Frue en la posttagmezo ni eniris la grandan centranplacon. Oni ne aklame salutis la revenintan ekspedicion.

Homoj kiuj okaze estis en la proksimeco elparolis la nomojnde militistoj aŭ virinoj, kiujn ili rekte renkontis, laŭla formala maniero de sia speco, sed kiam oni eltrovis,ke ĉeestas du kaptitoj, la intereso estis pli vigla, kaj DejaToris kaj mi iĝis centraj punktoj de demandantaroj.

Baldaŭ oni asignis nin al novaj loĝejoj, kaj ni dediĉisla ceteron de la tago por orientiĝo al niaj ŝanĝitaj cirkonstancoj.

Mia hejmo nun troviĝis sur avenuo kondukantaen la placon de la sudo, la ĉefvojo laŭ kiu ni marŝis dela civitaj pordegoj. Mi troviĝis sur la plej malproksimaflanko de la placo, kaj havis tutan konstruaĵon por mi.

La sama grandioza arkitekturo, kiu estis karakteriza enKorad, estis tie ĉi rimarkebla, sed eĉ pli bela. Mia loĝejoestus taŭga por la plej eminenta imperiestro de Tero, sedpor ĉi tiuj strangaj homoj nenio estis rimarkinda pri ĝikrom la grandeco, ankaŭ la grandeco de la unuopajĉambroj. Ju pli granda, des pli dezirinda; tial Tal Hajusokupis la plej grandan konstruaĵon en la civito, tute netaŭganpor loĝado. Lorkas Tomel okupis la duan plejgrandan, la trian okupis iu ”jed” de malpli alta rango, kajtiel plu ĝis la plej malalta el la kvin ”jedoj”. La militistojokupis la konstruaĵojn kun la ĉefuloj, al kies sekvantarojili apartenis, aŭ, se ili preferis, ili trovis loĝejon inter lamiloj da neloĝataj konstruaĵoj en sia propra kvartalo dela urbo; al ĉiu komunumo oni asignis iun parton de lacivito, kaj ĉiu devis loĝi laŭe, krom la jedoj, kiuj kuneokupis konstruaĵojn alrigardantaj la placon.

Kiam mi fine ordigis mian domon, pli ĝuste, konstatiske oni ordigis ĝin, preskaŭ estis tempo de sunsubiro,kaj mi elrapidis kun la celo trovi la lokon de Solla kaj ŝiajgardatoj, ĉar mi forte intencis paroli kun Deja Toris, porimpresi ŝin pri la neceso repaciĝi kun mi almenaŭ ĝis mitrovos rimedojn por ebligi ŝian fuĝon. Vane mi serĉis ĝisla supra rando de la granda ruĝa suno estis malaperontapost la horizonto. Subite mi vidis la malbelan kapon deUla rigardanta el fenestro de dua etaĝo en ĝuste la samastrato kiel mia loĝejo, kvankam pli proksima al la placo.

Ne atendante inviton, mi kuregis supren laŭ la serpentantaŝtuparo, kiu kondukis al la dua etaĝo. Enirantegrandan ĉambron en la antaŭa parto de la konstruaĵo,mi renkontis la saluton de la freneze feliĉa Ula, kiu ĵetissin al mi tuj, preskaŭ renversante min. Ĝi tiel ĝojis vidimin, ke ĝi preskaŭ ŝajnis manĝonta min; ĝia kapofendiĝis de orelo ĝis orelo, montrante la tri vicojn dadentoj en ĝia kobolda rido.

Kvietigante ĝin per ordono kaj kareso, mi rapide rigardistra la alvenanta mallumo por signo de Deja Toris,poste, ne vidante ŝin, mi kriis ŝian nomon. Respondantamurmuro venis el la malproksima angulo de la ĉambro,kaj per du rapidaj paŝoj mi staris apud ŝi. Ŝi kaŭrsidisinter siaj silkoj kaj peltoj sur antikva skulptita seĝo.

Mi atendis, kaj ŝi leviĝis al sia plena alto, rigardis minrekte en la okulojn kaj diris:”Kion volas Dotar Sojat, Tarkano, de Deja Toris, siakaptitino?”

”Deja Toris, mi ne scias, kiel mi kolerigis vin. Nenielestis mia deziro, iel dolorigi aŭ ofendi vin, kiun mi esperisprotekti kaj komfortigi. Neniel rilatu kun mi, se tielvi volas, sed ke vi devas helpi al mi efektivigi vian fuĝon,se eblas, tion mi ne petas, tion mi ordonas. Kiam denovevi estos en sekureco ĉe la kortego de via patro, vi povossinteni al mi laŭvole, sed de nun ĝis tiu tago mi estasvia mastro, kaj vi devas obei kaj helpi min.”

Ŝi rigardis al mi longe kaj intenceme, kaj mi kredis, keŝi malpli severas kontraŭ mi.

”Mi komprenas viajn vortojn, Dotar Sojat,” ŝi respondis,”sed vin mi ne komprenas. Vi estas stranga miksaĵode infano kaj viro, de besteco kaj nobleco. Mi tre volas,ke mi povu legi vian koron.”

”Rigardu malsupren al viaj piedoj, Deja Toris; ĝi kuŝastie nun, kie ĝi kuŝis de post tiu alia nokto en Korad, kajtie ĝi kuŝos, pulsanta ĉiam por vi sola, ĝis la morto memhaltigos ĝin.”

