Baldaŭ post la epizodeto pri la ovoj de la Varhunanojni haltis por doni ripozon al niaj rajdbestoj, kaj dum lahalttempo okazis la dua interesa afero. Mi estis okupatapri transigo de miaj rajdtukoj de unu toato al alia (mikutimis dividi inter ili la laboron de la tago), kiam Zadalproksimiĝis, kaj sen ajna parolo frapegis mian toatonper sia glavo.

Ne necesis por mi lernolibro pri verdMarsana etikedopor scii la ĝustan respondon. Fakte, mi estis tiel kolerega,ke apenaŭ mi ne tiris mian pistolon por tiumomentemortigi lin; sed li staris preta kun sia longa glavo,kaj mi povis eliĝi nur similan armilon mian, por renkontilin en justa batalo per la speco de armilo elektita de li.

Ankaŭ oni rajtas uzi malpli potencan armilon, ol tiuelektita; do, mi rajtis uzi mian mallongan glavon, mianponardon, mian hakilon, aŭ se mi volus miajn pugnojn,nur mi ne rajtis uzi pulvopafilon aŭ lancon, dum li tenasnur glavon.

Mi elektis armilon similan al lia, ĉar mi sciis, ke li estasfiera pri sia kompetenteco pri ĝi, kaj mi volis, se mi venkus lin, venki per lia preferata armilo. La batalo, kiuokazis, longe daŭris, kaj malfruigis je tuta horo nian remarŝadon.

La tuta komunumo ĉirkaŭis nin, lasante liberanspacon de tridek metroj laŭ diametro por nia batalo.

Zad unue alkuregis min fojon post fojo, kiel bovo alkureguslupon, sed mi estis tro rapida kontraŭ li, kaj ĉiufojemi flankenpaŝis de liaj alkuroj, kaj lasis lin ekpuŝi sinpreter min, pikante lian brakon aŭ kruron per mia glavo.

Baldaŭ li estis sanganta el seso da vundetoj, sed mine povis trovi okazon fari gravan pikegon. Tiam li ŝanĝistaktikon, batalante singardeme kaj lerte, kaj penis sciencefari tion, kion li ne sukcesis fari per kruda forto. Mikonfesu, ke li estis brila uzanto de la glavo, kaj nur miapli granda eltenemo kaj mia pli granda facilmoveco (prola malplia gravito sur Marso) ebligis al mi tiel brave kontraŭstarilin.

Ni movigis laŭ cirkloj dum kelka tempo, sen multedifekti unu la alian, dum la longaj, rektaj, kudrilsimilajglavoj brilis en la sunlumo, kaj tintis en la silento, kunfrapiĝante je ĉiu efika deturno. Fine Zad, konstatante, keli laciĝis pli multe ol mi, evidente decidis alproksimiĝikaj fini la batalon.

En la momento, kiam li alkuregis min, blindiga lumbrilotrafis miajn okulojn. Mi ne povis vidi lian alproksimiĝon, kaj povis nur senrigarde salti flanken, penante fuĝi la grandan klingon, kiun image mi jam povis sentien mia korpo. Ŝajnis, ke mi nur parte sukcesas, ĉarpika doloro sentigis sin en mia maldekstra ŝultro; sedsubite mi vidis ion, kio bone rekompencis la vundonkaŭzitan de mia dummomenta blindeco.

Sur la ĉaro de Deja Toris staris tri homoj, rigardantajla batalon super la kapoj de ĉiuj Tarkanoj. Ili estis DejaToris, Solla kaj Sarkoja, kaj kiam mia forflugema rigardotrafis ilin, prezentiĝis eta bildo, kiu restos gravuritaen mia menso ĝis la tago de mia morto. Dum mia rigardo,Deja Toris turnis sin al Sarkoja kun la furiozeco dejuna tigrino, kaj frape forigis ion el ŝia suprenlevita mano,ion, kio brilis en la sunlumo, dum ĝi turniĝe falis alla tero. Tiumomente mi eksciis, kiel mi blindiĝis en tiukriza momento de la batalo, kaj kiel Sarkoja trovis rimedonpor mortigi min, sen mem fari la mortigan agon.

Ion alian mi vidis ankaŭ, ion, kio preskaŭ perdigis al mila vivon ĝuste tiam kaj tie, ĉar ĝi por ereto da tempo forgesigismin pri mia kontraŭulo.

Kiam Deja Toris frape forigis la speguleton el la manode Sarkoja, tiu ĉi, kun vizaĝo aĉkolora pro malamo kajkolero, eligis ponardon kaj frapis fortege al Deja Toris;kaj tiumomente Solla, nia kara kaj fidela Solla, saltis interilin. Mi vidis la ponardegon iranta al ŝia protektantabrusto.

Mia kontraŭbatalanto reatakis min, kaj mi devis redonial li mian intereson, sed mia menso apenaŭ atentis labatalon. Ni fojon post fojo kuris furioze unu al la alia.

Subite, sentante ke la pinto de lia glavo estas ĉe mia brusto,kaj ne estas deturnebla, mi ĵetis min al li kun etenditaglavmano kaj per la tuta pezo de mia korpo, decidinte,ke mi ne mortos sola. Mi sentis la ŝtalon ŝire penetrimian bruston, ĉio iĝis nigra antaŭ mi, mia kapo turniĝis, kaj la genuoj cedis sub mi.

