Mia timo estis senbaza, tamen, ĉar la aliaj Marsanoj,komence mutaj pro miro, fine multe ridis kaj aplaŭdkriis.

Tiam mi ne rekonis la aplaŭdon, sed poste, kiammi konatiĝis kun iliaj moroj, mi konstatis, ke mi gajnision, kion ili malofte donas: elmontron de aprobo.

La frapito kuŝis senmova, kaj neniu proksimiĝis al li.

Tars Tarkas venis al mi, etendante unu el siaj manoj, kajni ekiris al la placo trankvile; kial, mi baldaŭ eksciis.

Unue ili diris la vorton ”sak” plurfoje, poste Tars Tarkasfaris plurajn saltojn, ripetante la vorton antaŭ ĉiu salto;poste, turnante sin al mi, li diris ”Sak!” Mi komprenisilian deziron, kaj faris salton tiel bonan, ke mi transirisdistancon almenaŭ kvindekmetran, kaj ĉifoje ne perdisla ekvilibron, sed alteriĝis bone sur la piedoj. Mi revenisper facilaj saltetoj de dek metroj al la grupo.

Mia elmontro estis vidita de kelkcent Marsanoj entute,kaj ili tuj demandis denovan elmontron, kiun la ĉefoordonis; sed mi malsatis kaj soifis, kaj faris la decidonpostuli de la estaĵoj tian komplezemon, kian ili evidentene laŭvole emis. Tial mi ignoris la ripetatajn ordonojnpri saltado, kaj ĉiufoje gestis al mia buŝo kaj frotis mianventron.

Tars Tarkas kaj la ĉefo interŝanĝis kelkajn vortojn, kajla unua, alvokinte junan virinon el la homamaso, donisal ŝi kelkajn instrukciojn kaj gestis, ke mi akompanu ŝin.

Mi prenis ŝian etenditan brakon kaj kune ni transiris laplacon al granda konstruaĵo aliflanke.

Mia kunulino estis preskaŭ tri metrojn alta, ĵus maturiĝinta, sed ankoraŭ ne plenalta. Ŝi estis malpale olivverda,kun glata, brilanta haŭto. Ŝia nomo, laŭ mia postascio, estis Solla, kaj ŝi estis ano de la sekvantaro de TarsTarkas. Ŝi kondukis min al granda ĉambro en unu el lakonstruaĵoj, kiuj frontis al la placo; laŭ la silkoj kaj peltojsur la planko, ĝi ŝajnis esti dormejo por kelkaj el laindiĝenoj.

Pluraj grandaj fenestroj bone lumigis la ĉambron kajmuraj pentraĵoj kaj mozaikoj bele ornamis ĝin; sed ĉieŝajnis regi atmosfero de antikveco, kiu konvinkis min, kela konstruintoj de tiaj mirindaĵoj tute ne estis samspecajkun la krudaj duonbestoj nun enloĝantaj.

Solla gestis, ke mi sidiĝu sur amaso da silkoj apud lacentro de la ĉambro, kaj faris strangan siblan sonon,kvazaŭ al iu en apuda ĉambro. Responde al ŝi venis almia vido nova Marsa mirindaĵo. Ĝi enmarŝis laŭ anasamaniero sur dek mallongaj kruroj, kaj kaŭris antaŭ laknabino kiel obeema hundido. Ĝi estis granda kiel ĉevaleto,sed la kapo similis al tiu de rano, krom ke la makzeloestis ekipita de tri vicoj da longaj, akraj dentoj.

Solla rigardis en la okulojn de la sovaĝa besto, diriskelkajn vortojn ordonajn kun gesto al mi, kaj forlasisla ĉambron. Mi demandis al mi, kion faros tiu sovaĝamonstraĵo, sola kun tia manĝinda frandaĵo, kia mi. Sednenecese mi timis. La besto, momenton okule esplorintamin, transiris la ĉambron al la sola elirejo alstrata, kajkuŝetendis sin trans la sojlo.

Tio estis mia unua sperto pri Marsa gardohundo, sedneniel mia lasta. Tiu besto gardis min konstante dum miestis kaptito inter la verdaj homoj: dufoje ĝi savis mianvivon, kaj neniam, krom kontraŭvole, ĝi dum momentoforestis de mi.

Dum Solla forestis, mi kaptis la okazon ekzameni plidetale la ĉambron, en kiu mi troviĝis. La mura pentraĵomontris scenojn mirinde belajn, montojn, riverojn, lagojn,serpentumajn vojojn, sunkisatajn ĝardenojn —scenojn tute tersimilajn, krom pro la malsimilaj kolorojde la vegetaĵoj. La laboro evidente estis farita de majstramano, tiel subtila estis la atmosfero, tiel perfekta la tekniko.

Tamen nenie montriĝis desegno pri vivanta estaĵo,ĉu homa, ĉu besta, per kiu mi povus formi por mi konceptonpri tiuj aliaj kaj eble malaperintaj loĝantoj deMarso.

Dum mi tiel fantaziis konjektante pri la strangaj anomaliojde Marso, Solla revenis kun manĝaĵo kaj trinkaĵo.

