Solla konsentis kun mi, kaj ni decidis fuĝi el Tark entiu sama nokto, tiel baldaŭ, fakte, kiel mi povus trovi kajseli miajn toatojn. Ni aranĝis, ke Solla rajdos sur unu, kajmi kaj Deja Toris sur la alia; ĉiu portos kun si sufiĉe damanĝo kaj trinko por du tagoj, ĉar por tia longa distancooni ne povos trorapidigi la bestojn.

Mi instrukciis al Solla, ke ŝi kun Deja Toris sekvu unuel la malmulte frekventataj avenuoj al la suda limo de lacivito, kie mi atingos ilin kun la toatoj kiel eble plej baldaŭ.

Ili lasis min por kolekti la bezonotajn nutraĵon, silkojnkaj peltojn, kaj mi iris kviete al la malantaŭaĵo dela unua etaĝo, kie niaj bestoj moviĝis maltrankvile, laŭsia kutimo, antaŭ ol kuŝigi.

En la ombroj de la konstruaĵoj, kaj ekstere sub la radiojde la Marsaj lunoj, paŝadis granda aro da toatoj kajzitidaroj, zitidaroj elgruntantaj siajn gorĝsonojn, toatojfoje eligantaj fajfkrion, kiu signas la preskaŭ kutimankolerstaton de tiuj bestoj. Kiam ili ekflaris min ili iĝis plimoviĝemaj, kaj iliaj malbelaj krioj pliintensiĝis. Ja estisdanĝere eniri toatejon sola kaj dumnokte; unue, ĉar iliakreskanta bruemo povus averti la apudajn militistojn, keio misa okazas, ankaŭ, ĉar en iu ajn momento iu grandavirtoato povus decidi, ke ĝi kondukos amaskuregonal mi.

Ne dezirante inciti ilin hodiaŭ nokte, kiam multo dependisde sekreteco kaj rapideco, mi premis min al laombroj de la konstruaĵoj, preta en iu ajn momento saltien la sendanĝerecon de apuda pordo aŭ fenestro. Tielmi iris silente al la pordegoj, kiuj donis aliron al la strato,malantaŭe de la korto, kaj alproksimiĝante al la elirejomi vokis mallaŭte miajn du bestojn. Multege midankis al la Providenco, kiu donis al mi la antaŭvidemongajni la amon kaj fidon de tiuj du sovaĝaj, mutaj bestoj,ĉar baldaŭ de la malproksima flanko de la korto dugrandaj formoj perfortis la vojon al mi tra la montegojda besta karno.

Ili venis tute proksimen al mi, frotante siajn nazojnkontraŭ mia korpo, kaj nazserĉante la frandaĵojn, perkiuj mi kutime regalis ilin. Malfermante la pordegojn miordonis al la grandaj bestoj, ke ili eliru. Sekvante ilin glite,mi fermis la pordegojn malantaŭ mi.

Mi ne tuj selis aŭ ekrajdis la bestojn, sed iris kviete enla ombroj de la konstruaĵoj al nefrekventata avenuokondukanta al la loko, kie laŭaranĝe mi renkontiĝos kunDeja Toris kaj Solla. Senbrue kiel senkorpaj spiritoj, niiris ŝtele tra la senhomaj stratoj, sed mi spiris libere nurkiam ni povis jam vidi la ebenaĵon ekster la civito. Miestis certa, ke Solla kaj Deja Toris ne havos malfacilaĵon,atingante nian renkontejon neviditaj, sed pri mi mem,kun miaj grandaj toatoj, mi ne estis certa; ne estis kutimode militistoj post mallumiĝo forlasi la civiton, fakte,ne estis loko proksime al kiu ili povus iri.

Mi bone atingis la renkontejon, sed ĉar Deja Toris kajSolla ne estis tie, mi kondukis miajn bestojn en la enirejonde unu el la grandaj konstruaĵoj. Mi supozis, ke ebleiu kunloĝantino parolis kun Solla kaj tiel malfruigis ilin,kaj mi ne sentis maltrankvilon ĝis pli ol horo pasis sensigno pri ili. Post plua duonhoro mi tamen iĝis timplena.

Subite la sonoj de alvenanta areto da homoj rompisla silenton de la nokto; kaj laŭ la bruo mi sciis, ke ne temaspri fuĝintoj ŝtelirantaj al libereco. Baldaŭ ili estisproksimaj al mi, kaj el la ombroj de la enirejo mi vidisdudekon da rajdantaj militistoj. Preterpasante, ili lasisfali vortojn, kiuj suprenigis mian koron en mian kapon.

