Mi ne povis nepre diri, ke ĝi estis esprimo de ĵaluzo, tamen,juĝante laŭ mezuriloj de nia Tero, mi decidis ŝajnigiindiferentecon pri la afero, ĝis mi lernos pli certe prila sinteno de Solla al tiu, okupinta mian menson.

Sarkoja, unu el la pli aĝaj virinoj en nia ejo, ĉeestis laaŭdiencon kiel gardantino, kaj al ŝi oni faris la demandojn.

”Kiam,” demandis iu el la virinoj, ”ni povos regaliĝiper la agonio de la ruĝulino? Au ĉu Lorkas Tomel-Jedintencas teni ŝin por reaĉeto?”

”Oni intencas kunkonduki ŝin kun ni al Tark, kaj fariekspozicion de ŝia agonio dum la granda ludaro antaŭTal Hajus,” respondis Sarkoja.

”Kiamaniere ŝi mortos?” demandis Solla, ”ŝi estas etkorpakaj tre bela; mi esperis, ke oni tenos ŝin por reaĉeto.”

Sarkoja kaj la aliaj virinoj gruntetis kolere pro tia malfortecode Solla.

”Estas bedaŭrinde, Solla, ke vi ne naskiĝis antaŭ jarmiliono,”abrupte diris Sarkoja, ”kiam la kavoj de la teroplenis de akvo, kaj la homoj estis tiel molaj, kiel la likvaĵosur kiu ili velis. Nuntempe ni progresis ĝis punkto, kiamtiaj sentimentoj signas malfortecon kaj atavismon. Neestos bone, se Tars Tarkas ekscias, ke vi havas tiajn degenerajnsentimentojn; mi dubas, ĉu vian tipon li kredustaŭga por la gravaj respondecoj de patrineco.”

”Mi konstatas nenion malbonan pri mia esprimo deintereso pri la ruĝulino,” rediris Solla. ”Neniam ŝi farismalbonon al ni, kaj ŝi ne farus, se ni estus ŝiaj kaptitoj.

Nur la viroj de ŝia raso estas, kiuj militas kontraŭ ni, kajmi ĉiam kredis, ke tion ili faras nur pro nia malamikasinteno al ili. Ili pace vivas kun ĉiuj, krom kiam laŭdeveili militas; kontraŭe, ni pace rilatas kun neniu. Konstanteni militas inter ni, kaj ankaŭ kontraŭ la ruĝuloj, kaj enniaj komunumoj eĉ la individuoj batalas inter si. Ho,daŭras nur konstanta sangoverŝado de la momentokiam ni frakasas nian ovon, ĝis ni ĝoje aliras la sinon dela mistera rivero, la malluma kaj malnovega rivero Iss,kiu portas nin al nekonata, sed certe ne pli terura ekzisto!Feliĉa estas tiu, kiun trafas frue la morto! Diru, kiononi volas al Tars Tarkas, li ne povas fari al mi pli teruransorton, ol daŭro de la inkuba vivo, kiun ni devige havasnun.”

Tiu ĉi subita elkordiro de Solla tiel surprizis kaj konsternisla aliajn virinojn, ke post kelkaj vortoj da riproĉoili ĉiuj refalis en silenton, kaj baldaŭ endormiĝis. La epizodoja certigis min pri la amika sinteno de Solla al lakompatindulino, kaj konvinkis min, ke feliĉa sorto trafigis min en ŝiajn manojn, anstataŭ al la zorgo de la aliajvirinoj. Mi sciis, ke ŝi ŝatas min, kaj nun, kiam mi trovis,ke ŝi malamas kruelecon kaj barbarecon, mi estis certa,ke mi povas dependi je ŝi por helpi min kaj la kaptitinonforkuri, kondiĉe, kompreneble, ke forkuro eblos.

Mi eĉ ne sciis, ĉu ekzistas pli bonaj lokoj, al kiuj fuĝi,sed mi tre volis riski mian sorton inter homoj iom laŭmia propra speco, prefere ol resti pli longe inter la malbelegajkaj sangavidaj verdaj homoj de Marso. Tamen,kien iri, kaj kiel, estis por mi nun la problemo.

Mi decidis, ke tuj kiam montriĝos ebleco, mi konfidencos al Solla, kaj malkaŝepetos ŝian helpon, kaj forte decidinte tion, mi faris turnon en mian silkaronkaj peltaron, kaj eniris la sensonĝan kaj refreŝigan dormon de Marso.

Frue en la posta mateno mi ellitiĝis. Oni lasis al mimultan liberecon, ĉar Solla informis min ke, kondiĉeke mi ne provos forlasi la civiton, mi rajtas senĝene promeni.

Ŝi avertis min tamen, ke mi ne iru senarmila, ĉarla civito, kiel ĉiuj forlasitaj urboj de la antikva Marsa civilizo,estas loĝata de la grandaj blankaj simioj, kiujn mijam renkontis.

Ŝi klarigis krome, ke Ula certe malhelpos min forlasieĉ se mi provos, kaj ŝi avertis min ne eltiri ĝian sovaĝeconper ignoro al la ordono. Ĝia karaktero estas tia, ŝidiris, ke ĝi certe revenigus min, mortan aŭ vivan, se mikontraŭstaros ĝin — ”prefere mortan,” ŝi aldonis.