Ŝi metis ilin sur la plankon apud mi, sidiĝis je kelka distanco,kaj atente rigardadis min. La manĝaĵo konsistis elproksimume unu funto de io fromaĝsimila, preskaŭ sengusta.

La likvaĵo ŝajnis esti lakto de iu besto; ĝi ne estismalplaĉa al la gusto, kaj mi baldaŭ lernis estimi ĝin alte.

Poste mi trovis, ke ĝi devenas ne de besto (sur Marsoekzistas nur unu mambesto, kaj eĉ tiu tre maloftas), sedde granda planto, kiu kreskas preskaŭ sen akvo, kaj distilassian multan lakton el la grundo, la malsekeco de laaero, kaj la radioj de la suno. Unu sola planto de tiu ĉispeco donas ok ĝis dek litrojn tage.

La manĝo multe refortigis min, sed mi sentis bezononripozi, kaj sterninte min sur la silkaĵoj mi baldaŭ endormiĝis. Ŝajne mi dormis dum pluraj horoj, ĉar kiam mivekiĝis estis mallume, kaj mi estis tre malvarma. Mi rimarkis,ke iu estis ĵetinta pelton sur min; ĝi estis tameniom forfalinta, kaj en la mallumo mi ne povis vidi porremeti ĝin. Subite iu mano etendigis kaj remetis ĝin, kajposte aldonis ankoraŭ alian.

Mi supozis, ke mia observema gardanto estis Solla,kaj mi pravis. Nur tiu knabino, el ĉiuj verdaj Marsanojkiujn mi renkontis, montris trajtojn de kompato kajbonvolo; ŝia servemo al miaj materiaj bezonoj, kaj ŝiaprizorgemo, evitigis al mi multe da sufero.

La Marsaj noktoj estas ege malvarmaj, tion mi ja spertis,kaj ĉar apenaŭ ekzistas tempoj de tagiĝo kaj krepusko,la ŝanĝoj de temperaturo estas subitaj kaj malkomfortaj,same kiel la subitaj ŝanĝoj de plena taglumo alplena mallumo. La noktoj estas aŭ brile lumaj aŭ tremallumaj. Se neniu el la du Marsaj lunoj estas en la ĉielo,regas preskaŭ kompleta mallumo, ĉar la tre maldensaatmosfero apenaŭ difuzas la stellumon; kontraŭe, seambaŭ lunoj estas nokte en la ĉielo la surfaco de la teroestas brile luma.

Ambaŭ Marsaj lunoj estas multe pli proksimaj al Marsool nia luno al Tero; la pli proksima luno estas for jenur ok mil kilometroj, kaj la alia malproksimas je nurdudek du mil kilometroj, kompare kun la preskaŭ kvarcent mil kilometroj, kiuj disigas nin de nia luno. La pliproksima luno de Marso tute ĉirkaŭiras la planedondum sep kaj duona horoj, tiel ke oni povas vidi ĝin travojaĝanta la ĉielon kiel ia granda aerolito, du aŭ trifojedum la nokto, montranta ĉiujn siajn fazojn dum ĉiutransiro.

La malproksima luno ĉirkaŭiras Marson en iom pli oltridek kaj kvarona horoj, kaj kun sia fratina planedostrange kaj grandioze beligas la Marsan nokton. Estasbone, ke la Naturo tiel malavare lumigas la Marsan nokton,ĉar la verdaj homoj, estante nomada raso, malmulteevoluinta laŭ intelekto, havas nur krudajn rimedojn porartefarita lumigado; ili dependas plejmulte je torĉoj, iajkandeloj, kaj stranga speco de lampo por ia oleo, kiu generasgason kaj brulas sen meĉo.

Ĉi lasta donas lumon blankan kaj intense brilan, sedĉar la bezonata natura oleo estas trovebla nur per minadoen unu el pluraj malproksimaj lokoj, ĝi estas malofteuzata de la verdaj homoj, kies pensoj estas ĉiam nur porla hodiaŭo, kaj kies malŝato al mana laboro konservisilin en duonsovaĝa stato dum sennombraj jarcentoj.

Post kiam Solla remetis miajn kovrilojn, mi denovedormis kaj vekiĝis nur en taglumo. La aliaj loĝantoj dela ĉambro estis kvin, ĉiuj inaj, kaj ili ankoraŭ dormis enamaso, kun varieca sortimento de silkoj kaj peltoj. Transla sojlo kuŝis la sendorma gardobesto, ĝuste kiel mi vidisĝin en la antaŭa tago; ŝajne ĝi eĉ unu muskolon nemovis. Ĝiaj okuloj fikse atentis min, kaj mi ekscivolis, kiookazos, se mi provos forkuron.

Ĉiam mi emis serĉi aventurojn kaj esplori kaj eksperimenti,en cirkonstancoj, kie pli saĝaj homoj evitemepaŝus. Kaj nun mi ekpensis, ke mi plej certe lernos pri laĝusta sinteno de la besto al mi, se mi provos forlasi laĉambron. Mi estis sufiĉe certa, ke iam ekster la konstruaĵon,mi povus eskapi de ĝi, ĉar jam mi estis tre fiera primia salta kapablo. Cetere, jam mi povis konstati, laŭ ĝiajkruroj mallongaj, ke la besto neniel kapablas saltadi,nek, verŝajne, kuri.