La parolinto turnis sin por forlasi la ĉambron tra lapordo, post kiu mi staris. Mi ne restis tie; jam mi aŭdissufiĉon por timigi mian animon, kaj forglitinte kviete,mi reiris al la korto laŭ tiu sama vojo, laŭ kiu mi venis.

Tuj mi faris mian agadplanon, kaj transirinte la placonkaj la borderantan avenuon sur la alia flanko, mibaldaŭ trovis min en la korto de Tal Hajus.

La brile lumigataj ĉambraroj de la unua etaĝo sciigisal mi, kien mi devos unue iri. Alirinte la fenestrojn, mienrigardis. Mi konstatis, ke alproksimiĝo ne estos por mitiel facila afero kiel mi esperis, ĉar la malantaŭaj ĉambroj,rigardantaj al la korto, estis plenaj de viroj kaj virinoj.

Mi rigardis al la supraj etaĝoj, eltrovis, ke la triaŝajne estas senluma, kaj decidis provi eniron de la konstruaĵoje tiu loko. Post momento mi atingis la suprajnfenestrojn, kaj baldaŭ entiris min en la ŝirmajn ombrojnde la senluma tria etaĝo.

Feliĉe la ĉambro, kiun mi elektis, estis senhoma, kajpaŝinte senbrue al la pretera koridoro, mi trovis, ke estaslumo en la ĉambraro antaŭ mi. Tio, kio unue ŝajnis estipordo, montriĝis esti nur aperturo al grandega internaĉambro, kiu supren etendiĝis de la unua etaĝo, do je duetaĝoj pli malsupre, ĝis la kupola tegmento de la konstruaĵo,alte super mia kapo. Sur la planko de tiu grandegaronda salono densare trovigis ĉefuloj, militistoj kajvirinoj, kaj je unu fino estis granda podio, sur kiu kaŭrisla plej malbelega besto, kiun iam vidis miaj okuloj. Lihavis ĉiujn malvarmajn, kruelajn, terurajn vizaĝtrajtojnde la verdaj militistoj, sed plifortigitaj kaj degenerigitajde la bestaj pasioj, al kiuj jam de jaroj li plene liveris sin.

Ne troviĝis io ajn de digno aŭ fiero en lia naŭza vizaĝo,kiu estis super amaso de karnaĵaĉo, kiun apenaŭ povisporti liaj ses kruroj.

Sed eĉ pli timige por mi, jen mi vidis, ke Deja Toris kajSolla staras antaŭ li, kaj li diablece ridaĉas, rigardanteper siaj elstaraj okuloj la belan figuron de mia amatino.

Ŝi estis parolanta, sed mi ne povis aŭdi ŝiajn vortojn, nekkompreni lian gruntatan respondon. Ŝi staris rekte antaŭli, kun la kapo alte tenata, kaj eĉ de malproksime mipovis vidi la malestimon kaj malŝategon sur ŝia vizaĝo,dum ŝi rigardis al li fiere kaj sentime. Ŝi vere estis la dignafilino de mil jedakoj, en ĉiu ero de sia kara, amindakorpeto! Tiel malgranda, tiel malfortika ŝi estis inter tiujaltstaturaj militistoj, sed ŝia majesteco nanigis ilin ĉiujn;ŝi estis la plej grandioza inter ili, kaj efektive mi kredas,ke tion ili sentis.

Baldaŭ Tal Hajus faris signon, ke oni forigu la homamason,kaj lasu la kaptitinojn solaj antaŭ li. Malrapidela ĉefuloj, la militistoj kaj la virinoj degelis en la ombrojnde la ĉirkaŭaj ĉambroj, kaj Deja Toris kaj Solla starissolaj antaŭ la jedako de la Tarkanoj.

Nur unu ĉefulo estis hezitinta antaŭ ol foriri; mi vidislin staranta sola en la ombroj de grandega kolono, liajfingroj ludis je la tenilo de lia glavego, liaj kruelaj okulojfiksiĝis en malamo direkte al Tal Hajus. Tiu estis TarsTarkas, kaj mi povis legi liajn pensojn kvazaŭ malfermitanlibron, pro la esprimo de abomeno sur lia vizaĝo. Liestis pensanta pri tiu alia virino, kiu, antaŭ kvardek jaroj,staris antaŭ tiu sama bestegulo; kaj se eblus al mi, entiu momentu flustri en lian orelon, jam Tal Hajus ne pluregus. Fine, tamen, ankaŭ li paŝis el la ĉambro, nesciante,ke li lasas sian propran filinon al la malkompato detiu, kiun sur la planedo li plej intense malamas.

Tal Hajus ekstaris. Duone timante, duone anticipanteliajn intencojn, mi rapidis al la serpenta koridoro kondukantaal la malsupraj etaĝoj. Neniu ĉeestis por malhelpimin kaj mi atingis la plankon de la ĉambrego nerimarkite,kaj prenis lokon en la ombro de la sama kolono,kiun Tars Tarkas ĵus forlasis. En tiu momento TalHajus estis parolanta.