Kiam la konscio revenis al mi (baldaŭ mi sciis, ke mikuŝis dum nur momento) mi saltis al miaj piedojpor serĉi mian glavon. Mi trovis ĝin, profundigita ĝis latenilo, en la verda brusto de Zad, kiu kuŝis morta sur laokra musko de la antikva marfundo. Kiam mi ree posedisĉiujn miajn sensojn, mi trovis, ke lia glavo trapikasmian maldekstran bruston, sed nur tra la karno kaj muskolojkovrantaj miajn ripojn, eniranta apud la centro dela brusto kaj eliranta sub la ŝultro. Evidente estis, kekiam mi ĵetis min al li mi iom flankenturnis min, tiel kelia glavo iris nur sub la muskolojn, farante vundon doloran,sed ne danĝeran.

Eltirante la klingon el mia korpo mi samtempe reprenisla mian, kaj turnante la dorson al lia malbela kadavromi ekiris, malsana, dolorplena kaj naŭzita, al la ĉarojportantaj mian sekvantaron kaj posedaĵon. Brueto deMarsa aplaŭdo salutis min, sed ĝi ne interesis min.

Sanganta kaj malforta, mi atingis miajn virinojn, kiuj,alkutimitaj al tiaj aferoj, kuracis miajn vundojn, aplikantela mirindajn kuracilojn, kiuj kaŭzas, ke nur la plej severegaj vundoj montriĝas mortigaj. Donu al Marsa virinoplej etan eblecon por kuraco, kaj la morto devas fuĝi.

Baldaŭ ili tiel flikis mian korpon, ke krom malfortecopro sangelfluo kaj iom da doloro ĉirkaŭ la vundo, mimalmulte suferis pro glavpiko, kiu kun Tera kuracadocerte estus kuŝiginta min dum pluraj tagoj.

Tiel baldaŭ, kiel la virinoj finis sian laboron, mi rapidisal la ĉaro de Deja Toris, kie troviĝis mia kompatindaSolla kun la brusto ĉirkaŭvolvita de bandaĝoj. Ŝajnistamen, ke ŝi ne multe suferis pro la atako de Sarkoja,kies ponardo estis trafinta la randon de unu el la metalajbrustornamaĵoj de Solla, kaj, tiel deturnita, faris nurnegravan karnvundon,Kiam mi alproksimiĝis, mi trovis Deja Toris kuŝantasur siaj silkoj kaj peltoj, kaj ŝian sveltan korpon skuatade plorspasmoj. Ŝi ne rimarkis mian ĉeeston, nek aŭdismin paroli kun Solla, kiu staris iomdistance de la ĉaro.

”Ĉu ŝi estas vundita?” mi demandis al Solla, montranteper la kapo al Deja Toris.

”Ne,” ŝi respondis, ”ŝi pensas, ke vi mortis.”

”Kaj ke de nun estos neniu por poluri la dentojn de lasorako de ŝia avino?” mi demandis, ridetante.

”Miakrede vi malprave juĝas ŝin, Johano Carter,” dirisSolla. ”Mi ne komprenas viajn agmanierojn, nek ŝiajn,sed mi estas certa, ke la nepino de dek mil jedakoj neniamestus tiel ĉagrenita pro la morto de iu, kiun ŝi taksas sub sia digno, aŭ pro iu, kiu ne havas plej grandanpretendon al ŝia amo. Ili estas fiera raso, sed justa, kielĉiuj Barsumanoj, kaj sendube vi multe ĉagrenis ŝin porkaŭzi, ke ŝi malatentas vin, kiam vi vivas, sed funebraspri vi, kiam vi estas morta.”

”Malofte oni vidas plorojn sur Barsumo,” ŝi daŭrigis,”kaj estas malfacile por mi fari interpreton pri ili. Nurdufoje en mia tuta vivo mi vidis iun plori; la unuan fojononi ploris pro ĉagreno, la duan fojon pro kolerego.Unue, mia patrino, multajn jarojn antaŭ ol oni mortigissin; due, Sarkoja, kiam hodiaŭ oni fortiris ŝin de mi. ”

”Via patrino!” mi ekkriis, ”sed certe. Solla, neniam vikonis vian patrinon, infano mia.”

”Sed certe jes. Kaj mian patron ankaŭ,” ŝi aldonis. ”Sevi volas aŭskulti la strangan kaj malbarsuman historion,venu al la ĉaro hodiaŭ nokte, Johano Carter, kaj mi rakontosal vi ion, kion neniam en la vivo antaŭe mi rakontis.

Kaj nun oni donas la signalon por rekomenci lamarŝadon, necesas, ke vi iru.”

”Mi venos hodiaŭ nokte, Solla,” mi promesis. ”Kaj neprediru al Deja Toris, ke mi estas vivanta kaj bonsana.

Mi ne trudos min al ŝi. Kaj certe ne lasu ŝin scii, ke mividis ŝin ploranta. Se ŝi volas paroli al mi, mi atendasŝian ordonon por alvenigo.”