En tiu mateno mi elektis novan straton por esploro,kaj subite trovis min ĉe la limo de la civito. Antaŭ miestis malaltaj montoj, inter kiuj troviĝis kanjonoj, allogeinvitantaj al mi. Venis al mi la penso, ke jen bonatempo por provi la kvalitojn de Ula. Mi estis certa, ke labesto amas min; mi jam vidis pli da amemo ĉe ĝi ol ĉeiu ajn alia Marsa vivantaĵo, ĉu homa ĉu besta, kaj miestis certa, ke dankemo pro la dufoja savo de ĝia vivoludos pli grandan rolon ĉe ĝi, ol la devosento al kruelajkaj senamaj mastroj.

Kiam mi alproksimiĝis al la civitlimo, Ula kuris zorgemeantaŭ min, kaj premis sian korpon al miaj kruroj. Ĝiaesprimo estis pli pledanta ol sovaĝa, kaj ĝi ne montris ladentegojn, nek eligis siajn terurajn gorĝavertojn. For dela amo kaj amikeco de samspeculoj, mi jam formis pormi grandan amon por Solla kaj por Ula, ĉar normala Teranonepre devas havi ian eliron por sia natura amemo,kaj tial mi decidis turni min al simila instinkto en lagranda besto, certa, ke ĝi ne seniluziigos min.

Ĝis nun mi neniam karesis ĝin, sed nun mi sidis sur latero kaj metis la brakojn ĉirkaŭ ĝia kolo. Mi karesadisĝin, parolante en mia nove lernita Marslingvo, same kielmi parolus hejme al mia propra hundo aŭ al iu alia bestaamiko, ĝia respondo al mi estis rimarkinda; ĝi malfermisal ekstremo sian faŭkon, plene nudigante siansupran dentegaron, kaj taŭzante sian nazon ĝis la grandajokuloj kovriĝis de karnfaldoj. Se iam vi vidis la ridonde skota ŝafhundo, vi povas bildigi al vi la vizaĝan distordiĝon de Ula.

Ĝi ĵetis la dorson alteren kaj rulis sin ĉe miaj piedoj;saltis al mi kaj per sia pezo ruligis min sur la teron; postetordis sin ĉirkaŭ mi kiel ludema hundido, kiu prezentassian dorson por avidata karesado. La ridindeco de laafero plene venkis min; tenante miajn flankojn, mi ŝanceliĝis pro ridado, la unua ridado pasinta miajn lipojndum multaj tagoj, efektive la unua ridado depost iuamuza okazaĵo, kiun mi travivis kun Poveli.

Mia ridado timigis Ulan, ĝiaj groteskaj movoj ĉesis,kaj ĝi rampetis kompatinde al mi, ŝovante sian malbelankapon en miajn genuojn. Tiam mi memoris la signifonde ridado sur Marso — torturo, sufero, morto. Trankviligantemin, mi frotis ĝian kapon kaj dorson, parolisal ĝi dum kelkaj minutoj, poste per ordona tono sekvigisĝin, alirante la montojn.

Ne plu temis pri ordonado; de tiu momento Ula estissindona sklavo, kaj mi ĝia sola mastro.

Necesis nur kelkaj minutoj por marŝi al la montoj, kajtie mi trovis nenion speciale interesan. Multaj brilkolorajkaj strangformaj floroj diversloke koloris la kanjonojn,kaj de la supro de la unua monto mi vidis en la nordoperspektivon de montaro post montaro, ĝis la okulojtrafis tre grandajn montojn; mi poste trovis, ke montegojestas maloftaj sur Marso, kaj efektive nur kelkaj superasla altecon de pli ol mil tricent metroj.

Mia matena promeno estis por mi grava, ĉar ĝi rezultigisperfektan interkompreniĝon kun Ula, al kiu TarsTarkas fidis por mia malliberiĝo. Nun mi sciis, ke kvankamteorie mi estas malliberulo, efektive mi estas libera,kaj mi rapidis retroen al la civitaj limoj antaŭ ol laforiĝo de Ula eltroviĝos de liaj iamaj mastroj. La travivaĵo decidigis min neniam denove forlasi la limojn ordonitajnal mi, ĝis mi estos preta forlasi definitive por ĉiam,ĉar mi povus riski enkarcerigon por mi, kaj morton porUla, se oni eltrovus tian faron.

Ree ĉe la placo, mi por la tria fojo vidis la kaptitinon.

Ŝi estis staranta kun siaj gardistoj antaŭ la enirejo al laaŭdienca ĉambro, kaj kiam mi alproksimiĝis ŝi donismalestiman rigardon al mi, kaj turnis al mi la dorson. Laago estis tiel virineca, tiel tervirineca, ke, malgraŭ tio, keĝi pikegis mian memestimon, ĝi ankaŭ varmigis miankoron per sento de kunuleco. Estis bone scii, ke krom miiu alia sur Marso havas homajn instinktojn de civilizitaspeco, eĉ se ili manifestas sin tiel dolorige.