, kaj ne estasmalhelpataj de la precedenco, administrante la justecon.

La moroj estas faritaj per plurgeneracia ripetado, sed lapuno por malobeo al iu moro estas afero por individuadecido de juĝistaro el samranguloj de la kulpulo. Mi povasdiri, ke malofte la justeco mankas trafi, fakte ĝi regaslaŭ inversa proporcio al la forteco de la leĝaro. Enunu afero almenaŭ la Marsanoj estas feliĉa popolo — iline havas leĝistojn.

Dum pluraj tagoj mi ne denove vidis la kaptitinon,poste nur momente mi ekvidis ŝin, kiam oni kondukisŝin al la aŭdienca ĉambrego, kie okazis mia unua renkontokun Lorkas Tomel. Mi ne povis ne rimarki, kielnenecese severe kaj maldelikate ŝiaj gardistoj traktis ŝin,tiel malsimile al la preskaŭ patrina bonkoreco, kiun Sollamontris al mi, kaj la respektplena sinteno de la malmultajMarsanoj, kiuj ĝenis sin por rimarki min.

Mi rimarkis, ke ambaŭfoje, kiam mi vidis la kaptitinon,ŝi interparolis kun siaj gardistoj, kio konvinkis min,ke ili parolis komunan lingvon. Pro la nova stimulo mipersvadis al Solla, ke ŝi rapidigu mian lernadon, kaj postkelkaj tagoj mi estis lerninta la Marsan lingvon sufiĉebone por povi paroli flue, kaj kompreni preskaŭ ĉion.

En la nuna tempo nian dormejon okupis tri aŭ kvarvirinoj, kaj du el la ĵus elkovitaj idoj, krom Solla kaj ŝiajuna protektato, mi mem kaj mia gardbesto Ula. Estiskutimo por la plenkreskuloj interparoli iom sencele antaŭol endormiĝi, kaj nun, kapabla kompreni iliajn vortojn,mi aŭskultis entuziasme, malgraŭ tio, ke neniammi partoprenis la konversacion.

En la nokto post la vizito de la kaptitino al la aŭdiencejola interparolado priis tiun temon, kaj miaj oreloj tujatentis. Mi ĝis nun timis demandi al Solla pri la belakaptitino, ĉar mi notis la strangan esprimon sur ŝia vizaĝo post mia unua renkonto kun la nuna enkarcerulino.