Malrapide kaj zorgeme, do, mi leviĝis sur la piedoj,kaj tuj vidis, ke la rigardanto faris same; singardeme miproksimiĝis al ĝi, konstatante, ke per trena paŝado mipovis teni mian ekvilibron kaj samtempe sufiĉe rapideiri. En la mezuro, ke mi alproksimiĝis al ĝi, ĝi singardemeretiris sin, ankoraŭ tenante la rigardon al mi; kajkiam mi atingis la straton ĝi flankentiris sin por donilokon al mi. Tiam ĝi sekvis min, malantaŭe je dek paŝoj,dum mi iris mian vojon laŭ la senhoma strato.

Evidente ĝia misio estas nur la protekto al mi, mi pensis.

Sed kiam ni atingis la randon de la civito, ĝi subitesaltis antaŭen de mi, farante strangajn sonojn, kaj montrantesiajn malbelajn kaj timigajn dentegojn. Pensante,ke mi iom primokos ĝin, mi kuregis al ĝi, kaj kiam preskaŭmi atingis ĝin, mi saltis en la aeron, surteriĝantemalproksime for de ĝi kaj de la civito. Ĝi turnis sin tujkaj atakkuregis al mi kun plej neimagebla rapideco. Miestis kredinta, ke la mallongaj kruroj malhelpos la rapidiron,sed se ĝi konkurus kun leporhundoj, ili ŝajnuskvazaŭ ili endormiĝis sur mato. Poste mi lernis, ke ĝiestas la plej rapida besto sur Marso. Cetere, pro sia inteligento,lojaleco kaj sovaĝeco, ĝi estas uzata en ĉasado,en milito, kaj kiel protektanto de la Marsa homo.

Mi tuj konstatis, ke se mi rekte iros antaŭen, mi malfacileevitos la dentegojn de la besto, do mi respondis alĝia kuratako per retrosaltado trans ĝi en la momento,kiam ĝi preskaŭ atingis min. Tiu manovro donis al migrandan avantaĝon, kaj mi povis atingi la civiton multeantaŭ ĝi. Kiam ĝi venis kure, mi saltis al fenestro dekmetrojn alta en unu el la konstruaĵoj rigardantaj trans lavalon.

Tenante la sojlobreton, mi tiris min al sida pozicio senrigardi en la konstruaĵon, kaj malsupren rigardis al lasuperruzita besto. Mia triumfo mallonge daŭris, tamen.

Apenaŭ mi havis sekuran sidlokon sur la fenestra sojlo,granda mano venis de malantaŭe kaj tenegis mian kolon,poste perforte tiris min en la ĉambron. Mi ĵetiĝis surmian dorson, kaj vidis, superstaranta min, grandegansimisimilan beston, blankan kaj senharan, krom la mukahirtaĵo surkapa.

La besto, kiu pli ol iu ajn verda homo similis al niaTera homo, fiksis min al la tero per grandega mano,dum ĝi babilis kaj gestis al iu respondanta besto malantaŭmi. Ĉi tiu, evidente kunulo de mia atakinto, baldaŭvenis al ni, portante grandegan ŝtonan klabon, certe kunla celo frakasi mian kranion.

La bestoj estis kvar aŭ kvin metrojn altaj, kiam rektstaraj,kaj simile al la verdaj Marsanoj havis mezajn brakojnkaj krurojn. Iliaj okuloj estis proksimaj unu al laalia, kaj ne elstaris; iliaj oreloj estis alte lokitaj, kaj iliajnazoj kaj dentoj tre similis tiujn de nia Afrika gorilo. Entuteili ne estis malbelaj, kompare kun la verdaj Marsanoj.

La klabo estis svingiĝanta laŭ arko, kies fino estus miasuprenrigardanta vizaĝo, sed subite ia miriadkrura teruraĵoĵetis sin tra la pordo rekte al la brusto de la klabulo.

Kun timkriego la simio teninta min saltis tra la fenestramalfermaĵo, sed ĝia kunulo sin ĵetis al mortlukto kunmia savanto — kiu estis neniu alia ol mia fidela gardanto.

Fidela hundo mi nomus ĝin, sed tiel malbelan bestonmi ne povas rangigi kun nia amata hunda raso surtera.

Kiel eble plej baldaŭ mi restariĝis, kaj metinte la dorsonal la muro rigardis tian batalon, kian oni malofte povasvidi. La forto, movkapablo, kaj sovaĝeco de la dubestoj estis laŭ grado nekonata al ni. Mia besto havis lakomencan avantaĝon, penetrinte profunde per siaj dentojen la bruston de sia kontraŭulo; sed la grandaj brakojkaj piedoj de la simio, fortigataj de muskoloj multepli grandaj ol tiuj de la Marsanoj, fikstenis la gorĝon demia gardanto, kaj iom post iom eltordis la vivon, kurbigantela kapon malantaŭen al la korpo.

Farante tion, la simio estis forŝiranta la propran bruston,tenatan de fortaj makzeloj. Tien kaj reen ili ruliĝissur la planko. De neniu venis krio de timo aŭ doloro.