Ŝi ekpaŝis al mi, kun la belaj manoj etenditaj laŭ gestostrange serĉanta.

”Kion vi volas diri, Johano Carter?” ŝi flustris, ”kion vidiras al mi?”

”Mi diras al vi tion, kion mi promesis al mi ne diri alvi, almenaŭ ne antaŭ ol vi liberiĝos de la verdaj homoj,tion, kion laŭ via sinteno al mi dum la lastaj dudek tagojmi kredis neniam dirota al vi. Mi diras, Deja Toris, kemi estas via, korpe kaj anime, por servi al vi, por batalipro vi, por morti por vi. Nur unu peton mi faras, ke vifaru neniun signon, aŭ kondamnan aŭ aproban, pri miajĵusaj vortoj, antaŭ ol vi estos sekura inter via propra popolo.

Kiaj ajn viaj sentoj pri mi, ili ne influiĝu de dankemo;kion ajn mi faras por servi al vi estas motivita nurde sinservemo, ĉar mi havas plezuron, servante vin.”

”Mi submetos min al via volo, Johano Carter, ĉar mikomprenas vian motivon, kaj mi akceptas vian servadonne pli volonte, ol mi obeos viajn ordonojn. Dufoje mimaljustis al vi en miaj pensoj, kaj denove mi petas vianpardonon.”

La eniro de Solla malhelpis pluan intimparolon. Ŝiestis tre maltrankvila, malsimile al sia kutimo.

”Tiu aĉega Sarkoja denove estis ĉe Tal Hajus,” ŝi kriis,”kaj laŭ onidiroj de la placo, mankas espero por vi ambaŭ.”

”Kion ili diras?” demandis Deja Toris.

”Ke oni ĵetos vin al la sovaĝaj hundoj en la granda areno,tiel baldaŭ, kiel la hordoj kunvenos por la ĉiujarajludoj.”

”Solla,” mi diris, ”vi estas Tarkano, sed vi malamas kajabomenas la morojn de via popolo tiom, kiom ni. Ĉu vine akompanos nin en unu grandega provo por fuĝi?Certe Deja Toris povas proponi al vi hejmon kaj protektonĉe sia propra popolo, kaj via sorto tie ne povas estipli malbona ol inter ĉi tiuj homaĉoj.”

”Jes,” kriis Deja Toris, ”venu kun ni, Solla! Vi fartos plibone inter la ruĝaj homoj de Heliumio ol tie ĉi. Kaj mipovas promesi al vi ne nur hejmon inter ni, sed tiunamon, kiun via temperamento avidas, kiun la moroj devia raso rabas de vi. Venu kun ni, Solla! Ni povus iri senvi, sed via sorto estus terura, se ili kredus vin helpinto alnia forkuro. Mi scias, ke ne pro timo vi venos kun ni, sedni ja deziras vin kun ni, ni deziras venigi vin en landonde suno kaj feliĉo, inter popolo, kiu komprenas la amon,la simpation, la dankemon. Diru, ke jes. Solla, diru jes!”

”La granda akvovojo kondukanta al Heliumio sudeforas je nur ok dek kilometroj,” murmuris Solla, duoneal ŝi, ”rapida boato povus atingi ĝin en tri horoj. PosteHeliumio malproksimas je nur ok cent kilometroj, intereestas precipe regionoj maldense loĝataj. Ili scius, kaj sekvusnin. Ni povus kaŝi nin kelktempe inter la grandajarboj, sed ne ekzistas granda ebleco eviti ilin. Ili sekvusnin eĉ ĝis la pordegoj de Heliumio, kaj je ĉiu paso mortiguskaj mortigus. Vi ne scias, kiel aĉaj ili estas.”

”Ĉu ne ekzistas alia vojo al Heliumio?” mi demandis.

”Ĉu vi ne povas fari al ni malgrandan landkarton pri latravojaĝota regiono, Deja Toris?”

”Jes,” ŝi respondis. Preninte grandan diamanton el siahararo, ŝi desegnis sur la marmora planko la unuanlandkarton de Barsumo, kiun mi iam vidis. Ĉiudirektensur ĝi disiĝis longaj rektaj linioj, foje kurantaj paralele,foje konverĝantaj al granda cirklo. Ŝi klarigis, ke la liniojestas akvovojoj, la cirkloj estas civitoj; unu el ĉi tiuj, enla nordokcidento, ŝi montris, estas Heliumio. Aliaj civitojestis pli proksimaj, sed ŝi diris, ke ŝi timas eniri, ĉarili estas plejparte malamikaj al Heliumio.

Fine, studinte la landkarton detale, en la lunlumo kiunun inundis la ĉambron, mi montris al akvovojo malproksimeen la nordo, kiu ŝajnis ankaŭ kondukanta alHeliumio.

”Ĉu tio ne trafas la teritorion de via avo?” mi demandis.

”Jes,” ŝi respondis, ”sed ĝi troviĝas norde je tricentkilometroj. Ĝi estas unu el la akvovojoj, kiujn ni transirissurvoje al Tark.”

”Ili neniam suspektus, se ni provus atingi tiun malproksimanakvovojon,” mi respondis, ”ĝuste tial, miaopinie,ĝi estas nia plej bona vojo por fuĝo.”