”Li sendube aranĝis renkonti ilin proksime de la civitalimo, tial…” Pluon mi ne aŭdis; sed tio jam aŭdita sufiĉis. Oni do eltrovis nian planon, kaj la eblecoj por niafuĝo, de nun ĝis la terura fino, ja estus malgrandaj. Miasola espero nun estis retroiri nerimarkate al la loĝejo deDeja Toris kaj eltrovi pri ŝia sorto. Tamen kiel fari tion,ŝarĝita de du grandaj toatoj, nun kiam la tuta civito sciaspri mia fuĝo, tio ja estis problemo.

Subite venis al mi ideo, kaj agante laŭ mia scio pri lakonstruo de la domoj de la antikvaj Marsaj civitoj, kunmalplena korto en la centro de ĉiu kvadrato, mi palpetrovis vojon tra la mallumaj ĉambroj, per vokoj sekvigantela toatojn post mi. Estis malfacile por ili, trairi iujnpordotruojn, sed ĉar la ĉefaj domoj de la civitoj estis iomgrandskale konstruitaj, ili fine povis trasintordi, kaj tielni fine atingis la internan korton, kie mi trovis, kiel miatendis, la kutiman tapiŝon de muskosimila vegetaĵo, kiuestus por ili manĝaĵo kaj trinkaĵo, ĝis mi povos revenigiilin al ilia propra enfermaĵo. Mi estis certa, ke ili estoskontentaj kaj trankvilaj en ĉi tiu loko, kaj ekzistis nur tremalgranda ebleco, ke oni trovos ilin, ĉar la verdaj homojne multe emas eniri tiujn eksterurbajn konstruaĵojn, kutimeloĝatajn de la solaj vivantaĵoj kapablaj timigi ilin —la grandaj blankaj simiegoj de Barsumo.

Foriginte la selaĵojn, mi kaŝis ilin post la malantaŭaenirejo de la konstruaĵo, tra kiu ni eniris la korton, kajliberiginte la bestojn, rapide trovis mian vojon transenal la korto, ĝis la malantaŭo de la transaj konstruaĵoj, kajposte al la pretera avenuo. Atendinte en la pordejo de lakonstruaĵo ĝis mi estis certa, ke neniu estas alvenanta,mi rapidis al la kontraŭa flanko kaj iris tra la unua pordoĝis la korto; tiel, transirante korton post korto kunnur tiu malgranda ebleco, ke oni rimarkos min, kiunnecesigis la transiro de la avenuoj, mi trovis mian vojonal la korto malantaŭ la loĝejo de Deja Toris.

Ĉi tie, kompreneble, mi trovis la bestojn de la militistojloĝantaj en la apudaj konstruaĵoj, kaj se mi enirus,mi povus renkonti la militistojn mem. Feliĉe por mi,ekzistis pli sendanĝera vojo por mi al la supra etaĝo, kieDeja Toris devus esti trovebla. Decidinte laŭeble kiuestas la konstruaĵo loĝata de ŝi (ĉar neniam antaŭe mirigardis ilin de la korta flanko), mi servis min de mia relativegranda forto kaj facilmoveco, kaj saltis supren ĝismi tenis la sojlon de duaetaĝa fenestro, kiun mi kredisesti je la malantaŭo de ŝia ĉambraro. Tiel tirinte min enla ĉambron, mi iris ŝtele al la antaŭo de la konstruaĵo.

Nur kiam mi atingis la pordon de ŝia ĉambro, mi konstatispro iuj voĉoj, ke personoj okupas ĝin.

Mi ne tuj enkuris la ĉambron, sed aŭskultis ekstere,por certigi min, ke tio ja estas Deja Toris, kaj mi povassendanĝere eniri. Mi bone agis, ĉar tio, kion mi aŭdis,estis la gorĝsonoj de viroj, kaj la vortoj donis averton. Laparolanto estis ĉefulo, ordonanta al kvar el siaj militistoj.

”Kaj kiam li revenos al ĉi tiu ĉambro,” li estis diranta,”kion certe li faros, kiam li trovos, ke ŝi ne renkontas linĉe la civita limo, vi kvar saltos sur lin kaj senarmigos lin.

Necesos la kuna forto de vi ĉiuj, se oni povas kredi laraportojn el Korad pri li. Kiam li estos katenita, portu linal la kavernaj karceroj sub la loĝejo de la jedako, kaj ĉenligulin, por ke Tal Hajus povu trovi lin, kiam li volas.

Lasu lin paroli al neniu, kaj al neniu donu enirpermeson.

Ne estas eble, ke la knabino revenos, ĉar jam nun ŝiestas certe en la brakoj de Tal Hajus; ĉiuj ŝiaj praavojhavu kompaton por ŝi, ĉar Tal Hajus havos neniom. Laeminenta Sarkoja bone laboris ĉi nokte. Nun mi foriras;kaj se vi malsukcesos kapti lin, kiam li venos, mi rekomendosviajn kadavrojn al la malvarma brusto de la riveroIss.”