”Princino de Heliumio, mi povus ricevi grandegan elaĉeton,se mi redonus vin al via popolo, sed miloble mipreferas vidi vian belan vizaĝon tordanta sin pro la angorode torturo. Longe daŭros la afero, tion mi promesasal vi; dektaga plezuro mia estus tempo tro mallongapor montri, kiel mi amas vian rason. La terureco de viamorto hantos la dormon de la ruĝaj homoj dum ĉiuj venontajepokoj; ili tremos, kiam iliaj patroj rakontos prila venĝo de la verdaj homoj, pri la potenco kaj la malamokaj la krueleco de Tal Hajus. Sed antaŭ la torturo,dum unu mallonga horo, vi estos mia; kaj ankaŭ la famopri tio atingos la orelojn de Tardos Mors, jedako de Heliumio,via avo, por ke li batu sin al la tero en la doloregode sia sufero. Morgaŭ oni komencos la torturon, sed hodiaŭvi apartenas al Tal Hajus. Venu!”

Li malsupreniris de la podio, kaj krude prenis ŝin je labrako, sed apenaŭ li tuŝis ŝin, mi saltis inter ilin. Mia glavo,akra kaj brilanta, estis en mia dekstra mano, kaj estiseble al mi trapiki lian putran koron, antaŭ ol li konstatismian apudeston; sed dum mi levis la brakon mi pensispri Tars Tarkas, kaj malgraŭ kolero kaj malamo, mine povis prirabi lin pri la dolĉa momento, por kiu li tiellonge vivis kaj esperis dum la jaroj. Anstataŭe, do, misvingis mian bravan dekstran pugnon rekte al la pintode lia mentono. Silente li glitfalis al la planko, kiel mortinto.

Same mortsilente mi prenis la manon de Deja Toris,kaj gestante al Solla, ke ŝi sekvu, ni rapidis el la ĉambrego, al la supra etaĝo plej proksima. Nevidite ni atingismalantaŭan ĉambron, kaj per la rimenoj kaj ledaĵoj demiaj ornamaĵoj mi donis unue al Deja Toris kaj poste alSolla kondukilon al la tero malsupre. Lasinte min faletisekve, mi tiris ilin rapide ĉirkaŭ la korto en la ombrojnde la konstruaĵoj, kaj tiel ni reiris laŭ la sama vojo, kiunmi sekvis, kiam mi venis de la malproksima limo de lacivito.

Fine ni venis al miaj toatoj en la korto, kie mi lasis ilin,kaj metinte niajn ledaĵojn sur ilin, ni rapidis tra la konstruaĵoal la pretera avenuo. Solla prenis unu beston porsurrajdo, kaj Deja Toris sidis post mi sur la alia, kaj niforlasis la civiton de Tark, ek al la sudo, tra la montetoj.

Anstataŭ rondiri retroen ĉirkaŭ la civito al nordokcidentokaj al la plej proksima akvovojo, ni turnis nin alnordoriento kaj ekiris sur la muska dezertaĵo, trans kiu,en la distanco de tricent kvindek kilometroj, kuŝis aliaĉefvojo kondukanta al Heliumio.

Ni diris neniun vorton, ĝis ni lasis la civiton malproksimapost ni, sed mi povis aŭdi la ploradon de Deja Toris,dum ŝi tenis sin al mi per la brakoj, kun la kara kapokuŝanta sur mia ŝultro.

”Se ni atingos tien, mia ĉefulo, la ŝuldo de Heliumioestos grandega, pli granda, ol iam oni povos pagi al vi.

Kaj se ni ne atingos,” ŝi daŭrigis, ”la ŝuldo estos samegranda, malgraŭ tio, ke Heliumio neniam scios, ĉar laidon de ĝia reĝa familio vi savis de sorto pli malhonoraol morto.”

Mi ne respondis, sed anstataŭe metis mian manon alla flanko, kaj premis la etajn fingrojn de ŝi, kiun miamas, dum ili premis sin al mi por subteno. Poste en silentoni rapidis sur la flava, lunlumigata musko, ĉiu okupatade siaj propraj pensoj. Mi mem nature sentis minĝojplena, kun la varma korpo de Deja Toris premata alla mia, kaj malgraŭ la tuta danĝero kuŝanta antaŭ ni,mia koro kantis gaje kvazaŭ jam ni estus enirantaj lapordegojn de Heliumio.

Pro la fiasko de niaj antaŭaj planoj ni nun trovis ninsen manĝo kaj trinko, kaj la sola armito estis mi. Tial nirapidigis niajn bestojn laŭ grado, kiu nepre malfortigusilin multe, antaŭ ol ni povus esperi vidi la finon de launua etapo de nia vojaĝo.

Ni rajdis dum la tuta nokto kaj la tuta posta tago, kunnur kelkaj mallongaj ripoztempoj. En la dua nokto niĉiuj, homoj kaj bestoj, estis treege lacaj, kaj ni ekkuŝissur la musko, kaj dormis dum kvin aŭ ses horoj. Ni reeekiris denove antaŭ taglumo. Ni rajdis dum la tuta postatago, kaj kiam, malfrue en la posttagmezo, ni vidis neniearbojn sur la horizonto, nenie signojn de la grandajakvovojoj de Barsumo, ni konstatis la teruran veron. Niestas perditaj.