Baldaŭ mi vidis, ke la grandaj okuloj de mia gardantotute elstaras el siaj ingoj, kaj sango fluas de ĝia nazo.

Evidentis, ke ĝi ekmalfortas, tamen ankaŭ la simio, kieslukto ĉiumomente malpli intensiĝis.

Subite mi rekonsciiĝis plene, kaj kun tiu stranga instinkto,kiu ĉiam instigis min al mia devo, mi rapidispreni la klabon falintan al la planko komence de la batalo.

Svingante ĝin kun la tuta forto de miaj Teraj brakojmi trafis la kapon de la simio, frakasante ĝian kranionkvazaŭ ovoŝelon.

Apenaŭ farinte tion, mi turnis min por renkonti novandanĝeron. La kunulo de la simio, post la komencatimo, estis reveninta al la sceno, tra la interno de la konstruaĵo. Mi ekvidis ĝin antaŭ ol ĝi atingis la pordon. Nunĝi venis hurle, kiam ĝi vidis sian senvivan kunulon sternitansur la planko. Ŝaŭmbuŝa pro kolero, ĝi ja timigismin.

Ĉiam mi volonte restas por batali, kiam la ŝancoj porvenko estas sufiĉaj, sed ĉi foje mi vidis nek gloron nekprofiton en lukto kontraŭ la feraj muskoloj kaj terurasovaĝeco de tiu besto el nekonata mondo; fakte la solarezulto de tia renkonto certe estus mia morto.

Mi staris apud la fenestro kaj sciis, ke se mi povusatingi la straton, mi povus poste atingi la placon kaj sendanĝerecon, antaŭ ol la besto povus trafi min; almenaŭekzistis ebleco de sinsavo per la fuĝo, kompare kun certamorto, se mi restus kaj eĉ plej intense batalus.

Estas vere, ke la klabo restis al mi, sed kiom ĝi valoruskontraŭ kvar brakegoj? Eĉ se unuafrape mi rompusunu el ili, (se, kiel verŝajne okazus, ĝi penus forbari laklabon) ĝi povus atingi min per la ceteraj tri antaŭ ol mipovus pretiĝi por dua atako.

En la momento, kiam tiuj pensoj trapasis mian menson,mi turnis min ekire al la fenestro, sed miaj okulojtrafis la korpon de tiu, kiu ĵus batalis por mi — kaj ĉianpenson pri fuĝo tio forigis. Ĝi kuŝis, anhelante, sur laplanko de la ĉambro, tiel fiksante la okulojn sur miajn,kiel se ĝi kortuŝe petus protekton. Mi ne povis rezistitiun rigardon. Necesis resti kaj batali por ĝi tiel forte,kiel ĝi ĵus faris por mi.

Sen plua pensado mi turnis min por lukti kontraŭ lakolerfreneza virsimio. Ĝia proksimeco estis tia, ke tutemaleblis uzi taŭge la klabon, kaj mi simple ĵetis ĝin al laalvenanta korpego. Ĝi trafis iom sub la genuoj, eligiskrion de doloro kaj kolero, kaj tiel ŝancelis la beston, ketiu ĉi falis al mi kun la brakoj etenditaj por moligi la alteriĝon.

Denove, kiel en la hieraŭa tago, mi uzis Teran taktikon.

Svinginte mian dekstran pugnon rekte al ĝia mentono,mi tuj plenforte per la alia pugno trafis la fundonde la ventro. La efiko estis mirinda. Mi paŝis flanken, kajla simio falis al la planko, spiregante, kaj kurbigite prodoloro. Saltante trans ĝia korpo, mi ekprenis la klabonkaj bategis ĝin ĝis morto, antaŭ ol ĝi povis restariĝi.

Donante la finan baton, mi aŭdis kvietan ridon malantaŭmi. Turnante min, mi vidis Tars Tarkas, Solla kajtri-kvar militistojn, kiuj staris ĉe la ĉambropordo. Kiammiaj okuloj trafis iliajn, duafoje mi ricevis ilian aplaŭdon.

Mia foresto estis rimarkita de Solla, kiam ŝi vekiĝis,kaj rapide ŝi informis al Tars Tarkas, kiu tuj ekiris kunkelkaj militistoj por postserĉi min. Kiam ili alproksimiĝisal la rando de la civito, ili vidis la virsimion, kiam ĝi kuregisen la konstruaĵon, ŝaŭmante pro kolero.

Tuj ili postsekvis ĝin, pensante, ke eble ĝiaj agoj estossigno pri mia situo, kaj vidis mian mallongan sed decidiganbatalon kontraŭ ĝi. Tiu ĉi batalo, aldone al miafrapo al la Marsa militisto en la hieraŭo, kaj mia saltakapablo, igis ilin alte estimi min. Evidente mankas al iliĉia delikata sentemo pri amikeco kaj amo, sed ili vereadoras korpan kapablon kaj kuraĝon, kaj emas doni ĉionajn al siaj adoratoj, dum tiuj tenas sian rangon per ripetatajagoj de forto kaj kuraĝo.